love story รักเธอได้มั๊ยพี่ชายผู้แสนดี

ฉันมาแล้วจร๊โรงเรียนที่รัก หลังจากที่นอนทำใจอยู่ทั้งคืน แต่ชั่งเถอะตอนนี้ฉันกับเนเราเป็นเพื่อนกัน ท่องเอาไว้น่ะข้าวปั้น แค่เพื่อน แค่เพื่อน แค่เพื่อน ที่สำคัญเธอต้องเข้มแข็งสิไม่งั้นต้องต้องแพ้พี่เมน่ะ

“ข้าวปั้นนนนน เป็นไงจ๊ะไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน ได้ข่าวว่าโดนเนบอกเลิกหนิเป็นไงบ้างล่ะจ๊ะอิอิ เอ..เธอดูโทรมๆน่ะ นอนร้องไห้หลายวันเลยสิท่า ^^

ยัยนี้มันเพื่อนยัยพี่เมนี้นา แหมรู้ข่าวเร็วจังเลยน่ะ แต่ก็ไม่แปลกหรอกเพราะแกหนะ สอดรู้ตัวแม่

“อ๋อ...เรื่องข้าวเลิกกับเนหนะหรอค่ะ ว้าว!! รู้ข่าวเร็วจังเลยน่ะค่ะ เอ...แล้วนี้รู้ได้ไงค่ะเนี่ย อ๋อ คงเอาเวลาที่ไม่ค่อยมีค่าไปใช้ในการสอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้านแน่เลยอ่ อุ๊ย!! ขอโทษน่ะค่ะถ้าทำพูดของข้าวมันแรงเกิน แล้วก็พี่เนี่ยไม่ได้เจอกันหลายวันอ้วนขึ้นรึป่าวค่ะ ดูสิ พุงย้อยเลยอ่ อิอิ J

สม อยากยุ่งกับฉันก่อนทำไม โดนแค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ สำหรับแม่สตอตัวแม่แบบเธออ่

“นี่แก!!!”

“จุ๊ๆค่ะ เดี๋ยวใครมาได้ยินมันจะไม่ดีน่ะค่ะ เป็นรุ่นพี่แต่รังแกรุ่นน้องแบบนี้เนี่ย”

“อ้าวข้าว!! นี้เธอทำไรอยู่อ่ะ ไปกันได้แล้วไป เอนี่มันเพื่อนพี่เมนี้ทำไมช่วงนี้ดูอ้วนจัง”

ฮ่าๆๆๆ สะใจไปเลยจร๊า ยัยวาวมาได้จังหวะมากแถมคำพูดโดนใจสุดๆ แต่มันก็จริงนี้นา ปกติพี่แกหุ่นดีจะตายทำไมช่วงนี้ถึงดูเหมือนโอ่งมังกรยังไงก็ไม่รู้อ่

“อิอิ ไปกันเถอะวาว ฉันไม่อยากอยู่ตรงนี้นานๆเดี๋ยวเวลาของฉันมันจะดูไร้ค่าเมื่อฉันลดตัวไปเสวนากับ....(แอบแรง ช่วยไม่ได้มาหาเรื่องฉันก่อนเห็นแบบนี้ฉันก็สู้คนน่ะจ๊ะ) อุ๊ย!! ขอโทษค่ะพูดไม่ค่อยดีเลยอ่ บายน่ะค่ะคุณพี่โอ่งมังกรรรร J”

อุ๊ยตายสะใจสุดๆจร๊ ป่านนี้แกคงด่าฉันในใจแบบสุดอ่ะ แต่ก็ช่างเถอะแกมายุ่งกับฉันก่อนทำไม เอ๊ะ!! หรือพี่เมจะส่งยัยนี้มาหาเรื่องฉัน แล้วถ้าเป็นแบบที่ฉันคิดจริงๆล่ะ แต่ก็อ่น่ะ นี้มันแค่เริ่ม อย่าพึ่งหวันสิข้าว พี่เมก็พี่เมเถอะ เดี๋ยวเจอข้าวปั้นคนนี้แล้วจะรู้สึก

