My Child's mother! หกคะเมน อลเวง บังคับรัก

welcome to the weird story
 

“ตกลงว่าไงคุณ?” เสียงนุ่มๆแต่ร้อนรนของเขาดังทะลุประตูเข้ามา
 
ฉันยังคงนั่งเงียบอยู่บนชักโครก
 
เขาอยู่หน้าห้องน้ำกำลังรอให้ฉันออกไปหา ถ้ามาร์โคเขาแค่จะรอเข้าห้องน้ำต่อจากฉันมันก็ดีนะสิ... เฮ้ออ นี่เวลามันผ่านไปกี่นาทีแล้วนะ?
 
“คุณ?”
 
ฉันเลือกที่จะไม่ตอบรับเสียงเขาเพราะยังไม่กล้าพอ  รวมถึงไม่กล้าก้มลงมามองไอ้วัตถุทรงเรียวในมือที่ชุ่มไปด้วยเหงือของฉันนี่ด้วย ฉันกำมันแน่นขึ้นพร้อมๆกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา
 
“มาร์โค”
“ว่าไง?”
“ฉัน...ไม่กล้าดูอ่ะ”
“โธ๋! ก็รีบๆดูสิ จะได้รู้กันสักที! เร็วๆเลยคุณ ผมว่าผมปวดฉี่แล้วตอนนี้!”
“ก็มันไม่กล้านี่..”
“ไม่เอาน่า, คุณอยู่ในนั้นมา 3 ชั่วโมงแล้วนะ แล้วผมเองก็ไม่อยากยืนสติแตกอยู่ตรงนี้แล้วด้วย, เร็วๆเถอะผมขอร้อง”
“ขออีกสามสิบนาทีได้ไหม”
“สามวิก็ไม่ให้แล้ว!”
“...”
“คุณ?”
“..”
“ถ้าขืนเงียบแบบนี้ผมจะพังประตูเข้าไปแล้วนะ!”
“ดะ เดี๋ย...”
 
ปังง!!
 
ยังไม่ทันที่เขาจะให้โอกาสฉันพูดอะไร ประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออกอย่างรุนแรงด้วยการถีบเข้ามา
มันก็คงจะเป็นภาพที่เขาเท่ห์มากอยู่หรอกนะ ถ้าไม่บังเอิญว่าลื่นถุงเท้าตัวเองจนเกือบล้มแล้วต้องเอาเท้ามายันอ้างล้างหน้าไว้แบบนั้น = =
 
ไหวไหม?
 
 มาร์โค ถอนหายใจหลังจากเอาขาลงมาไว้ที่เดิมแล้ว ทรงผมที่ดูเหมือนหงอนไก่ของเขาปัดปลายเบาๆตามแรงลมที่ประตูเปิดเข้ามา
“คุณดูมันแล้วใช่ไหม?” เขาถามฉันด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะทำเป็นปกติ
 
ฉันพยักหน้าแทนคำตอบก่อนจะค่อยๆมองหน้าเขา
 
“ฉัน..ขอโทษนะ”
 
มาร์โคเงียบแต่สีหน้ายังปกติ เขาไม่ได้พูดปลอบหรืออะไรกับฉันทั้งนั้น เขาเดินเข้ามาหยิบสิ่งที่ฉันถืออยู่ออกไปแล้วจ้องมันอย่างตั้งใจแบบสุดๆ..
 
เวลาผ่านไปประมาณสามนาที เขาค่อยๆยิ้มหน้าทะเล้นแบบที่ชอบทำออกมา
 
“คุณจะขอโทษผมทำไม?”
“ห๊ะ? คุณไม่โกรธหรอ?”
“โกรธอะไร?”
“ก็...อย่างที่เห็นไง..ในมือคุณน่ะ”
“อ๋อ..ผมไม่โกรธหรอก”
 
หลังจากเสียงของเขาพูดจบว่าไม่โกรธ โลกทั้งใบของฉันก็เหมือนตื่นขึ้นมาจากความตายอีกครั้ง นี่..แปลว่าเขาดีใจใช่ไหมนะ เขาดีใจกับสิ่งเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่จะเกิดขึ้นกับเราสองคนใช่ไหม!
 
“แต่ว่า เจน่า..”
“ห๊ะ?”
“ไอ้เครื่องหมายสองขีดนี่มันคืออะไร?”
 
ครื้นนนน
 
เสียงโลกที่ฉันมโนไว้พังลงมาราวกับโดนแผ่นดินไว้ 53 ริกเตอร์
“ไม่รู้แล้วทำหน้ายิ้มทำไมไม่ทราบ” - -
“ก็ยิ้มเพราะไม่รู้เนี่ยแหละ ตอนเด็กๆแม่ก็ไม่เคยซื้อให้เล่นด้วยสิ”
ยังมีหน้ามาตอบหล่อๆเกาผมยิกๆอีกนะ
ใครเค้าซื้อที่ตรวจครรภ์ให้ลูกเล่นล่ะพ่อคุณ!
 
