[Thailand Cafe]

       
                ของเหลวสีน้ำตาลเกือบดำข้นนั้นถูกรินลงบนหัวกะโหลก ลูกสตรอว์เบอร์รี่ถูกตกแต่งไว้รอบๆ จาน เด็กหญิงผมยาวประบ่ามัดจุกหนึ่งด้วยเชือกสีแดง  สวมชุดเมดที่คล้ายโกธิคโลลิต้าทับด้วยชุดกิโมโนลายดอกซากุระ นามของเธอคือ จันทร์แดง ทซึคิโกะ ในชื่อเล่นคือจันทร์แดงหรือธูป เธอบีบที่บีบครีมลงบนหัวกะโหลก ทองหยอดถูกคีบวางบนหัวกะโหลก เด็กหญิงผมหัวจุกแบบกุมารปักด้วยปิ่นปักผม สวมชุดแบบเมดท่อนล่างนุ่งด้วยกระโปรงจับจีบสีน้ำเงิน เธอมองดูกริยาของเด็กหญิงเชือกสีแดงด้วยสีหน้าลำบากใจก่อนจะเอ่ย
                “นี่น่ะเหรอเมนูที่คิดจะทำเป็นเมนูแนะนำของร้าน ฉันว่าถ้าเกิดเปลี่ยนจากกะโหลกเป็นอย่างอื่นมันจะดีมากเลยนะ” ในขณะที่พูด เด็กหญิงเชือกสีแดงก็หยิบมีดขึ้นมาแล้วหยิบขวดใสที่มีของเหลวสีแดงอยู่ในขวดรินลงมีดก่อนจะวางบนขอบจาน
                “หึๆ ใช่แล้วล่ะศรี ------ฉันว่าเป็นหัวกะโหกลแหละดีแล้ว เธอนี่น่าจะลองเปิดใจรับสิ่งใหม่ๆ ดูบ้างนะ อย่างขนมเนี่ย ไม่จำเป็นต้องเป็นแป้งเสมอไปหรอก”
                “จันทร์แดง ไอเปิดใจน่ะมันได้ แต่ให้เปิดใจกับเจ้ากะโหลกของเธอเนี่ยสิที่ไม่อยากยอมรับมัน” พูดพลางเดินไปยังโต๊ะครัวด้านข้าง
                เด็กหญิงหัวจุกนามสังรศรี วีรสังฆะ หรือในชื่อเล่น ศรี
                เธอเผลอทำหน้าเซ็งจิตเมื่อพบกับขนมพิลึกๆ ขนมถ้วยฟูที่ถูกตกแต่งด้วยลูกตาของสิ่งมีชีวิตบางอย่าง ขนมนุ่มนิ่มนั้นเป็นสีแดงฉาน
                ลูกตาของสิ่งมีชีวิตคือสิ่งที่ไว้ตกแต่ง
                ส่วนสีแดงที่แสดงถึงรสชาติหากใช่สตรอว์เบอร์รี่แต่เป็น…
                “ถ้วยฟูนั่นน่ะฉันใช้เลือดที่ฉันสะสมไว้แต่งกลิ่น สี และรสชาติน่ะ ชิมสิ ฉันอยากรู้น่ะว่าฉันมีฝือมือในการทำอาหารพอหรือเปล่า” เอ่ยอย่างขอร้องต่อศรี เด็กหญิงหัวจุกมีสีหน้าที่ซีดอย่างพะอืดพะอม เธอบอกกับจันทร์แดงด้วยสีหน้านั้น
                “พอเถอะ… แค่นี้สมองฉันก็เริ่มเบลอแล้ว…”
                รู้สึกเหมือนเลือดไหลเวียนไม่ทั้วร่างกาย
                “ศรี กลีบลำดวลทำยังไงนะ ลืมแล้วน่ะ” เจ้าของเสียงนั้นที่เอ่ยกับศรีเดินเข้ามาในห้องขัดจังหวะการสนทนา
