พบรัก ณ china

  ผมตื่นขึ้นมาด้วยความง่วงเพราะพนักงานมาเคาะปะตูเรียกให้ตื่น ผมอาบน้ำแต่งตัวตามปกติออกมาจากห้องปลุกน้องๆห้องต่างๆซึ่งไม่มีใครตื่นยกเว้นห้องข้างๆเพราะพวกเธอตะโกนเล่นกันซะตั้งไก่ยังไม่โห่เลยมั้ง... 

       ผมก็ลงมากินข้าวเช้าตามเดิมผมนั้งอยู่คนเดียว ซึ่งในห้องอาหารว่างไปหน่อยนึงแต่ก็ยังมีนักเรียนอยู่บ้าง ใช่เลย ซึ่งหนึ่งในนั้นก็ต้องมีมาเรน เขาเดินเข้ามาหาผม

 

 

"เมอรี่คริสมาสนะ จอม" 

 

 

"อืม เมอรี่คริสมาส"

 

 

เขาสงสัยกับอาการเบื่อหน่ายของผมเขาเลยขยับตัวเข้ามานั้งเก้่อี้ข้างๆผม

 

 

"นายเป็นอะไรเหรอ"

 

"ก็แต่วันนี้วันคริสมาสก็ต้องมีงานตอนดึกน่ะสิ ฉันเบื่อง่วงนอนมากรุไมเวลาที่ต้องมานั้งคอย"

 

"งั้นเธอมาเป็นตัวแทนคนไทยที่ เป็นพิธีกรคู่กับฉันแล้วก็เพื่อนๆ ฉันอีกไมล่ะหน้าหนุกดีออก"

 

มีการส่งตัวแทนไปอย่างนี้ด้วยเหรอ ให้น้องๆโรงเรียนนั้นก็คงจะทำกันไม่ได้เพราะไม่ค่อยรู้ภาษามากสักเท่าไร งั้นเราก็ทำเองเลยดีกว่า

 

 

"ได้เลย ฉันจะไปเป็นพิธีกรเอง"

 

 

 

คืนนี้....

 

หนาวเหลือทนเลยนะเนี่ย และตอนนี้ฉันกำลังยืนอยู่ข้างเวทีกำลังจะออกไปพูด แต่ก็ไม่คนมาสะกิดผม

 

 

"อ่ะนี่ บทพูดของนายนะ"   มาเรนยื่นแผ่นกระดาษใบนึงให้ฉัน

 

 

"อืม ขอบใจ"

 

 

"อ๋อ แล้วเดี๋ยวฉันต้องขึ้นไปกับนายด้วย เพราะฉันจะไปแปลเป็นภาษาอังษกฤด้วยน่ะ"

 

 

ผมยังไม่ทันได้สนทนาอะไรต่อก็มีดังขึ้นจากด้านบนเวที  นั่นคือสต๊าดนั้นเอง

 

 

"การแสดงชุดต่อไป" 

 

 

ผมและมาเรนเดินออกไปยืนอยู่กลางเวที จากนั้นผมก็พูดสิ่งที่อยู่ในกระดาษใบนั้นออกไปซึ่งหมายถึงการแสดงชุดต่อไปของไทยจากโรงเรียนผมนั้นเอง (เพลงเพ้อเจ้อน่ะ ไปฟังกันได้นะ) 

 

 

20 นาทีผ่านไป...

 

 

"จอม จอม นายมานี่หน่อยสิ"

 

 

ตอนนี้ผมกำลังอยู่ที่โต๊ะที่นั้งของประเทศผมแต่มาเรนก็มาเรียกผมไปไหนกัน

 

 

"ไปไหนเหรอ" 

 

 

"ออกไปเดินเล่นเป็นเพื่อนหน่อยได้ไหม"

 

 

"ได้"

 

 

ผมตอบไปทันทีโดยไม่คิดอะไรมากถึงช่วงแรกๆ ผมจะมีอาการเขินแต่ตอนนี้ผมไม่ค่อยแล้วแหล่ะ ชินแล้วกับเรื่องแบบนี้ น้องๆ เพื่อนๆ ผมก็สนิทกับเค้าอยู่แล้วด้วย 

 

"คือฉันมีเรื่องอยากจะถามน่ะ จอม"

 

 

มาเรนพูดเป็นคนแรกในระหว่างการเดินเล่น

 

 

"ได้ ถามมา"

 

 

"ถ้าฉันชอบผู้ชายคนนึงฉันจะผิดไม"

 

 

คำถามนี้ทำให้ผมอึ้งไปนิดนึง เขาเป็นเกร์เหรอ ทำไมล่ะ

 

 

"ไม่ผิดหรอกแต่... ผู้ชายคนนั้นเค้าดีไมล่ะ แล้วเค้าชอบนายไม"

 

 

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน เค้าไม่เคยบอกความรู้สึกเลยและเค้าคงจะไม่คิดถึงเรื่องพวกนี้ด้วย เค้าคงไม่ชอบผู้ชายหรอก"

 

"ก็ไปสาระภาพสิ"

 

 

พึบ...

