RabbiT เหยื่อ.รัก.ร้าย

By nooonaa

Little rabbiT 21 : สักวันของเหยื่อ

+Little rabbiT+

พระอาทิตย์ตอนเช้าตรู่นี่มันช่างสวยจริงๆนะ

ยิ่งเป็นพระอาทิตย์ขึ้นที่เส้นขอบทะเลด้วย...ยิ่งสวยเกิดบรรยาย

"ทำไมไม่ปลุกกูถ้าจะออกมาข้างนอก"

อยู่ๆเสียงงู่งี่ก็ดังขึ้นมาจากด้านหลังก่อนที่คางแหลมจะเข้ามาเกยไหล่ผมพร้อมกับอ้อมแขนที่สอดเข้ามากอดเอวไว้หลวมๆ

"หืม...พี่ฟินย์" ตายังปิดอยู่เลย แล้วจะออกมาทำไมเนี่ย

"นึกว่าหนีกลับไปซะอีก...ตกใจแทบแย่" พี่มันบ่นไปก็กระชับผมเข้าหาตัวเองมาขึ้น จนตอนนี้ร่างผมแทบจะจมไปกับร่างสูงนั้น ซึ่งมันทำให้ผมรู้สึกดียังไงก็บอกไม่ถูก

"จะหนีกลับได้ไงครับ พี่ยังอยู่นี่อยู่เลย" ผมพูดติดตลกเพราะไม่อยากให้บรรยากาศตึงเครียด พี่มันเลยรีบสวนผมอย่างไว

"ไม่รู้สิ ก็มันรู้สึกเหมือนมึงยังไม่ไว้ใจกู"

หือ...ตรงได้อีก

"ไว้ใจสิครับ...ทำไมจะไม่ไว้ใจ" เมื่อไหร่กันนะที่พี่เริ่มคิดเรื่องผม จากที่ผมเป็นฝ่ายเฝ้าภาวนาให้พี่เห็นใจ แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นพี่ที่คอยขอให้ผมอยู่

"ดี! แล้วอย่ามากลับคำทีหลังนะมึง" แล้วนิ้วเรียวยาวก็ยกขึ้นมาชี้หน้าผมเหมือนกำชับให้ผมจำคำพูดตัวเองไว้ ซึ่งมันเล่นเอาผมรู้สึกดีใจจนเก็บไว้ไม่อยู่

พี่น่ารักขึ้นมากจริงๆ

"พูดอะไรก็ไม่รู้ ไปๆครับ...ผมหิวแล้ว" พอมันรู้สึกว่าหน้าตัวเองจะแตกเพราะความร้อน ผมก็เลยเปลี่ยนเรื่องให้หยุดคุยเรื่องนี้

"หิวมากป่าววะ งั้นรอกูอาบน้ำเดี๋ยว" แล้วร่างสูงก็วิ่งกลับไปที่ห้องอย่างไวเลยครับ ปล่อยให้ผมอ้าปากค้างอยู่ที่ชายหาด ผมเลยทำได้แค่ยิ้มให้กับความน่ารักนั้นก่อนจะเดินตามอีกฝ่ายกลับไป

วันนี้มันจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีกไหมนะ

แต่ผมขอเถอะ...ขอเที่ยวสนุกกับพี่ฟินย์สักวันนะ

เวลาผ่านไปไม่นานผมกับพี่ฟินย์ก็ออกมาอยู่ที่หน้ารีสอร์ต ก่อนที่อีกคนจะติดต่อขอเช่าจักรยานคันสวยเพื่อที่เราจะได้ไปเที่ยวตลาดตอนเช้ากัน

"ฟินย์...กำลังจะไปไหนหรอ ไม่ทานอาหารเช้ารึไง" แต่แล้วก็เหมือนโชคชะตากำลังทดสอบผม เพราะทันทีที่พี่ฟินย์กำลังจะขึ้นคร่อมจักรยาน ร่างบางก็วิ่งมาขวางหน้ารถไว้อย่างฉับพลัน ผมเองก็ชะงักไม่ต่างจากอีกฝ่ายที่ตีหน้านิ่งอยู่ก่อน

"ไม่กิน...ฉันจะพาซาร์ไปกินที่ตลาด" เสียงเย็นนั้นกดต่ำเหมือนไม่สนใจที่จะสนทนากับอีกฝ่าย แต่มันกลับทำให้ตาคมตวัดกลับมามองผมอย่างเคืองใจจนผมต้องเบนหน้าหนีไปอีกทาง

อย่าโต้ตอบนะซ่าร์...เดี๋ยวมันจะกลายเป็นว่าตัวเองนั้นเป็นคนผิดอีก

"ทำไมต้องไปกินที่ตลาดด้วย อาหารที่โรงแรมก็มี หรือว่าคนแถวนี้เขากินของหรูๆไม่เป็น"

อึก!

