Superstar Complex แผนร้ายขว้าหัวใจยัยจอมหยิ่ง

2
แฟนคลับ
    หลังจากแถลงข่าวไปได้ประมาณสามวันได้ เหล่าแฟนคลับของฉันกับเทลเลย์ก็รู้สึกยินดีด้วยเป็นบางส่วน แต่ก็มีส่วนน้อยที่ไม่ค่อยพอใจกับเรื่องนี้นัก แต่โชคดีที่ฉับกับเทลเลย์ไม่เคยมีข่าวเสียๆหายๆเลยไม่ค่อยโดนแอนตี้เท่าไหร่ อีกอย่างครอบครัวเราสองคนก็เป็นคนใหญ่คนโตในวงการ ทำให้ไม่มีผลกระทบกับงานของเราแม้แต่น้อย แถมมีงานเข้ามาเพิ่มอีกด้วย แอบดีใจอ้า ><.
    วันนี้ฉันต้องมาถ่ายละครเรื่องที่ฉันบอกว่าฉันไม่อยากถ่ายนั่นแหละ มันอีกแค่สองฉากเท่านั้นมันใกล้จะจบแล้ว ดีใจจนบรรยายออกมาทางคำพูดไม่ได้ ดีใจจนอยากจะเป็นลม (เว่อร์ตลอด)
“ไง น้องพีการ์อีกค่สองฉากเราก็จะปิดกล้องกันแล้วน้ะ ดีใจไหมคงเหนื่อยมากเลยสินะ” พี่โอมผู้กำกับของเรื่องเดินมาทักฉัน
“ค้ะ พีดีใจมากเลยค่ะพี่โอม เรื่องนี้ร้องไห้น้ำตาแทบหมดตัวเหนื่อยมากแต่สนุกดีค้ะ^^” สนุกกับผีสิจ้ะ เหอะๆ
“ฮ่าๆๆ เอาละงั้นวันนี้ทำให้เต็มที่น้ะ ไฟไลน์ก็ด้วยละ” พี่โอมสั่งฉันเสร็จก็หันไปพูดกับพี่ไฟไลน์พระเอกของเรื่อง ที่เอาแต่นั่งเล่นเกม
“ครับพี่โอม ผมจะทำให้ดีที่สุดครับวันสุดท้ายละ^^” ฉันว่าพี่ไฟไลน์คงมีความรู้สึกเดียวกับฉันน่ะ
“งั้นเอาล่ะ เตรียมตัวเข้าฉากได้แล้ว”
“ค่ะ/ครับ”
  ผ่านไปประมาน 15 นาที ทุกคนเตรียมพร้อมสำหรับการถ่ายทำสองฉากสุดท้ายเรียบร้อยแล้ว
“แอคชั่น!”
   เราทุกคนในกองตั้งใจทำงานเพื่อให้สองฉากสุดท้ายนี้ออกมาดีที่สุด เราถ่ายกันไปประมาณ5-6 ชั่วโมงได้ ก็ถ่ายฉากจบของเรื่องเสร็จเสียที เย้ ฉันดีใจจนประเทศไทยหิมะแทบตกแหนะ (ตกก็ดีน้ะ^^)  กว่าจะจบละครเรื่องนึงได้ต้องผ่านอุปสรรคตั้งมากมายแหนะ โดยเฉพาะเรื่องนี้อุปสรรคมันอยู่ที่บทจ้า อ่านทีเครียดไปหลายวัน แต่เอาเถอะจบเสียที พอใจฉันละ
“เอาละครับทุกคน ขอบคุณที่ทุกคนร่วมงานกันมาสี่เดือน เพื่อถ่ายละครเรื่องนี้ พี่ในฐานะผู้กำกับก็ไม่มีอะไรจะพูดมากขอให้ทุกคนเดินทางกลับบ้านปลอดภัย และขอให้ละครของเราเรื่องนี้ที่ร่วมกันสร้าง ออกมาเรตติ้งพุ่งกระฉูดแรงงงงงง แบไม่มีใครเทียบได้ ปิดกล้องครับบบบ”
“เย้ วู้ววว กรี๊ดดดด กร๊าดดด”ทุกคนในกองทั้งกรี๊ดทั้งตะโกนด้วยความดีใจ ฉันก็ดีใจจะร้องไห้แล้วจริงๆ
“แล้วพรุ่งนี้ห้าโมงเย็นที่ร้าน Coronaro มางานเลี้ยงปิดกล้งด้วยนะครับ”
“พี่โอมค่ะ” พนักงานคนหนึ่งเดินมาสะกิดพี่โอม
“มีอะไรส้มโอ”
“มีคนฝากของมาให้พี่พีน่ะค่ะ”
“ให้ฉันหรอค่ะ” ฉันพูดพลางชี้เข้าหาตัวเอง
“ใช่ค่ะพี่พีสงสัยจะเป็นแฟนคลับน่ะค่ะ” ส้มโอพูดพลางส่งของมาให้ฉัน
“อ่อ ขอบใจมากจ้ะ” ฉันรับของแล้วก็เปิดดู กล่องที่ได้มานั้นเป็นกล่องสีขาว มีโบว์สีชมพูดผูกอยู่แล้วก็มีการ์ดเสียบไว้ใต้โบว์ ในกาดร์เขียนว่า
‘สวัสดีครับ  สาวน้อยของผม
                          ผมเป็นแฟนคลับคุณคนหนึ่งที่ชื่นชมผลงานคุณมากครับ
ติดตามผลงานคุณทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นละครทีวี ละครเวที
การถ่ายแบบถ่ายเอมวี และอื่นๆอีกมากมาย
ผมรู้สึกว่าคุณคนที่วิเศษสำหรับผมถ้าเป็นไปได้
ผมก็อยากจะเจอคุณสักครั้งเราจะได้รู้จักกันมากกว่านี้ กลับบ้านดีๆนะครับ
                                                                             จาก K.’
