ยัยสายธารหน้าใส หวานใจ นายทินกร

     ไชโย...ได้ทำงานแล้ว ฉันรีบลงไปบอกแม่ แม่ก็ดีใจกับฉันมาก..มันป็นความรู้สึกของฉันเองที่รู้สึก  "สายธารว่าแต่ที่ว่าได้ทำงาน งานอะไรเหรอลูก".. 
"อ๋อ..เป็นงานแพนกรับลูกค้าเป็นงานประจำ เงินเดือนก็เยอะอยู่นะแม่"
"อ๋อดีแล้วละลูก ปะงั้นไปฉลองกัน เย่ๆๆๆดีใจจัง หนูอยากกิน...อาหารคาวหวานจะได้ไหมแม่".."ได้สิลูก ก็มันเป็นวันของลูกนิ".."งั้นไปกันเลย" "เดี๋ยววววว! ก่อนขึ้นไปอาบน้ำให้เรียบร้อยก่อน  โถ่ งั้นกะได้ค่ะ"

ขอโทษครับ     หลังจากวันนั้นฉันก็ตั้งใจทำงาน จนผ่านไป 2 ปี ฉันก็เก็บตังค์ซื้อกล้องได้ตัวหนึ่งฉันเก็บเอาไว้ถ่ายภาพ...และวันนี้เป็นวันที่บริษัทพาไปเที่ยวซัมเมอร์ที่ อัมพวา ฉันจึงได้นำกล้องตัวโปรดไปออกงาน
     ฉันได้อยู่ห้องพักคนเดียว..ซึ่งฉันชอบมากกกกกกับการได้อยู่คนเดียว ฉันรีบรับทานข้าวแล้วนำกล้องไปถ่ายรูป ฉันเพลินอยู่กับการถ่ายรูป ฉันเดินไปชนใครก็ไม่รู้. :
"โอ๊ย! เดินภาษาอะไรเนียไม่ดูตาม้าตาเรือเลย ด้วยนิสัยที่ไม่ยอมใครง่ายๆฉันจึงด่าซะเละเลย"  "ขอโทษครับ! ผมไม่ได้ตั้งใจ นิคราวหลังหัดดูซังมั้งนะ"
"ครับๆคราวหลังผมจะเดินให้ดีกว่านี้" (ชิผมคิดในใจ ผู้หญิงอะไรปากจัดชะมัดเลย)
หลังจากนั้นฉันก็เดินหนีไปด้วยความโมโห...
"ชิผู้ชายอะไรไม่มีมารยาท"
หลังจากนั้นฉันก็พยายามทำให้ใจเย็นยลงด้วยการดื่มน้ำชามะนาวของโปรด และนั่งฟังเพลงสักพักแล้วใจฉันก็รู้สึกเย็นลงมาก...