RabbiT เหยื่อ.รัก.ร้าย

By nooonaa

Little rabbiT 18 : เหยื่อโดนหลอก(อีกแล้ว!)

+Little rabbiT+

ผมรู้สึกเหมือนตัวเองจะไม่สบาย

มันมึนๆหัวยังไงก็ไม่รู้ครับ อาจจะเป็นเพราะเมื่อคืนผมไม่ได้กินข้าว แถมยังนอนไม่พออีก วันนี้ผมเลยต้องมานั่งหน้ามึนอยู่หน้าคณะตัวเองแบบนี้

ผมนั่งคิดอยู่นานว่าตัวเองควรจะทำอะไรเพื่อรออีกคนที่มีเรียนสองคาบบ่าย ที่จริงผมก็มีเรียนนะ แต่มันปวดหัวหนึบๆจนอยากจะอ้วกยังไงก็ไม่รู้ มันเลยรู้สึกไม่ค่อยอยากเข้าเรียน

ตอนแรกพี่ฟินย์ก็ไม่ให้ผมมาเรียนหรอกครับ พี่เขาให้ผมนอนพักอยู่ที่ห้อง คงจะรู้สึกผิดที่ทำผมซะหมดแรง แต่วันนี้ดันมีสอบย่อย ผมเลยต้องขืนสังขารพาตัวเองมา แต่พอมา...ก็ดันเข้าไปสอบไม่ได้

ผมอยากจะอ้วกจัง

ผมนั่งคิดอยู่นานเลยตัดสินใจว่าจะกลับไปนอนพักดีกว่า แต่ตัวเองก็ดันไม่มีโทรศัพท์ที่จะโทรหาอีกคน แถมยังจำเบอร์พี่เขาไม่ได้อีก ผมเลยเดินไปโบกแท็กซี่เพื่อที่จะกลับคอนโดพี่ฟินย์แล้วค่อยไปโทรบอกที่นั่น แต่ยังไม่ทันได้โบก เสียงทักที่คุ้นเคยก็เรียกผมจากด้านหลัง ผมเลยหันหน้าไปตามเสียงด้วยความตกใจก่อนจะเห็นร่างหนาที่คุ้นตา

พี่จีน!

มาได้ไง! จะทำไงดี!

"ซาร์...นายจริงๆด้วย! ไปอยู่ไหนมา พี่ตามหานายซะทั่วเลยนะ"

ผมยืนอึ้งอยู่อย่างนั้นไม่ไปไหน โดยที่มือใหญ่เข้ามาลูบแก้มและหัวผมอย่างที่ชอบทำ แต่พอดวงตาตี่สวยนั้นช้อนมองมาก็ทำให้สติผมหลุดกระเจิง ผมรีบกระเด้งตัวออกห่างพร้อมกับเดินหนีไปอีกทางทันที

"ซาร์! จะไปไหนน่ะ!"

อย่า! อย่ามาเรียกผมตอนนี้ เพราะผมยังไม่มีความกล้าพอที่จะบอกกับพี่ว่า...ผมหักหลังพี่ แล้วกลับไปคบกับพี่ฟินย์แล้ว

ผมทำไมได้!

พรึบ!

"ซาร์!"

แต่แล้วมือใหญ่ก็ตรงเข้ามาคว้าแขนผมไว้ได้ทันก่อนจะกระตุกดึงผมให้หันกลับไป ผมเองที่สภาพตอนนี้มันก็ย่ำแย่อยู่แล้ว ก็เลยเซกลับไปได้โดยง่าย ก่อนที่ไหล่ผมทั้งสองข้างจะถูกล็อกอย่างแน่นหนา

"เดินหนีพี่ทำไม แล้วนี่...ทำไมนายแต่งตัวแบบนี้"

อึก!

ไม่นะ! อย่าถามผมแบบนั้น! แล้วก็อย่ามองผมแบบนั้นด้วย!