                ผมสั้นเกือบจะเท่าติ่งหู สวมชุดแบบเมด ท่อนล่างนุ่งโจงกระเบน นามของเธอคือ รัตนไกร พันแสงเตโช หรือในชื่อเล่น ปืนไกล
                เธอเดินอาดๆ เข้ามาอย่างหงุดหงิดที่จะทำก็ทำไม่ได้เพราะลืมวิธีทำขนมที่เธอถามศรี ศรีหันไปมองก่อนจะตอบพลางยิ้มปรับเปลี่ยนสีหน้าให้ดีขึ้น “สักครู่นะ เดี๋ยวฉันจัดการของจันทร์แดงก่อน”
                “เธอไปสอนปืนไกลเถอะ ส่วนตรงนี้ฉันจัดการเอง” จันทร์แดงปฏิเสธความหวังดีของศรีโดยการพูดแบบไล่ส่ง เด็กหญิงหัวจุกยิ้มบางๆ ก่อนจะหันไปหาปืนไกล “งั้นฉันไปสอนเธอละกัน ฉันไปก่อนนะจันทร์แดง” ประโยคท้ายบอกกับเด็กหญิงเชือกสีแดง ร่างสองร่างหายออกไปจากห้องเมื่อประตูปิดลง เหลือไว้เพียงร่างบางในชุดเมดกิโมโนญี่ปุ่น
                จันทร์แดงแสยะยิ้มหลังจากที่ศรีกับปืนไกลออกจากห้องไป เปิดตู้ข้างล่างแล้วหยิบบางสิ่งบางอย่างออกมา
                แขนที่ถูกฉีกขาด
                คือสิ่งที่พบในสวนหลังบ้านของเธอ
                ตระกูลทซึคิโกะจะทำสวนหรือที่บุคคลภายนอกเรียกว่า สุสานกะโหลก ไว้หลังบ้าน ทำทางให้คนภายนอกเข้าได้ เพื่อที่จะให้พวกเขานำศพที่ไม่อยากทำพิธีนำไปไว้ในบ่อน้ำ กลางคืนคนในตระกูลจะมาทำพิธีเปิดน้ำ (ทำให้น้ำแยกออกเป็นสองฝั่ง) แล้วนำศพที่ถูกทอดทิ้งมาทำพิธี
                วันก่อนจันทร์แดงทำพิธีเปิดน้ำแล้วเจอกับศพหนึ่ง ------เธอทำพิธีส่งวิญญาณก่อนจะนำร่างศพนั้นมาเฉือนแยกอวัยวะออกจากกัน นำส่วนหนึ่งมาเป็นส่วนผสมให้แก่ขนมที่แสนพิลึกของเธอ (ในสายตาศรี) แต่ถึงกระนั้นแม้ศรีจะไม่ยอมรับแต่เธอก็อยากทำเพื่อความบันเทิงของตนเอง
                จันทร์แดงหยิบมีดขึ้นมาก่อนจะสับแขนให้เป็นชิ้นๆ ของเหลวสีแดงกลิ่นสนิมที่ยังไม่เน่าไหลออกมามากกว่าเดิม เด็กหญิงเชือกสีแดงหยิบชามมารองเลือด เมื่อเธอสับเสร็จแล้วจึงหยิบเนื้อเหล่านั้นลงไป ก่อนจะหยิบสากที่ศรีแอบเอามาจะทำส้มตำทาน มาตำบดๆ เนื้อเหล่านั้นคลุกเคล้ากับเลือด จันทร์แดงหยิบพายในจากที่เธอเตรียมไว้เมื่อวานขึ้นมา ก่อนจะรินเนื้อและเลือดลงไปบนหน้า
                ตามด้วยลูกสตรอว์เบอร์รี่มาตกแต่งหน้า เด็กหญิงเชือกสีแดงมองมันอย่างพอใจ ก่อนจะนำพายที่เธอทำเสร็จใส่กล่องแล้วเข้าตู้เย็น
                “เป็นพนักงานเสิร์ฟก็ได้ แต่เธอห้ามฉันทำขนมไม่ได้หรอก …หึๆ”