หยาดฝนบนพื้นทราย

ณ ทะเลทรายแคว้นฮาบา ท่ามกลางทะเลทรายรายล้อม หนึ่งชีวิตเร่รอนมาเป็นแรมเดือนกับสัตว์เจ้าถิ่นที่ทนร้อนได้เป็นอย่างดี ร่างบอบบางภายใต้ชุดปกปิดตัวตนแท้จริง ดวงตาสีดำขลับเปลี่ยนเป็นสีมรกตชวนมอง ผิวขาวราวน้ำนมกลายเป็นสีแทนด้วยเทคนิคอันทันสมัย

ภาษาอาหรับที่ได้รับการสอนมาอย่างดีถูกนำมาใช้ในการตามหาชายผู้เป็นบิดาเพื่อมารดาอันเป็นที่รักยิ่ง หากไม่ใช่คำร้องขออ้อนวอนจากมารดา เธอคงไม่คิดออกตามหาชายผู้ทิ้งมารดาและเธอไปตั้งแต่เธอยังไม่ลืมตาดูโลกด้วยซ้ำ

พื้นทรายสีทองไกลสุดสายตา สะท้อนแสงอันร้อนแรงของพระอาทิตย์ยามเที่ยงวัน หากคนที่พยายามเดินบนพื้นทรายนั้นมิได้เห็นความน่าพิศสมัยนัก เพราะมันยากและลำบากมากมายในการก้าวเท้าแต่ละก้าวเพื่อไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้

“เดินดีๆ สิเจ้าอูฐบ้าเจ้าจะทำให้เราไปถึงที่หมายล่าช้ารู้ไหม” เสียงดุเจ้าสัตว์ประจำถิ่นเบาๆ ด้วยเสียงหวานใสเป็นตัวของตัวเอง สายตาทอดมองไปยังเป้าหมายที่เห็นในระยะไกลโอเอซิสเศาะบาฮฺสถานที่สุดท้ายในการตามหาคนที่ได้ชื่อว่าเป็นบิดาของตนเอง

ร่างบางบังคับอูฐให้เดินตรงไปยังโอเอซิสใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลจากจุดที่ตนเองกับเจ้าอูฐยืนอยู่ ในใจภาวนาของให้ได้พบสักทีการตามหาตัวคนที่ทิ้งเธอกับมารดาไปจะได้สิ้นสุดลงเสียที ชีคฟาซิ บาฮิมอับดุลลา ชีคสูงวัยผู้ปกครองชนเผ่าใหญ่อันดับที่สองของฮาบา รองจากชีครามินยา มันซูรมาลิกชีคหนุ่มผู้ปกครองแคว้นและชนเผ่าทั้งหลายในฮาบา ข้อมูลเบื้องต้นของชายผู้เป็นบิดาเท่าที่ทราบจากปากของมารดา

ก่อนการออกเดินทางจากประเทศไทย ข้อมูลแค่นั้นยังไม่เพียงพอการหาข้อมูลของชาวฮาบาภายใต้การปกครองของชีคคนใหม่อย่างชีครามินยา ชีคหนุ่มขึ้นปกครองแคว้นแทนบิดาที่เสียชีวิตด้วยโรคชรา จากความเห็นชอบจากชนเผ่าต่างๆ โดยเฉพาะชนเผ่าของชีคฟาซิผู้เป็นลุง

อูฐก้าวเดินลงจากเนินทรายจนมาถึงโอเอซิส ร่างเล็กบอบบางสอดสายตามองหาคนที่คิดว่าพอจะรู้จักชีคฟาซิ สายตาคู่สวยชวนมองสบตากับดวงตาสีน้ำตาลเข้มกำลังก้าวพ้นหน้ากระโจมใหญ่ด้วยความรู้สึกบางอย่างที่บอกไม่ถูกเหมือนกันว่ามันคืออะไร

****************************************************************************

ร่างเล็กลงจากหลังอูฐตัวใหญ่ด้วยความชำนาญจากการขี่มันมาเป็นแรมเดือน ก้าวเท้าเดินตามร่างของชายสูงวัย แต่เดินไปไม่ได้กี่ก้าวถูกร่างสูงใหญ่ขวางหน้าไม่ให้เดินต่อ วัสสวดีมองหน้าก็รู้ว่าชายร่างสูงไม่พอใจที่เธอเดินตามร่างของชายสูงวัยกับคำถามเสียงดังดุดันไม่พอใจอย่างยิ่ง

“มีอะไรอย่างนั้นหรือเจ้าหนุ่ม” เพราะร่างเล็กบอบบางแต่งกายเช่นชายหนุ่มชาวฮาบาทำให้อีกฝ่ายเข้าใจผิด

หญิงสาวร่างบางดูตัวเล็กลงทันที เงยหน้ามองใบหน้ารกไปด้วยหนวดเคล้าทำให้อีกฝ่ายหน้าดุกว่าเดิมหลายเท่านักรวมทั้งแววตาสีเข้มนั้นอีก ดวงตาสีเขียวมองสบตาสีเข้มนิ่งเอ่ยเสียงเรียบกับอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงกลัวแต่ในใจก็แอบหวั่นๆ เล็กน้อย

“คนที่เดินจากไปเมื่อครู่ใช่ท่านฟาซิหรือไม่” เสียงหวานใสถูกดัดให้ห้าวทุ้มคล้ายกับเด็กหนุ่มตามที่คนหน้าดุเข้าใจ ยูซูปจ้องมองเด็กหนุ่มที่ปกปิดใบหน้าเหลือเพียงดวงตาสีเขียวนิ่งตอบเสียงเรียบอย่างกวน ๆ

“ใช่แล้วทำไม...ไม่ใช่แล้วทำไม” คำตอบแบบกำปั้นทุบดินทำให้ร่างบางสั่นขึ้นมาน้อยๆ ด้วยความโกรธกำมือแน่น ก่อนจะคลายมือออกแนบลำตัวเช่นเดิม สำนึกได้ว่าตนเองเด็กกว่าไม่ควรดูหมิ่นผู้ที่สูงวัยกว่า ร่างของชายสูงวัยที่เดินลับตาไปแล้ว กลับมาใหม่อีกครั้งเมื่อคนสนิทหายไปจากสายตา จึงวกกลับมาที่กระโจมอีกครั้ง ทันได้ฟังการถกเถียงของเด็กหนุ่มกับคนสนิทของตนเอง

“มีธุระอะไรกับฉันอย่างนั้นรึเจ้าหนุ่ม” เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างปรานี ทำให้ทั้งสองคนหันไปมอง ก่อนที่ยูซูปทำความเคารพ ด้วยการยกมือขวาแนบอก พร้อมกับก้มศีรษะให้กับชายสูงวัย

“ผมอยากจะคุยกับท่านเป็นการส่วนตัวจะได้ไหมครับ?” เสียงห้าวนั้นร้องของผู้สูงวัย ที่นิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะพยักหน้าเดินนำร่างของเด็กหนุ่มไปทางท้ายของคาราวานที่เป็นโอเอซิสใหญ่ ที่นั้นสงบร่มรื่นพอสมควร ชีคฟาซิผู้สูงวัยหันกลับไปสั่งการคนสนิทที่เดินตามมาไม่ห่างๆ ด้วยความระแวงที่มีต่อเด็กหนุ่ม