ตาคมชั้นเดียวกวาดมองผมจนทั่วร่าง ก่อนที่มือใหญ่จะพลิกผมไปมา ผมเลยรีบดันแผ่นอกกว้างออกก่อนจะถอยหลังออกห่างสองสามก้าว

"เออ...พี่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ"

เอาวะ...ยังไงก็ต้องเปลี่ยนเรื่องให้ได้

"เมื่อวาน...แล้วนี่นายกำลังจะไหน"

"เออ...ปะ ไป เออ...ไปเรียนครับ งั้นผมไปก่อนนะ" ลิ้นผมนี่พันรัวจนน่าอับอายสิ้นดี ก่อนจะแสร้งทำเป็นรีบเดินเข้าตึกเรียนทั้งๆที่ตอนี้สมองผมแทบจะหยุดทำงาน แต่เพียงแค่ผมรีบหันหลังกลับ หน้าผมมันก็มืดขึ้นมาอย่างฉับพลัน พร้อมกับที่ทุกอย่างมันจะดับลง

อะ!

ผม...แย่แล้ว

"ซาร์!"

กลิ่น...ตะไคร้หอม

หอมจัง

กลิ่นหอมนวลนั้นมันอวลตลบไปทั่ว พร้อมกับคอยปลุกสติผมให้ตื่นจากภวังค์ ตาผมเองก็ค่อยๆปรือมองเพราะยังไม่สามารถลืมได้เต็มตา ก่อนที่ผมจะเห็นหัวทุยสวยของใครบางคนกำลังนอนซุกหน้าอยู่ที่ข้างตัวผม

พี่จีน

พอรู้ตัวว่าผมเจอใคร ใจมันรีบสั่งให้ผมรีบผงะออกห่าง พร้อมกับค่อยๆเคลื่อนตัวเองลงจากเตียง เพื่อไม่ให้อีกคนได้รู้สึกตัว

ไม่ใช่ว่าผมกลัวพี่เขาตื่นนะ แต่ผมกลัวสิ่งที่จะเกิดหลังจากนั้นต่างหาด....นั่นก็คือคำถาม

จะหาว่าผมทุเรศก็เอาเถอะ แต่มันคือเรื่องจริงที่ผมยังรับไม่ได้

ที่จะบอกความจริงกับพี่จีน

"ไม่ต้องหนีหรอก พี่รู้เรื่องทั้งหมดแล้วล่ะ"

อะ!

อยู่ๆเสียงที่เคยนุ่มก็เอ่ยอย่างท้อแท้ใจ ผมเองก็ชะงักตัวหยุดนิ่งก่อนจะหันไปมองอีกคนช้าๆ ด้วยหัวใจที่เต้นแรงกว่าที่เคย

"พี่ พี่จีนว่าอะไรนะครับ" ให้ตายเถอะ พี่อย่ามาล้อเล่นกับผมแบบนี้นะ

"พี่รู้ว่านายหายไปไหน พี่รู้ว่านายอยู่กับใคร แล้วพี่รู้ว่านายกับเขา...คืนดีกันแล้ว"

อึก!

คำพูดตัดพ้อเหล่านั้นมันช่างบาดลึกไปที่ขั่วหัวใจผมจริงๆ มันเจ็บปวดจนผมไม่สามารถจะเงยหน้าขึ้นไปสบดวงตาจริงจังนั้นได้ แต่นิ้วเรียวยาวเองนั่นแหละที่เป็นคนเข้ามาช้อนให้เงยขึ้นไปมองตัวเองช้าๆ

"อย่าหลบตาพี่...เพราะมันทำให้พี่ยิ่งรู้สึกโกรธ"

โกรธ!

