ดาวหลงทราย

“ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยข้าด้วย” เสียงร้องขอความช่วยเหลือของหญิงสาวดังไม่หยุดแม้จะรู้ว่าไม่มีใครช่วยเธอได้ในสถานที่แบบนี้ 

 กลางทะเลทรายคาร์ซียามบ่ายคล้อย กองโจรทะเลทรายอุสมานกำลังตั้งกระโจมที่พักหลังจากหลบหนีการตามล่าจากทหารของชีคผู้ครองแคว้น ด้วยทำการอุกอาจบุกเข้าปล้นใจกลางเมืองพร้อมกับจับหญิงสาวผู้เป็นดวงใจของชีคชารีฟมาเป็นตัวประกันอีกด้วย

หญิงสาวโดนถูกจับมาเป็นตัวประกันเริ่มส่งเสียงโวยวาย แม้จะรู้ว่ากลางทะเลทรายแบบนี้คงไม่มีใครมาช่วยเธอได้อย่างแน่นอน อุสมานเดินตรงไปหาหญิงสาวที่ส่งเสียงร้องโหวกเหวกหนวกหูจนต้องลงมือกับหญิงสาวด้วยความรำคาญเป็นการหยุดปากที่ส่งเสียง

“เพี๊ยะ หุบปากของเจ้าไปซะ เปล่าประโยชน์ที่จะร้องโวยวายกลางทะเลทรายแบบนี้ไม่มีใครมาช่วยเจ้าได้หรอก” ใบหน้าสวยงดงาม ดวงตากลมโตดุดันหันกลับมาจ้องหน้าของโจรร้ายมุมปากมีเลือดออกจากแรงฝ่ามือของอุสมาน

“อุสมาน ไอ้โจรชั่ว เจ้าต้องไม่ตายดีหากท่านพี่มาช่วยข้าได้ ข้าจะให้ทหารจับเจ้าแยกร่างออกเป็นชิ้นๆ ให้นกแร้งมันรุมกินเจ้า” รอยยิ้มเยาะเย้ยกับถ้อยคำของหญิงสาวสร้างความขบขันให้กับหัวหน้าโจรทะเลทรายอย่างยิ่ง

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ปากดีจริงๆ จะตายอยู่แล้วยังกล้ามาอวดดี สวยแบบเจ้าตายง่ายๆ มันน่าเสียดายความสวย ข้าเปลี่ยนใจแล้วข้าจะเอาเจ้าไปขายให้กับพ่อค้าทาสแถวชายแดนน่าจะดีกว่า แต่ก่อนอื่นข้าคงต้องหาความสุขกับร่างกายของเจ้าให้หนำใจเสียก่อนแล้วก็ให้ลูกน้องข้าจัดการเจ้า” แววตาและถ้อยคำที่หัวหน้าโจรกล่าวออกมาสร้างความหวาดหวั่นต่อหญิงสาวเป็นอย่างมาก

“ไม่นะ ปล่อยข้า ปล่อยข้า ช่วยด้วย ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยข้าด้วย” สิ่งที่พอจะทำได้ก็คือส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือให้ลมไปตามสายลม หวังเพียงคงมีใครสักคนได้ยินและเข้ามาช่วยเธอ

“หยุดข้าบอกให้หยุดไง” อุสมานตวาดเสียงดังใส่แต่ก็ไม่อาจหยุดปากร้องตะโกนของความช่วยเหลือลงได้ อุสมานต้องเดินกลับมาใกล้ๆ อีกครั้งแววตาดุดันข่มขู่ โจรร้ายทรุดกายลงนั่งตรงหน้าหญิงสาว ยื่นมือหยาบมาจับค้างมนของหญิงสาว

