only one หนึ่งเดียวเท่านั้นคือเทอ

หว่าาาดีจัยจังมาถึงโรงเรียนสักที ฉันบอกกับตัวเองในขณะที่เพื่อนทุกคนหันมองมาที่ฉัน มันทำให้ฉันสงสัยในแววตาของทุกคน ฉันเลยเดินเข้าไปถามเพื่อนว่าเกิดอารัยขึ้นหรือผิวฉันดำขึ้นเหรอหรือน่าคล้ำอ๊ากกกตายเเล้ว ถ้าเป็นแบบนั้นฉันจะไปวุฒิศักดิ์T T
              "โมเอะ เพื่อนเค้ามองฉันทำไมเหรอ????"
               "ก็...เอิ่ม..."
               "อารัย??"
            "ก้อเรื่องเมื่อคืนนั้นแหล่ะที่เมโกะกะแกอ่ะ.."
             "ทำไมเหรอ?"
           "สาวๆแฟนคลับของแกอ่ะแต่งนิยายได้เป็นเรื่องเลยนะ โดยฉะเพาะน้องมากิ แหม่เอาแกกะเมโกะมาเป็นหนัง ญรักญ แบบมีจูบด้วยแหล่ะ ตอนนี้เหล่าบันดาลแฟนคลับแกรวมตัวกันไปหายัยเมโกะล่ะ เพราะคิดว่ามันเป็นเรื่องจิง"
           "ให้ตายเถอะยัยมากิ!"
         ได้ยินแบบนี้เเล้วใจฉันก็อยู่ไม่เป็นสุข ฉันเลยรีบเดินไปตึกศิลป์เพื่อไปหาเมโกะทันที เพราะกลัวว่าจะเกิดอันตรายขึ้นกับยัยนั้น แต่พอไปถึงก็พบกับภาพที่ไม่อยากเห็น คือเมโกะนั่งร้องไห้อยู่หน้าห้องเรียน ฉันเดินเข้าไปนั่งข้างๆเมโกะ ฉันใช้มือลูบหัวยัยนั้นเบาๆพร้อมกับฉีกยิ้มให้ แฟนคลับของฉันต่างรุมกันอิจฉา ฉันได้แต่ปลอบจัยเมโกะ แต่ในที่สุดมากิก้อวิ่งมาพร้อมกับบอกแฟนคลับของฉันว่าเรื่องที่เทอเอามาเเต่งนั่นคือเรื่องโกหกทั้งหมด แหม่มาได้จังหวะจิงๆ ดีเเล้วล่ะพอได้ยินอย่างนั้นแฟนคลับของฉันก็สงบแล้วแยกย้ายกันไปเรียน ทีนี้ก้อเหลือเเต่ฉันเมโกะและก้อมากิเราสามคนนั่งคุยกันจนยัยเมโกะยิ้มออก หลังจากนั้นฉันเลยฝากเมโกะไว้กับมากิเพราะมันถึงช่วงเวลาเรียนของฉันเเล้ว ถ้ายังไม่เรียนฉันจะพายัยเมโกะไปร้องเพลงคลายความเครียด=.=*ฉันเดินกลับตึงอย่างสบายจัย ดีนะที่มากิมาช่วยไว้ทัน (เหนื่อยจัง)พอไปถึงห้อง เพื่อนทุกคนน่าตาสดใสกันมากยกเว้นฉันที่เดินน่าเคียดเข้ามาในห้อง
                  "ยูริ ราเอลเทอไปไหนมาทำไมถึงเข้าห้องช้า"
                  "เอ่อ....พอดีว่ารุ่นน้องเค้ามีเรื่องกันนะค่ะนู๋เลยไปห้าม"
                หว่าวันๆมีเเต่เรื่อง ให้ตายเถอะยูริ ถ้าเรื่องพวกนี้ถึงหูคุณพ่อล่ะก้อฉันมีหวังตายคาที่เเน่ๆ แต่ช่างมันเหอะเเค่เห็นเมโกะยิ้มออกก็ดีจัยล่ะ กลับหอดีกว่า ฉันเดินกลับหอเเต่อดหวั่นใจคิดเรื่องที่เกิดขึ้นในกระท่อมไม่ได้ เอ๋รึว่าเราจะเป็นเลสจิงๆ ไม่หรอกน๊ามั้ง ก็มีตั้งหลายคนต้องการจูบของฉัน ที่ฉันให้จูบยัยนั้นก้อเพราะว่าจะทำให้ยัยนั้นได้รู้ถึงความใจกว้างของฉัน ว่ามีมากแค่ไหน   หึหึคัยกล้ามาว่าฉันร้าย ฉันจะทำมากกว่าจูบ5555จะได้รู้กันไปเลยว่าฉันจัยดีสุดๆ เย้ถึงหอพักสักที อาบน้ามก่อนดีกว่าเฮ้ยทำไมเครื่องทำน้ามอุ่นถึงไม่ไหล(เพลีย)คุณพ่อไม่จ่ายค้าน้ามรึไงกัน ตายเเล้ว เเล้วนี้ฉันจะทำยังไงล่ะเนี่ย บ่นเสร็จฉันเลยคุมผ้าขนหนูเเล้วเดินไปหาเเม่บ้านของฉันด้วยความสงสัยว่าทำไมยุๆน้ามอุ่นถึงไม่ทำงาน
                   "ป้าเเจ่มค่ะป้าเเจ่ม"
                   "มีอารัยคะคุณหนูแล้วทำไมใส่ชุดแบบนี้ลงมาจากห้องล่ะคะเเดี๋ยวคัยเห็นเข้ามันจะดูไม่งาม?"