"พะ พี่จีน!" คราวนี่ผมรู้สึกแย่ขึ้นมาจริงๆ มันแย่จนผมเผลอกัดริมฝีปากของตัวเองอย่างช่วยไม่ได้ แต่นิ้วเรียวของพี่จีนก็เขามารั้งไว้เพื่อไม่ให้ผมลงแรงกับมันมาก ก่อนจะค่อยๆลูบไล้ริมฝีปากล่างของผมไปมา เหมือนจะอยากทะนุถนอมกันไปให้นานที่สุด ผมเองก็พยายามมองใบหน้าหล่อนั้นให้ได้ถึงจะรู้สึกผิดเต็มอก ก่อนที่ผมจะเห็นใบหน้าหล่อนั้นชัดขึ้น...และชัดขึ้น

พี่จะทำอะไร...พี่จีน ทำไมพี่ถึงก้มลงมาหาผมเรื่อยๆแบบนี้

อะ!

และแล้วจมูกโด่งเป็นสันก็ค่อยๆแตะเข้าที่ปลายจมูกผมเล็กน้อย เหมือนกับคนตรงหน้าจงใจจะทำ ผมเลยเบี่ยงหน้าออกเพราะจิตใต้สำนึกมันสั่ง แต่กลับทำให้มือที่รั้งหน้าผมไว้ออกแรงมากขึ้น ก่อนที่ริมฝีปากอุ่นจะเข้ามาประกบชิดกับผมทันที

อื่อ!!!

ณ ตอนนั้นมันเหมือนกับว่า....ในหัวสมองผมนั้นมันกำลังตีรวนไปหมด เพราะมันต่างสั่งให้ทั้งตัวพยายามดันอีกฝ่ายออก แต่ก็ดันถูกมือใหญ่จับมันกดเข้าจมเตียงพร้อมกับลิ้นร้อนฉ่ำหมายจะพยายามแทรกเข้าไปข้างในให้ได้

"อ่ายยยย (ม่ายยยย)" ผมเองก็ร้องทั้งๆที่ปากก็ถูกปิดสนิท ก่อนที่ลิ้นร้อนนั้น...มันจะพยายามแทรกเข้ามาอย่างจงใจ หัวใจผม ณ ตอนนั้นมันเต้นถี่จนผมแทบลืมหายใจ ก่อนที่พี่จีนจะค่อยๆยอมถอนริมฝีปากตัวเองออก

เฮือก!

แย่แล้ว!

"พี่ พี่ขอโทษ...พี่ห้ามใจตัวเองไม่ได้"

ห้ามใจไม่ได้!

"ถ้ามึงห้ามใจที่จะแตะเมียใครไม่ได้...มึงก็ไปตายซะ! ไอ้เหี้ย!"

ผลั้วะ!

พี่ฟินย์!

"พี่ฟินย์! อย่านะครับ!" ผมถลาเข้าไปดันอกใหญ่ของใครอีกคนที่เข้ามาในนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ก่อนจะร้องห้ามให้พี่มันหยุดกระหน่ำชกหน้าอีกฝ่าย แต่ดูเหมือนความโกรธที่มีมันจะเยอะกว่าเสียงห้ามของผม เพราะร่างสูงเหวี่ยงผมให้ออกห่างพร้อมกับถลาเข้าไปคว้าลำคอแกร่งของอีกฝ่ายในทันที

"คิดจะเต๊าะเมียกูรึไงมึง! มันดูจะง่ายไปหน่อยมั้ยไอ้ห่า!"

ผลั่ก!

ก้อนหมัดใหญ่กระแทกเข้าที่กลางลำตัวแบบจงใจจะให้อีกฝ่ายสลด แต่พี่จีนก็แข็งพอที่จะทนเพราะหมัดหนาเองก็ตรงเข้าสวนที่สันกรามของพี่ฟินย์เหมือนกัน

ปึก!

พี่ฟินย์!

"ซาร์ไม่ใช่เมียของใคร! มึงนั่นแหละที่เป็นไอ้ห่า!"

พี่จีน!

