Gotcha!! คุณได้รับเกรียน 1 ea

02

ชาติก่อนก็เคยหยอกเย้า อ่ะเคล้าคลอทุกวัน

หลังจากที่ประโยคนรกดังขึ้น ทำให้ผมต้องนั่งกินสุกี้แห้งด้วยความรำคาญ ไม่ใช่เพราะมีรุ่นน้องมากกว่าสิบมาขอลายเซ็นอยู่ข้างตัวหรอกนะ แค่ไอ้รุ่นน้องเวรๆ มานั่งเง้าหงอดอยู่ข้างตัวคนเดียวนี่ก็เกินพอทนแล้ว!

“นะพี่...เซ็นให้ผมหน่อยนะ” น้ำเสียงออดอ้อนจากร่างสูงที่ไม่เข้ากับตัวเลยสักนิด คือมันก็อย่างกับเปรตแล้วนะ ไม่รู้ว่าเด็กสมัยนี้มันจะสูงไปถึงไหน ตอนเด็กแม่ยัดนมแทนขี้เถ้าหรือไงวะ

“นี่ปากกา นี่สมุด ถ้ายังไม่พอพี่เอาหัวใจผมไปด้วยก็ได้นะ”

“!!!” ผมสะดุดในหลอดอาหาร รู้สึกเหมือนเจอประโยคเสี่ยวๆ แว่วผ่านหูผมไปอย่างรวดเร็ว

“แต่ถ้าเอาไปแล้วผมไม่รับคืนนะ ขอฝากกับพี่ไว้ชั่วชีวิตเลย”

“...” สีหน้าผมเริ่มหม่นคล้ำ แอบเหลือบไปเห็นไอ้ชิคก้มหน้าก้มตาตัวสั่นอยู่กับโต๊ะ มันคงพยายามกลั้นขำไม่ให้ผมได้ยิน แต่ขอโทษ...โต๊ะแม่งสั่นบรรลัยเลยวะ

“ทำไมพี่จอมทำหน้าตาอย่างงั้นละครับ หรือพี่ยังมองเห็นความจริงใจจากผมไม่พอ...” ปุณน์ขมวดคิ้วครุ่นคิดอะไรบางอย่าง “เอางี้!! ผมจะประกาศให้ทั้งโรงอาหารได้ยินเลย ว่าผมรักพี่แค่ไหน”

“เฮ้ย!!” ผมรีบเอามืออุดปากร่างสูงทันที ปุณน์ได้จังหวะมันคว้ามือผมไปกุมไว้ ก่อนเคลื่อนใบหน้าลงมาระดับเดียวกัน ใช้แววตาสีน้ำตาลเรียวเสน่ห์จ้องมองผมอย่างตรง

“งั้นเปลี่ยนเป็นจูบสาบานเลยมั้ย”

ไอ้สัด! ผมจะไม่ทน

“มึงต้องการไรวะไอ้เด็กเวร!!” ผมระเบิดเสียงลั่น แต่ปุณน์กลับยิ้มขำชอบใจ เสียงหัวเราะมันยิ่งทำให้อารมณ์ผมพุ่งสูงขึ้นทะลุปรอทยิ่งกว่าเดิม

ผมปรี่เข้าไปหมายจะต่อยหน้ามัน แต่มือหนาของไอ้ชิคปราดเข้ามารั้งตัวไว้

“เฮ้ยใจเย็นจอม มึงอย่าลืมกฎห้ามพี่ว้ากใช้ความรุนแรงกับรุ่นน้องนะเว้ย” เสียงเข้มย้ำเตือนสติ

“แต่มันกวนกูก่อน!” ผมเถียงคอเป็นเอ็น ผมไม่สนกฎบ้าอะไรทั้งนั้น

ไอ้ชิคใช้สายตาดุจ้องแกมขอร้อง เพราะมันไม่อยากให้ผมมีเรื่องกับพวกสโมสรนักศึกษา ผมจึงยอมผ่อนแรงลงและกระแทกตัวนั่งบนเก้าอี้ด้วยความโมโห

ผมเกลียดมากเวลาที่คนอายุน้อยกว่ากล้าท้าทายและไม่ให้ความเคารพแบบนี้!

“ปุณน์มึงไปก่อนได้มั้ย” ชิคหันไปไกล่เกลี่ยกับร่างสูงอย่างเหนื่อยอ่อน

“ไม่เอาอะพี่ชิค ผมยังไม่ได้ลายเซ็นเลย”

“ค่อยมาเอาวันอื่นก็ได้ ตอนนี้ไอ้จอมอารมณ์เป็นไงไม่เห็นหรอ!” ชิคพูดด้วยน้ำเสียงเข้มขึ้นเหมือนจะเร่งให้มันไปๆ สักทีก่อนที่ผมจะทนไม่ไหวอีกรอบ

“ก็ผมจะเอาวันนี้” ร่างสูงยังคงดื้อดึงต่อไป ทำให้เพื่อนผมเริ่มขึ้นเสียงบางอย่างเหลืออด

“ไอ้ปุณน์!”

“ช่างมัน!! เอาสมุดมึงมา!” ก่อนที่ผมจะต้องเป็นฝ่ายห้ามเพื่อนเองบ้าง ผมรีบตัดบทพูดขึ้นแทรกกลางสองคนนั้น ปุณน์ประกายสีหน้าวาวโรจน์อย่างดีใจ ส่วนไอ้ชิคก็ได้แต่แอบลอบมองผมอย่างระแวง แบบ...มึงไม่ต้องระแวงกูขนาดนั้นก็ได้นะ กูไม่เอาสมุดมันมากระทืบหรอก

ถึงจะคิดไว้แล้วก็เถอะ...

“พี่จอมจะเซ็นให้ผมแล้วใช่มั้ย” ปุณน์พูดพลางยื่นสมุดมาให้ ผมแค่ฝืนยิ้มตอบเป็นเส้นตรง

มันคงคิดว่าจะง่ายสินะ แต่กล้ามาหาเรื่องผมบอกได้คำเดียวว่ามันไม่ง่ายแน่!

“ไม่ใช่ เอาสมุดเชียร์มา” ผมปัดมือที่มันยื่นสมุดล่าลายเซ็นทิ้งแล้วแบมือขอใหม่ ปุณน์แปลกใจแต่ก็ยื่นสมุดเชียร์มาให้ผมอย่างงงๆ ผมยกยิ้มที่มุมปากขึ้นอย่างชั่วร้าย

“ถ้ามึงร้องเพลงเชียร์หมดเล่มนี้ได้กูจะเซ็นให้” ผมสะบัดสมุดปกสีแดงเลือดหมูในมือไปมา

“ไม่ยากไปหน่อยหรอพี่จอม ผมเพิ่งได้มาเองนะ” ร่างสูงต่อรองแต่ผมไม่สน

“ทำไม่ได้ก็ไป แล้วไม่ต้องเสนอหน้ามาขอลายเซ็นกูอีก”

“แย่จัง งี้ผมก็ไม่มีทางเลือกแล้วสิเนี่ย” มันเอ่ยลมกวนๆ และใบหน้ามันชวนถีบไม่แพ้เช่นกัน

“บอกไว้ก่อนนะ ถ้ามึงร้องผิดแม้แต่ท่อนเดียวกูกระทืบมึงแน่”