ติวเตอร์ที่รัก[Yaoi]

6

ตอนบ่ายๆของวันเสาร์วันนี้เป็นเวลาที่ผมอารมณ์ดีที่สุด มันดียิ่งกว่าหยุดอ่านหนังสือซะอีก เพราะที่จริงตอนนี้ผมควรจะติวหนังสืออยู่บ้านกับพี่ไม้ แต่ผมกลับเกิดอาการขี้เกียจสุดๆเลยโทรยกเลิก แทนที่พี่มันจะบ่นแต่ที่ไหนได้พี่มันกลับชวนผมมาดูวันพีชเล่มใหม่ล่าสุดที่พึ่งออกใหม่ร้านของรุ่นพี่พี่มัน มีหรอคอการ์ตูนวันพีชอย่างผมจะพลาดรีบตกลงทันทีนอกจากจะได้หยุดอ่านหนังสือแล้วยังได้วันพีชเล่มล่าสุดไปครองอีกด้วย ฮ่าๆ

“พี่ไม้แวะทานข้าวก่อนได้ป่ะ นี่ตั้งแต่เช้ายังไม่มีอะไรลงท้องผมเลย”พอมาถึงพี่มันก็ตรงดิ่งไปยังร้านนั้น แต่ผมนี่ดิหิวไส้แทบขาด ความจริงเพราะตั้งใจจะไม่ติวอยู่แล้วจึงกลิ้งไปมาบนเตียงจนเกือบบ่ายเพราะมีนัดติวกับตอนพี่มันบ่ายสอง พอโทรไปยกเลิกเท่านั้นแหละพี่มันก็ให้ผมแต่งตัวรอทันที ยิ่งวันนี้พี่บิวมันไปมหาลัยแต่เช้าไม่ได้ทำอะไรไว้ เลยทำให้ผมหิวแบบนี้ไงล่ะ

“เอาดิ พี่ก็ยังไม่ได้ทานข้าวเที่ยงเหมือนกัน”พี่มันหันมาฉีกยิ้มให้ผม โถ่ที่แท้ตัวเองก็ยังไม่ได้ทานเหมือนกันเหอะ

“เบียร์อยากทานไร”เมื่อตกลงกันว่าจะทานข้าวก่อนพี่มันก็พาผมเดินมายังศูนย์อาหาร ก่อนหันมาถามผมที่ตอนนี้หิวมากๆๆๆๆ ดังนั้นอะไรก็ดูน่าทานสำหรับผมผมชี้ไปยังอาหารไทยร้านหนึ่งพี่มันหันไปดูก็ไม่ว่าอะไร พยักหน้าแล้วเดินนำผมเข้าไปในร้านทันที

ผมสั่งอาหารเยอะมากเพราะความหิวจนพี่มันต้องสั่งหยุด แถมขู่อีกต่างหากว่ากินไม่หมดจะจับยัดใส่ปากให้ทำให้ผมหยุดสั่งก็คนมันหิวนี่นา

“ไม่ใช่ว่ากลับไปอ่านแต่วันพีชนะเบียร์ อ่านหนังสือเรียนก่อนเข้าใจไหม”ขณะรออาหารมาเสิร์ฟพี่มันก็เริ่มทำหน้าที่ติวเตอร์ที่ดีทันที ไม่ใช่ว่าไม่เครียดนะถึงอยากพักแต่เพราะเครียดมากเกินไปต่างหากผมเลยอยากหยุดบ้าง ตั้งแต่วันนั้นก็ผ่านมา3อาทิตย์แล้วที่พี่มันติวให้ผมมีบ้างบางวันที่พี่มันเรียนหนักไปผมก็จะไม่ให้ติวถึงอย่างนั้นพี่มันก็ตั้งใจติวให้ผมทุกครั้งอันไหนไม่เข้าใจพี่มันก็สามารถอธิบายให้ผมเข้าใจได้แถมหนังสือเก่าที่พี่มันสรุปมาให้ก็ละเอียดพอที่จะทำให้ผมเข้าใจได้ง่ายๆ จนผมเผลอคิดไปว่าทั้งๆที่พี่มันตั้งใจสอนผมขนาดนี้แล้วผมดันสอบไม่ติดคงไม่ใช่ผมคนเดียวแล้วแหละที่จะมานั่งเครียดและนี่ก็คือสาเหตุที่ทำให้ผมเครียดมากขึ้นไงล่ะ