โอ้โหแหะ เจ็บอ่ะ ดันเจอพี่เมกับเนก่อนเข้าเรียนเนี่ยน่ะ Lเดินถือกระเป๋าให้กันด้วยอ่ะ ฮือๆ อิจฉา เอ้ย!!หมั่นใส้

“ข้าวแกจะเอาไงอ่ะ สองคนนั้นเค้าหวานกันซะขนาดนั้นหนะ” ยัยวาวถามซะฉันจึ๊กเลยอ่ะ TT

“ปล่อยเค้าไป แกคอยดูก็แล้วกัน เออ..แกเห็นพี่พายป่ะ ไปเราไปหาเค้ากันดีกว่า” ฉันพูดขึ้นพร้อมจูงมือยัยวาวเพื่อนสนิทเดินไปหาพี่พายอย่างหน้าระรื่น ^^

“ว่าไวจ๊ะสาวน้อย หายดีแล้วหรอเราอ่ะ” พี่พายมองมาทางฉันพร้อมกับกล่าวทักทาย

“อ๋อ หายดีแล้วค่ะ เนี่ยเป็นเพราะพี่พายเลยน่ะเนี่ยข้าวถึงได้หายอ่ะ!!” ฉันแกล้งพูดเสียงดังๆพี่เมจะได้ได้ยิน อ่ะๆอย่าดูถูกน่ะจ๊ะพี่แกได้ยินด้วยอ่ะ เอาแล้วไงหันมาทำตาเขียวใส่ฉันได้อ่ะ แล้วไงกลัวหรอล่ะ ^^

“เป็นไรรึป่าวอ่ะข้าว ทำไมแกพูดเสียงดังจัง”

“นั่นหนะสิข้าว เป็นอะไรรึป่าว??”

นั่นไง จะพร้อมใจกันส่งสัยอะไรช้านนนน --*

“แฮะๆ ป่าวค่ะ ^^!! เออ..พี่พายค่ะ ข้าวเห็นพี่เมยืนอยู่ตรงนั่นหนะค่ะ เราไปทักกันหน่อยดีมั๊ยค่ะ” ฉันไม่รอให้พี่พายได้ตอบ ฉันเดินจูงมือพี่พายเข้าไปหาเนกับพี่เมอย่างหน้าเป็นมิตร

               

“ข้าวแกจะทำไรว่ะ” ยัยวาวกระซิบถามฉันเบาๆ

“อย่างที่แกคิดแหละ คอยดูก็แล้วกัน ^^” สำเร็จจร๊า ในที่สุดฉันก็ลากพี่พายมาได้ หน้าพี่แกคงสงสัยกับการกระทำฉันมากอ่ แต่ใครแคร์ล่ะ มาถึงขั้นนี้แล้วเดินหน้าเต็มที่ไม่มีถอยจร๊า

“อ้าว!! สวัสดีค่ะพี่เม ทำได้อยู่กันค่ะเนี่ย หน้าตาดูมีความสุขกันมากเลยอ่ะ!” แอบกัดเบาๆหน้าพี่แกงงมากจร๊า คงไม่นึกสิน่ะว่าเด็กที่เห็นนิ่งๆอย่างฉันจะด้านได้ขนาดนี้

“สวัสดีจร๊าข้าวปั้น พี่ก็แค่คุยกันตามปกติพี่น้องแหละจร๊า ^^”

“อ๋อหรอค่ะ แต่ว่าจะคุยกันในฐานะไหนก็ตามสบายเถอะค่ะ เพราะเนเค้ากำลังโสด จริงมั๊ยจ๊ะเน J” ฉันหันไปถามเนแบบเป็นมิตรสุดๆ(มั้ง) --*

“เอ่อ..คือ...มั้งครับ ^^”

