PutDay' โทษที ไอ้นี่เมียผม

                                 

 

อันนี้ภาพของจริงน้ะจ๊ะ♥

วิวสวยโรแมนติก #ผิดถถถถถถว์

ฟินแป๊ปปปปป-,,-

การ์ตูน                       โจอี้   

 

 

 

::Joey::

“โอ๊ยย!!!!/เห๊ยยย!!!!” สองเสียงร้องดังลั่นห้องเรียน เนื่องจากได้รับแรงกระแทกเข้าที่กลางหัวอย่างแรงทำให้ต้องสดุ้งตื่นจากการจมลงในนิททราที่แสนลึก ทั้งสองเงยหน้าจากโต๊ะเรียนที่ใช้เป็นที่นอนเมื่อครู่ ลูบหัวตรงที่โดนแปรงลบกระดานแล้วมองตรงไปยังหน้าห้องที่มีครูประจำวิชายืนจ้องเขม็งอยู่

“นายเดลาโน่ นายพิพัฒน์ อีกแล้วนะพวกเธอ ทุกคาบเรียนมันจะต้องหลับหรือไงกัน!” ท่าทางที่แสดงถึงความโกรธของครูไม่ได้ทำให้พวกเขาสลดลงเลยซักนิดกลับกันพวกเขาส่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ ก่อนจะกล่าวคำขอโทษอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่นัก

“ขอโทษคร๊าบบบบบ” ครูได้แต่ส่ายหน้าระอากับพฤติกรรมที่เจอจนชิน ส่งผลให้เพื่อนร่วมชั้นที่นั่งดูอยู่เมื่อครู่พากันหัวเราะคิกคักเพราะความดื้อมึนของพวกเขา

พักเที่ยงพวกผมก็พากันขึ้นมาที่ดาดฟ้าของโรงเรียนและแน่นอนว่าโรงเรียนห้ามให้ขึ้นมาเด็ดขาด ถึงอย่างนั้นพวกผมก็ไม่สนซักนิด

“ไอ้โจ หัวมึงเป็นไงบ้างวะ” ไอ้นุ๊กเกอร์เพื่อนสนิทของผมถามขึ้นเนื่องจากคาบที่ผ่านมาก่อนพักเที่ยงผมกับเพื่อนอีกคนแอบงีบจนครูแกจับได้ เลยโดนแปรงลบกระดานปาหัวกันทั้งสองคน

“กูไม่เป็นไร ไปถามไอ้ตูนนู่น มันโดนแรงกว่ากูเยอะกูแค่โดนเฉียดๆ” ผมพูดก่อนจะพยักพเยิดหน้าไปทางเพื่อนอีกคนที่หลับพิงหลังผมอยู่ ผมชื่อ เดลาโน่ ฟันซูเลอน ชื่อเล่นก็ โจอี้ อย่างที่รู้จากการเรียกชื่อของครูเมื่อเช้านั่นแหละ ส่วนไอ้การ์ตูน หรือ พิพัฒน์ กูลพิมาย เพื่อนสนิทผมอีกคนที่ตัวสูงกว่าผมแถมยังเป็นหัวโจกของแก๊งพวกเราอีกต่างหาก แล้วก็ไอ้ นุ๊กเกอร์ เอกชัย สุวรรณนา ไอ้นี่ก็ตัวสูงกว่าผมเหมือนกันผิวมันออกคล้ำๆนิดหน่อย สองคนนี้เป็นเพื่อนที่ผมสนิทด้วยที่สุดแล้ว ไปไหนไปกัน พวกผมนิสัยไม่ค่อยดีซักเท่าไหร่หรอกออกจะเกๆซะด้วยซ้ำ ทั้งโดดเรียน มีเรื่องทะเลาะวิวาท สูบบุหรี่ และยังอื่นๆอีกก็อย่างว่ามันเป็นเรื่องปกติสำหรับวัยรุ่นสมัยนี้

“พวกมึงจะแดกเหี้ยไรป่าว กูว่าจะลงไปโรงอาหาร” ไอ้เกอร์ถามหลังจากที่ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

