Dangerous รักอันตรายของนายมาเฟีย

     ฉันตกใจมากที่ได้เห็นรถสีดำที่คุ้นตา  แล้วยังมีชายชุดดำที่ยืนอยู่ข้างนอกรถคอยดูแลความปลอดภัยให้เขาอีก 2 คน  นี่เขามาจริง ๆ หรอเนี้ยย T^T
            “นี่นายมาทำไมฮะ”  ฉันรีบโทรไปหาเขาทันทีที่เป็นรถของเขา  ถ้าพี่ฉันตื่นขึ้นมาเห็นเข้าหละก็ ตาย !
                “ก็คุยกันทางโทรศัพท์ไม่รู้เรื่องเลยมาหา จะไดคุยกันให้จบ ๆ ไปไง ค้าคาน่ารำคาญ” เขาพูดมา
            “นายกลับไปเลยนะ ถ้าพี่ฉันตื่นมาเห็นเข้าละก็ ฉันซวยแน่” 
            “เธอก็รีบลงมาคุยซะสิ ฉันจะได้รีบกลับ”  เขาพูดเหมือนไม่ทุกข์ร้อนอะไร
            “คุยกันทางโทรศัพท์ก็ได้นะ นะ นะ นายกลับไปก่อนนะ”  ฉันพยายามที่จะขอร้องอ้อนวอนเขา
          “ลงมาเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นพี่เธอได้รู้แน่”  อคินบอกเสียงขู่
สิ้นเสียงของเขาฉันก็รีบว่างสาย  แล้วเดินออกมาจากบ้านให้เงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้  ฉันเห็นอคินที่นั่งอยู่บนรถแล้วมองมาทางฉันสายตาเอาเรื่อง
            “มีอะไรก็ว่ามาสิ”  ฉันถามเขาทันทีที่เดินไปถึง
            “ตกลงว่าผู้ชายคนนั้นเป็นอะไรกับเธอกันแน่”  สายตาของเขาเหมือนใม่ค่อยพอใจอะไรสักอย่าง
            “แฟน”  ฉันตอบเสียงเรียบ
            “โกหก!”  เขาขึ้นเสียงใส่ฉัน
            “ฉันไม่ได้โกหก” 
            “จะบอกมาดี ๆ หรืออยากมีเรื่อง”  เขาเดินเข้ามาหาฉันแล้วรวบเอวของฉันไปกอดอย่างแนบชิดกับตัวเขา  ใบหน้าของเราใกล้กันมากจนสัมผัสถึงลมหายใจของกันและกัน
            “นายไม่เชื่อฉันหรือไงล่ะ”  ฉันตอบกลับไปเสียงสั้นๆเวลาอยู่ใกล้เขาที่ไรรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเลยสักครั้ง ให้ตายสิ ! เขาทำอะไรกันฉันนะ
            “รู้อะไรมั้ย ว่าเธอเป็นคนที่โกหกไม่เก่งเอาเสียเลย” เขายิ้มเจ้าเล่ห์แล้วก้มหน้าลงมาเรื่อย ๆ
            “คือ เอ่อ คือว่า  ฉัน...”  เสียงของฉันเบาหวิวแทบจะไม่ได้ยิน  ในเมื่อเขาก็ยังคงก้มลงมาเรื่อย ๆ แล้วถ้าให้ฉันเดา หน้าเราคงห่างกันไม่ถึงคืบแน่ ๆ
            “ว่าไง จะบอกความจริงมั้ย” ริมฝีปากบางหน้าจูบของเขาเกือบจะแตะกับริมฝีปากอิ่มของฉันแล้ว
            “พี่ชาย  เขาเป็นพี่ชายฉัน”  ฉันหันหน้าหลบริมฝีปากบางที่กำลังจะก้มลงมาสัมผัสกับริมฝีปากของฉันอย่างสิวเฉียด
            “แค่นี้ก็จบ  แล้วเมื่อกี้ทำไมต้องโกหกด้วย” ถึงแม้ว่าเขาจะเอาใบหน้าออกห่างฉันแล้ว แต่เขาก็ยังไม่ยอมปล่อยฉันออกจากอ้อมกอด
            “ก็ฉันไม่อยากมีเรื่องกับแฟนนาย”  ฉันตอบเสียงอ๋อย
            “ใครแฟนฉัน”
            “ก็เชอรี่ไง เขาประเกศปาว ๆ  ว่านายเป็นแฟนเขา”
            “แล้วฉันตอบว่า ใช่ สักคำมั้ย?” เขาถามกลับมาหน้ากวน ๆ
            “ถึงไม่บอกก็ดูออกย่ะ ! ตัวติดกันซะขนาดนั้น”  ฉันตอบๆปด้วยเสียงที่หมั่นไส้
            “แล้วฉันกับเธอตัวติดกันพอมั้ย”  เขากระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ฉันได้แต่มองหน้าเขาอย่างงง ๆ เพราะไม่รู้ว่าที่เขาพูดมาคืออะไรกันแน่
            “ทำบ้าอะไรของนาย ปล่อยฉันจะเข้าบ้านแล้วเดี๋ยวที่คอปจะตื่นมาเห็น”  ตอนนี้หน้าฉันคงเหมือน
มะเขือเทศแน่ ๆ อายยยยยย
            “ตอบมาก่อนว่าเราตัวติดกันพอหรือยัง”  เขาโน้มในหน้าเข้ามาเรื่อย ๆ
            “พอแล้ว มากเกินไปด้วยซ้ำ”  แล้วเขาก็หัวเราะในลำคอ  ชิ ! สนุกมาหรือไงที่ได้แกล้งฉัน  ตาบ้า
            “งั้นเราก็เป็นแฟนกันสินะ”  เขาพูดออกมาหน้าตาเฉย  แต่ในทางกลับกันฉันจะหัวใจวายตายให้ได้  เขาพูดอะไรออกมาเนี้ยย ใจฉันเต้นแรงเอามาก ๆ ไม่รู้ว่าเขาจะได้ยินหรือเปล่า
            “ใครว่า”  ฉันตอบเสียงอ้อมแอ้ม
            “ก็เธอบอกว่าฉันกันเชอรี่เป็นแฟนกันเพราะไปไหนก็ตัวติดกันใช่มั้ย” เขาถาม
            “ก็ใช่ไง”
            “แต่ตอนนี้เราตัวติดกันอยู่ เราก็เป็นแฟนกันไง มันผิดตรงไหน”
            “พูดบ้าอะไรของนาย ปล่อยเลยนะ ง่วงแล้ว”  ฉันดันเขออกห่าง ขืนเขายังอยู่ใกล้ฉันแบบนี้อีกฉันคงจะเป็นลมคาอกเขาแน่  เพราะแค่นี้ขาฉันก็จะไม่มีเรี่ยวแรงอยู่แล้ว
            “นายกลับไปได้แล้ว”  ว่าจบฉันก็รีบเดินเข้าบ้านแล้วขึ้นไปยังห้องนอนของฉันทันที