มหัศจรรย์ข้ามมิติ

พิม# ในที่สุดก็มาถึงวังจนได้ เหนื่อยก็เหนื่อย ความจริงไม่ได้เหนื่อยหรอกนั่งรถม้าอ่ะ แต่ตรงที่เหนื่อยคือเหนื่อยใจนี่เเหละ เหนื่อยใจยังไงน่ะเหรอ ก็นั่งอยู่กับราชินีแล้ววางท่าไม่ถูกเลยToT ไหนจะทำหน้าแตกสารพัดต่างๆนาๆ โหยยยยยยยย แต่วังนี่หรูหราอลังการงานสร้างมากเลยอ่ะ ใหญ่โต มว๊ากกก 
"จัสมิน มานี่หน่อยสิ" เสียงของราชินีเรียกแม่บ้านมา ทีแรกก็นึกว่าเจ้าหญิงจัสมินเสียอีก แต่หน้าตาแม่บ้านจัสมินนี่หน้าตาดีมาก ทำไมคนในวังนี้มีแต่คนหน้าตาดีไปหมดเลยล่ะ โอ ช่างเศร้าเหลือเกินตัวเองจะไปวัดความสวยกับคนในวังนี้ได้ไงกันเนี่ย -o-
"มาแล้วค่ะ มีอะไรให้จัสมินรับใช้คะ" 
"พาผู้เด็กผู้หญิงคนนี้ไปที่ห้องด้วย ต่อแต่นี้เด็กผู้หญิงคนนี้จะมาอยู่กับเรา" อะไรกันฉันไม่ใช่เด็กนะเพียงแต่อายุแค่16ปีเอง
"ผู้หญิงคนนี้เป็นใครหรือคะท่านราชินี" เป็นคนค่ะ 5000+ ไม่เอา555+แล้ว
"นางมีชื่อว่าเพทร่า ข้าให้นางมาเป็นบุตรบุญธรรมของข้า และต่อไปนี้นางจะอยู่ที่นี่ตลอดไป" ตะ ตลอดไปเลยเหรอOoO เวอร์ไปค่ะ ทีสำคัญข้าน้อยตกลงไปตอนไหนว่าข้าน้อยจะเป็นบุตรบุญธรรม
"ได้ ค่ะ" ยัยจัสมิน จิกหางตาใส่ฉันเหมือนไม่พอใจอะไรสักอย่าง แล้วจัสมินก็เดินนำทางฉัน ไหนจะเลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวา งงมากเลยแล้วฉันจะหาทางออกเจอไหมเนี่ย ไม่เป็นไรหลงได้ให้มันหลงไป
"ถึงแล้ว นี่ไงห้องของเธอ" ห้ะ นี่นะห้องฉัน ฉันจะนอนได้ไหมเนี่ย กว้างยังกับบ้านฉันทั้งหลังแน่ะ แหะแหะ นึกว่าห้องแคบรึเปล่า(คนอ่าน)
"ค่ะ" ฉันตอบรับสั้นๆ
"'งั้นฉันไปล่ะ อ้อ เดี๋ยว ท่านราชินีพอลล่าบอกว่าตอนสองทุ่มลงรับประทานอาหารด้วยนะ"
"เอ่อ แล้วมีใครรับประทานอาหารบ้างค่ะ" 
"อย่าถาม ลงไปเดี๋ยวก็รู้เอง นี่ตู้เสื้อผ้า อย่าลืมลงไปนะฉันไม่มารับด้วย" ป๊าดดดดดดด ตู้เสื้อผ้าหรือห้องเสื้อผ้ามีหลายชุดเลย ชุดสวยๆทั้งนั้นToT 
"ค่ะ" ปัง!!!!!!! แรงคนหนรือเเรงช้างเนี่ยปิดประตูซะโลกถล่ม
2ทุ่ม
"ในที่สุดก็แต่งตัวเสร็จ ถึงจะดูเรียบธรรมดาเชยก็เหอะ ลงไปเลยดีกว่าหิวจะเเย่แล้ว" แอ๊ดดดด ฉันค่อยๆเปิดประตูและเดินออกไปพอออกมาได้ครึ่งทาง ก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองลืมอะไรไปบางอย่างใช่แล้ว ลืมทาง! ToT เอาไงดีหล่ะนี่จะกลับไปที่ห้องก็ลืมทางกลับห้องเหมือนกัน โอ๊ย ทำไมเป็นอย่างงี้ งั้นเดินไปเรื่อยๆแล้วกันเผื่อจะเจอทางออก   เดินแล้ว เดินเล่า ก็ยังไม่เจอสักทีToT เอ๊ะเดี๋วยนะตอนนั้น จัสมิน บอกว่า เค้าจะไม่ไปรับ แล้วก็ยิ้มตรงมุมปากเหมือนสะใจอะไรสักอย่างหรือว่า... ยัยนั่นต้องแกล้งฉันแน่ๆ หน่อย ยัยจัสติน บีเบอร์ กว่าจะรู้ก็สายไปแล้วแหละ ตอนนี้ต้องเลิกโกรธ เพราะเราต้องเดินไปเรื่อยๆรีบหาทางออกให้เจอ ตุ้บ!!!
"โอ๊ะ!" อยู่ๆฉันก็เดินชนอะไรบางอย่างนี่แหละ พอฉันแหงนหน้าขึ้น มาก็นเห็นผู้ชายหล่อๆเย็นชามาดนิ่ง เขาเป็นใครกันนะ