“O_o” ßพี่พาย

“J”ßยัยพี่เม

แหมยิ้มหน้าบานเป็นจานดาวเทียมแบบนี้ก็แสดงว่า ชัว! ชัดเจนเลยยัยที่เมจ้องจะงาบแฟน(เก่า)ฉัน TT

“แล้วนี่พี่พายจะไม่ทักพี่เมเค้าหน่อยหรอค่ะเนี่ย ดูหน้าพี่เมสิค่ะ ผู้หญิงด้วยกันเค้าดูกันออกน่ะค่ะว่าพี่เมเค้าอยากให้พี่พายทัก ^^”

                “เอ่อ..ก็หวัดดีน่ะเม ดูจากท่าทางแล้วเธอคงสบายดีเนอะ”

                “อ๋อ..อืม เราสบายดี งั้นเราไปก่อนน่ะ เรารู้สึกปวดหัวนิดๆอ่ะ บายน่ะทุกคน เน เมไปก่อนน่ะบาย ^^” พี่เมเดินหนีไปง่ายๆเลยแฮะ ได้ไงอ่ะ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยน่ะ เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วแหละ แต่ว่าฉันไม่เชื่อหรอกน่ะว่าพี่แกจะยอมง่ายๆแบบนี้ พี่แกต้องคิดอะไรอยู่แน่ๆ

                “เอ่อ..พี่พายค่ะ ข้าวว่าเราก็ไปเรียนกันดีกว่าค่ะ ไปเถอะวาว บายน่ะเน คุณเพื่อนชาย!!”

                “จ๊ะๆ ไปก็ไป งั้นพี่ก็ไปแล้วน่ะเน”

                “ครับ บายครับ ^^”

                หลังจากที่ฉันออกมาจากตรงนั้น ฉันก็ขอแยกกับพี่พายเพื่อที่จะไปเรียน แต่อะไรๆก็ไม่ได้เป็นอย่างที่คิดเลย เพราะว่าฉันเจอยัยพี่เมกับยัยโอ่งมังกรแล้วก็เพื่อนอีกสองคนยืนดักรออยู่ที่ข้างตึก

                “ข้าวปั้นนี่แกจะเอายังไงกับฉันฮ่ะ แกทำอะไรของแก แกคิดหรอว่าแกเล่นแบบนี้แล้วฉันจะกลัว” ยัยพี่เมเดินมาผลกไหล่ฉํนพร้อมพูดแบบตะคอกใส่ฉัน

                “ใครกันแน่ค่ะพี่ที่จะต้องเป็นฝ่ายถาม พี่แย่งแฟนข้าวไปแบบหน้าด้านๆพี่ยังคิดว่าข้าวจะทำยังไงอีกค่ะ ข้าวก็แค่เจอพี่พาย ข้าวก็เลยชวนพี่พายเข้าไปทักแค่นั้น! ^^” ฉันสวนกลับแบบคำพูดที่อ่อนหวานแต่แฝงด้วยความร้ายกาจ

เพี๊ย!!!

                ยัยพี่เมตบหน้าฉันอย่างแรง แต่ก็ใช่ว่าฉันจะกลัว เพราะยัยนั้นก็เป็นแค่ผู้หญิงปัญญาอ่อนที่ชอบใช้กำลังไม่มีมันสมอง

                “มีแรงแค่นี้นหรอค่ะ มีปัญญาทำกับข้าวแค่นี้รอค่ะ พี่มันก็แค่ผู้หญิงโง่ๆที่ชอบใช่กำลัง”

                “นี่แก!!”