“กูเอาน้ำแดงกับแซนวิส” ผมตอบออกไปตามปกติ มันพยักหน้ารับก่อนจะหันไปมองหน้าไอ้ตูน

“กูเอาเหมือนโจ” ไอ้เกอร์พยักหน้ารับอีกครั้งก่อนจะเดินหายลับไปตรงทางบันได

   ผมหยิบหมอนใบประจำที่ซ่อนไว้ตรงหลังแท๊งน้ำออกมาก่อนจะส่งให้ไอ้ตูน มันรับไปง่ายๆแล้ววางลงที่พื้นล้มตัวลงไปนอน ผมเองก็ล้มตัวลงไปนอนทับตรงอกมันอีกที แต่อย่าคิดว่าผมกับมันเป็นอะไรกันนะครับ พวกผมทำแบบนี้กันประจำไม่ใช่เพราะความพิศวาทแต่อย่างไรแค่สนิทกันจนไม่คิดเรื่องเล็กน้อยพวกนี้แล้วก็เท่านั้นเอง

“เจ็บกระบาลชิบหาย แม่มมโดนหัวกูเต็มๆเลย” ไอ้ตูนมันบ่นทั้งๆที่ตามันยังปิดสนิทอยู่

“ยังไม่ชินอีกหรือไงมึง ฮ่าๆโดนออกจะบ่อยทั้งมึงทั้งกู” ผมตอบมันออกไปกวนๆแล้วปิดเปลือกตาลงบ้าง

“นั่นดิ่” มันตอบแค่นั้นก่อนเงียบไป คงหลับไปแล้ว ทำไงได้ก็เมื่อคืนทั้งผมทั้งมันไม่ได้นอนเลยไปช่วยงานที่เซเว่นของรุ่นพี่หรือฉายากำนันเจย์จนเกือบเช้ากว่าจะถึงบ้านก็ล่อเข้าไป6โมงเช้าแล้ว ติ๊ดด ติ๊ดด ผมที่กำลังจะหลับจำต้องลืมตาขึ้นมาอีกครั้งเพราะเสียงโทรศัพท์ที่ดังอยู่ในกระเป๋ากางเกง ผมรีบล้วงขึ้นมากดรับโดยที่ไม่ได้ดูชื่อหรือเบอร์เพราะกลัวอีกคนที่หลับสนิทไปแล้วจะตื่นเพราะเสียงเตือน

[ ไงมึง] ผมขมวดคิ้วเล็กน้อยกับคำทักและเสียงของคนปลายสาย ผมเอาโทรศัพท์ออกจากข้างหูเพื่อมาดูชื่อของคนโทร แต่มันกลับไม่มี ไม่ได้เมมไว้? ใครว้ะ?

“มึงใครว้ะ?’’ ผมถามออกไปเสียงเรียบ เสียงมันก็คุ้นๆอยู่หรอกแต่ถ้าผมรู้จักก็ต้องเมมชื่อไว้สิ่นอกซะจากมันจะเป็นศัตรูของพวกผม

[อ้าวๆจำกูไม่ได้ซะแล้ว ทั้งๆที่เสาร์ที่แล้วยังจะกระทืบพวกกูอยู่เลย] นั่นไงผมว่าและ ผมคิดตามคำที่มันบอกก่อนจะตอบมันไปเสียงนิ่ง

“นิคโคล่า” มันหัวเราะชอบใจนิดหน่อยกับคำตอบที่ผมพูดไปเพื่อบอกว่ายังจำมันได้ จะไม่ไห้ผมจำได้ได้ยังไงในเมื่อมันเป็นคนรังแกน้องสาวผม

[หึหึ จำได้แล้วสิ่….วันนี้มาเจอกันหน่อยมั้ย กูอยากจะเคลียร์เรื่องให้มันจบๆไป ตัวตัวก็ได้กูไม่มีปัญหา] มันเสนอมาขนาดนี้แล้วเรื่องอะไรจะไม่สนอง กล้ามาข่มน้องกูมึงไม่ได้ตายดีหรอก..

