[ Fairy Tail ] Region ON.1 รักน่ะ นายนักฆ่า

5
ข้ามคืน

 

ปัง

 

     เสียงปิดประตูห้องน้ำดังขึ้นพร้อมกับร่างของซิกเรนที่ยืนอยู่หน้าประตู ฉันมองเขาที่เดินออกมาจากห้องน้ำสภาพที่ไม่ต่างกับฉันเมื่อคราวที่ฉันอาบน้ำเสร็จ อยู่ดี ๆ ฉันก็รู้สึดว่าหน้าของฉันร้อนขึ้นมา ฉันรับรู้ได้เลยว่าตอนนี้ฉันจะต้องหน้าแดงมากแน่ ๆ (ก็คนมันไม่เคยเห็นนี่ แบบว่า...อยู่กันสองต่อสองแล้วด้วย (.///.) : จูเบีย) ปละตอนนี้ฉันก็เข้าใจแล้วว่าทำไมซิกเรนถึงได้ดุฉัน เพราะมันมีผลกระทบต่อจิตใจนี่เอง

 

      "เป็นอะไรไปละ"

 

     "กะ...ก็ปล่าวนี่"

    

     "แต่เมื่อกี้เธอมองมาทางฉันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อกันเลยน่ะ"

 

     "อะไร ฉันไม่ได้มองนายสักหน่อย ว่าแต่นายเถอะ รีบแต่งตัวเข้าสิ ยืนโชว์ไปถึงไหนฮะ"

 

     "หึ" ซิกเรนเคร้นเสียงหัวเราะออกมาและเดินไปแต่งตัวที่เตียงเพราะฉันวางชุดไว้ตรงนั้น

 

     "นี่ แล้วเสื้อละ" ซิกเรนพูดขึ้นและชูกางเกงขึ้น เออจริงด้วย สงสัยพนักงานคงลืมเอามาให้มั้ง

 

     "ไม่รู้สิ"

 

     "หรอ" แล้วซิกเรนก็ผ้าผืนเล็กเช็ดหยาดน้ำบนตัวแล้วสวมกางเกงนั้น

 

     จากนั้นฉันก็ลุกขึ้นแล้วไปที่เตียงนอน ซึ่งซิกเรนยืนหันหลังให้เตียง(คาดว่าคงกำลังรูดซิบกางเกงอยู่นะน่ะ)แล้วซิกเรนก็หันมา

 

"อ้าว ทำไมเธอถึงไปนอนบนเตียงนั้นละ" ซิกเรนพูดแล้วชี้ไปทางโซฟา "นู้น โซฟา ที่นอนของเธอ"

 

     "หา!!! ว่าอะไรน่ะ นี่นายจะให้ฉันไปนอนบนโซฟาหรอ เตียงนี่ก็ใหญ่โต แล้วทำไมฉันต้องไปนอนบนโซฟาด้วยละ" 

 

     "ก็เพราะฉันเป็นตนจ่ายเงิน"

 

      "เรื่องนั้นมัน..." เป็นเรื่องจริง ก็ฉันมัวแต่เดินหาห้องนะสิ ก็เลยแบบว่า ลืมจ่ายเงินอะ แหะ ๆๆ

 

     "เชิญ" แล้วซิกเรนก็ผายมือเฃิญฉันไปยังโซฟา

 

     "ชิ" สุดท้ายฉันก็ต้องไปนอนบนโซฟาจนได้

 

 

30 นาทีผ่านมา

 

ตุบ!!!

 

     โอ้ย เจ็บสโพกเป็นบ้าเลย ฉันตกมาจากโซฟาเป็นรอบที่100แล้วมั้งเนี่ย โซฟาบ้านี่ก็เล็กเป็นบ้าเลย นายซิกเรนก็นอนอยู่นั้นแหละ ไม่ได้ยินเสียงที่ฉันตกลงมานั่งพับเพรียบไทยแลนที่พื้นบ้างรึไง เสียงฉันก็ไม่ใช่เบา ๆ น่ะ ดังตุบแหนะ ดังมากน่ะ เมื่อกี้นี้ก็มีแม่บ้านที่เข้ามาทำความสะอาดที่ห้องข้าง ๆ เขาก็เข้ามาดูเพราะได้ยินเสียงเหมือนของอะไรสักอย่างตก (ฉันไม่ได้หนักขนาดนั้นน่ะ=[ ]= : จูเบีย)  ฉันคลานขึ้นโซฟาอีกครั้ง และคาดว่าครั้งนี้ฉันคงไม่กลิ้งตกลงมาหรอกน่ะ 

 

     "นี่ มานอนนี่สิ" อยู่ดี ๆ ก็มีเสียงเรียกจากทางด้านเตียงนอน

 

     "..." หึ ทีเมื่อกี้นี้ยังไล่ฉันอยู่เลยนี่น่า -3-

 

     "นี่"

 

     "..." เงียบไว้ก่อนเงียบไว้

 

     "นี่ จูเบียมานอนบนนี้สิ" แหม ๆ หัดเรียกชื่อฉันแล้วหรอเนี่ย

 

     "..."