                “ทำไมค่ะ วาวแกหนีไป ไม่ต้องห่วงฉันเรื่องนี่มันไม่เกี่ยวกับแก” ฉันบอกกับวาวโดยที่เราสองคนร็จุดประสงค์กันดีว่าต้องทำยังไงต่อ ยัยวาวจะเป็นคนที่หนีไปเพื่อกระจายข่าวว่าฉันโดนพี่เมทำร้าย หึ!! บแกไว้ก่อนเลยว่าที่ฉันโดนมันคุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้ม

                “แหม!! แม่นางเอก ห่วงเพื่อนจังเลยน่ะจ๊ะ ก็ดี เพราะยัยนั้นไม่เกี่ยวไรด้วย เรื่องนี้มันเป็นเรื่องแค่ฉันกับแก”

                “ฮ่าๆๆๆๆ กว่าพูดน่ะค่ะ ‘แค่ฉันกับแก’ แล้วอีกสามคนนี้ล่ะค่ะ อะไรฮ่ะ พี่มันก็ดีแต่ปากนั้นแหละ”

                “นี่พวกแกได้ยินมั๊ยฮะมันด่าฉันอยู่เนี่ย ไปจับมันไว้สิ” พี่เมออกคำสั่ง ทำให้ยัยปลวกทั้งหลายเข้ามาจับฉันไว้ ฉันพอจะรู้แล้วและว่าทำไมแกเลือกคบเพื่อนแบบนี้ แกจะได้ดูสวยที่สุดนี่เอง --*

                “ทำไมค่ะพี่ พี่ไม่กล้าตัวต่อตัวกับข้าวหรอค่ะ พี่มันก็แค่คนโง่ๆๆๆ”

                                เพี๊ย!!

                โอ๊ย!! เจ็บน่ะโว๊ย ตบอยู่ได้ TT ก็ดีฉันจะได้เป็นคนที่น่าสงสารไร้ทางสู้คนเดียว

                “แกจำไว้น่ะ ยัยข้าวปั้น แกมันก็แค่ผู้หญิงที่  เนเค้าไม่เอาแกแล้ว แกอย่าพยายามเลย เพราะยังไงเนเค้าก็เลือกฉัน แล้วก็อีกอย่างนึงน่ะ กับพายหนะ ฉันขอเตือนแกไว้ก่อนเลยน่ะ นังเด็กโง่ พายเค้าไม่เอาแกหรอก”

                                เพี๊ย!!

                “นี่มันอะไรกันหนะ เม นี่เธออะไรของเธอฮ่ะ”

                เย้!! ในที่สุดเนก็มาแล้ว แต่ว่ามีพี่พายมาด้วยหนิ โอ๊ย!!เป็นปลื้มแฮะ ^^

                “นั้นสิเม นี่พวกเธอกำลังทำอะไรกัน รุมตบคนที่ไม่มีทางสู้หรอ หน้าอายที่สุด ฉันไม่คิดเลยน่ะว่าเธอจะเป็นคนแบบนี้!!” พี่พายตะคอกใส่ยัยพี่เมทำให้ยัยนั้นได้แต่ทำหน้าจ๋อย สะใจสุดๆอ่ะ^^

                “เอ่อ...เมไม่ได้ทำอะไรน่ะค่ะ เชื่อเมน่ะเน เมไม่ได้ทำอะไรเลย” ยัยพี่เมพูดพร้อมเดินมาจับมือเน ทำสีหน้าแบบสำนึกสุดๆอ่ะ

                “อย่าแก้ตัวอีกเลยน่ะเม พวกเราได้ยินสิ่งที่เธอพูดหมดแล้ว เธอหยุดเถอะ ฉันผิดหวังในตัวเธอมากน่ะ” เนแกะมือยัยพี่เมออก พร้อมกับหันมาพยุงตัวฉันขึ้น แต่ว่าฉันแอบเห็นน่ะว่ายัยนั้นหันมาทำตาเขียวใส่ฉัน

