I am first 'ฉันจะเป็นที่หนึ่ง ในใจนาย'

ตอนที่ 4

เรื่องเศร้า เราทำผิด 

[4 ปีผ่านไป ไวอย่างกับโกหกแน่ะ]

..............................................................................

"ริน วันนี้เรียนเป็นไงบ้าง"ร่างสูงที่ตอนนี้มีแฟนสาวเคียงข้างกาย ตั้งแต่ที่เขาเริ่มจีบเธอเมือสามปีที่แล้ว ร่างสูงสามารถเอาหัวใจดวงน้อยๆของเธอมาได้

"ก็ดีนะ เจพรุ่งนี้รินมันนัดกับใบไผ่ เจรู้จักหรือเปล่า" หึ รู้จักดีเลยแหละ เจ้าตัวเล็ก เตี้ยก็เตี้ย ริอาจนัดแฟนข้าไปเที่ยว

"เพื่อนสนิทรินเอง รินยังไม่เคยพามาให้เจรู้จักสักที ดีเลยพรุ่งนี้เจไปกับรินนะ"อ้าว อย่างนี้มีอะไรป่ะเนี่ย ให้เค้าไปด้วยอย่างนี้เนี่ย

"ก็ได้จะ แล้วรินหิวยัง ไปกินข้าวกันเถอะ"ผมไม่รอช้ารีบจับมืออีกฝ่ายลากไปที่ร้านอาหารใกล้ม.

ที่ร้านอาหาร

"ริน เอาอะไรดีครับ"ผมถามที่รักของผม แต่ดูท่าทางเธอจะไม่ชอบอาหรในเมนูเลยสักอย่างเดียว

"ที่นี่ร้านอาหารไทยน่ะ รินไม่ชอบหรอ?"ผมถามรินที่นั่งนิ่ง แต่ตอนนี้เธอดูเหมือนชอบ แต่ไม่กล้าสั่ง

"ชะชะ......ชอบสิ แต่ว่า รินทานของเผ็ดไม่ได้ค่ะ ขอสั่งเป็นอย่างอื่นได้มั้ย?"รินเงยหน้าขึ้นมามองพร้อมทำตาแบ้วเหมือนแมวขออาหาร

"ก็ได้ครับ พี่ครับเอาต้มจืดเต้าหู้ใส่หมูแล้วก็ไข่เจียวใส่หอมใหญ่ที่นึงครับ"ผมหันหน้าไปหาบ๋อยที่ยืนรอจดเมนูอยู่ พอสั่งเสร็จเขาก็หายไปพักหนึ่งออกมาพร้อมกับอาหารที่ผมสั่ง

"ได้แล้วครับ"บ๋อยวางจานลงแล้วเดินไปอยู่ตรงที่ๆเขายืนอยู่ก่อนจะไปบริการลูกค้าคนอื่น

"เจอยากทานอะไรหรือเปล่า รินว่ารินสั่งให้อีกดีกว่านะ"รินพูดพลางเอามือหยบิเมนูแต่ผมขัดไว้เสียก่อนเพราะไม่อยากทานอะไรเพิ่ม

"ไม่เป็นไรหรอก ผมไม่หิวเท่าไหร่ รินทานเถอะครับ"ผมพูดพลางตักข้าวเข้าปาก

"อืมมม รินมีเรื่องอะไรจะบอกเจด้วย แต่บอกพรุ่งนี้ดีกว่านะ เจทานเถอะ"รินพูดด้วยสีหน้าที่หมองเล็กน้อย แต่เธอเองก็ดูท่าทางไม่อยากบอกผมเท่าไหร่ แต่ผมไม่อยกบังคับเธอ

วันต่อมา............ ครืดดดดดดดดๆๆ

("รินอยู่ไหนเนี่ย")เสียงใครเนี่ย มันมาบังอาจกระตุกหนวดเสือหรือ

("อยู่ใกล้ๆนี่แหละ กำลังจะถึงแล้วไผ่ นั่นไง ร้านอยู่ข้างหน้าแล้ว") นึกว่าใคร ไอ้ไผ่เองหรอ

(มาเร็วๆนะ เรารีบ)สงสัยจะคุยกันเสร็จแล้วมั้ง รินวางแล้ว

"ไผ่หรอริน แล้วมันจะนัดเรามาดึกๆทำไมเนี่ย"ผมถามเพราะไม่ไว้ใจมันเท่าไหร่เลย

"อืมม เราต้องลงตรงนี้แล้วล่ะเจ ที่เหลือเราต้องข้ามถนนเอาแล้วล่ะ"รินบอกผมแล้วก็เดินลงไป

"ริน รอเจก่อนสิ"ผมตะโกนบอกครับเพราะว่าถนนจะไม่ค่อยมีคนเดินแล้ว นั่น!สัญญาณไฟ

แอ๊ดดดดดดดดดดดดด.....ตู้มมมมมม!!!!

