Dangerous รักอันตรายของนายมาเฟีย

   ความรู้สึกของฉันตอนนี้ทั้งงง  ทั้งเจ็บ  ทั้งชาปนกันไปหมดฉันรู้สึกฉุนกึกขึ้นมาทันที่  ความผิดนี้มันเป็นเพราะใครเพราะฉัน  เพราะเชอรี่หรือเพราะอคิน......    "ทำบ้าอะไรของคุณ   เชอรี่!!!!!"  อคินตวาดลั่น    "มันสมควรมั้ยล่ะ  แม่นี่มันมายุ่งกับคนมีเจ้าของเอง"    "ฉันไม่ได้เป็นของของใคร"  อคินพูดเสียงลอดไรฟัน    "แล้วเชอรี่ละอคิน  ที่เราคบกันล่ะ"    "เราน่าจะคุยเรี่องนี้กันรู้เรื่องแล้วนะ"  พูดจะอคินก็กระชากแขนฉันให้เดินตามไป  ภายในรถมีแต่ความเงียบเท่านั้นแม้ว่าอคินจะเอ่ยถามว่าฉันเป็นยังไงก็ถอะ  แต่ฉันก็ไม่อยากจะพูดกับเขาในตอนนี้ เชอรี่เป็นคนแรกที่ตบหน้าฉัน   ฉันโตมายังไม่เคยมีใครมาตบหรือตีฉันเลยสักครั้ง นี้เป็นครั้งแรก  ถ้าจะถามว่าโกรธมั้ยคงจะตอบแบบไม่ต้องคิดเลยว่า  ใช่ฉันโกรธมาก !!!  เมื่อรถขับมาจอดหน้าบ้านฉันก็เดินลงรถไปโดยไม่พูดอะไรเลย  ไม่แม้แต่จะหันมามองอคินเลยแม้แต่นิดเดียว     เช้าวันนี้ไม่ค่อยสดใสนักเพราะเมื่อคืนอารมณ์ไม่ค่อยดีเลยหลับยาก  แล้ววันนี้ฉันก็ไม่ไปเรียนด้วยเหตุผลหนะหรอ  คือขี้เกรียจ  พี่คอปเตอร์ทีแรกก็ว่าอยู่หรอกที่ขาดเรียนแต่พี่คงจะเข้าใจแหละมั้ง  พี่ชายสุดที่รักของฉันก็เลยหยุดงานแล้วพาฉันออกไปดูหนัง  หลายคนที่ห้างคงจะคิดว่าเราเป็นคู่รักกันล่ะมั้ง  เพราะถึงแม้ว่าเราจะเป็นที่น้องพ่อแม่เดียวกันแต่หน้าตาไม่ค่อนจะเหมือนกัน  ฉันจะเหมือนไปทางแม่มากกว่าส่วนพี่คอปเตอร์จะหน้าคล้ายพ่อ มีเพื่อนฉันหลายคนนะที่ไม่รู้ว่าเราเป็นพี่น้องกันก็พากันไปคิดว่าฉันกับพี่คอปเตอร์เป็นแฟนกัน    "หิวหรือยังครับคุณผู้หญิง"  พี่คอปเตอร์ถามประชดประชันเล็กน้อย    "อืม  เริ่มหิวแล้วล่ะ"  เราเลยไปทานข้าวกันที่ร้านอาหารในห้างที่ใกล้กับโรงหนัง    "พี่มีสาวที่นั่งโต๊ะทางโน้นเข้ามองพี่ด้วยแหละ"  ฉันบอกพี่คอปเตอร์เมื่อเห็นว่ามีผู้หญิงกลุ่มหนึ่งกำลังมองมาทางเรา    "ช่างเถอะ  มีแค่น้องสาวคนนี้ก็พอแล้ว"  พี่คอปเตอร์เอามือมาขยี้หัวฉันอย่างอ่อนโยน      "พี่คอปไม่คิดจะทีแฟนบ้างหรอ"      "ถามทำไม"     "อยากรู้บอกหน่อย"    "แค่ดูแลม่อนก็เหนื่อยอยู่แล้วถ้ามีแฟนก็ต้องดูแลแฟนอีก  ตายกันพอดี"    "ไม่ต้องห่วงม่อนหรอก  ม่อนอยากให้พี่มีแฟน"  ^^    "ทำไมถึงอยากให้พี่มีแฟนนักหละ"    "ม่อนแค่อยากให้พี่คอปมีความสุข"    "แค่เห็นม่อนยิ้มพี่ก็มีความสุขแล้ว"  เพราะเป็นแบบนี้ไงฉันถึงรักพี่ชายคนนี้มาก    "ซึ้งอ่ะ"  T^T    "รีบกินเลย  จะได้เที่ยวต่อ"    "O.K."     วันนี้ฉันอยู่บ้านคนเดียว  พี่คอปเตอร์ก็ไปทำงาน  ยัยแตงโมก็ไปเที่ยว  เหลือแต่ฉันที่นั่งเหงานั่งเซ็งอยู่บ้านคนเดียว  ให้ตายเหอะเบื่อเป็นบ้าพอคิดถึงนายอคินขึ้นมาก็อดนึกถึงเหตุการณ์ครั้งนั้นไม่ได้ และตั้งแต่วันนั้นฉันก็ไม่เห็นเขาอีกเลย  คงจะไปตามง้อแม่เชอรี่อยู่มั้ง ชิ!!โอ้ยย แล้วฉันจะไปแคร์เขาทำไมกันน่ะ  งงตัวเองจริง ๆ~รับโทรศัพท์ด้วยคร๊าบบ  มีคนโทรมาคร๊าบบ  เร็ว ๆ สิคร๊าบบบบบ~    เบอร์ใครเนี้ยไม่คุ้นตาเลย ??    "สวัสดีค่ะ"    (ลงมาหาฉันเดี๋ยวนี้)  เฮ้ยโทรผิดมั้ยนั้น      "เอ่อ ไม่ทราบว่านี่ใครพูดค่ะ"    (ลงมาเดี๋ยวก็รู้เอง)  แล้วปลายสายก็ตัดไป  ใครอ่ะโรคจิตหรอ  หรือโทรผิด จากที่คิดอยู่ได้สักพักฉันก็ลองเดินไปที่หน้าต่างแล้วมองลงมาข้างล่าง  โอ้พระเจ้าาาาาา  รถอคิน แล้วเขาไปเอาเบอร์ฉันมาจากไหนเนี้ยยย แต่แปลกตรงที่ฉันยิ้มออกมาแล้วรู้สึกว่าหัวใจฉันมันพองโตยังไงก็ไม่รู้    "ชักช้าอยู่ได้" มาถึงก็สวดเลยน่ะนายนี่    "มาที่นี่ทำไม"    "มาไม่ได้หรือไง"      "ช่างเหอะ  นายกลับไปได้แล้ว"      "ฉันให้เวลาเธอ 5 นาที รีบไปเปลี่ยนชุดแล้วลงมา"    "ไม่  ฉันไม่ไปไหนกับนายทั้งนั้น"    "เธอจะไปเปลี่ยนเองหรือให้ฉันเปลี่ยนให้"  อคินเดินเข้ามาแล้วถลกเสื้อฉันขึ้นอย่างรวดเร็ว ดีนะที่ฉันเอามือดึงไว้ทันไม่งั้นคิดภาพของตัวเองไม่ออกเลย  นี้มันหน้าบ้านนะโว้ยยยยย      "กรี๊ดดดดด  หยุดนะอคินฉันเปลี่ยนเองได้  ตาบ้า"  ฉันรีบขึ้นไปเปลี่ยนชุดทันที5 นาทีผ่านไป  ฉันก็ลงมา  (ตามเวลาเป๊ะ)    "นายจะพาฉันไปไหน"    "อย่าถามมากได้มั้ยไปถึงก็รู้เองแหละ" ชิ ถามก็ไม่ได้ ตาบ้า