“หยุดร้องแล้วเก็บเสียงของเจ้าไว้ครวญครางใต้ร่างของข้าดีกว่าคนสวย” หญิงสาวหันหน้าหนีหลบมือหยาบกระด้างของชายตรงหน้าอย่างรังเกียจ ศักดิ์ศรีของผู้หญิงสูงศักดิ์บวกกับความอวดดียิ่งเพิ่มความท้าทายให้กับอุสมานมากขึ้น

“ไม่มีวัน หากเจ้าแตะต้องข้าแม้เพียงปลายเล็บข้าจะไม่ขอมีชีวิตอยู่อีกต่อไป” วาจาของหญิงสูงศักดิ์กลับทำให้อุสมานหัวเราะมากกว่าเดิม

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ข้าจะรอดูนะ” อุสมานลุกขึ้นเดินจากไปด้วยรอยยิ้มของความสะใจ หญิงสาวที่ตกอยู่ในพันธนาการควานมือไปทั่วพื้นทรายด้านหลังข้อมือที่ถูกมัด มือบางควานเจอหินเล็กๆ สันบางๆ พอจะตัดเชือกที่มัดมือให้ขาดได้ ปากก็ร้องขอความช่วยเหลือต่อไปไม่หยุด เพื่อให้ไม่ถูกสงสัย

อีกด้านไม่ไกลจากหญิงสาวสายตาทุกคู่นับสิบจับจ้องหญิงสาวด้วยสายตาของความหื่นกระหาย บางทีก็โกรธกร้าวแต่ไม่สามารถทำอะไรหากหัวหน้าไม่ได้สั่ง หนึ่งในลูกน้องถามอุสมานด้วยความรำคาญเสียงของหญิงสาวจนอยากจะฆ่าคนแหกปากให้หยุดปากเสีย

“ท่านหัวหน้าทำไมเราไม่ฆ่านางเสียเลยหรือไม่ก็ผูกปากนางเอาไว้ข้ารำคาญหู” อุสามานหัวเราะร่วน ตบไหล่ของลูกสมุนหนักๆ จนร่างผอมกว่าเซไปข้างหน้าจึงได้รับคำตอบ

“ฮ่า ฮ่า ฮ่าพวกเจ้าจะรู้อะไร พอพลบค่ำเจ้าก็จะได้ยินเสียงนางครวญครางอยู่ในกระโจมของข้าไปจนถึงเช้าวันพรุ่งนี้” เหล่าลูกสมุนต่างพากันหันไปมองหญิงสาวมากกว่าเดิม ปากคนลูบปากเหมือนกับเห็นของหวานอยู่ตรงหน้า บางคนหัวเราะตามอุสมานคนอื่นๆ จึงหัวเราะตาม ความคิดของแต่ละคนไปไกลจนน่าขนลุก

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า งั้นก็ปล่อยให้นางแหกปากไปเถอะ เอ่อ...คือท่านหัวหน้าจะแบ่งนางให้กับพวกข้าบ้างได้ไหมครับ” ท่านหญิงสูงศักดิ์หันขวับไปตามเสียงหัวเราะแววตาอาฆาตแค้น คนอย่างข้าไม่มีทางยอมให้ใครมารังแกได้ง่ายๆ หัวเราะให้พอเถอะอุสมานแล้วเจ้าจะรู้ฤทธิ์เดชของข้าหึหึ

อุสมานอยากจะฆ่าไอ้คนถามนัก ของหวานๆ สวยๆ หายากคนอย่างข้าหรือจะแบ่งให้เจ้า พวกโง่ อุสมานหัวเราะสายตาดุดันจนคนถามต้องหุบปากเงียบเสียงของตนเองทันที รู้ดีหัวหน้าหวงของแค่ไหนแต่พอเบื่อพวกเขาก็ได้เชยชิมทุกที

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า พวกเจ้าก็รู้ว่าข้าไม่ชอบใช้อะไรซ้ำ หลังจากข้าสบายกายแล้วต่อไปก็ตาพวกเจ้ายังไง ฮ่า ฮ่า ฮ่า” อุสมานเหลือบมองหญิงสาวที่นั่งนิ่งเงียบเสียงลงได้ อุสมานไม่มีทางรู้ได้เลยว่าการที่หญิงสาวเงียบเสียงลงเพราะหวาดกลัวหรือเพราะสมองกำลังคิดหาวิธีเอาตัวรอดจากมือโจรร้ายเช่นมัน

............................................

