ค่ายรักของทหารเรือ

 เช้าวันใหม่กับอากาศที่สดใสเช้าวันหยุดปิดเทอมแบบนี่หลายๆคนคงใช่เวลากับครอบครัวหรือไปทำงานเก็บเงินไว้ใช้ในยามเปิดเทอม หรือบางคนอาจไปเรียนพิเศษแต่แตกต่างกับนักศึกษากลุ่มนี้ที่จะต้องใช้ช่วงเวลาอันมีค่าในการไปทำประโยช์ให้ส่านรวมมากกว่าสวนตัว

"เรย์แม่ว่างแล้วจะไปหา  ดูแลตัวเองด้วยนะเวียร์ดูน้องด้วยนะลูก"  นางสุชาบอกกับหลานชายให้ดูแลลูกสาวตัวตัวเอง"

"คับอาผมจะดูแลเรย์ให้ดีที่สุดยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมเลย"

"แม่อะอายเขานะ เรย์โตละนะดูแลตัวเองได้แล้ว"

"ก้อแม่ห่วงเรย์นิ"

"ไม่ต้องห่วงนะคับผมสองคนจะช่วยดูเองคัยรับรองผู้บ่าวไทบ้านไม่มีมายุ่งกับเรย์แน่นอนคับไม่ต้องกลัวเรื่องที่หมอดูทักด้วยว่าไอ่เรย์จะได้เจอเนื้อคู่ผมจะเฝ้าให้เองคับ"

"ดีมากแบแม่ฝากดูแลเรย์ด้วยนะ"  พูดได้เพียงเท่านั้นนางสุชาก้อน้ำตารื้อถึงแม้ว่าเรย์จะชอบไปค่ายต่างจังหวัดบ่อยแต่ไม่มีครั้งไหนที่นางจะใจหายเท่านี้มาก่อนเลยรู้สึกเหมือนกับว่าชีวิตจะขาดของที่รักไปเหมือนที่นางเคยเจอมาแล้วเมื่อเกือบ20ปี

"เเม่ขาเรย์รักแม่นะอย่าร้องสิเดี๋ยวแม่ว่างก้อไปหาเรย์นะคะ"

"จ้าฝากน้องด้วยยะเวียร์"

"คับ" 

หลังจากที่ร่ำลากับผู้ปกครองเป็นที่เรียนร้อยแล้วนักศึกษาก้อได้ขึ้นรถเพื่อเตรียมเดินทางไปยังจังหวัดศรีสะเกษตามที่ได้กำหนดไว้ในการเดินทางครั้งนี้

"เรย์อีกนานไหมวะกว่าจะถึง"

"อีกนานเลยละหมาก  ทำไมหรอ"

 "ฉันก้อใช้เวลาว่างในการหาตังค์"

"แกจะเล่นอะไรไพ่ หรือไฮโลอะการพนันไม่มีนะมึงเดียวกับไปคิดบัญชี"

"เป่ากับอะ"

"ไอ้บ้า "

"ล้อเล่นน่าเห็นแกเครียจนะ ยิ้มหน่อยสิเพื่อ"

"เออน่าคัยจะยิ้มได้วะต้องจากบ้านมาไกลขนานนี้  รู้สึกแปลกๆอะคิดถึงแม่"

"ลูกแง่อะไอ่เรย์ " เสียงตะโกนมาจากที่นั้งหลังสุดเจ้าของเสียงก้อไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นแบรี่นั้นเอง

"ไอ่บ้าก้อฉันคิดถึงแม่นิแก"

"เออฉันรู้หรอกน่าไอ่เรย์  ฉันเองตอนที่ห่างแม่ครั้งแรกก้อเป็นเหมือนกัน"

"หยุดเถียงกันได้แล้วนะ  พี่มีเรื่องจะบอกน้องๆทุกคนพี่จะจัดน้องๆเป็นกลุ่มให้แบ่งกลุ่มดังนี้ แบรี่ หมากและผู้ชายทุกคนไปช่าวสร้างอาคารนะ  ส่าวที่เหลือให้แบ่งเป็นสองกลุ่มกลุ่มแรกไปอยู่กับเบลล่าดูเรื่องสอนหนังสือ ที่เหลือไปอยู่กับพี่"

"พี่เวียร์เหลือไว้สัก5คนไว้ช่วยเรทำอาหารนะ"

"เคงั้น เม ปอ ฟ้า ฝ้าย มิ้มไปช่วยเรย์นะไม่มีอะไรแล้วพักผ่อนตามสบายนะ"

"พี่เวียร์เรย์รู้สึกแปลกๆอะพี่" 

