Dangerous รักอันตรายของนายมาเฟีย

    ตอนนี้ฉันเรียนไม่รู้เรื่องเอาเสียเลยเพราะง่วงนอน  เสียงของอาจารย์ก็ผ่านหูซ้ายและทะลุหูขวาไป

ส่วนยัยแตงโมเพื่อนรักของฉันก็ไม่ต่างกัน นั่งหลับเหมือนกันทั้งคู่ นี่แหละอนาคตของชาติ - -

            “ตกลงเรื่องเป็นยังไงกันแน่”  ยัยโมเดประเด็นขึ้นมาตอนที่เราไปทานข้าวในช่วงพักกลางวัน

            “เรื่องไร”

            “แกอย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องของคุณอคินไง”  โอ้ยยย จะบ้าตาย

            “เอ่อคือ ..........”  ฉันเล่าเรื่องทั้งหมดให้ยัยโมฟังอย่างละเอียด ยกเว้นบางเรื่องที่บอกไม่หมด

ก็แหมบางเรื่องมันก็ไม่กล้าบอกนี่หน่า

            “ฉันว่าเขาชอบแกแน่เลย  ฟันธง”  ยัยโมทำหน้าจริงจังสุด ๆ

            “อย่างเขาเนี่ยนะชอบฉัน” ยัยโมคิดได้ไงว่าอคินชอบฉัน

            “ใช่ ถ้าไม่ชอบแล้วเขาจะมายุ่งวุ่นวายกับแกทำไม”

            “ฉันไม่แน่ใจ”

            “แต่ฉันแน่ใจ”  ยัยนี่จะมั่นใจไปไหน

  และนั้นมันก็ทำให้ฉันคิดหนักมากกว่าเดิม  ถ้าเขาชอบฉันจริง ๆ มันคงจะแปลกน่าดู เพราะในเมื่อถ้าฉันเทียบกับเชอรี่แล้ว อคินคงจะเลือกเชอรี่มากกว่าเพราะเขาทั้งสวย  และมีเสน่ห์มากขนาดนั้น ต่างกับฉันที่สวยก็ไม่สวย  มันคงจะเป็นไปไม่ได้หรอกที่คนอย่างอคินจะมาชอบฉัน แต่ถ้าเป็นจริงขึ้นมา...ก็คงดี...

            “ยัยม่อน!!!!”  เสียงของยัยโมที่ตะโกนเรียกชื่อฉันซะดังทำให้ฉันตื่นจากภวังค์

            “เออ มีอะไร เรียกซะเสียงดัง” 

            “แกนั้นแหละเป็นอะไร ฉันเรียกตั้งนานคิดถึงนายอคินนั้นอยู่หรออออ”  ยัยโมทำเสียงล้อเลียน

            “บ้า เปล่าสักหน่อย” 

            “หรา” ยัยนี้กวนซะแล้ว

วันนั้นทั้งวันในหัวฉันก็มีแต่คำพูดของยัยโมดังอยุ่ในหัวตลอดเวลา นี่ฉันเป็นบ้าไปแล้วหรอเนี้ยยยยย ><

ให้ตายเหอะเพราะนายคนเดียวเลย อีตาบ้าอคิน L แต่พอคิดถึงชื่อนี้ทีไรก็อดยิ้มไม่ได้ทุกที

บ้าไปแล้วแน่ ๆ เลยเรา