“ครับพ่อ ผมจะอ่านหนังสือเรียนให้จบก่อนแล้วอ่านวันพีชทีหลัง”ผมตอบแล้วยักคิ้วข้างเดียวให้พี่มันอย่างกวนๆ เพราะเรียนกับพี่มันมาสักพักทำให้เราสนิทกันขึ้นเรื่อยๆจนเริ่มล้อเลียน กวนตีนกันอย่างไม่เกรงกลัว ซึ่งพี่มันก็ไม่ได้ว่าอะไรผมนะแถมบางครั้งยังเริ่มก่อนอีกต่างหาก ซึ่งการกระทำของผมครั้งนี้ก็เรียกรอยยิ้มของพี่มัน พร้อมกับส่ายหน้าไปมาราวกับรู้ว่าผมล้อพี่มันอยู่

“หึหึ เดี๋ยวเหอะถ้าพี่รู้นะจะยึดไว้รอรู้ผลค่อยเอาคืน”พี่มันทำหน้าดุตอบผมทันที ซึ่งคำขู่ของพี่มันทำให้ผมรู้สึกหนาวๆอยู่ไม่น้อย เอาเข้าจริงๆหนังสือที่ไม่ใช่หนังสือเรียนมันก็ย่อมน่าอ่านกว่าอยู่แล้วใช่ไหมล่ะ

“คร้าบบ ผมกลัวแล้วอย่ายึดวันพีชผมเลย”ผมเลยรีบอ้อนพี่มันทันที ปกติผมก็ไม่อ้อนใครที่ไม่สนิทหรอกแต่เพราะผมสนิทกับพี่มันแล้วไงจึงกล้าอ้อนแบบนี้

“ไม่ต้องทำหน้างี้เลยพี่ไม่ใจอ่อนแน่ๆ...เอ้าอาหารมาแล้วรีบทาน ทำอะไรอยู่ถึงไม่ได้ทานข้าวเช้าข้าวเที่ยงเนี่ย”จากที่หยุดบ่นไปแล้ว พออาหารมาเสิร์ฟพี่มันก็เริ่มบ่นเรื่องนี้ต่อทันทีทำเอาพนักงานที่มาเสิร์ฟอมยิ้มเมื่อได้ยินคำบ่นของพี่มัน ผมเลยได้แต่ทำหน้าหงอยๆแต่พอพี่มันตักกุ้งที่ผมโปรดปรานมาให้ผมเลยยิ้มออกมาแล้วสนใจสิ่งตรงหน้าทันที

....

....

“โอ้ยยยยย คืออิ่มมากๆเลยอ่ะถ้าผมทานเพิ่มนี่ต้องท้องแตกตายแน่ๆ”ตอนนี้เรากำลังมุ่งหน้าไปหาวันพีชในดวงใจของผมอยู่ แต่ระหว่างทางผมก็บ่นไม่หยุดเพราะอาการอิ่มจนเกือบจุก อาหารที่ร้านนั้นทำอร่อยมากทำเอาผมทานไปไม่น้อยไม่ได้คิดถึงผลที่กำลังเกิดอยู่ตอนนี้

“หึหึ ก็เราเล่นทานไปขนาดนั้นนี่ถ้าอยากอ้วกรีบบอกพี่นะ ฮ่าๆๆ”พี่ไม้ขยี้หัวผมแล้วยิ้มให้ แถมยังแซวผมจนอายทำอะไรไม่ถูกเลยได้แต่แยกเขี้ยวแถมมือก็ตีแขนพี่มันเบาๆ ทำเอาพี่มันหัวเราะเสียยกใหญ่ที่แกล้งผมได้