กัดอีกแล้ว

ผมหันกลับไปมองหน้าเธออย่างไม่เข้าใจก่อนที่จะหันไปมองอีกคนที่กำลังขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม แต่ผมรู้ว่าสีหน้าแบบนั้นคือพี่เขาไม่อยากจะให้ผมโต้ตอบ

ก็ได้...ผมจะนิ่ง

"เปล่าหรอก ฉันแค่อยากจะอยู่กับซาร์...แค่สองคนเท่านั้น"

อึก!

ไม่จริง! นี่ผมหูฟาดไปรึป่าว!

นี่พี่ฟินย์กำลังจะปกป้องผม...อึก! อย่างกับความฝันแหนะ

"อะไรกัน นี่มันงานวันเกิดวิคนะ แล้วจะอยู่กันสองคนได้ยังไง"

นั่นสินะ...ที่พี่เขาพูดก็มีเหตุผล เรามางานเขา พี่ฟินย์ก็ต้องอยู่กับเขาสิ จะให้มาอยู่กับผมตลอดได้ยังไง

"แต่ว่า...."

"ไม่ไปก็ได้ครับพี่ฟินย์...เรากินข้าวที่นี่ก็ได้" ผมตัดบทเพื่อที่จะหนีปัญหาไปให้พ้นๆ แต่พอผมจะหันหลังเดินกลับ...มือใหญ่ก็คว้าข้อแขนผมไว้ไม่ให้ไปไหน ก่อนจะหันกลับไปพูดเสียงเย็นกับร่างบางอีกครั้ง

"งานของเธอมันคือคืนนี้...แต่ระหว่างนี้ฉันต้องการอยู่กับแฟนของฉัน"

"ฟินย์!/พี่ฟินย์!" ผมกับพี่เขาเรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยความตกใจ ก่อนที่มือใหญ่นั้นจะดึงผมให้ขึ้นมาซ้อนท้ายจักรยานของตนเอง

"เกาะดีๆนะมึง" สิ้นคำสั่งนั้น...พี่ฟินย์ก็ค่อยๆปั่นจักรยานออกจากตรงนั้นไป ผมเองที่กำลังดีใจอยู่ก็เลยทำได้แค่หันไปมองร่างบางที่อยู่ด้านหลัง ก่อนจะพบว่ามือเล็กนั้นกำลังกำหมัดกันแน่นทั้งสองข้าง

แย่แน่เลย

"พี่วิคเขาโกรธมากเลยนะครับ พี่ไม่น่าพูดแบบนั้นเลย"

ผมกำเสื้อตรงเอวอีกฝ่ายแน่นเพราะรู้สึกเครียดแทน แต่มือใหญ่กลับคว้ามือผมไปข้างก่อนจะกุมมันแน่น

"สนใจคนอื่นอีกแล้ว"

"ก็มัน..."

"ไม่เอาน่าซาร์...วันนี้กูขอมีแค่เราสองคนได้ไหม"

"พี่ฟินย์...." ทำไมถึงพูดแบบนั้นออกมากัน ไม่รู้หรือไงว่ามันทำให้ผมรู้สึกเขินนะ

"หึ...ตอนนี้แก้มมึงคงแดงแน่ๆ" แล้วเสียงหัวเราะก็ตามมาติดๆ ก่อนที่พี่มันจะเอามือผมขึ้นไปหอม

ฟอด

อ่า...แย่แล้ว

"พี่ฟินย์! คนเยอะแยะ" ถึงเราจะปั่นจักรยานอยู่แต่มันก็เล่นเอาเขินได้นะ ก็คนเต็มถนนแบบนี้

ผมดุพี่มันไปเบาๆพร้อมกับตีไหล่อีกคนไปที แต่ร่างสูงข้างหน้ากลับเอามือผมไปหอมอีกหลายฟอด

ฟอด

ฟอด

ฟอด

"ชื่นใจฉิบหายเลยว่ะ หึๆ"

นี่!

"แกล้งผมอีกแล้วนะ!"