"คงไม่เคยจากบ้านมานานขนานนี้มั้งเรย์ไม่เป็นไรหรอกเชื่อพี่สิแม่เรานะคงไม่ปล่อยให้เราไปอยู่นานขนาดนั้นคนเดียวหรอก"

"ค่ะพี่เรย์นอนก่อนนะพี่ง่วงมากๆๆ"  ปากก้อพูดว่าจะนอนแต่ใจนี่สิคิดแต่เรื่องที่จะไปค่ายในครั้งนี้จะต้องเจออะไรหนอที่นั้นจะเป้นอย่างไรหนอจะกินจะนอนอย่างไรในเวลา3เดือนนักเรียนทหารเรือนั้นอีกแต่ละคนจะเป็นอย่างไรจะดุแบบพ่อจ่าของเธอไหมหนอคิดไปสิดมาก้อคงหนีไม่พ้นเรื่องพ่อกับพี่ชายตัวเองอยู่ดีเฮ้ย

  ในที่สุดการเดินทางที่ยาวนานที่สุดของนักศึกษาก้อจบลงเมื่อรถของมหาลัยจอดลงบริเวณบ้านผู้ใหญ่บ้านหลังจากเดินทางเข้ามาในหมู่บ้านที่เต็มไปด้วยป่าแห่งนี่

"อ้าวขนของลงเเล้วช่วยกันเอากระเป๋ากับขนมในลังมานี้ด้วย  เรย์ตื้นได้แล้วนะถึงแล้ว"

"ถึงแล้วหรอพี่เวียร์  โอ๊ยเมื่อยจังเลย"

"รีบลงเลยนะชาวบ้านเขามารอตอนรับเราเต็มเลย"

"อ้าวสวัสดีนักศึกษาทุกคนนะคับผมผู้ใหญ่ขมขอเป็นตัวแทนกล่าวคำว่าขอบคุณนักศึกษาที่ได้เลงเห็นถึงความอยากลำบากและความต้องการของบ้านที่ติดชายแดนอย่างบ้านเรา  และต้องขอบคุณไปยังนักเรียนนายเรือที่ได้มาช่วยพัฒนาหมู่บ้าน เดียวเชิญทุกคนไปประธานอาหารกันก่อนนะคับเราจัดงานเลี้ยงให้กับทุกคนด้วยเอ้าเชิญคับมาๆ"

           สิ้นสุดเสียงเชิญทั้งศึกษาและนักเรียนนายเรือก้อได้เดินไปที่ลานบ้านของผู้ใหญ่บ้านลมเย็นพัดปลิวท่ามกางต้นไม้สีเขียวทำให้สายตาของหมวดหนุ่มที่มองบรรยกาศรอบๆตัวต้องไปหยุดที่สาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มคนหนึ่งที่เดินผ่านมาทำให้หัวใจที่เคยสงบกับเรื่องแบบนี้ของเขาต้องกลับมาเต้นแรงขึ้นอีกครั้งสาวน้อยคนนี้เธอเป็นใครกันนะ คงเป็นนักศึกษาที่มาพัฒนาหมู่บ้านแห้งนี้แน่นอน

    บรรยากาศการทานอาหารเย็นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและเต็วไปด้วยรอยยิ้มนอกจากจะมีการรัปประธานอาหารกันแล้วยังมีการแสดงของเด็กในหมู่บ้านและรวมไปถึงการแสดงของนักศึกษาท่ามกางเสียงหัวเราะเฮฮาของคนดูและในที่สุดก้อดำเนินมาถึงการแสดงสุดท้ายซึ่งนั้นคือเซอไพร์จากนักศึกษาโดยการให้ประธานค่ายร้องเพลงคู่กับผู้หมวดสุดหล่อโดยที่ทั้งสองคนไม่รู้ตัวมาก่อน

  "และแล้วก้อมาถึงการแสดงสุดท้ายของคือนี่นะคับ  ผมขอเชิญเรือตรี วิโรจน์  อารียวงศ์สถิตหรือหมวดโรจน์เพื่อนรักของผมเองคับ"  หมวดโรจน์เดินขึ้นเวทีไปอย่างงและไปกระซิบถามเพื่อนรักว่า

"ไอ้ก้องแกจะทำอะไรทำไมไม่บอกฉันก่อนวะ"

"จะกลัวอะไรเสียงเองเพราะจะตายไป"

"เออผู้หมวดสุดหล่อก้อขึ้นมาแล้วนะคับงั้นเชิญ ประธานค่าอาสาแห่งนี้ออกมาร้องเพลงคู่กับผู้หมวดหน่อยคับ" สิ้นคำพูดนักศึกษาทั้งหมดก้อหันไปมองเรย์เป็นสายตาเดียวกันทั้นที