“ที่ไหน” มันเงียบไปนิดนึงก่อนจะตอบออกมาเสียงชอบใจ ทำเสียงระลื่นได้อีกไม่นานหรอกมึงไอ้นิคกูเอามึงตายแน่

[ลานกว้างกอไผ่ ตอนเลิกเรียน] ผมตอบตกลงไปก่อนจะวางสายแล้วล้มตัวลงนอนอีกครั้ง มึงทำน้องกูเจ็บ มึงต้องเจ็บกว่าน้องกูหลายเท่า…..น้องสาวกูไม่ใช่คนที่จะมาทำอะไรได้ง่ายๆ เพราะงั้นมึงพลาดแล้วไอ้นิค… ยังดีที่นิกกี้ยังไม่รู้เรื่องนี้เพราะมันมัวแต่ทำงานเลยไม่ค่อยได้กลับบ้าน นิกกี้เป็นพี่ชายของผมและลิซ่า ทั้งผมและนิกกี้หวงลิซ่าอย่างกับอะไรดี ก็น้องของพวกเราน่ารักจะตายถึงนิสัยจะเหมือนผู้ชายไปนิดก็เถอะ ติดพวกผมสองคนไปซะเยอะทั้งนิสัยลักษณะท่าทาง

   ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมชื่อพวกผมไปทางนอกๆซะหมด พวกผมอยู่ที่พัทยาชาวต่างชาติเยอะและพ่อผมก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย ผมที่นั่งรอเวลาเลิกเรียนพอครูแกปล่อยผมก็รีบลุกโกยของใส่เป้ทันที จนไอ้สองตัวข้างๆมันหันมามองด้วยสายตาที่มีคำถาม เพราะปกติผมจะกลับพร้อมพวกมันและจะไปแวะร้านเครื่องดื่มนั่งเล่นก่อนกลับบ้านประจำ

“วันนี้กูมีธุระ คงไม่ได้ไปนั่งเล่นกับพวกมึง” ผมพูดไปทั้งๆที่ไม่ได้มองหน้าพวกมันเพราะว่ากำลังรีบเก็บของ

“ธุระไรของมึงวะ รีบซะ” ไอ้ตูนมันพูดหลังจากที่มองการกระทำของผม “แล้วลิซ่าล่ะ?” มันถามถึงน้องผมปกติผมจะไปส่งลีก่อนแล้วก็จะไปนั่งเล่นกับมัน ลีเข้าเรียนพร้อมผม เราสองคนเลยได้เรียนชั้นเดียวกันตลอด ผมคิดว่ามันดีนะเพราะผมจะได้ดูแลเธอไปด้วยเลย

“มึงไปส่งให้กูหน่อยละกันกูรีบ ไปล่ะ ฝากน้องกูด้วย’’ ผมพูดแค่นั้นแล้วรีบจ้ำออกมาจากห้องทันที ความจริงจะให้มันไปด้วยก็ได้ แต่แค่ไอ้นิคโคล่าไม่จำเป็นต้องถึงมือไอ้ตูนหรอก ผมตรงไปยังที่จอดรถของผม ขึ้นค่อมมอไซค์รุ่นเคอาร์คันคู่ใจของผมทันทีก่อนจะบิดด้วยความเร็วเท่ากับตอนที่ไปขี่กับพวกไอ้ตูน ไม่นานผมก็มาถึงลานกว้างกอไผ่ที่มันนัด ลานกว้างกอไผ่ไม่ได้มีก่อไผ่แต่อย่างใด ที่มันชื่อแบบนี้เพราะซอยส่วนมากแถวนี้อยู่ในเขตที่ชื่อว่ากอไผ่และลานกว้างที่นี่คือที่ว่างของตึกแถวที่เรียงรายกันด้านหน้า วัยรุ่นซะส่วนมากที่เป็นเด็กกอไผ่ก็มักจะมาต่อยตีกันที่นี่ประจำด้วยเหตุผลที่ว่า ที่นี่เปลี่ยว กว้าง และ ไม่มีตำรวจมายุ่มย่ามแถวนี้เด็ดขาดนอกซะจากจะมีการตรวจรถจับยากันบางครั้งแต่ก็นานๆทีที่จะเห็น ผมลงจากรถหลังจากที่จอดมันเรียบร้อยแล้ว ผมเดินตรงไปหาคนที่ยืนรอผมด้วยท่าทางสบายๆ

“มาเร็วดีหนิ่” ไอ้นิคมันพูดก่อนจะยิ้มทักทายผมเล็กน้อย แต่รอยยิ้มนั้นมันมีแต่จะกวนอารมณ์ผมเปล่าๆ

“จะยังไงก็ว่ามา อย่าชักช้าน่ารำคาญ” ผมว่ามันไปแบบหงุดหงิดเต็มที

“แหมๆ ทำใจร้อนไปได้ งั้นเอาเลยก็แล้วกัน” มันพูดก่อนจะตบมือเสียงดัง พอเสียงตบมือของมันเงียบลงเท่านั้น คนมากมายนับสิบก็พากันออกมาจากที่ซ่อน

