only one หนึ่งเดียวเท่านั้นคือเทอ

                "นี้แกๆอีก3วันเราจะไปเข้าค่ายกันเเล้วนะเเกเตรียมรัยไปบ้างอ่ะ"
                "ไม่รู้สิตอนนี้ฉันเหนื่อยมากฉันขอกลับหอไปนอนก่อนนะเพลียมาทั้งวันเลย"
                "อ่าาอย่าลืมโทมาเม้าด้วยกันนะฉันตื่นเต้นอ่ะ^//////^"
                 ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันจะคิดยังงั้นกับเมโกะ เเต่นั้นมันคืออารมชัวคราวนี้น๊า คิดรัยมากมายเราเป็นผู้หญิง นะเดินไปคิดไปหรือเราจะเป็นเลส พอคิดคำว่าเลสขึ้นมาการเดินเลยถูกหยุดซะงักลง เฮ้ยไม่จิงอ่ะเป็นไปไม่ได้หรอกน๊า เราออกจะเบาะบางเวลาผ่านไปเร็วมาก จนถึงวันของการเข้าค่ายของรุ่นพี่เเละรุ่นน้อง เพื่อนเเต่ล่ะคนของฉันดูท่าจะตื่นเต้นมากเป็นพิเศษยกเว้นฉันที่ต้องมีหน้าที่ดูเเลรุ่นน้อง
                "อ้าววเด็กๆทุกคนขึ้นรถสิ= ="
                "รุ่นพี่ยูริทำไมดูไม่ตื่นเต้นเลยล่ะคร๊เข้าค่ายทั้งที"
                 "เหนื่อยจะตายไปยุงก็เยอะหนาวก็หนาวเเถมเดินทางอีกตั้งไกลมันไม่สนุกเลยนะลองมาเป็นพี่เเล้วจะรู้สึก"
                "แต่พี่ก็ไม่ได้เดินนี้คร๊มีคนขับรถไปส่งเเค่ดูเเลพวกนู๋เอง"
                "ก็ยังเหนื่อยอยู่ดี"
เพื่อนสาวของฉันทักรุ่นน้องมากิจัง ส่วนฉันก็เรียกเด็กๆขึ้นรถโอ๊ยเหนื่อย
               " แหม่มากิจังนี้ดูตื่นเต้นจังเลยนะ"
               "แน่อยู่เเล้วล่ะค่ะได้รุ่นพี่ยูริมาดูแลก็เป็นเกียรติมากพอเเล้ว"
                นางฟ้าาาาเอ๋ไม่ใช่ๆนั้นเมโกะนี้น๊า ใส่ชุดกระโปรงสีแดงหมัดผมผูกโบว์แดงน่ารักจังเลยนั้นไงอารมเลสของฉันกำลังจะมาอีกครั้ง เมื่อพบน่าเทอคนนี้ สักวันฉันจะไปพบหมอเพื่อถามถึงอาการเหล่านี้ ที่มันกำลังเกิดขึ้นกับฉัน แต่ตอนนี้ฉันเดินเข้าไปหาเมโกะเเล้วทักทายเมโกะดีกว่า
               "ว้าวน่ารักจังเลยนะเรา"
               "สู้พี่ยูริไม่ได้หรอกค่ะ^^"
              "จะบ้าเหรอพี่น่ารักตรงไหนไปๆขึ้นรถเดี๋ยวรถจะออกเเล้วนะ"
                ถึงเเล้วสถานที่เข้าค่ายห๊ป่า แต่ช่างเหอะฉันจะไปนอนโรงเเรมเเล้วปล่อยให้เด็กๆเข้าค่ายกันกลางป่านี้แหล่ะ ฉันลงจากรถพร้อมกับบอกให้เด็กๆกลางเต็นท์รอ และอีกส่วนหนึ่งทำกับข้าวกิน ส่วนอีกกลุ่มทำกิจกรรมกับฉัน นั้นก็คือออกกำลังกาย
                 "เมโกะ มิกิ นาน่า กาโตะ โมเอะ มากับฉันนะฉันจะพาไปดูดาววว"
                 ผสานเสียง'ค่ะ'
                ในยามค่ำคืนราตรีเเสนสวย ป่านนี้พวกเด็กๆคงจะหลับกันหมดเเล้ว เเต่ให้ตายเถอะฉันกับหลงทางอยู่ในป่ากับเมโกะสองคน มิกิ นาน่า กาโตะ โมเอะ ดันกลับไปก่อนฉันล่ะเศร้าจัยจิงๆT T
