Dangerous รักอันตรายของนายมาเฟีย

          “พี่คอปเราไปกันเถอะ” ฉันทำเป็นไม่ได้ยินแล้วฉุดแขนพี่คอปเตอร์ให้ไปจากที่นี้
            “ยอมรับความจริงไม่ได้หรือไง นังหน้าด้าน”  เชอรี่ยีงไม่ยอมหยุด
            “นี่มันเรื่องอะไรกันม่อน พี่งงไปหมดแล้วนะ”  พี่คอปหันมาถามฉัน
            “ก็แฟนนายมันมาอ่อนแฟนของฉันหนะสิถามได้ นี่นายไม่รู้หรือไงว่าแฟนนายมันร่านขนาดไหน” พี่คอปหันไปมองเชอรี่  แล้วพูดเสียงที่บ่งบอกถึงความไม่สบอารมณ์
            “ผมไม่ได้ถามคุณ  ผมถามเลม่อน !!! ” 
            “เรื่องเข้าใจผิดกันนะพี่คอป  ไปกันเถอะ”  ฉันบอกพี่คอปเสียงสั่น
            “เข้าใจผิดงั้นหรอ ฉันเห็นเต็มตาว่าแกมาอ่อยอคินของฉัน !!!”
            “นี่ เธอหุบปากไปก่อนได้มั้ย! แล้วฉันไปอ่อยแฟนเธอตอนไหน”  ฉันเริ่มหมดความอดทนแล้วนะ
            “นี่แกกล้าว่าฉันหรอ นังหน้าด้าน” เชอรี่เดินตรงมาที่ฉันแล้วง้างมือขึ้นมาตบฉันเต็มแรง
     เพี้ยยยย ~!
ฉันถึงกับหน้าหันไปเลยทีเดียว คนที่อยู่บริเวณนั้นหันมามองที่เราเป็นตาเดียว น้ำตาที่พยายามเก็บเอาไว้ไหลอาบแก้ม ทั้งเจ็บ ทั้งอาย ทั้งความรู้สึกที่มีมากมายมันสบสนปนเปกันไปหมด แต่ความคิดที่ลอยอยู่ในหัวฉันตอนนี้  คือ  อคินเขาทำไมไม่อธิบายให้เชอรี่ได้เข้าใจ  เขาเงียบอยู่อย่างนั้นทำไม  แล้วทำไมเขาถึง....ไม่มาช่วยฉัน
            ตอนนี้ฉันวิ่งออกมาโดยไม่สนใจเสียงเรียกของพี่คอป  รู้เพียงแต่ว่าต้องไปให้ไกลที่สุด  ระหว่างทางที่วิ่งไปนั้น น้ำตาฉันก็ไหลออกมาเป็นสายโดยไม่หยุดยั้ง  พอรู้ตัวอีกทีก็วิ่งมาจนถึงป้ายรถเมล์เสียแล้ว
            “ม่อนเป็นอะไรหรือเปล่า”  เสียงนั้นทำให้ฉันหันกลับไปก็เจอเจ้าของเสียงนั้น
            “พี่คอป ม่อนไม่ได้เป็นอย่างที่ผู้หญิงคนนั้นพูดนะ”  ฉันเข้าไปกอดพี่คอปทันที
            “พี่รู้  ม่อนใจเย็น ๆ ก่อนนะ”  พี่คอปปลอบฉันด้วยเสียงที่อ่อนโยน
            “ม่อนอยากกลับบ้าน”  สิ้นเสียงของฉันพี่คอปก็พาฉันกลับบ้านโดยทันที
เมื่อมาถึงบ้านที่คอปเตอร์ก็ไม่ได้ว่าอะไร  ส่วนฉันก็รีบเข้าห้องนอน  พยายามที่จะหลับแต่ก็หลับไม่ลงเลยจริง ๆ  มัวแต่คิดนั้นคิดนี้  แต่แล้วเสียงข้อความเข้าก็ดึงฉันออกมาจากห้วงแห่งความคิด
          (ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร)   ฉันอ่านข้อความที่อคินส่งมา นั้นทำให้ฉันงงมาว่าเขาส่งมาทำไม  หรือว่าส่งผิด
ฉันเลยไม่ใส่ใจ และกลับมาพยายามที่จะข่มตาให้หลับ
~ รับโทรศัพท์ด้วยคร๊าบบ  มีคนโทรมาคร๊าบบ  เร็ว ๆ สิคร๊าบบบบบ ~
  แต่ความพยายามของฉันก็ไม่สำเร็จเพราะเสียงริงโทนจากโทรศัพท์ของฉันนี้แหละ - -
ฉันเลยหยิบออกมาดูเพราะความรำคาญ  และหน้าจอก็โชว์ชื่อของคนที่โทรมา  อคิน
            “ว่าไง”  ฉันรับสาย
            “ฉันถามว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร  ทำไมเธอไม่ตอบ” ปลายสายกระแทกเสียงใส่ฉันจนตกใจ
            “นี่ นายโทรผิดหรือเปล่าเนี้ย ?”  ฉันถามไปอย่างไม่เข้าใจ
            “เธอนึกว่าฉันโง่ขนาดโทรผิดเลยหรือไงยัยบ้อง” เสียงของอคินแสดงออกถึงความหงุดหงิดเป็นที่สุด
            “ก็ใครจะรู้ล่ะ”  นายนี้พูดดี ๆ แบบคนอื่นไม่เป็นหรือไงนะ
            “ตอบมาได้หรือยัง”  อคินถามเสียงเข้ม
            “แล้วนายจะอยากรู้ไปทำไม” 
            “อย่ามากวนโมโหฉันนะเลม่อน”  ฉันรู้สึกใจเต้นยังไงก็ไม่รู้เวลาที่เขาเรียกชื่อฉัน  เพราะมันน้อยมากที่เขาจะเรียกชื่อของฉัน  นี่ฉันเขิลหรอเนี้ยยย ><
            “เอ่อ คื่อ... ฉันไม่ได้กวนนายนะ  แต่ฉันแค่ไม่เข้าใจว่านายอยากรู้ไปทำไม”  ฉันถามเขาเสียงเบา
            “อย่าสงสัยให้มันมาก ตอบมาก็พอ” อคินดุฉันแล้วอ่ะ
            “พี่คอปเขาเป็นแฟนฉัน  แล้วช่วยไปบอกคุณเชอรี่ผู้น่ารักของนายด้วยว่าฉันไม่ได้คิดที่จะอ่อยนายเลยแม้แต่น้อย”  ฉันพูดจบก็รีบตัดสายทิ้งโดยทันที เขาคงจะชอบออกคำสั่งกับลูกน้องตัวเองบ่อยหละสิท่า ถึงได้ติดนิสัยมาสั่งฉัน  คนอะไร เอาแต่ใจชะมัน
            (ลงมาหาฉันเดี๋ยวนี้ !!! ) อคินส่งข้อความมาหาฉันทันทีที่ว่าสายไป
     ฉันอ่านข้อความที่เข้าส่งมาแล้วเดินไปที่หน้าต่าง ได้แต่ภาวนาขอให้สิ่งที่ฉันคิดไม่เป็นจริงด้วยเถอะ สาธุ
(~/.\~)  แต่แล้วความหวังของฉันก็แตกสลาย