พบรัก ณ china

  ผมตื่นขึ้นมาด้วยความง่วงเพราะพนักงานมาเคาะปะตูเรียกให้ตื่น ผมอาบน้ำแต่งตัวตามปกติออกมาจากห้องปลุกน้องๆห้องต่างๆซึ่งไม่มีใครตื่นยกเว้นห้องข้างๆเพราะพวกเธอตะโกนเล่นกันซะตั้งไก่ยังไม่โห่เลยมั้ง... 
       ผมก็ลงมากินข้าวเช้าตามเดิมผมนั้งอยู่คนเดียว ซึ่งในห้องอาหารว่างไปหน่อยนึงแต่ก็ยังมีนักเรียนอยู่บ้าง ใช่เลย ซึ่งหนึ่งในนั้นก็ต้องมีมาเรน เขาเดินเข้ามาหาผม
 
 
"เมอรี่คริสมาสนะ จอม" 
 
 
"อืม เมอรี่คริสมาส"
 
 
เขาสงสัยกับอาการเบื่อหน่ายของผมเขาเลยขยับตัวเข้ามานั้งเก้่อี้ข้างๆผม
 
 
"นายเป็นอะไรเหรอ"
 
"ก็แต่วันนี้วันคริสมาสก็ต้องมีงานตอนดึกน่ะสิ ฉันเบื่อง่วงนอนมากรุไมเวลาที่ต้องมานั้งคอย"
 
"งั้นเธอมาเป็นตัวแทนคนไทยที่ เป็นพิธีกรคู่กับฉันแล้วก็เพื่อนๆ ฉันอีกไมล่ะหน้าหนุกดีออก"
 
มีการส่งตัวแทนไปอย่างนี้ด้วยเหรอ ให้น้องๆโรงเรียนนั้นก็คงจะทำกันไม่ได้เพราะไม่ค่อยรู้ภาษามากสักเท่าไร งั้นเราก็ทำเองเลยดีกว่า
 
 
"ได้เลย ฉันจะไปเป็นพิธีกรเอง"
 
 
 
คืนนี้....
 
หนาวเหลือทนเลยนะเนี่ย และตอนนี้ฉันกำลังยืนอยู่ข้างเวทีกำลังจะออกไปพูด แต่ก็ไม่คนมาสะกิดผม
 
 
"อ่ะนี่ บทพูดของนายนะ"   มาเรนยื่นแผ่นกระดาษใบนึงให้ฉัน
 
 
"อืม ขอบใจ"
 
 
"อ๋อ แล้วเดี๋ยวฉันต้องขึ้นไปกับนายด้วย เพราะฉันจะไปแปลเป็นภาษาอังษกฤด้วยน่ะ"
 
 
ผมยังไม่ทันได้สนทนาอะไรต่อก็มีดังขึ้นจากด้านบนเวที  นั่นคือสต๊าดนั้นเอง
 
 
"การแสดงชุดต่อไป" 
 
 
ผมและมาเรนเดินออกไปยืนอยู่กลางเวที จากนั้นผมก็พูดสิ่งที่อยู่ในกระดาษใบนั้นออกไปซึ่งหมายถึงการแสดงชุดต่อไปของไทยจากโรงเรียนผมนั้นเอง (เพลงเพ้อเจ้อน่ะ ไปฟังกันได้นะ) 
 
 
20 นาทีผ่านไป...
 
 
"จอม จอม นายมานี่หน่อยสิ"
 
 
ตอนนี้ผมกำลังอยู่ที่โต๊ะที่นั้งของประเทศผมแต่มาเรนก็มาเรียกผมไปไหนกัน
 
 
"ไปไหนเหรอ" 
 
 
"ออกไปเดินเล่นเป็นเพื่อนหน่อยได้ไหม"
 
 
"ได้"
 
 
ผมตอบไปทันทีโดยไม่คิดอะไรมากถึงช่วงแรกๆ ผมจะมีอาการเขินแต่ตอนนี้ผมไม่ค่อยแล้วแหล่ะ ชินแล้วกับเรื่องแบบนี้ น้องๆ เพื่อนๆ ผมก็สนิทกับเค้าอยู่แล้วด้วย 
 
"คือฉันมีเรื่องอยากจะถามน่ะ จอม"
 
 
มาเรนพูดเป็นคนแรกในระหว่างการเดินเล่น
 
 
"ได้ ถามมา"
 
 
"ถ้าฉันชอบผู้ชายคนนึงฉันจะผิดไม"
 
 
คำถามนี้ทำให้ผมอึ้งไปนิดนึง เขาเป็นเกร์เหรอ ทำไมล่ะ
 
 
"ไม่ผิดหรอกแต่... ผู้ชายคนนั้นเค้าดีไมล่ะ แล้วเค้าชอบนายไม"
 
 
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน เค้าไม่เคยบอกความรู้สึกเลยและเค้าคงจะไม่คิดถึงเรื่องพวกนี้ด้วย เค้าคงไม่ชอบผู้ชายหรอก"
 
"ก็ไปสาระภาพสิ"
 
 
พึบ...
 