“ไอ้เวรมึงจะหมาหมู่หรอวะ” ทันทีที่ผมเห็นสติผมก็ขาดผึ่งทันที

“กูก็ไม่ได้บอกนี่ว่าให้มึงมาคนเดียวอีกอย่างมึงก็ไม่ได้บอกกูด้วยว่าจะตัวตัว มึงแค่ตอบตกลงไม่ใช่หรือไง” มันยกยิ้มมุมปากอย่างเหนือกว่าทำให้ผมโกรธจนเลือดขึ้นหน้าตะโกนด่ามันไป

“ไอ้เหี้ยนิค มึงมันขี้ขลาด อย่างมึงมันก็เป็นได้แค่หมาที่ให้พวกกูเหยียบซ้ำๆผ่านมึงไปเพื่อผลประโยชน์ของพวกกู” ผมด่ามันไปอย่างเจ็บแสบ มันหน้าตึงขึ้นมาทันทีหุบยิ้มที่พึงจะคลี่ออกไปเมื่อกี้ได้ไม่กี่นาที แล้วตวาดเสียงดัง

“ปากดีนักนะมึง พวกมึงมาจับมันได้แล้ว!” มันตวาดใส่ผมก่อนจะหันไปสั่งเพื่อนมันเสียงดัง

“ทำเหี้ยไรของมึง ปล่อยกู!” ผมตะโกนเสียงดังทันทีที่โดนเพื่อนมันจับล็อคแขนจากทางด้านหลัง ควายเอ๊ยย โกรธจนลืมระวังตัวจนได้กู มาตอนไหนแม่งก็ไม่รู้

“ปากดีให้ถึงที่สุดนะมึง หึๆ” ไอ้นิคมันเดินเข้ามาใกล้ผมก่อนจะบีบคางผมแรงจนเจ็บแล้วพูดเสียงสะใจ

อั่ก!!

  มันต่อยท้องผมที่ยังไม่ทันตั้งตัวอย่างแรง ทำให้ผมจุกจนไม่มีแรงยืนแต่คนข้างหลังก็ยังไม่ปล่อย ไอ้นิคมันแสยะยิ้มก่อนจะต่อยซ้ำอีกครั้ง

ตุ๊บ!!

  มันสั่งเพื่อนมันให้ปล่อยผม ผมร่วงลงไปกองกับพื้นทันทีจุกจนไม่มีแรงจะพูดซะด้วยซ้ำ

“ไอ้นิค…ไอ้สันดานเหี้ย” ผมเงยหน้าขึ้นไปมองมัน เค้นเสียงออกมาให้ดังที่สุดแล้วด่ามันไป มันมองผมก่อนจะแค่นหัวเราะออกมา

“หึๆ ยังปากดีไม่เลิกสินะ งั้นคงต้องทำให้รู้สึกหน่อยแล้ว” มันมองที่มือของผมก่อนจะยิ้มเหี้ยม ยังไม่ทันที่จะคิดอะไรได้ มันก็เหยียบลงมาแล้ว มันเหยียบแล้วขยี้เท้ากดไปมา ทำให้ผมเจ็บจนเหมือนกระดูกจะแหลกคาเท้ามัน

“อ๊ากกกกกกกกกกกก” ผมร้องลั่น กูเอาคืนมึงแน่ให้สัตว์เอ๊ยยย

“หึๆ เอามันไปที่โกดัง” มันพูดกับเพื่อนมันก่อนจะยกเท้าขึ้นจากมือผมที่ตรงข้อมีเลือดออกมา มันมองหน้าผมนิดหน่อยก่อนจะยกเท้าขึ้นมาเตะหน้าผมเต็มแรงจนผมได้กลิ่นคาวเลือดในปาก มึนชิบหาย ผมเห็นเพื่อนมันเดินมาสองคนจับตัวผมลุกขึ้นยืน เหมือนไอ้นิคมันจะพูดอะไรกับเพื่อนมันก็ไม่รู้ผมไม่ได้ยิน มันหันมาหาผมอีกครั้งแล้วฉีกยิ้มหวาน ผมอยากจะเข้าไปฆ่ามันซะเดี๋ยวนี้ถ้าไม่ติดตรงที่ว่าสติผมมันจะหลุดไปก่อน

 

…………………………………………………………………………………………………

 

ซ่า!!!