                “โอ๊ย!! เจ็บ TT” ไม่ได้แกล้งน่ะมันเจ็บจริงๆอ่ะ ยัยนั้นมือหนักใช่ย้อยน่ะเนี่ย L

                “แกเจ็บมากมั๊ยข้าว ฉันขอโทษน่ะที่ช่วยอะไรแกไม่ได้เลย” ยัยวาวหันมาพูดกับฉัน

                “ใครว่าล่ะวาว พี่ว่าวาวเก่งมากเลยน่ะที่วิ่งมาบอกพวกพี่ทันเนี่ย เอาล่ะ เน พี่ว่านายไปเครียกับเมให้รู้เรื่องเถอะ ส่วนเรื่องข้าวไม่ต้องห่วง พี่ดูแลได้” พี่พายพูดขึ้นมา แต่ฉันรู้สึกว่าพี่แกก็คงเป็นห่วงยัยพี่เมอยู่ด้วยแหละ เศร้าอ่L

                “ข้าวเดี๋ยวพี่พาไปทำแผลน่ะ ดูสิช้ำหมดแล้ว J”

ตึ๊ด ตึ๊ด ตึ๊ด

                “ฮัลโหล ว่าไงว่ะไอ้เทรน”

                (แกอยู่ไหนว่ะ แกมาที่ห้องด่วนเลยน่ะ เค้าประชุมงานกันอยู่ แกหายไปไหนเนี่ย แกก็รู้นี่หว่าว่าทั้งห้องขาดใครก็ได้ยกเว้นแก)

                “เออๆ เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันไป แต่แกต้องมาหาฉันที่ข้างตึก3ก่อนน่ะโว๊ย ด่วนด้วย”

                (แกไปทำไรที่นั้นว่ะ เออๆเดี๋ยวฉันไปก็แล้วกัน งั้นก็แค่นี้แหละ)

ตู๊ดๆๆ

                “มีอะไรเร่งด่วนรึป่าวค่ะ เดี๋ยวข้าวไปห้องพยาบาลกับวาวสองคนก็ได้น่ะค่ะ พี่พายไปทำธุระเถอะ”

                “ไม่ไหวหรอกข้าว เดี๋ยวเพื่อนพี่กำลังมารออีกแป๊บนึงน่ะ”

                “เพื่อน!! ไม่เป็นไรค่ะพี่พาย ข้าวไม่อยากรบกวน”

                “ไม่รบกวนหรอกข้าว นั้นไงเพื่อนพี่มาพอดีเลย เอาเป็นว่าข้าวมีอะไรก็บอกเพื่อนพี่น่ะ”

                “นี่ไรว่ะไอ่พาย แกให้ฉันมาที่นี่ทำไมฮะ??” เพื่อนพี่พายโวยวายหลงจกที่เดินมาถึง

                “นี่ข้าวปั้นน้องม.5 ฉันอยากให้แกช่วยทำแผลให้น้องเค้าหน่อย” เฮ้ย!! นี่มันพี่เทรนหนิ ทำไงดีล่ะ ปฏิเสธทันป่ะ?? พี่เทรนเป็นรุ่นพี่ที่บ้านอยู่ซอยเดียวกับฉัน และพี่แกเป็นคนที่รู้เรื่องฉันดีมาก ฉันซวยแล้ว!! TT

                “อ้าว!! ข้าวนี่เราไปทำอะไรมาเนี่ย ทำไมสภาพเป็นแบบนี้ล่ะ แล้วนี่มาโรงเรียนไหวแล้วหรอ” นั้นไง ยิงคำถามใส่ฉันเป็นชุดเลยอ่ะ ทำไงดีอะ ทำไง ถ้าเล่าเรื่องนี้ให้แกฟังแกต้องรู้แน่ๆเลยอ่ะ ว่าเรื่องจริงมันเป็นยังไง TT

                “เอ่อ...คือ... ข้าวเจ็บแผลหนะค่ะ พาข้าวไปทำแผลก่อนน่ะ”

                “อ่ะๆ ได้ๆ งั้นเดี๋ยวพี่พาไปเอง ส่วนแกไอ่พาย แกไปได้แล้ว ทั้งห้องเค้ารอแกอยู่คนเดียว แกนี่ไม่ไหวจริงๆ--* เดี๋ยวทางนี้ฉันดูแลเอง”