                 "เมโกะเทอไม่ต้องกลัวนะมันก็แค่สายลมกับป่าที่มืดเท่านั้นเเหล่ะ"
                 "รุ่นพี่คะใช้โทรศัพท์โทหาพวกพี่ๆเค้าสิคะ"
                 "โทรเเล้วมันไม่มีคลื่น ในป่าที่ไหนล่ะมีคลื่น คุณพ่อนะคุณพ่อT T"
                 "กรรมเเล้วเราจะค้างกันที่ไหนล่ะคะคืนนี้"
                 "เอ่อ...เอ๋..นั้นไงกระท่อมเห็นกระท่อมนั้นไหม เข้าไปหลบน้ำค้างกันก่อนเถอะเดี๋ยวเป็นหวัด"
               เราทั้งสองเดินเข้าไปในกระท่อมหลังเล็กๆนั้น สายตาเราจ้องมองกันเเต่จู่ๆฉันก็บังคับจิตใจตัวเองไม่ได้ ฉันน้อมตัวก้มเอาริมฝีปากของฉันไปประกบที่ริมฝีปากของเมโกะ ริมฝีปากของเราร้อนดั่งไฟ จูมพิษอันร้อนเเรงของหญิงสาวอย่างฉันบดขหยี้ริมฝีปากของเมโกะ อย่างเเผ่วเบาโดยที่เมโกะก็ไม่ขัดขืนไดๆ ฉันเลยเริ่มปลงกระดุมเม็ดเเรกของเมโกะออก เเล้วก็เลื่อนปากมาที่ซอกคอฉันเริ่มละเลงดูดอย่างเบาๆ จนฉันกำลังจะปลงกะดุมเม็ดที่สอง เเต่เมโกะดันพูดขึ้นมาก่อนว่า"อย่านะรุ่นพี่ยูริ"เพียงเเค่นั้นแหล่ะฉันเลยเลิกปลงกะดุม แล้วเอาปากออก เราสองคนมองน่ากันไม่ติดเพราะต่างฝ่ายต่างละลายจัยกับสิ่งที่ทำลงไป ฉันใช้มือลูบหัวยัยนั้นเบาๆพร้อมกับยิ้มให้แทนที่ฉันจะขอโทษ แต่ฉันดันกลับรู้สึกซะใจที่ได้ทำแบบนี้ลงไป
                  "หึหึเทอจำได้ไหมที่เทอหาว่าฉันใจร้ายเเละน่ากลัวอ่ะ ในวันนี้เทอคงได้รู้เเล้วสินะว่าฉันใจดีเเละน่ารักมากแค่ไหน ขนาดเด็กผู้หญิงธรรมดาอย่างเทอฉันยังเสียเวลาให้ซะขนาดนี้ จงภูมิใจซะที่เทอได้จูบของฉัน เห็นรึยังว่าฉันใจดี"
          เพี้ย!"รุ่นพี่ไม่มีสิทธิ์มาทำร้ายฉันแบบนี้นะค่ะ"
               "ฉันก้อเห็นว่าเทอเต็มใจนิน๊าอีกอย่างเทอก้อคิดอารัยกับฉันช่ายมั้ยล่ะ= ="
              "..."
              "ก้อตอนที่เทอไปพักอยู่กับฉันยังไงล่ะจู่ๆก้อวิ่งมากอดฉันอ่ะ- -"
              "ก้อคนมันกลัวเสียงฟ้าร้องนี้คะ~●~"
             "เอาเถอะติดกะดุมซะนี้มันจะเช้าเเล้วแล้วพวกเพื่อนฉันก้อคงจะตามหาเราเจอ"
       ให้ตายเถอะฉันนี้ร้ายจิงๆ ก้อสมควรล่ะนิ ยุดีๆหาว่าฉันจัยร้ายเองฉันให้จูบกับเทอก้อถือว่าเปนบุญของเทอล่ะนะ เพราะผู้หญิงในโรงเรียนทุกคนต่างก้ออยากได้จูบของฉัน แหม่ก้อคนมันสวยนิน๊าาาา><เข้าเรื่องๆพอเมโมะติดกะดุมเสร็จ ฉันเลยพาออกจากกระท่อมเพื่อจะจุดไฟให้มีควันเพื่อนจะได้รู้ว่าเราสองคนยุนี้ และมันก้อได้ผลพวกเพื่อนๆของฉันตามหาฉันจนเจอ เราเลยได้กลับโรงเรียนกัน