มหัศจรรย์ข้ามมิติ

พิมพ์# ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมา เอิ่มมมมมมมม=_= ที่นี่ที่ไหนเนี่ยแล้วเมย์ล่ะ มองซ้าย มองขวา ม่ายจริง เมย์ToT ไม่เป็นไร ตอนนี้ฉันต้องตั้งสติ แล้วคิดว่าอะไรเป็นต้นเหตุทีทำให้ฉันต้องที่บ้าๆแห่งนี้ อ้อ นึกออกแล้วเพราะหนังสือเล่มนั้นไง
"ช่วยด้วย!ใครก็ได้ช่วยด้วย" เฮือกOoO เสียงใครอ่ะ
"ช่วยด้วย" เห้ยนั่นมันคนกำลังเอามีดแทงผู้หญิงคนนั้นนี่ ไม่ได้การล่ะ เห็นทีว่าฮีโร่อย่างเราไปช่วยแล้ว(หลงตัวเอง) ปั่ก!!!!!!!
"โอ๊ย!" ฉันปารองเท้าใส่มันข้างหนึ่ง ฮิฮิ เอาซะ กีโต้คีบอร์ดเลย555+
"ใครว่ะ"
"ฉันเอง"
"หน็อยแก" ตอนนี้ไอ้โจรบ้ากำลังพุ่งมาตรงฉัน ฉันจึงปาอีกข้างแรงๆ ใส่หน้าเต็มๆ
"คร่อกก" เป็นไง ไอโจรติ๊งต่องสลบเลย -_-
"ขอบคุณมากค่ะที่ช่วยฉันเอาไว้" ฉันว่านะคุณควรที่จะขอบคุณรองเท้า กีโต้คีบอร์ดของฉันดีกว่า555+ 
"ไม่เป็นไรค่ะ" เต็มใจสุดสุด
"มีเรีย นั่นลูกใช่ไหม" อยู่ๆก็มีเสียงคนเรียก ฉันจึงหันไปมอง (ไม่ใช่แกโว้ยยยยพิมพ์) โอ้โห้ ผู้หญิงคนนั้นแต่งตัวเหมือนราชินีเลย หรือว่า จะเป็นราชินี พระราชาก็มาด้วย ทหารก็มาด้วย มาเยอะเหมือนจะไปออกรบเลยเนอะ
"ท่านแม่!" ผู้หญิงคนนั้นชื่อมีเรียเองหรอกหรอ ชื่อเพราะจังเลย ผู้หญิงคนนี้ก็คงเป็นเจ้าหญิงด้วยสินะ
"มีเรีย ลูกออกมาที่นี่ทำไม รู้มั้ยว่าข้างนอกมันอันตราย" ดราม่า แต้ แต้ (ตรงไหน)
"หนูขอโทษค่ะ" 
"ทีหลังอย่าทำอย่างนี้อีกนะลูก คนทีวังเค้าตามหากันจนวุ่นวายไปหมด เอ แล้วพวกนี้คือใครกันล่ะลูก" แหะ แหะ สายตาพิฆาต ของราชินีหน้ากลัวจุงเบยToT
"ไอ้คนที่นอนกองอยู่กับพื้นมันเป็นโจรค่ะท่านแม่ มันจะฆ่าหนูแต่หนูได้ผู้กญิงคนนี้มาช่วยทันเวลาพอดีค่ะ ถ้าหนูไม่ได้เขาหนูคงตายไปแล้ว" ToTพึ่งมีคนเคยชมก็วันนี้แหละ
"ทหาร! จับตัวมันไปขังคุก" พระราชาสั่ง พระราชาเสียดุเหมือนกันแฮะ
"ขอบคุณเจ้ามากนะที่ช่วยลูกข้า ว่าแต่เจ้าชื่ออะไรล่ะ" คราวนี้ตาพระราชินีถาม คราวนี้ยิ้มแย้มเลย-- ข้าน้อยต้องปลอมชื่อแล้วเพราะชื่อมันไม่กลมกลืนกลับคนที่นี่ อิอิ
"ชื่อเพทร่าเพคะ" ฮิฮิ เอาซะเต็มยศเบย
"เจ้าพูดเป็นกันเองก็ได้ในฐานะทีได้ช่วยลูกข้าเอาไว้  ว่าแต่เจ้ามีที่อยู่ไหมล่ะ"พระราชาถามบ้าง เฮ้อจะได้พูดแบบไม่ต้องเกร็ง
"ไม่มีค่ะ คือเพทร่าเดินทางเร่ร่อนมาค่ะ" ขอโทษนะคะ ที่ต้องขี้ตั๋ว(โกหก)
"'งั้นเจ้ามาอยู่กับเราที่วังไหมล่ะ" จริงรึเนี่ย คงไม่ได้ฝันมั้ง ที่ได้อยู่ในวัง
"เจ้าไม่ต้องกลัวหรอกนะว่าอยู๋ที่นั่นแล้วจะต้องเป็นคนรับใช้ ในฐานะที่ช่วยลูกข้าเอาไว้เจ้าอยู่ตามสบายได้เลย" เอิ่มมมมมม เกรงใจจัง
"เอ่อ คือว่า.." เอาไงดีเนี่ย จะตกลง ก็ไม่กล้าเลย
"นะ นะ มาอยู่กับเราเถอะ" เสียงของมีเรียพูดขึ้น เอาวะ เอาก็เอา ดีกว่าไม่มีที่อยู่
                                             "ตกลงค่ะ"