                “เออๆ งั้นฉันไปและ พี่ไปแล้วน่ะข้าว บายน่ะ” พี่พายหันมาโบกมือแล้วก็ยิ้มให้ฉัน

                “ค่ะ บาย ขอบคุณมากน่ะค่ะ ^^” ฉันนบอกลาพี่พายอย่างซึ้งในน้ำใจที่พี่แกเล่นทิ้งฉันไว้ให้อยู่กับพี่เทรน TT

                “เอาล่ะ คราวนี้เราก็ไปกันได้ แต่ว่าพี่หิวน้ำอ่ะ วาวพี่ฝากซื้อน้ำหน่อยสิ ขอบคุณครับ ^^” นั้นไงรู้จักเพื่อนสนิทฉันด้วย แต่เรื่องนั้นธรรมดา ยัยวาวยังไม่ทันอ้าปากพูดไรเลยอ่ะ แล้วนี่พี่เทรนคิดอะไรอยู่เนี่ย

                “เอ่อ...ได้ค่ะ” หลังจากที่ยัยวาวเดินจากไป โชคร้ายก็ตกมาที่ฉัน

                “ไงล่ะเรา ไปทำไรมาล่ะ สภาพดูไม่ได้เชียวน่ะ” พี่เทรนพูดกับฉันแต่ว่าฉันไม่อยากตอบอะไรพี่แกเลยอ่ะ แกล้งเจ็บแผลไปก่อนล่ะกัน

                “โอ๊ย!! พี่เทรนข้าวเจ็บอ่ะค่ะ เจ็บมากด้วยพี่เทรนช่วยพาข้าวไปทำแผลก่อนน่ะค่ะ ข้าวเจ็บมากเลยอ่ะ”

                “เป็นไรมากมั๊ยข้าว ไปๆ เดินไหวมั๊ยฮ่ะ ขี่หลังพี่มั๊ย”

                555. ได้ผลแฮะ แต่ฉันรู้สึกว่าพี่แกเป็นคนที่ดีมากเลยอ่ะ ข้าวขอโทษน่ะค่ะพี่เทรน ข้าวไม่ได้อยากโกหกอ่ะ

                “อ๋อ..ข้าวเดินไหวค่ะไม่เป็นไร แค่พยุงก็น่าจะพอ ^^”

                หลังจากนั้นพี่เทรนก็พยุงฉันมาที่ห้องพยาบาล พอมาถึงพี่แกก็พาฉันไปนั่งที่เตียง แล้วพี่เทรนก็เป็นคนทำแผลให้ฉัน แต่ว่าอยู่ดีๆฉันก็เป็นอะไรไม่รู้อ่ะ รู้สึกเขินพี่แกอย่างบอกไม่ถูก ปกติก็ไม่เคยเป็นแบบนี้หนิแล้วทำไมถึง

                “>///<”

                “เป็นไรรึป่าวข้าวทำไมดูหน้าแดงๆล่ะ??”

                “ป่าวค่ะ ข้าวแค่รู้สึกเจ็บแผลนิดหน่อย ^^” พี่แกจะเชื่อมั๊ยเนี่ย หน้าแดงกับเจ็บแผลมันเข้ากันตรงไหนฟ่ะ โอ๊ย!!นี่ตกลงเราเป็นอะไรเนี่ย

                “อ่าฮะ ข้าว ข้าวยังไม่ได้ตอบพี่เลยน่ะว่าทำไมข้าวถึงเป็นแบบนี้” ซวยแล้ว ทำไมพี่เทรนไม่ลืมเรื่องนี้สักทีฮ่ะ?

                “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่พี่เมเค้าเข้าใจข้าวผิดนิดหน่อย^^!!”

