Dangerous รักอันตรายของนายมาเฟีย

ในที่สุดฉันก็ได้คำตอบ  รถได้มาจอดที่ทะเลที่นายอคินเคยพาฉันมาตอนที่เจอกันครั้งแรก   แล้วมันก็เป็นอย่างที่ฉันคิดในตอนนั้นว่าหาเป็นกลางวันคงจะสวนน่าดู  แล้วพอได้มาเห็นจริง ๆ มันใช่เลย  สวยมากกกก  อากาศที่นี้ดีสุด ๆ    "ทำไมมันไม่ค่อยมีคนเลยล่ะ"  ฉันหันไปถามอคินที่ลงมายืนหน้าหล่ออยู่ข้าง ๆ ฉัน     "ก็มันเป็นบ้านฉัน"       "จริงดิ  สวยมากอ่ะ  ว่าแต่พาฉันมาที่นี้ทำไม"    "ไม่อยากอยู่กรุงเทพเลยมาพักผ่อน"  อคินพูดแล้วเดินนำฉันเข้าไปที่บ้านของเขา    "แล้วพาฉันมาด้วยเนี้ยนะ"     "ใช่"  อคินตอบเสียงเรียบ    "ให้ตายเหอะอคิน  นายคิดอะไรอยู่"    "ไม่บอก"  วอนซะแล้วนายนี่    "แล้วจะกลับเมื่อไหร่"    "พรุ่งนี้"    "จะบ้าหรอ  นายพาฉันกลับเลยนะเดี๋ยวทางบ้านฉันจะเป็นห่วง"    "โทรไปบอกว่ามาค้างบ้านเพื่อนก็จบ  จะคิดมากทำไม"  เออ  ใช่สินายมันไม่ได้เดือดร้อนอะไรนิ    "เออ  งั้นฝากกระเป๋าด้วยจะไปเล่นน้ำ"  ในเมื่อยังไงอคินคงไม่ยอมให้ฉันไปแน่ ๆ ก็ถือโอกาสนี้เที่ยวมันซะเลยทะเลที่นี้นำใสมาก ฉันลงมาเล่นน้ำที่ไม่ค่อยจะลึกนัก  ก็ระดับน้ำประมาณอก  เพราะฉันว่ายน้ำไม่เป็น  แต่พอเล่นได้สักพักกำลังจะกลับขึ้นฝั่งแต่ดันตะคิวกนที่ขาซะงั้นแล้วคลื่นก็แรงเลยทำให้ฉันทรงตัวไม่อยู่  ในตอนนั้นฉันว่าฉันตองจมน้ำแน่ แต่แล้วตัวฉันก็ถูดใครคนหนึ่งดึงฉันเข้าไปแล้วพาฉันขึ้นฝั่ง  แล้วคนคนนั้นก็คือ  อคิน  เขาอุ้มฉันให้ไปนั่งพักที่ใต้ต้นไม้ที่อยู่ใกล้ ๆ    "ยัยบ้าทำอะไรของเธอ  ว่ายน้ำไม่เป็นแล้วยังจะไปเล่นที่มันลึกอีกต่างหากเอาสมองส่วนไหนคิด"  อคินดุฉันยกใหญ่    "ก็ใครจะไปรู้ล่ะว่ามันจะเป็นแบบนี้"  น้ำตาฉันเริ่มคลอขึ้นมาทั้งกลัวทั้งตกใจ  แล้วนายอคินยังจะดุฉันอีกพออคินเห็นน้ำตาของฉันเขาก็รวบตัวฉันเข้าไปกอดอย่างอ่อนโยน  เขาทำแค่นั้นแต่กลับทำใหเน้ำตาฉันไหลมากกว่าเดิมไม่รู้ว่าทำไม  แต่ฉันรู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่ในอ้อมกอดของเขา  มันอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก    "โอเค ๆ ไม่เป็นอะไรแล้วนะ หยุดร้องได้แล้ว"  อคินพยายามที่จะปลอบฉัน    "ตาบ้า  นายดุฉันอ่ะ"  เขายังคงกอดฉันอยู่อย่างนั้นและยังกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น  ทำเอาฉันใจเต้นไม่เป็นจังหวะ    "ก็มันน่ามั้ยล่ะ  ฉันเป็นห่วงแทบแย่ถ้าหากตอนนั้นฉันไม่อยู่ตรงนั้นจะทำยังไง"    "ขอโทษ"       "ฉันไม่รับคำขอโทษ  แต่ขอเป็น....."  