ผมปรือตาขึ้นมามองหลังจากที่รู้สึกว่ามีน้ำมากระทบที่ใใบหน้าและลำตัว

“ไอเหี้ยนิค” ผมมองหน้าคนที่อยู่ด้านบนอย่างเครียดแค้น แล้วหันไปมองรอบตัว เหมือนผมจะอยู่ในโกดังอะไรก็ไม่รู้ ไม่มีของเลย ตัวผมตอนนี้อยู่บนที่นอนที่ไม่มีฐาน มือกับเท้ามีโซ่คล้องไว้

“ตื่นแล้ว รู้สึกยังไงบ้าง หือ?” มันถามผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม สำหรับผมรอยยิ้มนั่นมันก็แค่การตอแหลตลบแตลงก็แค่นั้น

“ถุ๊ย ออกไปจากตัวกูซะไอ้สวะ!!” ผมถมน้ำลายใส่หน้ามัน มันใช้หลังมือเช็ดก่อนจะต่อยหน้าผมไปสองหมัด อ่าามึนชมัด

“กูอุจส่าใจดีกับมึงแล้วนะ เห้ยเอามากรอกปากมัน!” มันหันไปสั่งเพื่อนมันไม่ถึง30วิเพื่อนมันก็ถือแก้วอะไรมาซักอย่าง เพื่อนมันบีบคางผมแน่นทำให้ผมต้องอ้าปากออก มันเอาน้ำในแก้วกรอกใส่ปากผมก่อนจะผละออกไป

“แค่กๆๆๆ มึงเอาเหี้ยไรให้กูกิน” ผมถามมันไปหวังว่ามันคงไม่ทำเหี้ยไรบ้าๆนะ “ยาปลุกอ่อนๆน่ะ” ยะ…ยาปลุก

“กูเป็นผู้ชายมึงใช้ยาทำเหี้ยไร!!!!!” หัวใจผมสั่นไหวอย่างรุนแรงกับสิ่งที่มันบอก เหี้ยเอ๊ยมึงจะทำอะไรกันแน่ว้ะ!!!

“เพราะมึงเป็นผู้ชายไง มันคงจะเจ็บหน้าดูถ้าถูกผู้ชายด้วยกันข่มขืนน่ะ หึๆ”

“ไอ้โรคจิต ไปตายซะ!!!” ผมก่นด่าอย่างเจ็บใจ ยามันคงออกฤทธิ์แล้วเพราะตอนนี้ร่างกายของผมมันร้อนขึ้นเรื่อยๆเลย

“ยาได้ผลเร็วดีว่ะหึๆ” มันพูดยิ้มเยาะก่อนจะลุกขึ้นไปที่ปลายเท้าผม แล้วเอื้อมมือมาปลดเข็มขัดกางเกงก่อนที่จะดึงกางเกงสีน้ำเงินเข้มออกจากตัวผม

“ไอ้สารเลว” ผมกัดฟันพูด มันไม่สนใจคำพูดผมเลยแม้แต่นิด “ของมึงตั้งงแล้วนะ หึๆๆ” มันพูดพลางยกมือขึ้นมาจับแก่นกายของผมแล้วลูบผ่านกางเกงชั้นในอย่างเบามือ เพียงแค่มันแตะผมก็เสียวจนแทบจะครางออกไป

“เดี๋ยวเพื่อนมึงก็คงมาเพราะกูโทรไปบอกไว้แล้ว ถ้ามาทันก็ดีไปแต่ถ้าไม่ทันมึงก็เสร็จ ที่กูคิดนะกูว่ามันน่าจะเป็นอย่างหลังซะมากกว่าหึๆๆๆๆ” ผมจ้องหน้ามันอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ

“ชั่วอย่างมึงตายไปนรกก็คงไม่อยากรับ” ผมพูดก่อนจะแสยะยิ้ม มันมองแล้วไหวไหล่เบาๆ

“ใครจะสน กูว่าตอนนี้กูคงต้องทำให้มึงสนุกแล้วล่ะ” มันพูดจบมันก็ใช้นิ้วยาวๆของมันเกี่ยวเอากางเกงในผมออก ผมห้ามมันอย่างสุดชวิตแต่มันก็ไม่หยุด

“มึงนี่จะว่าไปหน้าหวานดีนี่หว่า” มันบอกทั้งๆที่มือมันยังวนๆอยู่แถวหว่างขาผม มันจับน้องผมไว้ในมือของมันก่อนจะลูดขึ้นลงแรงเบาสลับกัน

