[ Fairy Tail ] Region ON.1 รักน่ะ นายนักฆ่า

บทที่ 7

'ให้'

     [เจราล]

     นี่ผมเป็นบ้าอะไรเนี่ย แค่วันวาเลนไทน์วันเดียว สำหรับผมมันไม่เห็นสำคัญอะไรเลย แต่ทำไมแค่เห็นยัยนั้นถามถึงวันนั้นด้วยหน้าที่หมอง ๆ แล้วหัวใจของผมก็เหมือนกับว่ามันจะหยุดเต้นไปซะอย่างนั้น แต่ก็ช่างมันเถอะ ตอนนี้ผมนั่งตีดาบมาได้สักพักแล้วละ (ประมาณสี่ห้าชั่วโมงได้) เหลือแค่ลับให้มันคมกริบก็เสร็จแล้วละ แต่ผมทำไม่ค่อยคร่องสักเท่าไร เลยให้คนของร้านเอาไปลับให้

            อันที่จริงผมก็ไม่ค่อยเข้าใจพวกผู้หญิงทั้งหลายแหล่นี่เหมือนกัน กะอีแค่วันวาเลนไทน์วันเดียว ถึงกับทั้งเศร้าและก็สุขกันได้ถึงขนาดนี้ โดยเฉพาะกับยัยจูเบีย เอ๋ ทำไมต้องเฉพาะกับยัยนี่ด้วยละ เอาใหม่ ๆโดยเฉพาะกับผู้หญิงที่ต้องมาอยู่กับนักฆ่าอย่างผม (เออ อันนี้ค่อยเหมือนนักฆ่าขึ้นมาหน่อย: ซิกเรน) (มันไม่เหมือนนักฆ่าตั้งแต่นายเถียงคำไม่ตกหาแล้วเฟ้ย >0<: ไรเตอร์) (ก็แล้วใครมันแต่งเรื่องนี้กันล่ะห๊ะ!: ซกเรน) (... (เงียบ ทำเป็นไม่รู้เรื่อง)...  ช่างสิ กลับเข้าเรื่องไปเลยไป้ : ไรเตอร์) ในองค์กรนักฆ่าของเรานั้นมีเวลาอยู่ 2 เวลาคือ 1 เวลาทำภารกิจ จะต้องสุขุม เยือกเย็น และ2คือเวลานอกเหนือภารกิจ จะต้องทำตัวให้ปกติที่สุด ไม่เยือกเย็นเกินไป และไม่ใจร้อน พูดคุยได้ปกติ ทำเหมือนตัวเองเป็นปกติ เป็นคนธรรมดา และเพราะแบบนั้นทำให้ผมได้ช็อกโกแลตในวันวาเลนไทน์มากที่สุด ทั้ง ๆที่พวกเขาก็รู้ว่าผมเป็นนักฆ่า มือสังหารขององค์กรเซอร์เคนของแคว้นยูกิทัวยะแท้ ๆ

            บางคนถึงกับมาสารภาพรักผมเลยละ แต่ก็ถูกผมปฏิเสธไป แล้วเธอก็ทำหน้าเหมือนกับยัยนั้นเลยล่ะ แค่ยัยนั้นแย่กว่านิดหน่อยเท่านั้นเอง

            เอาละถึงจะทำช็อกโกแลต งั้นให้ดาบนี่แทนละกัน

            จากนั้นผมก็เดืนไปหาจูเบียที่น่าจะรออยู่หน้าร้าน แต่พอมาถึงกับเห็นเธอนอนหลับอยู่ ผมเดินเข้าไปแล้วนั่งยอง ๆตรงหน้าจูเบีย เอามือเสยผมที่ปกหน้าจูเบียออก ทำให้เห็นว่าเธอนั้นหลับสนิดแค่ไหน จังหวะลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ นั้นยิ่งแสดงให้รู้ว่าคนตรงหน้าหลับลึกมาก มากจนถ้าทำอะไรเธอไปก็คงไม่รู้สึกตัว ทะ ทำอะไร? หมายถึงถ้ามีพวกขโมงมาขโมยของของยัยนี้ไป ยัยนี้ก็ไม่รู้ตัวน่ะ แล้วผมจะอธิบายทำไมเนี่ย คงไม่มีใครคิดอะไรหรอมั้ง (ฉันคิด -.,-: ไรเตอร์)

            ผมมองใบหน้านั้นนิ่ง ๆก่อนที่สายตาจะไปจับจองที่ริมฝีปากอันอวบอึม ถ้าเป็นตอนตื่น ปากนั้นจะขยับไม่ยอมหยุด แต่พอตอนนี้ เวลาที่เธอกลับ เวลาที่ปากนั้นไม่ขยับ กับมีเสน่ห์ยิ่งนัก

            "เวลาไม่ขยับปาก ก็ดูมีเสน่เหมือนกันน่ะเธอเนี่ย"

            ผมมองหน้านั้นอีกครั้ง จับจองแต่ริมฝีปากนั้น ผมชักอยาก...สมองคิดไป หัวก็เลื่อนเข้าไป ใกล้จูเบียมากขึ้น จน

            "นี่คุณ ดาบนะ ลับเสร็จแล้วน่ะ มาดูสิว่าคมพอรึยัง?"