ผมนิ่งค้างกับคำพูดเหล่านั้นจนสมองเริ่มหยุดทำงาน ก่อนที่เสียงอะไรบางอย่างจะหล่นแตกเพิ่มมากขึ้น ผมเลยมองตามสองคนนั้นก็พบว่าพวกพี่เขานั้นกำลังสวนหมัดใส่กันไม่ยั้ง ใบหน้าหล่อของพี่ฟินย์นั้นทั้งคิ้วแตกและมุมปากก็ม่วงคล้ำ ส่วนพี่จีนก็แย่ไม่แพ้กัน เพราะโหนกแก้มและตาข้างซ้ายก็ช้ำไม่มีชิ้นดี ผมเลยตัดสินใจที่จะเข้าไปห้าม แต่กับถูกแขนของใครบางคนนั้นผลักออกมาจนกระเด็นไถลไปตามพื้นห้องอย่างแรง

"โอ๊ย!"

"ซาร์!/ซาร์!" สองเสียงประสานดังสนั่นก่อนร่างทั้งสองจะผละออกจากกันแล้ววิ่งมาทางผม แต่ดูเหมือนพี่จีนจะไวกว่า เพราะทันทีที่ร่างสูงเข้าถึงตัว พี่มันก็อุ้มผมขึ้นอกตัวเองแล้วพาผมมานั่งบนเตียงดีๆทันที

"ซาร์! เจ็บมากมั้ย!"

ฟี่ฟินย์!

ผมมองร่างสูงอีกคนที่ทำเพียงแค่ยืนมองผมนิ่ง ก่อนที่ตัวเองจะใช้หลังมือปาดเลือดที่มุมปากออกพร้อมกับแสยะยิ้มใส่มาทางเราอย่างสมเพช

ทำไมพี่มองผมแบบนั้น

"พี่ฟินย์...." ผมเอ่ยเรียกพี่เขาเพราะมันรู้สึกกังวลใจยังไงไม่รู้ แต่ผมกลับได้รับเพียงแค่สายตาว่างเปล่า ก่อนที่ขายาวๆนั่นจะก้าวออกจากพื้นที่ ณ ตรงนั้นไปในทันที

"พี่ฟินย์!"

พี่จะไปไหน!

ผมร้องเรียกร่างสูงนั้นทันทีก่อนจะพยายามวิ่งไปหาให้ทัน แต่พอผมคว้าแขนแกร่งนั้นได้ สายตาเย็นชาก็ปรายตามามองอย่างน่าขนลุก

อึก!

"พะ พี่ฟินย์...พี่จะไปไหน" ผมถามกระอึกกระอักเพราะใจมันสั่นไปหมด ก็มันไม่รู้ว่าสิ่งที่อีกคนคิดนั้นมันคืออะไร มันกำลังจะทำให้ผมร้องไห้อีกหรือป่าว

"....."

"พี่ฟินย์...อย่าทำกับผมแบบนี้สิครับ" ตอนนี้ตาผมนั้นสั่นเหมือนอยากจะร้องไห้มาก มันสั่นจนคนอย่างผมน่าจะวิ่งไปแอบไม่ให้ใครเห็นความอ่อนแอ แต่โชคผมยังดีที่ความอ่อนแอของผมมีประโยชน์ เพราะมือใหญ่นั้นเอื้อมจับมือผมไว้แน่นก่อนจะดึงให้ผมไปหา เพื่อเปลี่ยนมากอดเอวผมแทน ผมเลยเริ่มรู้สึกดีขึ้นที่พี่เขายังมีการกระทำเหมือนเดิม แต่พอผมเงยหน้าขึ้นไปหมายจะยิ้มให้ ผมก็พบกับความเย็นชาพร้อมกับกระซิบใส่หูผมเสียงเขียวจนน่าขนลุก

"ครั้งนี้กูจะอภัยให้มึง แต่ถ้ามีครั้งหน้า...มันตาย"

อึก!