“อื๊อออ ไอ้..อ๊ะ เหี้ยหยุด อ๊าหยุด” ผมอยากกัดลิ้นตายจริงๆครางออกไปได้แม่งทุเรศชิบหาย

“เสียงครางมึงนี่มัน ปลุกอารมณ์ชิบหาย” มันชมผมแต่ว่าผมอยากให้มันชมซะที่ไหนเล่า กูเป็นผู้ชายยยยยย

“อ๊ะอ๊า อื้ออออหยุด อ๊า” บอกให้หยุดไหงมันทำเร็วขึ้นวะ “อ๊า อ๊ะกูบอก อ๊า” ผมพูดได้แค่นั้นมันก็ทำแรงขึ้นจนผมต้องครางออกมาแทน

“หึๆ อยากให้หยุดจริงๆหรอ?” มันถามผมก่อนปล่อยมือออกจากแก่นกาย เหี้ยกูกำลังจะไปไม่ไหวแล้วครับตอนนี้

“เอาของมาดิ้” มันหันไปบอกเพื่อนมันอีกครั้งเพื่อนมันส่งกล่องอะไรซักอย่างมาให้ ผมมองที่มือมันก่อนจะอ้าปากค้าง

“ไม่ๆ ไอ้เหี้ยหยุดคิดไปเลย!” ที่มันถืออยู่เป็นของที่ผู้หญิงเอาไว้ช่วยตัวเอง ซึ่งแน่นอนผมไม่ใช่ผู้หญิงและไม่คิดจะอยากได้ด้วย!

“หืม? ไม่ได้หรอกนี่ใหญ่พิเศษเลยนะแถมแบบสั่นซะด้วย หึๆ” ผมมองของในมือมันอีกครั้ง น่ากลัวชิบหาย

“ไม่ ไม่เอา อึก อ๊ากกกกกกก!” มันไม่ฟังเสียงผมค้านอะไรเลย มันยัดไอ้นั่นเข้ามาทางช่องทางข้างหลังทีเดียวจนสุด เจ็บครับ เจ็บเหมือนร่างกายจะหายไปเลย น้ำตาผมรื้นขึ้นมาก่อนมันจะหยดลงบนหมอน ไอ้นิคมันแสยะยิ้มอีกครั้ง ดึงแท่งยางออกมาจนเกือบสุดแล้วดันเขามาเต็มแรงอีกครั้ง

“กูเจ็บ อึก เอามันออก” ผมพูดเสียงเบาเรี่ยวแรงหายไปไหนหมดก็ไม่รู้ มันหยุดมองนิดนึงก่อนจะทำให้ไอ้นั่นสั่น มันสั่นเบาๆ ร่างกายผมร้อนขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า ไอ้เจ็บมันก็เจ็บครับแต่ตอนนี้มันมีความเสียวมาด้วย “อ๊ะ อ๊า อ๊า…เอาออกอื้ออออ”

“กูลืมบอกไปตอนแรกยาที่ให้มึงกินมันแค่เบาๆ แต่อันเมื่อกี้กูเคลือบยาชนิดรุนแรงเอาไว้ด้วย” มันพูดจบก็กดอะไรซักอย่างทำให้สิ่งที่อยู่ในตัวผมสั่นแรงขึ้น

“อ๊า อ๊ะอึกเร็ว อ๊า” ไม่รู้แล้วครับความเสียวมันเข้ามาแทนที่หมดแล้ว

“ดูเหมือนมึงจะมีความสุขนะ แต่กูคงไม่ปล่อยให้มึงมีความสุขมากหรอก” ผมมองมันตาปรอย มันลุกออกจากเตียงเดินไปหยิบอะไรซักอย่างเหมือนจะเป็นท่อนเหล็ก

“มึงรู้ไหม ไอ้นี่น่ะมันร้อนนะเพราะกูพึงเอามาจากกองไฟเลยล่ะ” ผมฟังมันพูดปากผมก็ครางไม่หยุด