                   "ไม่เป็นรัยหรอกค่ะ ที่ฉันลงมาด้วยสภาพแบบนี้ก้อเพราะจะมาถามว่าทำไมเครื่องทำน้ามอุ่นของฉันถึงไม่ทำงานล่ะคะ หรือคุณพ่อไม่ได้จ่ายตังค่าน้ำ?"
                   "ป่าวววหรอกค่ะคุณหนู"
                   "อ่าวววเเล้วทำไมมันไม่ไหลล่ะคะo.O"
                   "คือคุณพ่อของคุณหนูอยากให้คุณหนูกลับไปอยูอเมริกากลับคุณนายน่ะคะท่านเลยสั่งไม่เปิดน้ามในห้องที่คุณหนูพักยุ"
                    "ทำไมถึงอยากให้ฉันกลับบ้าน=..=ท่านแม่ป่วยเหรอ?"
                     "ป่าววหรอกคร๊าคือคุนพ่อของคุณหนูเห็นว่าคุณหนูทำแต่เรื่องวุ่นวายให้กับโรงเรียนน่ะคร๊าท่านเลยกลัวว่าโรงเรียนจะเสียหายเพราะฝีมือคุณหนู"
                    "แค่นี้ใช่ไหมที่คุณพ่อต้องการเอาล่ะฉันจะไปคุยกะคุณพ่อให้รู้เรื่อง"
                     "คุณหนูจะไปในสภาพแบบนี้เหรอคะป้าว่าไม่เหมาะนะคะคุนหนู"
                 เออนั้นสิฉันยังใส่ผ้าขนหนูยุนี้น๊า ตึกๆๆเสียงรองเท้าส้นตึกดังสนั่นทั่วทั้งตึกอำนวยการ ใช่สินั้นเสียงรองเท้าฉันเองคุณพ่อทำไมถึงไม่เข้าใจฉันเลย เเบบนี้ฉันต้องเคียให้รู้เรื่องฉันพลักประตูเข้าห้องบริหารของคุณพ่ออย่างรีบร้อน
                     "คุณพ่อคะ"
                     "แกมาก้อดีเเล้วยูริ"
                     "หมายความว่าไงคะ"
                     "แกทำให้โรงเรียนวุ่นวายเพราะเเฟนคลับบ้าๆของเเกอีกอย่างแกทำเด็กร้องไห้ในโรงเรียน"
                    "แล้ว..."
                     "ฉันจะให้แกกลับไปอยู่อเมริกากับเเม่เเกไปซะยัยลูกไม่รักดี"
                     "แต่..."
                    "พรุ่งนี้ฉันจะให้คนเอาตั๋วไปให้ส่วนวันนี้แกไปอาบน้ามห้องป๋าเเจ่มซะก่อน"
                  เท่านั้นแหล่ะคุณพ่อไม่เข้าจัยฉันเลย ฉันวิ่งออกมาจากห้องนั้นพร้อมน้ามตาที่ไหลลงแก้มทั้งสองข้างดังลำธารไหล พรุ่งนี้แล้วสินะที่ฉันจะต้องกลับไปอเมริกา ฉันได้แต่เก็บความเสียใจไว้ พอเช้าวันต่อมาเพื่อนทุกคนต่างพากันสดใสร่าเริงส่วนฉันก้อนั่งเศร้าอยู่คนเดียวที่ม้าหินอ่อน แต่เเล้วก้อมีน้ำเสียงใสๆของเด็กสาวคนหนึ่งทักฉันเข้ามา
                      "รุ่นพี่ยูริทำไมถึงมานั่งคนเดียวล่ะคะ"
                      "อ้าว  หวัดดีเมโกะ"(ฝืนยิ้ม)
                      "ว่าไงค่ะ รุ่นพี่ยังไม่ตอบเมโกะเลย"
                      "ฉันจะไปอเมริกาเเล้วนะเทอก้อคงอยากให้ฉันไปเหมือนกันสินะY Y"
                      "รุ่นพี่ยูริ"
                  ฉันน้ามตาไหลออกมาแบบไม่ทันตั้งตัว น้ำเสียงของฉันที่สั้นไปหมด ทำให้ฉันกอดยัยนั้นมันทำให้ฉันอบอุ่นมาก
                      "ตอนเย็นนี้ฉันก้อคงต้องไปแล้วนะเมโกะ ลาก่อน"
                      อุ๊บ :x
                     ฉันจูบเมโกะอย่างกะหายเหมือนคนไม่ได้เจอกันนานถึง10ปี นี้คือจูบสุดท้ายที่ฉันจะฝากไว้เพราะฉันคงขัดใจคุณพ่อไม่ได้ เอาไว้คุณพ่อหายโกธรเมื่อรัยฉันจะกลับมาหาเทอนะ     เมโกะจัง