            จนมีเสียงนี้ดังขึ้น โธ่เว้ย หมดกัน อารมณ์ที่บิวมาเสียนาน หายหมด- -

            "ครับ จะเข้าไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับ"

            เฮ้ย... พอถอนหายใจเสร็จผมก็เดินเข้าไปหลังร้านเพื่อดูว่าดาบที่ให้ลับคมพอไหม?

ทางด้านจูเบีย

            จูเบียนอนเล่นอยู่ที่หน้าร้านตีดาบนั้นอยู่นาน แล้วเธอก็เผลอหลับไป จนเธอรู้สึกตัวว่ามีคนมา ธอคิดว่า ถ้าคนที่มาทำอะไรแปลก ๆเมื่อไร่ ตอนนั้นคนคนนั้นคงชะตาขาด เธอรู้สึกว่าคนคนนั้นกำลังจองมองเธออยู่ จองนานมาก จนเธอได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้น เสียงมันใกล้เข้ามาเรื้อย ๆ แล้วหยุดลงตรงหน้าเธอ สักพักก็มีมือหนึ่งเสยผมที่ปกหน้าเธออยู่ออก จากนั้นก็ได้ยินเสียงพูดของคนตรงหน้า นั้นทำให้รู้ว่าเป็นซิกเรน

            "เวลาไม่ขยับปาก ก็ดูมีเสน่เหมือนกันน่ะเธอเนี่ย"

            เมื่อได้ยินประโยคนั้นจูเบียก็ถึงกับกระดุกทันที แต่ไม่แรงนัก ทำให้คนที่อยู่ตรงหน้าไม่รู้สึกตัวว่ากำลังเข้าใจผิดอยู่ที่คิดว่าเธอกำลังหลับ จากนั้นจูเบยรับรู้ได้ถึงลมหายใจของคนตรงหน้า มันแรงขึ้นเรื่อย ๆนั้นทำให้รู้ว่า ตอนนี้ใบหน้าของเขาและเธออยู่ใกล้กันขนาดไหน หัวใจของจูเบียเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ จนได้ยินเสียง

            "นี่คุณ ดาบนะ ลับเสร็จแล้วน่ะ มาดูสิว่าคมพอรึยัง?"

            "ครับ จะเข้าไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับ"

            จากนั้นเสียงถอนหายใจแรง ๆและเสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นแล้วค่อย ๆหายไป จนเงียบชี่ จูเบียลุกขึ้นมาแล้วเอามือจับใบหน้าที่กำลังร้อนผล่าวนั้น

            "ไอ้มือสังหารนั้น มันจะทำอะไรฉัน มะ...เมื่อกี้นี่...มะ...มัน มันจะจูบฉันหรอ!" จูเบียพูดกับตัวเองอยู่อย่างนั้น เพราะคิดไม่ถึงว่าซิกเรนจะจูบเธอ จากนั้นเธฑอก็ไม่ต่างอะไรกับคนสติหลุด เธอนั่งหน้าแดง ทั้ง ๆที่ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังกับซิกเรน ไม่ใช่แค่มือสังหารปากจัด

            หลังจากที่ซิกเรนเดินเข้าไปแล้วออกมาพร้อมกับดาบที่เป็นคนตีเอง ซิกเรนก็เดินเข้าไปหาจูเบีย และยกดาบนี้ให้กับเธอ จูเบียถึงจะยังงง ๆอยู่ แต่ก็รับมันมาแล้วถามกลับไป

            "ให้ฉันทำไม?"

            "ของขวัญวันวาเลนไทน์ไง ฉันไม่มีอะไรที่มันหวานแหววหรอกน่ะ"ซิกเรนหันหน้าไปทางอื่นแล้วจึงตอบออกไป

            "ฉันก็ไม่ได้อยากได้ของขวัญวันวาเลนไทน์สักหน่อยนี่"

            "อย่าโกหกเลย ก็ตอนที่เะะอถามถึงวันที่น่ะ ฉันเห็นน่ะว่าเธอทำหน้าเศร้านี่"

            "ก็ใช่ แต่ฉันเกิดตรงกับวันวาเลนไทน์ ก็เลยรู้ว่าปีนี้คงจะไม่ได้ฉลองวันเกิดแล้ว ก็เลยรู้สึกเหงานะ"จูเบียตอบแล้วก้มหน้าลง

            "...ก็มีฉันอยู่ทั้งคนนี่..."

            "ว่าอะไรน่ะ" จูเบียที่ได้ยินไม่ชัดถามซิกเรนอีกครั้ง

            "ปล่าว ไม่มีอะไร เธอนะ คิดถูกแล้วละ เพราะเราจะต้องเข้าป่ากันแล้วละ"

            "งั้นหรอ" จูเบียก้มหน้าอีกครั้ง "แล้วดาบนี้น่ะ เอาคืนไปสิ" จูเบียยื้นดาบคืนซิกเรน

            "นั้นนะ ของเธอ สุขสันวันเกิดล่วงหน้าแล้วกัน" แล้วซิกเรนก็เผลอหลุดยิ้มที่อ่อนโยนออกมา จนทำให้จูเบยรู้สึกผ่อนคลายไปด้วย

            จากนั้นทั้งสองก็เดินออกจากร้านตีดาบ มุ่งสู่แคว้น 'ยามิ'