 

     "มานอนด้วยกันบนเตียงสิ"

 

     "..." บนเตียงหรอ น่าคิดนี่ จะนอนดีมั๊ยหว่า

 

     "จะนอนมั๊ย"

 

     "..." เอ่อ เอาไงดี จะไปดีมั๊ยอะ

 

     "ฉันจะนับ 1-3น่ะ ถ้าไม่มา..." ยังไม่ทันพูดจบประโยคฉันก็กระโดดขึ้นไปนอนบนเตียงทันที โอ้ เตียงอันแสนนุ้มนิ้มฉันมาหาเธอแล้ว จากนั้นฉันก็เผลอหลับไป

 

 

เช้าวันต่อมา

 

     อืม~ โอ้ยยย แสบตาจัง ใครมันเปิดผ้าม่านว่ะ -*-  ฉันนั่งขยี้ตาเพื่อปรับสายตาให้ปกติ หลังจากที่ปรับสายตาให้ปกติได้แล้ว สิ่งที่ฉันเห็นคือ ซิกเรนกำลังนั่งนวดต้นคออยู่ ส่งสัยเมื่คืนเขาคงจะนอนตกหมอนละมั้ง

 

     "นี่ นายปวดคอหรอ"

 

     "อืม -*-"

 

     "แล้วไปทำอีท่าไหนละถึงได้ปวดคอ รึเมื่อคือนอนตกหมอน"

 

     "-*-" อะไรของเขาละเนี่ย ถามดี ๆ ยังมาทำหน้ายังกับฉันไปฆ่าครอบครัวของเขาตายงั้นละ

 

     "ทำหน้างี้หมายความว่าไง?"

 

     "ฉันไม่ได้นอนตกหมอน"

 

     "แล้วไปทำอะไรมาละ ถึงได้ปวดคอ"

 

     "โดนคนเตะก้านคอมาเมื่อคืนนี้ -*-" โดนคนเตะก้านคอหรอ ตั้งแต่เมื่อไร่หว่า ทำไมฉันถึงไม่รู้สึกตัว(เพราะฉันนอนอยู่ข้าง ๆ เขาอะ : จูเบีย)

 

     "ใครเตะนายอะ"

 

     "ก็คนที่เพิ่งเจอกันไม่ถึงวันนะสิ" คนทีเจอกันไม่ถึงวัน? ไม่ถึงวะนหรอ เรานี่หว่า แล้วฉันไปเตะคอเขาตอนไหนละเนี่ย

 

     "นายมั่วปล่าว ฉันจะไปเตะก้านคอนายได้ไง"

 

     "ก็เธอนอนละเมอนะ แล้วก็วิ่งไล่เตะฉันไง กว่าจะยอมหยุดได้ฉันแถบตายแหนะ"

 

     นี่ฉันเป็นคนนอนละเมอเหรอเนี่ย ไม่จริงอะ ก็เมื่อคืนฉันฝัน... จริงด้วย ฉันฝันว่าฉันกำลังซ้อมดาบกับไอ้เจ้าชายเรนนี่น่า คงเป็นตอนนั้นละมั้ง แหะๆๆ ^^;

 

 

     "=_="

 

     "นู้นเสื้อผ้าของเธอแล้วก็อาหารเช้า" ซิกเรนชี้ไปทางโต๊ะเครื่องแป้ง "รีบ ๆ เข้าละ เพราะฉันจะออกเดินทางในอีก 20นาที อ๋อ เธอจะกลับไปที่แคว้นฮิคารุยะเลยมั๊ย ฉันจะได้ให้คนของที่นี่ไปส่ง?"

 

     "ไม่อะ ฉันยังอยากเที่ยวอยู่เลย ให้ฉันไปด้วยคนน่ะ"

 

     "=__="

 

     "น่ะ"

 

     "=______="

 

     "น้าาาาาาาาา *-*"

 

     "เออออ=_="

 

     "ไชโย!!! >O<"