"ก็ฉันกำลังสาระภาพกับเขาอยู่ไง แล้วนายคิดว่าไง ฉันมองนายมาตลอดเลยนะ"
 
 
เขากอดฉันไว้แน่น และกระซิบข้างหูเบาเพียงแค่เราได้ยินกันสองคนเท่านั้น ผมหน้าร้อนขึ้นมาทันใด ผมเงียบไปนานมาก ผมสับสนทำไมล่ะ ทำไมเขาชอบผมเราไม่ได้เป็นเกร์นะ อย่าสิ... หัวใจฉัยเต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว
 
 
"หื้ม... ว่าไงจอม นายก็ชอบฉันไม"
 
ผมว่าผมชอบเค้านะ แขนของผมเลื่อนมือไปโอบกอดเขาเอาไว้เหมือนเป็นการตอบกับไปว่า ใช่
 
"ฉันก็ชอบนาย เหมือนกัน"
 
ผมพูดมันออกไปโดยตั้งใจ  ริมฝีปากเขาค่อยๆ เลื่อนมาที่หน้าผากของผม ร่างสูงค่อยแตะริมฝีปากที่ีหน้าผากจอม  และเลื่อนลงมาที่ริมฝีปากของร่างเล็กทั้งสองประกบริมฝีปากกันอย่างนี้ยาวนาน...
ลิ้นของร่างสูงคลอเคียอยู่ที่โพงปากอย่างนุ้มนวลซึ่งก็มีผลกับจอมเหมือนกัน
 
เมื่อผมได้สติขึ้นมาก็รีบถอนริมฝีปากออกก่อนที่จะพูดว่า
 
 
"เดี๋ยวก็มีคนมาเห็นหรอก"
 
 
"ไม่ต้องกลัวหรอกน่า นี่ถือว่านายสมยอมนะ"
 
 
ผมหน้าร้อนจบรู้สึกได้ว่าหน้าผมท่าทางจะแดงมากแน่น
 
"งั้นเรากลับไปที่งานกันเถอะ"
 
 
"อืม"
 
 
ผมเดินกลับมาเจอน้องพี น้องปาน และก็น้องบอลกำลังจะเดินออกไป
 
"จะเดินไปไหนอ่ะ"
 
"ออกไปตามเจ้าจุมันน่ะพี่ คือมันงอนอะไรพวกหนูไม่รุเดินออกไปเฉยเลย แล้วทำไมพี่หน้าแดงอย่างนี้ปรับสภาพไม่ทันเหรอ"
 
น้องบอลถาม
 
 
"อะ... อืมใช่"
 
ผมก็เดินไปนั้งที่เดิมตามเดินเหมือนไม่อะไรเกิดขึ้น
 
 
 
ทางด้านน้องๆ
 
"เฮ้ยแกพี ฉันถามจริงเถอะไอจุมันหายไปนานมากเลยนะไปอยู่ไหนของมัน"
 
"จะไปรู้ไม ไม่ใช่เทวดานางฟ้านิถึงจะเห็นแม่นางไปไหนต่อไหน"
 
ตอนั้นที่ฉันกำลังเดินฟังเพื่อนสองคนคุยกันอยู่จะเหมือนจะเจอจุแล้ว
 
"นี่ไงเจอไป จุ จุ จุ"
 
ฉันที่กำลังคุยกับบอลอยู่ก็หันตามที่ปานชี้ จุทำท่าอึ้งๆ เหมือนเจอผีเลยอ่ะ
 
"เฮ้ย จุแกทำหน้าตกใจอะไรเนี่ยเจอผีมาเหรอ"
 
"ไม่"
 
"แล้วแกไปเจออะไรมา"
 
"พี่จอม จูบกับมาเรน"
 
"หา... พี่จอมเนี่ยนะ"
 
พวกเราตกใจกันมากจุเล่าทุกอย่างให้ฟังและให้เก็บเรื่องนี้เอาแค่สี่คนเท่านั้นห้ามบอกผู้ใดทั้งสิ้น  ไม่หน้าเชื่อ...
 
 
 
 
 
 
 
ว่าไง... ไม่มีเวลาว่างเลยเนี่ยแหล่ะว่างสุดๆแล้ว ไปไหว้เจ้ามาแล้วอั่งเปาก็ได้มาแล้ว เลยอารมณ์ดีเป็นพิเศษแมหยุดเรียนวันนี้กับพรุ่งนี้อีกเลยแต่งขึ้นมาเลย  เพ้อไมล่ะแม่คุณ  เจ้าแม่วงการเพ้อเจ้ออย่างฉันไม่มีทางพลาดถึงจะไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้แต่นะ   ก็คนมันต้องนึกเองนิเองเป็นว่าอ่านแล้วบอกต่อด้วยนะคะ ช่วยลงความเห็นให้ด้วยนะคะ  ขอบพระคุณเป็นอย่างสูง
จาก Pingpanda