“ฮ่าๆ ไม่แกล้งแล้วๆๆ”พี่มันหัวเราะไม่หยุดเลยทำให้ผมตีแขนพี่มันไม่เลิกจนพี่มันต้องจับแขนผมไม่ให้ตีแล้วออกแรงดึงให้ผมเดินตามเพื่อไปยังร้านนั้น

เข้าในร้านพี่มันก็ทักทายเจ้าของร้านที่เป็นรุ่นพี่มันแล้วแนะนำให้ผมรู้จักก่อนจะดันหลังผมไปยังโซนวันพีชจากนั้นจึงแยกกันดูหนังสือของใครของมัน ร้านนี้คือสวรรค์ของคนรักการ์ตูนแบบผมจริงๆเลย มันไม่ได้มีแต่วันพีชแต่ยังมีการ์ตูนอื่นที่ผมเคยอ่านแล้วหาอ่านต่อไม่ได้จนลืมมันไปเล่นเอาผมเลือกไม่ถูกเลยว่าจะเอาเล่มไหน ผมตัดสินใจเอาวันพีชเล่มล่าสุดกับบางเล่มที่ผมไม่มีกับการ์ตูนอื่นๆอีกนิดหน่อยเพราะช่วงนี้ก็คงไม่ได้อ่านเท่าไหร่แต่ถ้าไม่ซื้อไปวันหลังผมก็ต้องกลับมาซื้อมันแน่ๆเมื่อคิดว่าพอแล้วจึงเริ่มมองหาพี่ไม้แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ เลยเดินออกมาคิดเงินก่อนเพราะถ้าอยู่นานกว่านี้ก็คงต้องซื้อเยอะกว่านี้แน่ๆ แต่พอเดินออกมาก็เห็นพี่ไม้ยืนคุยกับพี่ซีนที่เป็นเจ้าของร้านอยู่ก่อนแล้ว และตรงหน้าพี่มันก็มีวันพีชเล่มล่าสุดเพียงเล่มเดียววางอยู่นี่พี่มันกะจะซื้อแค่นี้จริงๆหรอเนี่ย พอเดินเข้าไปใกล้ๆพี่มันหันมามองผมแล้วมองหนังสือที่ผมวางตรงเคาน์เตอร์เพื่อคิดเงิน

“ทำไมซื้อเยอะแบบนี้เนี่ย”พี่มันถามผมทันทีที่เห็นกองหนังสือวางอยู่ตรงหน้า ส่วนพี่ซีนก็หัวเราะแล้วคิดเงินไปด้วย

“ผมทนไม่ได้นี่หว่าแต่ละเล่มน่าอ่านทั้งนั้นเลย”ผมพูดพลางจ่ายเงินค่าหนังสือ จริงๆมันก็ไม่ได้เยอะขนาดนั้นนะแค่สิบกว่าเอง

“หึหึ ถ้าพี่เห็นว่าเราสนใจมากกว่าหนังสือเรียนนะ”พี่มันขู่ผมอีกรอบเพื่อย้ำสิ่งที่พูดกันที่ร้านอาหาร

“โห่พี่ไม้ผมนึกว่าพูดเล่น เอาน่ารับรองได้เลยนะ นะครับ”ผมพูดอ้อน แล้วฉีกยิ้มหวานให้พี่มันทันทีเล่นเอาพี่มันถอนใจแล้วส่ายหัวไปมาเมื่อสู้ผมไม่ได้

“ฮ่าๆ ไอ้นี้มันช่างอ้อนเว้ย รู้ไหมไอ้ไม้มันแพ้คนขี้อ้อน ฮ่าๆๆ”การกระทำของผมตกอยู่ในสายตาของพี่ซีนยิ่งเห็นผมอ้อนพี่ไม้จนพี่มันยอมแพ้ทำให้พี่มันหัวเราะออกมาแล้วหันมาบอกผมว่าพี่ไม้มันแพ้คนขี้อ้อนมิน่าล่ะผมชนะพี่มันทุกครั้งเมื่อใช้วิธีนี้

