KAKEKINSO เด็กซ่าบ้าเกรียน

 
ความเดิมจากตอนที่แล้ว ผมชื่อ
นาสึเมะครับ ผมกำลังตามหาเพื่อนไม่ซิคูหมั่นของผมอยู่ครับ และผมก็ได้เจอเธอ แถมเธอดันทักทายด้วยการใช้กระเป๋าฟ้าดสุดแรงจนผมกระเด็นมาติดค้างที่ที่สูงชมัด และตอนนี้ผมกำลังหาทางหนีอยู่....
 
"ฮะๆๆ จะเอาไงต่อดีล่ะทีนี้"
ผมพูดกับตัวเอง ว่าจะทำไงต่อไปดี เพราะ..
 
 
 
"ช่วยชั้นลงไปจากที่นี่ที  ใครก็
ด้ายยย!! "ผมจิดแหงกอยู่บนเสาไฟ แล้วกระโกนขอร้องให้คนมาช่วย แต่...
 
"!!!!...เอ๊ะ " มีคุณลุงหนวดหน้าแก่ไม่แพ้พ่อผมเดินมาแล้วมองมาทางผมพอดี
 
" ว้าว *0* ตรูรอดแล้วเฟ้ย ฮ่าๆๆๆ "ผมรู้สึกถึงความหวังที่เต็มเปรี่ยม แล้วมองตาเปร่งประกายแสงดาฤกษ์เจิดจรัสไปทางลุงหนวด
 
"นี่เจ้าหนุ่ม....." เขามองมาทางผมแล้วทำหน้าเหมือนรู้ดีว่าจะต้องทำอะไร
 
" ครับๆ *^* ... " ผมส่งสายตาปริ๊งปั๊งแล้วพยักหน้าตอบรับ แต่ลุงหนวดกับ
 
" เอ็งเป็นชั่งไฟฟ้าซินะ โฮ่ะๆๆ ยังเด็กอยู่เลย เก่งจังนะ เอ้าๆช่วยทำให้ไฟติดด้วยล่ะ " ตสาหนวดพูดไปยิ้มไปหน้าระรื่นชื่นบาน
 
" ไม่ใช่เฟ้ยยครับ =[]=  "ผมตระโกนค้านออกไปอย่างรวดเร็วและกังวาล
 
"...... ก็อยากจะพูดงั้นอยู่หรอกนะ"เมื่อกี้ผมได้แค่คิดครับ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"เอาล่ะ ไหนๆก็ว่างละ... ตาแก่คนนี้จะเฝ้าให้เอง"ลุงหนวดยิ้นแล้วนั่งลงที่ข้างทางพร้อมจับตาดูผม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ทำให้เสร็จไวๆล่ะ ... "ลุงหนวดเข้าสู่โหมดความกดดันระดับอินฟีนิตี้ เปลี่นหน้าตาจากยิ้มแย้มเป็นจริงจังโคตรๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"คะ....ครับ ทราบแล้วครับ " ผมได้แต่สั่น แล้วตอบรับไปด้วยความกลัว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"แล้วใครมันจะไปทำได้วะ ตูพึ่งขึ้นม.ต้นนะเฟ้ยย
"ผมตระโกนออกมาพร้อมกับเรื้อหม้อไปฟ้ามาบังตา และ จัด ตัด ต่อ เสริม แบบมั่วๆตามอารมณ์ความฉุน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"นี่แหนะๆๆๆๆ นี่แนะๆๆๆ...... "ผมพันสาสต่อสายตัดสาย เชื่อมสาย พันกันทำมั่วไปหมด
 
     
 
 
 
 
 
 
 
6ชั่วโมงผ่านไป ~
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" แฮ่กๆๆ  บ้าชมัด จะอดทนเฝ้าอะไรนักหนานี่มันเลิกเรียนไปหนึ่งวันแล้วนะเห้ย..แฮ่กๆ
"ผมได้แต่บ่นตระโกนออกมาในใจ แล่วเริ่มหาทางหนี
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"อ๊ะ...!! ไอ้นั่นไง ใช้ได้แน่ๆ " ในที่สุดผมก็หาสิ่งที่จะใช้หนีได้ มันก็คือ สายไฟฟ้า
 
 
 
 
 
 
 
 
"เอาล่ะ ขอโทษเรื่องไฟดับยาวเกลือบปีด้วยนะ แต่ตินนี้จูเรียสกำลังรอโรเมโอคนนี้ไปหาอยู่ ... " ผมตัดสายฟ้าฟ้าแล้วจับมันอย่างแน่นมือ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"โฮ โฮ้ โฮ่ "ผมเลียนแบบทาซาน อนิเมะยุคหินที่เคยดูมา โดยโหนจากเสาไฟฟ้าไปยังต้นไม้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"อะไรล่ะนั่น ??" มีเด็กรุ่นราวคราวเดียวกับผมอยู่ที่ต้นไม้ต้นนั้น แล้วดูเหมือนพี่แกจะกำลังนอนรับลมสบายใจเฉิบอยู่ซะด้วย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"
เห้ยแกน่ะ..หลีกทางไปที"ผมตระโกนออกไปทั้งที่กำลังโหนสายไฟฟ้าอยู่แล้วเกลือบจะถึงต้นไม้ต้นนั้นแล้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"หึบ.... "หมอนั่นมองมาทางผมด้วยสายตาขุ่นเครือง..สงสัยผมคงไปขัดเวลาจำศีลของมัน .... แล้วมันก็ตั้งท่านักเบสบอลโดยใช้ท่อนเหล็กแทนไม้เบสบอล
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ดะ....เดี๋ยวก่อน ใจเย็นก่อน อย่าพึ่งนะ อย่านะ !!! ¤[]¤! "ผมพยายามพูดกล่อมแต่มันกลับ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ย่าาาา!!... " มันหวดเหล็กใส่ผมกะเอาโฮมรัน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"แล้วปู่ล่ะ เอ้ยไม่ใช่ แล้วทำไมชั้นต้องได้รับแต่บทลอยกันฟร๊าาา~
"ผมปลิวไปไกลอีกตามเคย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ชื่อของชั้นน่ะเหรอ.... ไบโอไง หึ.. "เจ้าคนที่จำศีลอยู่บนต้นไม้ได้ประกาศชื่ของตนออกมาพร้อมกับยิ้มอย่างเท่ห์
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ไม่ได้ถามเฟ้ย... จบไปเลยได้มั้ยฟร๊ะ.. .. จำไว้เถอะแกต่อจากวันวาเลนไทร์คือวันไวซ์เดย์ ฮ่าๆๆๆๆ "ถึงผมจะลอยผมก็ยังไม่ลืมที่จะทิ้งมุขมหาแป็คเอาไว้ให้ผู้อ่านบอก
 
 
 
 
 
จบ....เลิกซะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
.....(จบ).....
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ไบโอ : เฮ้ๆ... ชั้นได้ออกแล้วซินะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
นาสึเมะ :นี่ชั้นยังเป็นพระเอกอยู่ใช่มั้ย T^T
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โมนาโกะ : ผ่านมา2ตอนแล้วนะ บทพูดชั้นล่ะ Q0Q