"ริน!!!!!!!!!!!!!!!"ผมตะโกนออกไป แต่ทว่า.....รถคันนั้นมัน....ชนริน.....เต็มๆ

ฮึก!.....มันเจ็บ ทำไม ร่างกายมันไร้เรี่ยวแรงแบบนี้ ผม......ทำอะไนไม่ถูกแล้วครับ.........

ตอนนี้ร่างองรินถูกบดบังไปด้วยคนหนาแน่นผมรีบวิ่งลงจากรถไปหาริน แต่ทว่า ลงหายใจของเธอช่างรวยรินอะไรเช่นนี..........ทำไม....ริน อย่าพึ่งจากผมไปเลยนะกลับมาอยู่ด้วยกันก่อน...

"จะ.....เจ.........รินอยากให้เจ.....ฮึก...รู้ไว้นะ.....ว่าริน.....แอกๆ...รักเจมาแค่ไหน.....วันนี้....รินได้ทำ.....อักๆเฮ้อๆๆ....ในสิ่งที่...รินอยากทำแล้ว.......ลาก่อนนะ...เจ" รินพูดกับผแต่หลังจากนั้นเธอก็จากผมไป อย่าง.....ไม่มีวันกลับ!!!!

"ริน!.................เจรินเป็นอะไร"

มันมาแล้ว..................

เจ้าต้นเหตุ...........

ของเรื่องนี้......

"เจ ฉันถามว่ารินเป็นอะไร"

ต้นเหตุถามผม แต่ผมยังคงนิ่ง เพราะว่าผมพูดอะไรไม่ออกแล้ว ตอนนี้มันจุกไปหมด ภาพของรินลอยเข้ามาในหัวผม จนผมไม่สามารถคิดอะไรออกได้อีก นอกจากภาพรินที่ลอยวนฉายซ้ำไปซ้ำมาหลายๆรอบติดต่อกันในหัว..............เพราะมัน! คนเดียว! มันทำให้รินต้องตาย!!

"แก....ทำให้ริน.....ต้องตาย...................แกทำลายอนาคตของริน.....แกรู้บ้างมั้ยไอ้ไผ่!!!"

ผมตะคอกมันจนผู้คนตกใจถอยหนี แต่ว่ามันก็ยังนั่งนิ่ง แล้วน้ำตาของมันก็ร่วงลงมา......

"ฮึกๆ.......ฉัน.......ขอโทษนะ...........ฮึก.........ริน"มันร้องให้ แต่อย่าหวังเลย่าผมจะยกโทษให้ ชีวิตต้องแลกด้วยชีวิต รินตาย มันก็ต้องตาย แต่ตายแบบธรรมดามันสบายไป มันต้องตายทั้งเป็นแบบที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้!!!!!

"นายน่ะ จะต้องตายทั้งเป็น เหมือนที่ฉันเป็นอยู่ตอนนี้ เพราะนายมันเป็นฆาตกร ที่ฆ่าเพื่อนตัวเอง!!!!!!"ผมตะคอกใส่มนต่อ แต่มันก็ยังนิ่ง.............นี่มัน.....ไม่รู้สึกผิดกับเรื่องนี้เลยหรือไง!!!

"ฉันขอโทษนะ ฉันทำให้รินตาย นายจะลงโทษฉันยังก็ได้ ฉันยอมทุกอย่าง"มันพูดแต่มันก็ยังนิ่ง นี่มันสำนึกผิดหรือเปล่า ที่มันทำเพื่อนมันตาย มันได้สำนึกผิด.......บ้างมั้ย

"หึ นายจะได้เจอนรก บนดินของจริงแน่ๆ"ผมพูดกับมันเบาๆ แต่มันก็ยังคงนิ่ง เหมือนเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดไป มันไม่ได้เกิดขึ้น....เพราะมัน!

หลังจากที่เราจัดการเรื่องรินเสร็จ ผมก็ขออยู่ที่นี่ต่ออีกสักพักเพราะผมเรียนจบแล้วมันเองก็เหมือนกัน แต่ผมยังไม่อยากกลับ ผมอยากจดจำ.....ภาพดีๆของผมกับริน...........ที่อยู่ด้วยกัน โชคดีที่ยายไปหาแม่ที่ไทย ห้องของยายผมเลยเอาเป็นห้องนอนของผม ผมไม่อยาก....ไปนอนร่วมกันคนใจทรามแบบนั้น

3ปีที่ผ่านมา มันช่างรวดเร็วเหลือเกิน ผมยังอยู่กับรินไม่พอเลย เราก็ต้องจากกันเสียแล้ว ทำไมโชคชะตามันถึงไม่เห็นใจพวกเรากับบ้างเลย............

"ริน......"ผมนั่งเพ้อชื่อนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่มีวันไหนที่ผมไม่นึกถึงหน้าริน หญิงสาวหน้าจิ้มลิ้ม ผมยาว ขาวเหมือนหิมะ ทำไม..........โชคชะตาถึงไม่เข้าข้างผมบ้างเลย........

'ฮึกๆ ฮือ.......'

