Dangerous รักอันตรายของนายมาเฟีย

ณ ตอนนี้ฉันมาอยู่ที่ทะเล  ลมพัดค่อนข้างแรงไม่ต่างอะไรจากคลื่นที่ซัดฟองอากาศมาเทียบฝั่ง  ถ้าตอนนี้เป็นตอนกลางวันทะเลที่นี้คงจะมีวิวสวยน่าดู  แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้เป็นตอนกลางคืนเลยได้เห็นแต่ทะเลที่มีแต่สีดำ  และที่ฉันกำลังมึนงงอยู่ก็คือ นายหน้าหล่อพาฉันมาที่นี้ทำไม      "ที่นี้ที่ไหน"    "ทะเลไงแค่นี้ยังไม่รู้อีกหรอ"  กวนทีนเหลือเกินนายคนนี้    "แล้วพาฉันมาที่นี้เพื่อ?"    "แล้วถ้าไม่มาที่นี้แล้วจะให้ไปที่ไหน"    "นายทำไมไม่พาฉันกลับบ้าน"    "ก็ฉันไม่รู้จักบ้านเธอ"    "แล้วทำไมนายไม่ถามหละ  ตาบ้า"  โว้ยยยยยยยยยย  ฉันจะบ้าตาย    "พาฉันกลับบ้านเดี๋ยวนี้"    "สาวน้อย  เธอคิดว่าเธอเป็นใครถึงกล้าที่จะมาสั่งคนอย่างฉัน"    "ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายเป็นใครแต่ตอนนี้ฉันจะกลับบ้าน  เพราะพรุ่งนี้ฉันมีเรียน"    "เรื่องของเธอ"  ดูมันพูดเริ่มฉุนแล้วนะเนี้ย~รับโทรศัพท์ด้วยคร๊าบบ  มีคนโทรมาคร๊าบบ  เร็ว ๆ สิคร๊าบบบบบ~     โทรศัพท์ของฉันดังขึ้นระหว่างที่ฉันจะอ้าปากเถียงกํบนายหน้าหล่อ  พอหยิบออกมาดูเป็นเบอร์ของพี่คอปที่โทรเข้ามาแล้วกำลังจะกดรับสายนายหน้าหล่อก็แย่งไป    "เอาคืนมานะ"    "ไม่ให้เวลาอยู่กับฉันเธอห้ามพูดกับคนอื่นนอกจากฉัน"    "นายมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน  แล้วก็เอาโทรศัพท์ของฉันคืนมา"    "ได้  แต่มีข้อแม้ .........."    "อะไร"     "เธอต้องหอมแก้มฉัน"  0-0!    "จะบ้าหรอ!!!!!!!!!!!!"    "พูดจริง  เร็วจะทำหรือไม่ทำเลือกเอา ถ้าอยากให้คนที่โทรมารอนานและไม่อยากกลับบ้านก็ไม่ต้องทำ"  อีตาบ้านี่ยิ้มทีไรเกิดเรื่องไม่ดีกับฉันตลอดเลย  แล้วฉันจะหอมแก้มนายได้ไง  ฉันเป็นผู้หญิงนะ  >"<     "เร็วตกลงว่าไงสายจะตัดแล้วน่ะ" จุ๊บบบ  >3<  ฉันหอมแก้มนายหน้าหล่อแล้วรีบดึงเอาโทรศัพท์คืนก่อนที่จะกดรับสาย    (นี่ทำไมรับสายช้าจัง)  ปลายสายโวยวายใหญ่    "โทษทีค่ะพี่คอปพอดีว่าโทรศัพท์มันอยู่ลึกไปหน่อยเลยรับสายช้า"    (แล้วยังไม่กลับอีกหรอดึกแล้วนะ)    "กำลังจะกลับแล้วค่ะ"  โกหกหน้าด้าน ๆ     (งั้นรีบกลับนะพี่จะรออยู่ที่บ้าน)พี่คอปเตอร์พูดจบแล้วก็วางสายไป  ส่วนฉันก็ไม่อยากมองหน้านายหน้าหล่อเลย  เขิลลลลลล    "พูดธุระของเธอเสร็จหรือยัง"    "อืม"    "ดี  แล้วจำเอาไว้เลยนะว่าอยู่กับฉันห้ามพูดกับคนอื่น"    "อืม  แล้วก็พาฉันกลับบ้านได้แล้ว"    "บอกที่อยู่ของเธอมาสิ"     นายหน้าหล่อบอกให้ชายชุดดำขับรถไปตามทางที่ฉันบอก  ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชัวโมงก็กลับมาถึงหน้าบ้านของฉัน  แต่ทำไมฉันรู้สึกว่ามันนานเป็นปีในรถไม่มีใครพูดอะไรเอาแต่เงียบ  มันอึดอัดเป็นบ้า ให้ตายเหอะ !!!  พอฉันจะก้าวขาลงจากรถตาบ้านั้นก็ฉุดแขนฉันไว้    "เดี๋ยว  เธอชื่ออะไร?"    "แล้วมีเหตุผลอะไรที่ฉันต้องบอกนาย"    "ถ้าเธอไม่บอกก็อย่าหวังว่าจะได้เข้าบ้าน"  อีตาบ้านายขู่ฉันหรอ !!    "เร็ว อย่าให้ฉันหงุดหงิดไปมากกว่านี้นะ"  หน้าของนายหน้าหล่อบ่งบอกถึงความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดเลยนะเนี้ยย เริ่มไม่ดีแล้วสิคนอะไรเอาแต่ใจชะมัด    "ละ  เลม่อน" ฉันอดที่จะเสียงสั่นไม่ได้    "อืมลงไปได้ละ"  พอตานั้นปล่อยมือฉันก็รีบลงจากรถแล้วก็วิ่งแจ้นเข้าบ้านไปอย่างรวดเร็ว