ผมหยิกเอวพี่มันไปหนักๆจนอีกฝ่ายสะดุ้งตัวโหย่ง ก่อนที่จักรยานของเรานั้นส่ายเป็นเจ้าเข้า

เห้ยๆ

"พี่ฟินย์!" ผมแทบจะถลากอดเอวพี่มันแน่น ก่อนที่อีกฝ่ายจะกลับมาทรงตัวได้ ผมนี่ใจสั่นไปหมดแถมมันก็ตกไปที่ตาตุ่มแล้วด้วย

"หัวใจเกือบวายแหนะ!" ผมดุอีกฝ่ายเสียงสูงจนพี่มันจอดเทียบกับข้างทางก่อนจะหันมาคว้าหัวผมไปกอดแน่น

"อย่ามาโทษกูนะ มึงมาหยิกเอวกูนี่" พี่มันขยี้หัวผมไปมาจนยุ่งเหยิงพร้อมกับว่าผมเสียงขบขัน โดยที่ผมเองนั้นพยายามที่จะดันอีกฝ่ายออก

"อื่ย! หยุดนะ หัวยุ่งแล้ว!"

พี่ฟินย์! อย่ามาแกล้งผมนะ!

"หึๆ มึงนี่ตลกจริงๆเลยวะ" พอตัวเองแกล้งผมจนพอใจก็ค่อยยอมปล่อยหัวผมออกก่อนจะฉกหอมแก้มผมไปที

จุบ

!!!

"พี่ฟินย์!"

"หึ"

ฉ่า!

อื่ย! นี่มันกลางรถนะ!

"คิดว่ากูแคร์รึไง ก็กูอยากจะหอมก็หอม" พี่มันหยักไหล่เหมือนไม่แคร์อะไรจริงๆ แต่เล่นเอาผมใจสั่นไปหมด

"พี่ไม่อายรึไงกัน" ผมอุบอิบที่จะถามแบบนั้น เพราะเรื่องแบบนี้มันดูแปลกสำหรับคนทั่วไป และถึงแม้ว่าผมจะดีใจที่พี่เขาไม่แคร์ใครก็เถอะ

"อายทำไม...หรือว่ามึงอาย" แต่แล้วร่างสูงก็หยุดปั่นรถอย่างฉับพลัน ก่อนจะลุกออกจากจักรยานที่คร่อมอยู่มายืนข้างนอกพร้อมกับกอดอกจ้องหน้าผมเขม็ง

"นี่มึงอายที่กูหอมมึงงั้นหรอ"

อ่ะ! โกรธอีกแล้ว

"ปะ เปล่านะครับ" ผมก้มหน้านิ่งไม่กล้าแม้จะสบตา แต่กลับโดนอีกคนจับคางขึ้นมาให้มองหน้ากัน

"เปล่าอะไร! แล้วทำไมต้องหลบตากู!" เสียงขุ่นนั้นเริ่มดุเพิ่มมากขึ้น ผมเลยต้องรีบแก้ตัวให้อีกคนสบายใจขึ้น

"ก็ผมดีใจนี่ครับ แต่คิดว่าพี่น่าจะอาย"

อายที่จูบกับผู้ชายอย่างผม

"....." แต่แล้วอีกฝ่ายก็ไม่พูดอะไรต่อ กลับปล่อยคางผมออกก่อนจะเดินห่างออกไปไม่กี่ก้าว

ผมมองร่างสูงตรงหน้าที่ดูเหมือนกำลังระงับอารมณ์อยู่ก็เริ่มใจสั่นมากกว่าเดิม

นี่ผมทำให้พี่เขาโกรธใช่ไหม

"พี่ฟินย์ครับ..." ผมค่อยเดินเข้าไปหาร่างสูงจากด้านหลังก่อนจะจับชายเสื้ออีกฝ่ายแน่น

"อย่าโกรธผมเลยนะ ผมแค่คิดเท่านั้นเอง"

"เห้อ" แต่แล้วพี่มันกลับถอนหายใจออกมายาวก่อนจะหันกลับมากอดผมหลวมๆ

"ผมขอโทษนะครับ" ผมซุกหน้าเข้ากับอกอีกฝ่ายก่อนจะกอดเอวพี่มันแน่น

ให้ตายเถอะ...ผมอยากได้บรรยากาศก่อนหน้านี้มากกว่านะ

"...."

เงียบเลย

"พี่.../มานี่มา" อยู่ๆพี่มันก็แทรกขึ้นมาก่อนจะลากผมไปที่ร้านๆหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลนัก

"เลือกสิ...เลือกแบบที่มึงชอบ"

เลือก?

พอพี่มันบอกแบบนั้น...ผมก็หันไปมองร้านตรงหน้าเต็มๆตา แต่พอผมเห็นสิ่งที่ร้านนี้ขาย...มันก็เล่นเอาผมแทบจะลืมหายใจ

"เสื้อคู่!"