                “เข้าใจผิด??” โอ๊ย!!จะสงสัยอะไรนักค่ะ ข้าวบอกพี่เทรนไม่ได้จริงๆ บอกไม่ได้จริงๆ

                “อ๋อค่ะ ไม่มีอะไรมากหรอกพี่เทรนไม่ต้องสนใจหรอกเนอะ ^^”

                “จะไม่ให้พี่สนใจได้ไงข้าว ข้าวโดนเละขนาดนี้เนี้ย!!” ทำไมพี่เทรนดูอารมณ์เสียล่ะ พี่เทรนโกรธหรอ แต่ถ้าโกรธแล้วจะโกรธเรื่องอะไรล่ะ

                “…….”

                “พี่ข้าวโทษน่ะข้าว พี่ไม่ได้ตั้งใจหนะ เอาเป็นว่าเราไปเรียนไปแล้วไปเดี๋ยวพี่เดินไปส่ง”

                “ไม่เป็นไรค่ะพี่เทรนเดี๋ยวข้าวไปกับยัยวาวก็ได้ นั่นไงมาพอดีเลย” ฉันบอกพี่เทรนพร้อมกับชี้มือไปทางที่ยัยวาวกำลังเดินมา

                “มาแล้วค้าาาาา นี่ค่ะน้ำเปล่าเย็นๆ ^^.

                “ขอบคุณครับ ^^ไปขึ้นห้องเรียนกันได้แล้วไปเดี๋ยวจะสายน่ะ วาวพี่ฝากดูข้าวด้วยน่ะ” ฝากดู ฝากดูทำไมล่ะ นี่ฉันไม่ใช่เด็กๆแล้วน่ะ

                “อ่าค่ะพี่ชาย รับรองได้จากนี้ไปปลอดภัยแน่นอน^^”

ขณะที่ฉันกับยัยวาวกำลังเดินขึ้นเรียนฉันก็นึกถึงเรื่องที่พี่แทนดูจะโกรธๆขึ้นมา ฉันก็เลยเล่าเรื่องนี้ให้ยัยวาวฟัง แต่ยัยวาวก็บอกว่าคงไม่มีอะไรฉันก็เลยไม่ได้อะติดใจอะไรมากมาย พอโรงเรียนเลิกในขณะพี่ฉันกำลังจะกับบ้านฉันก็เจอกับพี่พายและก็พี่เทรน..

                “อ้าวข้าวจะกลับแล้วหรอ” พี่พายเป็นคนเอ่ยทักฉัน

                “อ๋อค่ะ ข้าวกำลังจะเดินกลับบ้านเลยแต่พอดีมาเจอพี่ชายสุดหล่อซะก่อน ^^”

                “แหม น้องสาวคนสวยก็พูดเกินไปพูดแบบนี้พี่ก็เขิลเป็นน่ะ 555.”

                “ข้าวจะกลับแล้วไม่ใช่หรอ ไปเดี๋ยวพี่เดินไปส่ง ไปคนเดียวมันอันตราย ห้ามปฏิเสธน่ะ เพราะยังไงพี่ก็ต้องไปทางนี้อยู่แล้ว”

                “โอเคค่ะ ว่าแต่พี่พายล่ะค่ะ จะกลับบ้านเลยมั๊ย”

                “ไอ้พายมันต้องรีบกลับหนะ คงไม่ว่างเดินไปกับเราเอาเป็นว่าเราไปกันเถอะ ฉันไปก่อนน่ะโซ๊ย บาย” ฉันเห็นว่าพี่พายกำลังจะตอบน่ะ แต่ว่าพี่เทรนดันพูแทรกขึ้นมา ว่าแต่ฉันว่าพี่เทรนแกดูแปลกๆน่ะ พี่แกเป็นอะไรรึป่าวเนี่ย               “อะไรของแกว่ะไอ้เทรน เออๆ กลับก็กลับ งั้นพี่ไปก่อนน่ะจ๊ะสาวน้อย^^” พี่พายดูเหมือนจะงงๆนิดๆแฮะ อย่าว่าแต่พี่พายเลย ฉันก็งง ก็พี่เทรนแกดูแปลกจริงๆนี่นา^^!!

                “ค่ะบาย กลับบายดีน่ะค่ะ J”