Dangerous รักอันตรายของนายมาเฟีย

    ตอนนี้ฉันเรียนไม่รู้เรื่องเอาเสียเลยเพราะง่วงนอน  เสียงของอาจารย์ก็ผ่านหูซ้ายและทะลุหูขวาไป
ส่วนยัยแตงโมเพื่อนรักของฉันก็ไม่ต่างกัน นั่งหลับเหมือนกันทั้งคู่ นี่แหละอนาคตของชาติ - -
            “ตกลงเรื่องเป็นยังไงกันแน่”  ยัยโมเดประเด็นขึ้นมาตอนที่เราไปทานข้าวในช่วงพักกลางวัน
            “เรื่องไร”
            “แกอย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องของคุณอคินไง”  โอ้ยยย จะบ้าตาย
            “เอ่อคือ ..........”  ฉันเล่าเรื่องทั้งหมดให้ยัยโมฟังอย่างละเอียด ยกเว้นบางเรื่องที่บอกไม่หมด
ก็แหมบางเรื่องมันก็ไม่กล้าบอกนี่หน่า
            “ฉันว่าเขาชอบแกแน่เลย  ฟันธง”  ยัยโมทำหน้าจริงจังสุด ๆ
            “อย่างเขาเนี่ยนะชอบฉัน” ยัยโมคิดได้ไงว่าอคินชอบฉัน
            “ใช่ ถ้าไม่ชอบแล้วเขาจะมายุ่งวุ่นวายกับแกทำไม”
            “ฉันไม่แน่ใจ”
            “แต่ฉันแน่ใจ”  ยัยนี่จะมั่นใจไปไหน
  และนั้นมันก็ทำให้ฉันคิดหนักมากกว่าเดิม  ถ้าเขาชอบฉันจริง ๆ มันคงจะแปลกน่าดู เพราะในเมื่อถ้าฉันเทียบกับเชอรี่แล้ว อคินคงจะเลือกเชอรี่มากกว่าเพราะเขาทั้งสวย  และมีเสน่ห์มากขนาดนั้น ต่างกับฉันที่สวยก็ไม่สวย  มันคงจะเป็นไปไม่ได้หรอกที่คนอย่างอคินจะมาชอบฉัน แต่ถ้าเป็นจริงขึ้นมา...ก็คงดี...
            “ยัยม่อน!!!!”  เสียงของยัยโมที่ตะโกนเรียกชื่อฉันซะดังทำให้ฉันตื่นจากภวังค์
            “เออ มีอะไร เรียกซะเสียงดัง” 
            “แกนั้นแหละเป็นอะไร ฉันเรียกตั้งนานคิดถึงนายอคินนั้นอยู่หรออออ”  ยัยโมทำเสียงล้อเลียน
            “บ้า เปล่าสักหน่อย” 
            “หรา” ยัยนี้กวนซะแล้ว
วันนั้นทั้งวันในหัวฉันก็มีแต่คำพูดของยัยโมดังอยุ่ในหัวตลอดเวลา นี่ฉันเป็นบ้าไปแล้วหรอเนี้ยยยยย ><
ให้ตายเหอะเพราะนายคนเดียวเลย อีตาบ้าอคิน L แต่พอคิดถึงชื่อนี้ทีไรก็อดยิ้มไม่ได้ทุกที
บ้าไปแล้วแน่ ๆ เลยเรา