บ้าน่า!

"เลือกสิ...วันนี้เราจะได้ใส่กัน" ปากเรียวบางนั้นพูดเหมือนไม่ได้คิดอะไร โดยที่ตาก็เอาแต่ไล่มองแบบเสื้อนั้นจนทั่วร้าน

เราใส่กันได้จริงๆน่ะหรอ

"พะ พี่ฟินย์...นี่มันเสื้อคู่นะ" ผมถามเพื่อความแน่ชัด ซึ่งพี่เขาก็ช่วยทำให้ผมมั่นใจยิ่งขึ้น โดยดันผมให้เข้าไปในร้าน

"ก็เสื้อคู่ไง...เลือกซะสิ กูชักจะตื่นเต้นที่จะใส่มันและ" พี่มันตบมือตัวเองสองสามทีเหมือนพยายามระงับอาการไว้ก่อนจะชี้ไปที่เสื้อตัวนั้นที่แขวนอยู่

"ตัวนั้นไหม"

ตัวนั้น

อ่า...จริงหรอ

'ของมัน...ของกู'

ผมมองที่เสื้อตัวนั้นแล้วก็รู้สึกร้อนหน้าขึ้นมาเสียซะดื้อๆ เพราะเสื้อตัวหนึ่งมันดันเขียนว่า 'ของกู' พร้อมกับเสื้อตัวที่เล็กกว่า 'ของมัน'

อย่างนี้มันก็มีแต่บอกว่าผมเป็นของพี่น่ะสิ

อ่า...ไม่ไหวที่จะยืนแล้วนะ

"น้องๆ เอาตัวนั้นกับตัวนั้น แล้วคิดเงินเลย" ร่างสูงชี้สองตัวนั้นก่อนจะควักเงินออกมาจ่ายทันที ส่วนผมที่ยืนนิ่งอยู่ก็ทำได้เพียงแค่ยืนปากหวอเพราะไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อ จนเจ้าของร้านยื่นเสื้อสองตัวนั้นมาทางผม

"เปลี่ยนเลย" อยู่ๆพี่มันก็จับเสื้อผมจะถอดซะให้ได้ จนผมนั้นต้องรีบยึดไม่ให้ถอดก่อนจะรีบวิ่งไปอีกฝั่งของห้อง

"ผมเปลี่ยนเองได้ครับ"

"งั้นก็เปลี่ยนเลย กูหิวข้าว" สิ้นเสียงทุ้มนั้น พี่มันก็หันมาถอดเสื้อตัวเองออกก่อนจะสวมเสื้อตัวนั้นเข้าไปแทน

อ่า...มันเหมาะกับพี่จัง

น่ารักสุด

ผมมองแล้วก็ต้องยิ้ม เพราะพี่เขาดูน่ารักมากจริงๆ ยิ่งคนตัวใหญ่แบบนี้มาใส่เสื้อเด็กๆสีชมพูก็ยิ่งน่ารัก

พี่ทำให้ผมหลงพี่จนโงหัวไม่ขึ้นอีกแล้วนะ

"เสร็จรึยัง"

"คะ ครับ" พออีกคนเร่ง ผมเลยต้องรีบเปลี่ยนให้เสร็จก่อนจะวิ่งออกไปหาอีกคน โดยที่ตาคมเองก็เอาแต่ไล่มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า

"มึงนี่เหมาะกับสีชมพูจริงๆว่ะ"

จริงหรอ

"แล้วพี่ชอบไหมครับ" ผมเอียงคอถามอย่างหยอกล้อ แต่อีกคนกลับดึงเอวผมเข้าไปใกล้ก่อนจะจับหน้าผมให้รับจูบของตัวเองเบาๆไปที

จุ๊บ

อื่อ!

"พี่ฟินย์!" ผมตะครุบปากตัวเองแน่นหลังจากอีกคนถอนริมฝีปากนุ่มออก แต่พี่มันกลับขำผมเล็กน้อยก่อนจะค่อยเอื้อมมือมาลูบแก้มผมเบาๆ

"น่ารักว่ะ"

บ้า!