“คิดดูสิ่ถ้าโดนไอ้นี่ทาบลงไปแทนที่แท่งยางนั่นจะเป็นยังไง” ผมเบิกตากว้างกับคำพูดของมัน ก่อนจะส่ายหน้าพรืด ร้องห้าม มันเดินเข้ามาตรงที่เดิมแล้วดึงแท่งยางออกจากตัวผม จ่อแท่งเหล็กตรงหว่างขาผมแทน ผมพูดอะไรไม่ออกแล้วน้ำตาพากันไหลออกมาอย่างง่ายดาย กลัวมีแต่คำนี้เต็มไปหมดในหัว

“เฮ้ย!! ทำไรเพื่อนกู” ผมหันไปมองตามเสียงเห็นไอ้ตูนวิ่งหน้าตั้งมา ใจผมชื้นขึ้นเป็นกองใจเต้นแรงด้วยความดีใจ เสียงเอะอะจากด้านนอกพอให้เดาออกว่าพวกไอ้เกอร์กับคนอื่นๆคงกำลังเคลียร์กับไอ้พวกสวะพวกนั้น ไอ้ตูนมองหน้าไอ้นิคนิ่ง ผมรู้มันเป็นคนยังไง มันน่ากลัวเสมอเวลาโกรธ และ ใครๆต่างก็รู้ดีว่า ถ้าใครทำให้เพื่อนหรือครอบครัวมันเจ็บแม้เพียงนิด ไอ้คนที่ทำได้เห็นปีศาจเป็นๆแน่…. ไอ้ตูนมองตำลงมาที่มือให้นิคก่อนจะหันมามองผมอีกที มันก้าวเท้าเดินเข้ามาอย่างช้าๆ ส่วนไอ้นิคก็ถอยหลังไปจนเกือบล้มเพราะคงรู้แล้วว่าเพื่อนมันโดนจัดการไปหมดแล้ว ไอ้ตูนเดินเข้ามาใกล้ผม แล้วหันไปมองโซ่ที่มือและข้อเท้าก่อนจะมองผมทั่วทั้งตัวมันชงักไปนิดนึงก่อนจะกัดฟันแน่น ผมไม่รู้มันเห็นอะไร ถ้าชงักเพราะเห็นน้องผมคงไม่ใช่ ผมกับมันเห็นกันออกบ่อยไม่รู้จะอายอะไร ผมไม่ได้สนใจอะไรมากเพราะฤทธิ์ยายังคงอยู่เลยไม่ค่อยมีสติเท่าไหร่นัก มันเดินเลยผมไปหาไอ้นิค คว้าท่อนเหล็กจากมือไอ้นิคมามันก็ชงักไปอีก

“เหล็ก…..ร้อน?” มันกัดฟันพูดออกมาอย่างโกรธจัด “มึงคิดจะทำอะไรกับไอ้โจ” ไอ้ตูนมันถามออกไปนิ่งๆ ไอ้นิคมันเงียบไม่ตอบอะไรผมว่าตัวมันสั่นๆนะ “มึง…ตาย” ไอ้ตูนพูดเน้นคำ ก่อนจะเอาท่อนเหล็กนั้นจี้ไปที่หน้าของไอ้นิค

“อ๊ากกกกกกกกก ร้อนร้อน” ไอ้นิคร้องเสียงหลง ผมมองไอ้ตูนแบบอึ้งๆถึงมันจะโหดแค่ไหนผมอยู่กับมันมานานยังไม่เคยเห็นมันเป็นขนาดนี้ ไอ้ตูนไม่พูดอะไรง้างท่อนเหล็กกระหน่ำฟาดไปที่ตัวของไอ้นิคอย่างบ้าคลั่งจนไอ้นิคมันนิ่งไปไอ้ตูนมันถึงได้ปล่อยท่อนเหล็กนั่นลง มันเดินมาที่ผมอีกครั้ง แล้วหยิบเสื้อที่อยู่ข้างเตียงขึ้นมาปิดตัวผม มันเดินไปปลดโซ่ทั้งหมดแล้วเดินมาช้อนตัวผมขึ้นอุ้ม

“มันทำเลือดมึงออก” มันพูดเสียงต่ำแล้วมองไปที่หว่างขาผมอีกครั้งถึงจะมีเสื้อคลุมอยู่แต่ผมก็พอเดาออก ที่มันชงักตอนนั้นคงเพราะเห็นเลือดมั้ง มันก็ไม่แปลกเพราะข้างหลังผมมันคงจะฉีก

“อืม….กูร้อน” ผมบอกมันทำหน้างง

“ไอ้เหี้ยนิคมันกรอกยาปลุกกู” ผมพูดมันหน้าตึงไปทันที มันอุ้มผมเดินออกไป ไม่พูดอะไรซักคำ