เอ๊ะ! เสียงนี้มันมาจากไหน.........ข้างๆห้องนี้ มันเป็นห้องเก็บของนี่นา

ผมรีบลูกไปดู ใครกันมาร้องให้แถวนี้ และภาพหลังจากที่ผมเปิดประตูเข้าไป ก็พบไอ้ไผ่ ตัวการมันนั่งร้องให้อยู่ในห้องนี้แต่อย่าคิดเชียวล่ะ ว่าผมจะยกโทษให้มัน เพราะผมไม่มีทางยกโทษให้มันเด็ดขาด

'หึๆ ผมจะทำให้มันเจ็บเจียนตาย'

.............................................3ปีผ่านไป.........................................

"โอ้ย! ผมเจ็บนะ ปล่อยสิ"เสียงของร่างบางที่ร้องโอดควรญด้วยความเจ็บปวดเมื่อร่างสูงบีบข้อมือของเธอ

"อย่ามาสำออย มานี่!"ร่างสูงที่ตอนนี้กลายเป็นคนแข็งกร้าวเย็นชากระชากร่างบางห้นั่งลงบนพื้นดินในขณะแดดที่ร้อนพร้อมเอาโซ่มาล่ามเอาไว้

"อยู่นี่ จนกว่าจะเย็น ข้าวปลาไม่ต้องกิน ฉันจะทำให้นายทรมาร จนมนไม่ไหวเลย หึๆๆๆ"ร่างสูงยิ้มเยอะแล้วเดินเข้าไปทั้งร่างบางไว้กลางแดดร้อนเพียงลำพัง

5ชั่วโมงผ่านไป

ร้อน............แสบไปหมดแล้ว.......

ตอนนี้ร่างบางคงคิดได้เพียงแค่นี้เพราะว่าร่างกายที่ทนต่อแดดไม่ไหวและบอกกับไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อเย็น ร่างกายจึงหมดแรงที่จะนั่งอยู่ตรงนี้ต่อไปได้.............

"หึๆ ร้อนล่ะสิ นายต้องอยู่จนกว่าฉันจะพอใจ"ร่างสูงที่เดินออกมาดูร่างบางด้านนอกตอนนี้ก็ประมาณบ่ายอ่อนๆแล้ว รางสูงจึงเดินออกมาเพื่อดูให้เห็นกับตาว่าร่างบางเป็นอย่างไร......

"ถ้านาย.....อยากให้ฉันอยู่แบบนี้ทั้งคืนก็ได้นะ ฉันทนไหว..........."ร่างบางเอ่ยเพราะว่าเขารู้ดีว่าการที่เขามานั่งร้อนแบบนี้ มันคงไม่ทรมารเท่าเขาในตอนนั้นแน่นอน

"อวดเก่ง! งั้นก็อยู่ไปจนพรุ่งนี้เลยละกัน........."ร่างสูงเอ่ยอย่างหงุดหงิดแล้วเดินเข้าบ้านโดยไม่หันมามองร่างบางที่นั่งอยุ่เลยสักนิด..........

"ถ้านายทำแล้วสบายใจ นายก็ทำไปเถอะ........เพราะว่าฉันอยากทำให้นายดีขึ้นมาบ้าง ถึงแม้มันจะต้องแลกด้วยชีวิต ฉันก็จะทำ............" ร่างเล็กได้แต่พูดเบาๆกับตนเองเท่านั้นเพราะว่าเขาอยากให้ร่างสูงทำเขาจนพอใจเพื่อที่จะให้รินมีคาวมสุข

กริ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

"หวัดดีครับ"ร่างสูงรับโทรศัพท์ในบ้านโดยที่ยังไม่รู้เลยว่าใครโทรมา

"เจ ลูกจะกลับไปด้หรือยัง นี่นันนานไปแล้วนะลูก 7ปีที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน พ่อของไผ่เขาถามถึงลูกชายเขาทุกวันเลย....."เสียงของผู้เป็นแม่เอ่ยด้วยน้ำเสียงกังวลเล็กน้อย

"ผมขอเวลาอีกปีเดียวครับแม่ แล้วผมจะกลับไป......นะครับแม่"ร่างสูงเอ่ยวอนขอ

"ได้.....แต่ถ้าลูกกลับมาแล้วไผ่เป็นอะไร แม่จะฌทษว่าหนูเป็นคนทำ เข้าใจไหม?"

"ครับ"ร่างสูงตอบอย่างกระฟัดกระเฟียดก่อนจะวางหูแล้วก็พูดกับตอนเองว่า

'ถ้านายเป็นอะไรไป พวกเขาก็โทษแต่ฉัน แต่ทำไมรินเป็นอะไรพวกเขาไม่เห็นรู้เลยว่านายทำ.....ฉันล่ะงงกับพวกเขาจริงๆ'

_________________________________________

แง่มๆ เป็นไงบ้างเอ่ย ตอนนี้ยาวหน่อย

พออ่านได้ชิมิ ดราม่าครั้งแรกในชีวิต//คิดไม่ออก

ถ้าเกิดดีไม่ดียังไงเม้นท์ได้นะ