อะไร! มันหมายความว่ายังไงกัน

"มึงนี่ดื้อจังนะไอ้จืด รู้ทั้งรู้ว่ามันเป็นของกู...ก็ยังเสือกจะตอมให้น่ารำคาญ"

"มึงนั่นแหละไอ้เด็กเวร มึงทำลายเด็กคนนี้ช้ำแล้วช้ำเล่า แล้วยังจะกล้ากลับมาเอาเขาไปอีก มึงนี่เลวยิ่งกว่าหมาจริงๆ" เสียงนุ่มนั้นปะทะกับเสียงเย็นขึ้นทันควัน โดยไม่ต้องมีใครมาคอยบอก ก่อนที่พี่จีนจะหันมามองผมเหมือนไม่เข้าใจ ซึ่งมันแน่นอน...พอผมเห็นสายตาแบบนั้น ผมก็รีบหลบและมุดเข้ากับออกอีกคนทันที

ไม่เอา...อย่ามามองผมแบบผิดหวังอย่างนั้นเลย

ผมขอโทษ

"หึ ทำเป็นพูดดี มึงก็รู้อยู่แก่ใจ ว่าผู้ชายดีๆมันมีแต่ในนิยาย เพราะตัวมึงเองก็เลวที่คิดจะแย่งมันไปจากกู! "

แย่ง!

พี่จีนเนี่ยนะที่คิดจะแย่งผม!

แต่พอร่างสูงที่กอดเอวผมไว้นั้นได้พูดจบ พี่ฟินย์ก็ลากผมออกมาจากตรงนั้นทันที ไม้รอให้อีกฝ่ายได้สวยหรือรั้งอะไร ผมเองก็เอาแต่เงียบเพราะกลัวจะไปกวนต่อมโมโหให้อีกฝ่ายรู้โกรธ แล้วเดี๋ยวจะพาลมาอาละวาดใส่ผมอีก ทุกอย่างรอบตัวมันเลยเงียบแบบวังเวงจนเราจะมาถึงคอนโดพี่เขาในเวลาต่อมา

แต่ดูเหมือนครั้งนี้พี่ฟินย์จะโกรธผมจริง เพราะทันทีที่เราถึง พี่เขาก็พาผมมาส่งบนห้องก่อนจะพาตัวเองไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ เหมือนร่างสูงต้องการจะไปไหนสักแห่งที่ไม่ใช่ที่นี่ ซึ่งมันไม่เคยเป็นแบบนี้เลยสักครั้ง แล้วต่อจากนี้ผมสมควรจะทำยังไง เพราะผมที่ทำได้แค่ยืนมองเท้าตัวเอง พร้อมกับภาวนาให้พี่ฟินย์นั้นหันกลับมาทางผมบ้าง

พี่ฟินย์...อย่าโกรธผมสิครับ ผมไม่ได้คิดจะทำอะไรแบบนั้นนะ

"พะ พี่ฟินย์..." ผมเอ่ยเรียกอีกฝ่ายเบาๆแต่ก็ยังคงถูกเฉยเมยใส่ ผมเลยเดินเข้าไปใกล้ร่างสูงอีกนิดแล้วเรียกอีกครั้ง แล้วสุดท้ายผลมันก็ยังเหมือนเดิม

เงียบ...กริบ

จะทำไงดี ดูท่าจะโดนโกรธหนักมาก

"พี่โกรธผมหรอครับ"

"......" พี่ฟินย์อย่าเงียบแบบนี้สิครับ ผมใจไม่ดีนะ

"ถ้าพี่โกรธผม ผมก็ขอโทษนะครับ แต่อย่าโกรธผมเลย" ผมยอมรับผิดถูกอย่างที่พี่คิดว่าใช่ แต่ได้โปรด...หัวใจผมมันไม่ได้แข็งกระดากจนรู้สึกเจ็บไม่เป็นนะครับ