"เรย์ ไปสิเร็วเขาเรียกมึงอะ"

"เฮ้ย อะไรไอ้แบ"

"เขาเรียกมึงขึ้นไปร้องเพลงอะ  ไปสิเฮ้ยหรือว่าผู้หมวดคนนี้จะเป็นเนื่อคู่แกวะ"

"ไอ้แบบ้า " ปากก้อบ่นไปในขณะที่เท้าก้อเดินขึ้นเวที

"มาแล้วนะคับจะให้ร้องเพลงอะไรดีนะช่วยผมคิดหน่อยสิ"   ทหารเรืออ้อนรักๆ  เสียงกะโกนออกมาจากข้างเวทีทำให้ที่เหลือกะโกนเชียให้ผู้กองสุดหล่อกับนักศึกษาสาวร้องเพลงนี้ด้วยกัน

"ตกลงเป็นเพลงนี้นะคับผมขอยกเวทีให้กับหมวดโรจน์และน้อง...หันไปถามเรย์ 

"เรย์"

"ผมขอยกเวทีแห่งนี้กับน้องเรย์สุดสวยและหมวดโรจน์ เชิญรับฟังในผลงานเพลงทหารเรืออ้อนรักคับผม  มิวสิก"

ช  ชะโอ๋แม่คุณทหารเรือเอาหัวใจมาฝากแถมตัวอีกต่างหากถ้าไม่ลำบากช่วยรับฝากได้ไหม

ญ  ชะโอ๋พ่อคุณบุญเหลือ ทหารเรือเขาว่าเชื้อไม่ได้ เร่เรือออกเมื่อไหร่ขึ้นบกที่ไหนเที่ยวแจกใจทั่วเมือง

ช  อย่าไปเชื่อใครๆคนเขาชอบใสความ

ญ  คนเขาต้องรู้ความสิเขาถึงพูดเป็นเรื่อง

ช   อาจจะสุ่มจะเดาเอาก็ได้ทั้งเพ

ญ   ไกลถึงหมืนไมล์ทะเลเขายังลือกระเดื่อนว่าทหารเรือไทยชอบใช้แฟนเปลือง

ช   ไม่จริ้ง ไม่จริงยอดหญิงเนื้อเหลือ

ญ   แต่ผู้หญิงหลายเมืองกล่าวขวัญกันเกรียว

ช    ชะโอ๋แม่คุณบุญเหลือทหารเรือรักเดียวใจเดียว หญิงใดไม่เคยเกียวและไม่ขอเอี่ยวหุ้นรักหรอกตาหวาน

ญ   ชะโอ๋พ่อคุณบุญเหลือทหารเรือเอารักเหลือมาหว่าน ครั้นพอกลับไปบ้านก้ออาจลืมกันนะผู้การเรือเร่

ช    อย่าไปเชื่อใครๆคนเขาชอบใส่ความ

ญ    คนเขาต้องรู้ความสิเขาถึงพูดเป็นเรื่อง

ช     อาจจะซุ่มจะเดาเอาก้อได้ทั้งเพ

ญ    ไกลตั้งหมื่นไมล์ทะเลเขายังลือกระเดื่องว่าทหารเรือไทยชอบใช้แฟนเปลือง

ช     ไม่จริ๊ง ไม่จริงยอดหญิงเนื่อเหลือ

ญ   แต่ผู้หญิงหลายเมืองเขากล่าวขวัญกันเกรียว

ช    ชะโอ๋พ่อคุณบุญเหลือทหารเรือรักเดียวใจเดียว หญิงใดไม่เคยเกียวและไม่ขอเอี่ยวหุ่นรักหรอกตาหวาน

ญ ชะโอ่พ่อคุณบุญเหลือทหารเรือเอารักเหลือมาหว่าน ครั้นพอกลับไปบ้านก้ออาจลืมกันนะผู้การเรือเร่.....

  เมื่อสิ้นเสียงดนตรีทุกคนต่างพากับตบมือเสียงดังสนั่น คนที่ใจที่สุดคงหนีไม่พ้นหมวดสุดหล่ออย่าแน่นอนเพราะเขาไม่คิดว่าจะต้องมาเจอนางฟ้าคนนี้คนที่ทำให้ใจห่อเหี่ยวอย่างเขาต้องมาชุ่มช่ำขึ้นมาอีกครั้งคืนนี้เขาคงนอนหลับฝันไปอย่างมีความสุขแน่นอนzzzzzzzzzzzzz