“พอเลยๆ ผมไปแล้วนะป่ะเบียร์กลับกันเหอะ”พี่ไม้รีบพูดขัดทันทีเมื่อเห็นพี่ซีนกำลังจะเล่าเรื่องพี่มันให้ผมฟังต่อ พี่มันหันไปลาพี่ซีนแล้วหิ้วถุงหนังสือของผมแล้วเดินออกร้านไปเลย ทำเอาผมต้องรีบลาพี่ซีนที่เอาแต่หัวเราะแล้ววิ่งตามพี่มันทันทีจะรีบไปไหนเนี่ยเดินเร็วชะมัดเลย

“พี่จะรีบไปไหน ผมตามไม่ทันแล้วนะ”ขณะที่พูดอยู่ผมยังต้องอาศัยเดินเร็วอ่ะคิดดู

“ก็พี่ขายาวนี่”พี่มันหยุดเดินแทบทันที แล้วเข้ามาใกล้ผมก่อนพูดเบาๆแต่ประโยคที่พี่มันพูดไม่เบาเลยสักนิด เลยทำให้ผมทำหน้าบึ้งใส่พี่มันไป

“หึหึ พี่พูดเล่นน่ะ ม่ะตามมา...เร็วๆเบียร์พี่รออยู่”เมื่อเห็นว่าผมเริ่มงอน พี่มันเลยบอกว่าล้อเล่นก่อนเดินนำอีกครั้ง แต่พอผมไม่เดินตามพี่มันก็หันมาเรียกผมอีกครั้ง นี่เห็นว่าวันนี้พามาเที่ยวหรอกนะผมเลยรีบวิ่งไปหยุดข้างๆพี่มัน พอรู้ว่าผมไม่งอนแล้วพี่มันก็ขยี้หัวผมเบาๆ แล้วถึงจะเดินต่อกัน

พอได้หนังสือสมใจ พี่มันก็พาผมกลับทันทีเพราะนี่เกือบห้าโมงแล้วอีกทั้งผมไม่รู้ว่าพี่บิวจะกลับมากี่โมง นี่ถ้ามันกลับมาแล้วผมไม่อยู่บ้านมันต้องซักผมยาวแน่ๆ แต่เมื่อกลับมาถึงบ้านกลับไม่เห็นรถมันจอดอยู่แสดงว่ามันยังไม่กลับ ผมหันไปขอบคุณคนข้างๆก่อนเอื้อมตัวไปหยิบถุงหนังสือข้างหลัง แต่ตอนที่ผมเอื้อมไปคนข้างๆผมก็กำลังเอื้อมไปเอาเช่นเดียวกันทำเอาผมชะงักแล้วเผลอมองพี่มันที่กำลังจ้องผมอยู่เหมือนกัน หน้าเราห่างกันนิดเดียวพอที่จะรับรู้ลมหายใจของกันและกัน และเสียงหัวใจที่เต้นอย่างน่ากลัวของผมก็ทำให้ผมเป็นฝ่ายรู้สึกตัวก่อนรีบกลับมานั่งที่เดิมส่วนพี่มันก็เอื้อมไปเอาถุงหนังสือข้างหลังให้

“เบียร์พี่บอกเราว่าไงนะ”พี่มันเอาถุงหนังสือมาวางข้างๆแล้วถามย้ำสิ่งที่ตกลงกันไว้

“อ่านหนังสือเรียนก่อนหนังสือการ์ตูนผมจำได้แล้วครับคุณพ่ออออ”ผมพูดด้วยท่าทีปกติ แล้วแกล้งลากเสียงยาวๆเพื่อกวนประสาทพี่มัน

“หึหึ ดีมากงั้นพี่ไปก่อนนะเดี๋ยวคุณพ่อตัวจริงกลับมาแล้วพี่จะซวย”พี่มันคงหมายถึงพี่บิวที่คอยหวงผมเหมือนพ่อแน่ๆ ผมหัวเราะเล็กน้อยก่อนขอบคุณพี่มันแล้วเดินเข้าบ้านพี่มันถึงขับรถออกไป

talk:รีบมาต่อให้จ้า รู้สึกว่ามันตันมากอ่ะตอนนี้ 55555 

จะรีบๆปรับตัวแล้วมาอัพให้นะ จุ้บๆ