"นี่มึงไม่รู้ใช่มั้ยว่ากูโกรธมึงเรื่องอะไร!" และแล้วเสียงดุก็ดังขึ้นจนผมสะดุ้งตัวอย่างตกใจ ก่อนที่สายตาเย็นชาคู่นั้นจะหรี่มองผมอย่างขัดใจ

"พะ พี่โกรธอะไรก็บอกผมสิครับ" ผมถามกระอึกกระอักเพราะความกลัวเริ่มเพิ่มพูนมากขึ้นก่อนที่ผมจะได้รับเพียงแค่เสียงหึในลำคอกลับมาเท่านั้น

"หึ"

"พี่ฟินย์"

"เออ! อย่ามาทำเสียงใสซื่อใส่กู! เพราะมันไม่มีทางได้ผลแน่"

ได้ผลอะไรกัน

"พี่ก็บอกผมมาสิครับ ว่าพี่โกรธผมเรื่องอะไร" ที่จริงใจผมก็รู้ดีว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดนั้นคืออะไร แต่มันอยากจะเคลียร์ให้จบๆ มันจะได้ไม่รู้สึกแย่และห่างเหินขนาดนี้

"นี่มึงไม่รู้เลยรึไงวะ!"

อะ!

อยู่ๆพี่มันก็ตวาดใส่หน้าผมซะดังลั่นก่อนที่มือใหญ่จะคว้าเข้าที่ข้อมือผมและลากออกจากห้องไปข้างนอกอีกครั้ง

แต่ครั้งนี้มันดูแปลกๆ เพราะร่างสูงเอาแต่เหยียบคันเร่งและไม่หันกลับมามองผมสักนิด จนเรามาถึงตึกสูงชะรูดฟ้าที่น่าจะเป็นคอนโดหรู ผมเลยหันมามองร่างสูงที่เอื้อมตัวไปคว้าถุงสีชมพูหวานน่ารักออกมา ก่อนจะเดินลงจากรถไป โดยที่ไม่คิดจะสนใจผมเลยสักนิด

"พี่ฟินย์" ผมเองพอเห็นว่าอีกคนกำลังจะเดินไปไกลเรื่อยๆ ผมเลยรีบคว้าเสื้อพี่มันไว้ก่อนจะเดินตามไปด้วยหัวใจที่เริ่มสั่นแปลกๆ

ทำไมต้องมีถุงสีชมพูหวานแหวนแบบนั้นด้วย พี่จะเอามันไปทำอะไรงั้นหรอ ทำไมถึงไม่ยอมบอกผม

ไม่นานผมก็มายืนอยู่หน้าห้องห้องหนึ่ง ที่เสียงมันดังเล็กลอดออกมาข้างนอกจนรู้ได้เลยว่าที่ห้องนี้...นั้นมีงานสังสรรค์แน่

ออด

นิ้วเรียวยาวกดออดห้องนั้นไปที ก่อนจะมีใบหน้าหวานสวยที่ดูจะบึ้งตึงมากออกมารับพวกเราที่หน้าประตู แต่พอเธอเห็นว่าคนตรงหน้านั้นเป็นใคร ใบหน้าสวยก็ค่อยๆฉีกยิ้มหวานสวยใส่ก่อนจะเอ่ยทักทายซะเสียงหวาน

"พี่ฟินย์...ทำไมมาช้าจังคะ"

"มาเร็วมันก็ไม่สนุกสิ" ใบหน้าหล่ออมยิ้มให้กับร่างบางตรงหน้าก่อนจะยื่นถุงสีสวยที่ตัวเองหิ้วมานั้นให้ แต่พออีกฝ่ายสำรวจของขวัญชิ้นนั้นเสร็จก็โผเข้ากอดต้นคอแกร่งพร้อมกับกดจมูกสวยเข้าที่แก้มสากทั้งสองข้างไปมาอย่างถือวิสาสะ