กองคาราวานใหญ่ของชนเผ่าเบดูอิน เดินทางมุ่งหน้ามาทิศทางเดียวกับโจรอุสมาน เสียงร้องขอความช่วยเหลือของหญิงสาวดังแววมากับสายลม แม้ว่ามันจะเบามากแต่ก็ยังคงได้ยินชัดเจน กองคาราวานเริ่มเคลื่อนที่ช้าลงตามสัญญาณมือของหัวหน้าและหยุดลงในที่สุด

ชายหนุ่มผู้เป็นหัวหน้ากองคาราวานยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้ทุกคนที่กำลังก้าวเดินหยุด เพื่อฟังเสียงร้องขอความช่วยเหลือให้ชัดเจนขึ้น ช่วยด้วย ช่วยด้วย ฮ่า ฮ่า ฮ่า ใครก็ได้ช่วยข้าที เสียงผู้หญิงร้องขอความช่วยเหลือแววดังสลับกับเสียงหัวเราะของผู้ชายหลายคน

ชายหนุ่มร่างสูงในชุดปกปิดมิดชิดสีดำผู้เป็นหัวหน้ากองคาราวาน ดวงตาสีน้ำตาลเข้มนั่งอยู่บนหลังอูฐ ความสามารถที่มีรอบด้านทำให้เป็นที่ยอมรับของกองคาราวานได้ง่าย อีกทั้งยังเป็นเพื่อนสนิทของชีคชารีฟ ชีคหนุ่มผู้ปกครองแคว้นคาราซี

“หยุด...คืนนี้เราจะพักกันที่นี่ รามิน อัลซา ฮายะห์พวกเจ้าตามเรามาที่เหลือจัดการตั้งกระโจมให้เสร็จก่อนที่เราจะกลับ” คนสนิทที่ถูกเอ่ยชื่อต่างพากันขึ้นอูฐของตนเอง รู้แน่ชัดแล้วว่าต้องมีงานให้ทำโดยไม่ต้องถามนอกจากทำตามคำสั่งของหัวหน้า

การิม จาลัลซาน อัมนะห์ หัวหน้าเบดูอินบังคับอูฐให้เดินไปตามทิศทางของเสียงที่ได้ยิน พร้อมด้วยคนสนิทที่มีฝีมือเก่งกาจ เพียงแค่สี่คนเคยล้มคนเกือบสามสิบคนมาแล้ว กลุ่มของการิมเดินทางตามเสียงร้องที่ดังขึ้นเรื่อยๆ ชัดเจนขึ้นทุกทีจนเห็นชัดว่าข้างหน้าคือโจรทะเลทรายอุสมาน

หญิงสาวร่างบอบบางใบหน้าไร้การปกปิดอย่างหญิงสาวทั่วไป การแต่งกายด้วยอาภรณ์ของชนชั้นสูงทำให้รู้ว่าไม่ใช่หญิงสาวชาวบ้านธรรมดา ใบหน้าสวยหวานซีด ริมฝีปากแห้งแตกลอกด้วยความร้อนของอากาศที่ร้อนจัดและการตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ

การิมผู้มีสายตาประดุจเหยี่ยวแหลมคมเห็นชัดทุกรายละเอียด ยกมือขึ้นสั่งให้ทุกคนหยุดการเคลื่อนไหวจากนั้นจึงลงจากอูฐเปลี่ยนเป็นการเดินเท้าแทน อาวุธที่อยู่ในตัวเตรียมพร้อมเพื่อที่จะต่อสู้ประจันหน้ากับโจรร้ายเพื่อช่วยเหลือหญิงสาว