"หึ ปะๆ เราไปหาอะไรกินกันดีกว่า สายแล้ว" แต่แล้วพี่เขาก็เปลี่ยนเรื่องทันทีที่ผมอึ้งกับคำชมนั้น ก่อนที่มือใหญ่จะเอื้อมมือมาจับมือผมไว้แน่น แล้วพาออกนอกร้านไป

มันดูเหมือนกับว่าวันนี้...ผมคงจะมีความสุขมากๆ

เราสองคนตัดสินใจทิ้งจักรยานไว้ที่หน้าตลาดก่อนที่จะเดินไปตามร้านที่มีของขายเต็มไปหมด ตลอดทางมันูดูทุลักทุเลมากเพราะทุกคนต่างหันมาดูเรากันหมด แต่คนข้างๆกลับไม่สนใจอะไรเลย ยิ่งคนมองก็ยิ่งทำหนัก เพราะพี่มันทั้งเปลี่ยนมากอดเอวบ้าง ไม่ก็แอบหอมแก้มผมบ้าง จนตอนนี้ผมเองก็เริ่มชินแล้วเหมือนกัน

"ซาร์ๆ อันนี้อร่อยมาก ลองๆ" มือใหญ่ยื่นลูกชิ้นที่ชุ่มไปด้วยน้ำจิ้มมาตรงหน้าพร้อมกับสีหน้าตื่นเต้นสุดๆ ผมเลยต้องยอมอ้าปากรับลูกชิ้นชิ้นนั้นเข้ามาก่อนจะเคี้ยวมันจนแก้มตุ่ย

"อร่อยมะ" พี่มันถามก่อนที่นิ้วเรียวจะเอื้อมมาเช็ดที่มุมปากให้ ผมเลยพยักหน้ารับ พร้อมกับก้มลงไปดูดน้ำที่อีกฝ่ายยื่นรอไว้ให้

"อร่อยครับ แต่เผ็ดไปนิด"

"รสกำลังดีต่างหาก เออ...แล้วมึงอยากจะกินอะไรอีกไหม"

"ไม่เอาแล้วครับ...อิ่ม กินมาตลอดทางแล้ว ท้องมันไม่มีที่จะใส่แล้ว" ผมลูบท้องไปมาเพื่อให้อีกคนเห็นว่ามันเต็มจริง แต่แล้วใบหน้าหล่อที่เคยเย็นชาและนิ่งเฉยก็ค่อยๆเผยยิ้มออกมาเล็กน้อยพร้อมกับพยายามจะกลั้นยิ้มนั้นไว้

ครั้งแรก....ครั้งแรกที่ผมทำให้พี่เขาขำได้

แค่นั้นมันก็ดีใจแล้วครับ เพราะมันรู้สึกว่าผมได้เข้าใกล้อีกฝ่ายมากขึ้น แล้วยิ่งวันนี้เราได้ใช้เวลาร่วมกัน โดยที่ไม่ได้ทะเลาะกันเลยสักนิดก็ยิ่งมีความสุข สงสัยผมคงต้องขอจำวันนี้ให้เป็นวันที่ดีสำหรับเราวันหนึ่งเลยละกัน

"ขอบคุณสำหรับวันนี้นะครับ ผมมีความสุขมากจริงๆ" ผมเอื้อมมือไปจับเอวอีกฝ่ายเบาๆก่อนจะบอกความรู้สึกออกไป ร่างสูงเองก็คงอึ้งเพราะใบหน้าหล่อนั้นนิ่งไม่พูดอะไร ก่อนที่อ้อมแขนแกร่งจะค่อยๆประคองเอวผมเข้ามากอดช้าๆ

"หึ เล่นเอากูไปไม่เป็นเลยนะมึง"

"ก็ผมมีความสุขจริงๆนี่ครับ"

"เออ...พูดมากจริง" แล้วพี่มันก็ดันผมออกอย่างไวก่อนจะรีบออกตัวเดินโดยไม่รอผมเลยสักนิด

"พะ พี่ฟินย์ รอผมด้วยสิ" พอเห็นอย่างนั้นผมก็รีบวิ่งตามอีกฝ่ายไปติดๆ เพราะกลัวจะโดนโกรธ แต่นั่นกลับทำให้ผมเห็นอะไรบางอย่างบนแก้มใสทั้งสองข้างนั้น

อะ!

ไม่จริง!

"ก็รีบๆตามมาสิ!"

เขิน!

อย่าบอกนะว่าพี่เขินผม!

"พี่ฟินย์ครับ...." ทำไมถึงน่ารักอย่างนี้กันนะ

"จะเรียกทำไมเล่า!"

ฮ่าๆ นี่พี่เขินแล้วพาลดุใส่ผมหรอ แปลกคนจริง

แต่ถึงจะแปลกยังไง...ผมก็ดีใจที่ผมสามารถเข้าไปปั่นป่วนพี่ได้นะครับ

พี่ฟินย์ของผม

++++++++++++++++++++++++++++++++

140918