"กรี๊ด! พี่ฟินย์น่ารักจังเลยค่ะ! พี่รู้ได้ยังไงคะ...ว่าหญิงกำลังอยากได้อยู่พอดี" ผมมองสองร่างที่กอดกันนัวจนเริ่มรู้สึกแย่ที่จะทนเห็น มันเลยทำให้ผมเผลอกระตุกเสื้อพี่ฟินย์ที่ตัวเองจับไว้ตั้งแต่แรกอย่างแรง พร้อมกับส่งเสียงไม่น่ารักเท่าที่ผมเคยทำ

"ให้เสร็จแล้วก็กลับบ้านสิครับ!"

ทำไมต้องกอด!

ทำไมต้องหอม!

ทำไมต้องมองด้วยสายตาหวานเชื่อมขนาดนั้น!

"น้องพี่ฟินย์หรอคะ" แต่สาวเจ้ายังคงตีหน้าใสซื่อใส่ผมและร่างสูง จนผมรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้นั้นไม่ธรรมดาแน่

คิดจะเล่นบทนางเอกกับนางร้ายกับผมรึไงครับพี่! ขอเตือนนะ...กระต่ายมันก็ห่วงเจ้าของมันเหมือนกันนะ!

"ไม่ใช่น้อง! ผมเป็นแฟนพี่ฟินย์!"

แล้วจะเอายังต่อกันห๊ะ! ยังจะยุ่งกับแฟนคนอื่นอีกมั้ย! ประกาศออกสื่อซะขนาดนี้! เอาสิ!

"แฟน! นี่เกิดอะไรขึ้นคะพี่ฟินย์! แล้วพี่ไม่ได้ชอบยัยวิคแล้วหรอ"

วิค?

เอ๊ะ! หมายความว่าไง

ร่างบางตรงหน้าหันไปถามอีกคนอย่างไม่เชื่อหู ก่อนจะไล่ตามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า จนตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้น เหมือนกับหล่อนไม่มีท่าทีหึงหวงแต่มีแค่ความสับวนเต็มใบหน้า ผมเลยหันไปมองพี่ฟินย์ที่ยืนอมยิ้มใส่ผมแบบที่ไม่เคยเห็นเลยสักครั้ง

พี่ยิ้ม!

"พี่ฟินย์! อย่าเงียบสิคะ! บอกหญิงมา...ว่าพี่มีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่"

เธอเร่งให้เจ้าตัวหันมาตอบ แต่ใบหน้าหล่อกลับเอาแต่อมยิ้มพร้อมกับก้มลงมาหาผมจนหน้าเราสองคนในระดับเดียวกัน

จุ๊บ!

อ๊ะ!

พี่จูบผมทำไมเนี่ย!

ถึงจะเป็นเพียงแค่การแตะเบาๆแต่เล่นเอาสั่นไปทั้งทรวง ผมเองพอโดยขโมยจูบไปก็รีบยกมือขึ้นมาปิดปากเพราะความตกใจ ก่อนที่เสียงนุ่มจะเอ่ยกับผมอย่างน่ารัก

"ทำไมแฟนกูขี้หึงอย่างนี้วะ หืม"

อึก!

แย่แล้ว! ติดกับดักของสุนัขจิ้งจอกตัวนี้อีกแล้ว!

"เราเป็นแฟนกันแล้วนะ...กระต่ายตัวน้อยของกู"

ผมโดนหลอกอีกแล้ว!

++++++++++++++++++++++++++++++++++

140517

ขอโทษนะคะ ถ้าตอนนี้มันแปลกๆ แก้มาหลายครั้งและ นี่ถ้าแก้อีกก็ไม่ได้ลงสักที ห้าๆ บอกด้วยนะคะว่ามันเป็นอย่างไงบ้าง คิดถึงทุกคนนะคะ จุบๆ