“มันแปลว่าท้อง”
 
หน้าของมาร์โคหลังจากที่ฉันพูดจบดูตะลึงและแววตาสลดลงไปเล็กน้อย จริงๆไม่เล็กน้อยหรอก เห็นได้ชัดว่าผิดรูปแบบไปจากมาร์โคที่กวนโอ๊ยอยู่ตลอดเวลา เขาเดินลงไปนั่งในอ่างอาบน้ำที่อยู่ใกล้ๆ  ทิ้งตัวพิงอ่างในแนวขวางและปล่อยขายาวๆวางผาดไปกับขอบอ่างอีกด้าน และอ้าปากค้างอยู่แบบนั้น
 
 เขาเหมือนคนที่กำลังจะเสียสติ
ก็นั้นแหละ มันควรจะเป็นแบบนั้น …
 
“คือ..มาร์โค คุณโอเคไหม?”
“ห๊ะ?” เขาหันหน้ามาทำหน้างงๆใส่ และเดาว่าคงไม่ได้ยินประโยคที่ฉันถามไปในตอนแรก
“คุณโอเคไหม? หมายถึงรู้สึกยังไงบ้างตอนนี้?”
“รู้สึกยังไงหรอ?..อืมมม”
ไม่ชอบสีหน้าที่เขาคิดแบบนี้เลยให้ตายสิ
“ฉันไม่ได้คาดหวังว่าคุณจะรู้สึกดีตั้งแต่แรกอยู่แล้ว พูดออกมาเถอะ เผื่อว่ามันจะช่วยอะไรได้”
“ผมก็ไม่ได้คาดหวังว่าคุณเองจะคาดหวังให้ผมรู้สึกดีแต่แรกแล้วเหมือนกัน แต่พูดไปมันก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอก”
ฉันคิดว่าเขากำลังสับสน คำพูดเขาดูงงๆกับชีวิต = =
ฉันก็กำลังงงกับชีวิต
“ฉันคิดว่า คุณควรออกไปไหนสักที่นะ นั่งที่ร้านข้างล่างก็ได้ ดื่มเบียร์ หรือ อะไรสักอย่างที่ทำให้คุณรู้สึกดี”
“เอางั้นหรอ?” เขาหันหน้าและหัวหงอนๆมาถามฉันแบบคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร
ตอนนี้เขาไม่เหมือนมาร์โคที่ฉันเคยรู้จักเลยจริงๆ
                     
ฉันกับเขา  เราเจอกันได้หลายเดือนแล้ว เกือบจะปีได้แล้วมั้ง ฉันมาเดินทางท่องเที่ยวไปทั่วเป็นปกติจนมาหยุดที่นี่และหลงทางก็เลยขอติดรถกับทางสโมสรฟุตบอลของเขามาด้วย
 
และฉันก็เจอเขา..เขาทำให้ฉันหยุดอยู่ที่นี่..
 
แต่นั้นแหละ จากนั้นฉันก็หาที่อยู่ไม่ได้ เลยใช้มารยาหญิงขอร้อง...จริงๆเรียกอ่อยก็ไม่ผิด ให้เขาช่วยดูแลสักระยะ แน่นอนเขาปฏิเสธและจะส่งฉันไปบ้านพักนักท่องเที่ยวอนาถา - - ประโยคที่ฉันพูดกับเขาในตอนนั้นคือ หาที่ดีๆกว่านี้แล้วไม่ได้หรอ และประโยคที่สองหลังจากดูสภาพห้องพักฉันไม่ยอมอยู่ที่นี่แน่ๆ
แต่สุดท้ายเขาก็ยอม เพราะความสวยและน่ารักของฉัน
 
ไม่น่าใช่
 
(จริงๆไปแจ้งตำรวจแล้วบอกว่าเขาเป็นคนพาฉันมา พี่ตำรวจก็รู้งานออกใบสั่งให้เค้าดูแลฉันจนกว่าจะหาที่อยู่ได้ซะงั้น ก็ดี.. เสร็จโจร)
                แต่เราอยู่ด้วยกันทุกวันแบบห่างเหิน เขาดูแลฉันแบบส่งๆในตอนแรกและแทบไม่กลับมาบ้านเลย จนกระทั่งฉันชวนเขาเล่นเกมส์ “ใครรักก่อนแพ้” จริงๆเขาก็คงไม่อยากเล่นหรอก แต่พอฉันบอกว่า ถ้าฉันแพ้ ฉันจะไปจากทีนี่ มาร์โคตาลีตาลานจะเล่นทันที
ปลื้ม = =
แต่พ่อคุณคงอยากไล่ฉันไปมากๆจริงๆ..
             
      เราเล่นกันมาตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ ยังไม่รู้ผลว่าใครแพ้ชนะ แต่ในใจจริงๆฉันรู้
ก็ฉันนี่แหละคนแพ้ แพ้มาตั้งแต่ต้นแล้วด้วย ฉันรักเขาก่อนที่เขาจะรู้จักชื่อฉันด้วยซ้ำไป รักแรกพบ ... ฟังดูใจง่ายไปนะ แต่ฉันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ... เฮ้อ เขาจะดูออกบ้างไหมนะ?
 
จริงๆเรื่องน่านี้จะจบตั้งแต่คืนแรกของเราแล้ว เขาน่าจะกล่าวหาได้เลยว่าที่ฉันยอมเขาเพราะรัก และฉันแพ้ จากนั้นก็ถึงเวลาที่ต้องเก็บข้าวของออกไป
แต่มาร์โคไม่ทำแบบนั้น เรายังใช้ชีวิตปกติ  รู้สึกไปเองละมั้งว่าใกล้ชิดกันมากขึ้นทุกวัน  ฉันมีความสุขมากที่ได้อยู่กับเขาโดยที่ไม่ได้แคร์เลยว่ามันจะจบลงแบบไหนและ..ตอนไหน
ไม่แน่อาจจะเป็นตอนนี้แหละ - -
               
     มาร์โคเดินออกไปแล้ว เขาเดินออกไปเงียบๆ
 
ฉันยังนั่งอยู่ที่เดิม รู้สึกเหมือนไม่อยากทำอะไร ฉันหลับตาแล้วหวังว่าพอตื่นขึ้นมาจะพบว่าทุกอย่างไม่ได้เป็นแบบนี้