กระโจมของอุสมานสร้างเสร็จเรียบร้อย ร่างสูงของโจรทะเลทรายเดินตรงเข้ามาหาหญิงสาว ร่างบางถูกกระชากให้เดินตามเข้าไปในกระโจม การดิ้นรนขัดขืนดูจะไร้ผล สายตาของโจรร้ายทั้งหลายสื่อถึงความหื่นกระหายกับความสวยงามของหญิงสาวในมือหัวหน้า

การิมส่งสัญญาณมือให้กับคนทั้งสามแยกย้ายกันไปเพื่อกำจัดลูกน้องของโจรทะเลทรายทีละคน รามินแยกไปทางขวา อัลซาแยกไปทางซ้าย ฮายะห์อ้อมไปด้านหลัง ส่วนตัวเองก็เดินตรงเข้าไปหากลุ่มโจร แววตาดุดันในมือมีเพียงกริชเล่มเล็กที่พกติดตัวเป็นประจำซ่อนอยู่ในชายเสื้อ

การมาของคนแปลกหน้าทำให้ลูกน้องของอุสมาน มองหน้ากันเป็นแถวก่อนจะออกมารวมตัวกันรายล้อม คนมาใหม่ด้วยท่าทางไม่ไว้วางใจ เสียงหนึ่งเอ่ยถามคนแปลกหน้าด้วยความระวังขยับเข้ามายืนด้านหน้าเป็นตัวแทนของกลุ่มโจร

“เจ้าเป็นใครไม่รู้หรือว่าพวกข้าเป็นใคร” ชายหนุ่มก้มหน้าให้เหล่าชายหนุ่มนับสิบคนอย่างขออภัยแสร้งทำเป็นหลงทางกับกองคาราวานของตนเอง

“ขอโทษทีข้าได้ยินเสียงหัวเราะ พอดีข้าหลงทางกับกองคาราวาน พวกท่านเจอพวกเขาบ้างไหม” คำถามของคนแปลกหน้าทำให้เหล่าโจรมองหน้ากันก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างไร้น้ำใจใดๆ

“กองคาราวานอะไร พวกข้าไม่เห็นหรอก ไปได้แล้วพวกเราไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น” เมื่อคำถามไม่ได้รับการตอบสนองชายหนุ่มจึงเปลี่ยนคำถามเข้าประเด็นทันที

“แล้วท่านเห็นหญิงสาวสวยๆ บ้างไหม” คำถามที่ทำเอาหลายคนมองหน้าชายหนุ่มนิ่งปฏิเสธเสียงแข็ง สายตาของการิมเห็นลูกน้องกำลังค่อยๆ ปลิดชีพโจรลงทีละคนจึงยืนนิ่งเมื่อได้ยินคำปฏิเสธจากหนึ่งในโจร การิมจึงทำท่าจะเดินจากไปแล้วก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงของหญิงสาวร้องขอความช่วยเหลือดังออกมาจากกระโจม

“ไม่มีหรอกผู้หญิงที่ไหนที่นี่มีแต่ผู้ชายทั้งนั้น” โจรร้ายมองหน้ากันไปมาเมื่อเสียงของหญิงสาวที่หัวหน้าลากเข้ากระโจมดังลอดออกมา กลุ่มโจรเตรียมพร้อมรับมือทันทีด้วยหวาดระแวงชายหนุ่มแปลกหน้าเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

“ปล่อยข้า ช่วยด้วยใครก็ได้ช่วยข้าด้วย อย่าเข้ามา ข้าบอกว่าอย่าเข้ามา” การิมหันขวับไปตามเสียงพร้อมกับส่งสัญญาณให้กับลูกน้องทั้งสามคนออกจากที่ซ่อนไม่รั้งรออีกต่อไป ทั้งสามคนตรงเข้าจัดการกับโจรทะเลทรายทันทีการต่อสู้เริ่มขึ้นอย่างดุเดือด