ใบหน้าของอคินเลื่อนเข้ามาใกล้จนสัมผัสลมหายใจของเขาได้และมันทำให้ฉันได้สังเกตดวงตาที่เฉียบคมของเขา  มันทำให้ฉันเหมือนอยู่ในมนต์สะกด และแล้วริมฝีปากของเขาก็ทาบทับลงบนริมฝีปากของฉันอย่างนุ่มนวล  ดูดดื่ม  และเริ่มร้อนแรงขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนกับว่าเขากำลังเรียกร้องอะไรสักอย่าง  มันทำให้ฉันรู้สึกว่าโลกหยุดหมุน  เวลาผ่านไปกี่นาทีก็ไม่รู้ที่เราจูบกัน  และที่สำคัญ.....ฉันไม่ได้ปฏิเสธเขาเลย   รสจูบของเขาทำให้เรี่ยวแรงของฉันที่มีหายไปหมด  แล้วเขาก็ถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่งและเชื่องช้า     "เอ่อ..คือ...ว่าฉันหิวข้าวแล้ว"  ฉันไม่รู้จะทำยังไงเลยบอกไปว่าหิวข้าว  ก็มันทั้งเขิลทั้งอายนี่นะ จนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว    "อืมงั้นไปกินข้าวกัน"  ว่าแล้วเขาก็ส่งมือมาให้ฉัน    "เออ  คือ "  ในตอนนี้ฉันไม่กล้าจับมือเข้าเลย  แม้แต่หน้านังไม่กล้ามองเลยด้วยซ้ำ  หน้าฉันร้อยผ่าวไปหมดตอนนี้หน้าคงแดงแน่ ๆ เลย    "เร็วสิ ไหนบอกว่าหิว"  แต่สีหน้าเขาก็ยังคงนิ่งเฉยเหมือนเดิม  หรือว่าฉันคิดไปเองฝ่ายเดียว.......    "อืม"  ฉันจับมือเขาแล้วลุกขึ้นยืน     ในตอนที่เราทานข้าวกันนั้นก็ต่างคนต่างเงียบบรรยากาศดูอึน ๆ ยังไงก็ไม่รู็  เขาถามคำฉันก็ตอบคำ พอทานเสร็จฉันก็ขึ้นไปอาบน้ำแล้วปัญหาก็คือฉันไม่มีชุดที่จะใส่  งานเข้าแล้วมั้ยล่ะ - -   อคินเลยเอาเสื้อเชิตของเขามาให้ใส่  พอใส่แล้วมันก็เหมือนชุดนอนมากเลย เพราะเสื้อของเขาตัวใหญ่มาก ยาวเกือบจะถึงเข่าแหนะ  เขาตัวใหญ่หรือว่าฉันตัวเล็กไปเนี้ยยยย ><  ฉันออกไปเดินเล่นที่ระเบียงแล้วหยุดคิดเรื่องอะไรเรื่อยเปื่อย แต่พอคิดไปถึงเรื่องเมื่อตอนเย็นมันก็ทำให้หน้าขึ้นสีมาทันที  ใจฉันเต้นแรงมากถ้ามีคนอยู่แถวนั้นคงจะได้ยินแล้วมั้ง  แต่ความคิดของฉันก็ชงักเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู  แล้วคนที่เดินเข้ามานั้นก็คือ อคิน  เขาเข้ามาทำไมเนี้ยย ?    "นายเข้ามาทำไมเนี้ย"  ฉันถามด้วยความตกใจเมื่อเขาเดินเข้ามาแล้วกำลังจะถอดเสื้อ !!!!!    "ก็อาบน้ำไง"  เขาตอบหน้าตาเฉย    "งั้นก็รีบอาบแล้วก็ออกไปได้แล้ว"  นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันเนี้ยแค่เห็นหน้าเขาใจฉันก็เต้นแรงขึ้นมาซะงั้น ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ    "ทำไมฉันต้องออกด้วยนี่มันห้องของฉันนะ"    "อ่าว  แล้วนายจะให้ฉันไปนอนที่ไหนล่ะ"    "ก็ห้องนี้นั้นแหละเพราะบ้านหลังนี้มีห้องเดียว"    "นายจะบ้าหรอ นอนห้องเดียวกับนายเนี้ยนะ"    "ใช่"    "นี่  ฉันเป็นผู้หญิงนะจะให้นอนห้องเดียวกับนายได้ยังไง"  ให้ตายเหอะ  อคินคิดอะไรของเข้าอยู่    "นี่ อย่าเดินหนีนะ มาพูดกันให้รู้เรื่่องเลย"  ตกลงกันยังไม่ทันจะรู้เรื่อง ตาบ้านั้นก็เดินเข้าห้องน้ำไปหน้าตาเฉย