 

"ก็ฉันกำลังสาระภาพกับเขาอยู่ไง แล้วนายคิดว่าไง ฉันมองนายมาตลอดเลยนะ"

 

 

เขากอดฉันไว้แน่น และกระซิบข้างหูเบาเพียงแค่เราได้ยินกันสองคนเท่านั้น ผมหน้าร้อนขึ้นมาทันใด ผมเงียบไปนานมาก ผมสับสนทำไมล่ะ ทำไมเขาชอบผมเราไม่ได้เป็นเกร์นะ อย่าสิ... หัวใจฉัยเต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว

 

 

"หื้ม... ว่าไงจอม นายก็ชอบฉันไม"

 

ผมว่าผมชอบเค้านะ แขนของผมเลื่อนมือไปโอบกอดเขาเอาไว้เหมือนเป็นการตอบกับไปว่า ใช่

 

"ฉันก็ชอบนาย เหมือนกัน"

 

ผมพูดมันออกไปโดยตั้งใจ  ริมฝีปากเขาค่อยๆ เลื่อนมาที่หน้าผากของผม ร่างสูงค่อยแตะริมฝีปากที่ีหน้าผากจอม  และเลื่อนลงมาที่ริมฝีปากของร่างเล็กทั้งสองประกบริมฝีปากกันอย่างนี้ยาวนาน...

ลิ้นของร่างสูงคลอเคียอยู่ที่โพงปากอย่างนุ้มนวลซึ่งก็มีผลกับจอมเหมือนกัน

 

เมื่อผมได้สติขึ้นมาก็รีบถอนริมฝีปากออกก่อนที่จะพูดว่า

 

 

"เดี๋ยวก็มีคนมาเห็นหรอก"

 

 

"ไม่ต้องกลัวหรอกน่า นี่ถือว่านายสมยอมนะ"

 

 

ผมหน้าร้อนจบรู้สึกได้ว่าหน้าผมท่าทางจะแดงมากแน่น

 

"งั้นเรากลับไปที่งานกันเถอะ"

 

 

"อืม"

 

 

ผมเดินกลับมาเจอน้องพี น้องปาน และก็น้องบอลกำลังจะเดินออกไป

 

"จะเดินไปไหนอ่ะ"

 

"ออกไปตามเจ้าจุมันน่ะพี่ คือมันงอนอะไรพวกหนูไม่รุเดินออกไปเฉยเลย แล้วทำไมพี่หน้าแดงอย่างนี้ปรับสภาพไม่ทันเหรอ"

 

น้องบอลถาม

 

 

"อะ... อืมใช่"

 

ผมก็เดินไปนั้งที่เดิมตามเดินเหมือนไม่อะไรเกิดขึ้น

 

 

 

ทางด้านน้องๆ

 

"เฮ้ยแกพี ฉันถามจริงเถอะไอจุมันหายไปนานมากเลยนะไปอยู่ไหนของมัน"

 

"จะไปรู้ไม ไม่ใช่เทวดานางฟ้านิถึงจะเห็นแม่นางไปไหนต่อไหน"

 

ตอนั้นที่ฉันกำลังเดินฟังเพื่อนสองคนคุยกันอยู่จะเหมือนจะเจอจุแล้ว

 

"นี่ไงเจอไป จุ จุ จุ"

 

ฉันที่กำลังคุยกับบอลอยู่ก็หันตามที่ปานชี้ จุทำท่าอึ้งๆ เหมือนเจอผีเลยอ่ะ

 

"เฮ้ย จุแกทำหน้าตกใจอะไรเนี่ยเจอผีมาเหรอ"

 

"ไม่"

 

"แล้วแกไปเจออะไรมา"

 

"พี่จอม จูบกับมาเรน"

 

"หา... พี่จอมเนี่ยนะ"

 

พวกเราตกใจกันมากจุเล่าทุกอย่างให้ฟังและให้เก็บเรื่องนี้เอาแค่สี่คนเท่านั้นห้ามบอกผู้ใดทั้งสิ้น  ไม่หน้าเชื่อ...

 

 

 

 

 

 

 

ว่าไง... ไม่มีเวลาว่างเลยเนี่ยแหล่ะว่างสุดๆแล้ว ไปไหว้เจ้ามาแล้วอั่งเปาก็ได้มาแล้ว เลยอารมณ์ดีเป็นพิเศษแมหยุดเรียนวันนี้กับพรุ่งนี้อีกเลยแต่งขึ้นมาเลย  เพ้อไมล่ะแม่คุณ  เจ้าแม่วงการเพ้อเจ้ออย่างฉันไม่มีทางพลาดถึงจะไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้แต่นะ   ก็คนมันต้องนึกเองนิเองเป็นว่าอ่านแล้วบอกต่อด้วยนะคะ ช่วยลงความเห็นให้ด้วยนะคะ  ขอบพระคุณเป็นอย่างสูง

จาก Pingpanda