“เห้ย! ไอ้โจไมมึงสภาพเป็นงั้นวะ” ไอ้เกอร์และคนอื่นๆพากันทำหน้าตกใจทันทีที่ไอ้ตูนกับผมเดินออกมา ผมไม่ตอบอะไรเงียบอย่างเดียวครับ

“มันโดนกด” ไอ้ตูนบอกเสียงเรียบคราวนี้พวกมันตกใจไปกันใหญ่ “ไอ้เวรนั่นทำไอ้โจเลือดออก” นั่นแล้วมึงยังจะไปบอกพวกมันอีก

“ไอ้เหี้ยย!!! กูจะไปฆ่ามัน” ไอ้เกอร์คำรามลั่น คนอื่นๆพยักหน้าเห็นด้วย

“ไอ้ตูน…กูร้อน” ผมกระซิบบอกไอ้ตูนอีกครั้งมันพยักหน้าแล้วหันไปบอกคนอื่นๆ

“เดี๋ยวกูพาไอ้โจกลับบ้านก่อน ฝากพวกมึงเคลียร์ด้วย” พวกมันพยักหน้า ไอ้ตูนพาผมเดินออกมาทันที

“ดีนะกูเอารถใหญ่มา” มันพูดก่อนเปิดประตูรถแล้ววางผมลงอย่างเบามือ มันปิดประตูรถแล้วเดินไปขึ้นฝั่งคนขับ

“กูไปห้องมึงนะ ไปบ้านสภาพนี้คงไม่ได้ว่ะ” ผมว่าก่อนมองมันอีกที

“ไม่ไปบ้านกูอ้ะ เผื่อแม่กูช่วยได้” มันมองสภาพผมก่อนตอบ ผมส่ายหน้าพรืด ให้แม่มันเห็นผมตอนนี้คงไม่ดี

“ไม่อ้ะกูเกรงใจ” มันพยักหน้าน้อยๆ ก่อนออกรถไปเงียบๆ มันไม่พูดอะไรออกมาซักคำจนถึงคอนโดมัน ผมนี่แทบไม่ไหวข้างในตัวร้อนเหมือนมีไฟสุม หิวน้ำมากลำคอแห้งผากทรมาณครับ มันอุ้มผมเหมือนเดิมพาขึ้นมาห้องมันกว่าจะผ่านมาได้คนมองกันซะเยอะแต่มันก็ไม่ได้สนใจอะไร มันเปิดประตูเข้ามาในห้องตรงไปที่เตียงทันที มันวางผมลงก่อนจะไปที่โต๊ะคอม

“ตูน….กูร้อน ร้อนมากเลย” ผมบอกมันอีกครั้ง

“รอแป๊ป กูหาวิธีอยู่” มันว่าแล้วหันกลับไปมอที่หน้าจอคอมอีกครั้งไม่นานมันก็ลุกเข้าไปในครัวแล้วเดินออกมาพร้อมกับขวดน้ำ

“กินน้ำเยอะๆ จะได้ดีขึ้น” ผมพยักหน้ารับคำ มันค่อยๆกรอกน้ำใส่ปากผมช้าๆ

“เป็นไง?ดีขึ้นไหม” ผมส่ายหน้า มันก็คอยกรอกน้ำผมไปเรื่อยๆ จนผมทนไม่ไหวร้อนเหลือเกินครับให้กินน้ำไปเรื่อยๆแบบนี้ได้ตายแน่ๆ

“กูไม่ไหวแล้วตูน ช่วยกูหน่อย” ผมบอกมันเสียงแหบพร่ามันมองหน้าผมอึ้งๆนิดนึงก่อนจะปฏิเสธ

“เห้ยๆ มึงก็ผู้ชาย กูก็ผู้ชาย พูดเหี้ยไรกูขนลุก” มันพูดทีเล่นทีจริงแต่ผมสิ่ไม่ขำแล้ว

“ขอเหอะช่วยหน่อย กูไม่ไหวจริงๆ......”

 

มาตอนแรกก็ nc กันเลยยยมี sm นิดนึงมั้งน้ะ  สงสารน้องโจTT^TT(ได้ข่าวมึงแต่งไม่ใช่เร้อะ)อ่านแล้วเป็นไงเมนต์ให้หน่อยน๊าาาา