   ฉันงงกับจดหมายของแฟนคลับคนนี้น่ะ หรือจะเป็นแฟนคลับโรคจิตแต่คงไม่มั้งถึงจะเจอมาเยอะก็เถอะแต่ตา เค อะไรนี่คงไม่ใช่  เปิดดูก็คงไม่เสียหายอะไร พอเปิดออกมาฉันก็พบกับโฟโต้บุ๊คเล่มใหญ่เล่มหนึ่ง พอเปิดดูพบว่าในนั้นมีแต่รูปฉัน มันมีตั้งแต่รูปที่ฉันเริ่มเข้าวงการ มีทุกอิริยาบถ มีเยอะมากมากจนฉันตกใจ
“นี่อะไรน่ะพี” พี่เปเป้ที่เดินมาเห็นถามขึ้น
“อ้อ โฟโต้บุ๊คของแฟนคลับน่ะค่ะ เขาเอามาให้พี”
“ไหนขอดูสิ”
“นี่ค่ะ”
“โอ้ววว นี่มันโรคจิตรึเปล่าเนี่ยทำไมรูปพีเยอะแยะมากมายขนาดนี้อะ” พอพี่เปเป้เปิดดูก็ตกใจไม่ต่างจากฉัน
“พีคิดว่าคงไม่น่ะค้ะพี่เป้ เขาอาจจะแค่ชื่นชอบพีมากก็แค่นั้นมั้งค่ะ อย่าไปใส่ใจเลยกลับกันเถอะค่ะพี่”
“ก็ได้ๆแต่ถ้าเรามีอะไรรีบบอกพี่เลยนะ”
“ค่ะพี่ ไม่ต้องห่วงพีนะ^^”
“เอ้อ วันนี้เราไม่ได้เอารถมาใช่ไหม พี่ไปส่งไม่ได้นะ”
“อ้อไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวเทลเลย์มารับ”
“แหมมมม หวานจริงนะคู่เธอ ทำอะไรก็ระวังตัวหน่อยแล้วกัน”
“ค่ะพี่”
“พี่ไปนะ บายจ้ะ”
“สวัสดีค้ะ” พอพี่เปเป้เดินกลับออกไป เทลเลย์ก็มาพอดี
“เฮ้ เธอฉันมารับแล้ว” ดูมันทัก
“นายมาช้านะ”
“ขอโทษครับบบบบ วันนี้ผมมีอัดเสียงไฟมันดับเลยช้าไปหน่อยครับคุณผู้หญิง”
“ย่ะ ไม่ต้องมาประชดประชันฉันเลย”
“งั้นเพื่อไถ่โทษ วันนี้ไปกินข้าวเย็นกันโอเคนะ” เปลี่ยนอารมณ์เร็วจัง--
“ก็ได้ เห็นว่าเป็นของฟรีนะถึงยอม”
“แหมมมม ไม่ค่อยจะงก เออนี่ กล่องนี่อะไรน่ะ”
“อ่อของที่แฟนคลับให้มาน่ะ อย่าใส่ใจเลย”
“อ่าห้ะ ฉันถือให้ละกัน”
“ขอบใจนะ”
ติ๊ดๆ
“แปปน้ะ” ฉันเปิดดูข้อความที่เข้ามา แต่ก็ต้องตกใจ
“ใครส่งอะไรมาหรอ”
“ผมเฝ้ามองคุณอยู่นะครับ พีการ์ที่รัก” ฉันอ่าข้อความในโทรศัพท์ให้เทลเลย์ฟัง
“ไอ้นี่มันเป็นใคร!”
“K. คนที่ส่งของขวัญนี่มาอะ”
“โรคจิตชัดๆ อย่าไปยุ่งกับมันนะ”
“ฉันไม่ยุ่งอยู่แล้วจะบ้าหรอ แต่เขามีเบอร์ฉันได้ไงอะ”
“เธอไปโพสแจกไว้ที่ไหนรึเปล่า”
“จะบ้าหรอ! ฉันจะไปโพสแจกหาตะเข็บอะไรย้ะ”
“งั้นเอางี้บล๊อคเบอร์ไปสะ”
“อ่าๆ ฉันว่าเราอย่าไปใส่ใจเลยไปกินข้าวกันเถอะฉันหิว” ฉันรีบตัดบท ก่อนที่เทลเลย์จะอารมณ์เสียไปมากกว่านี้โดยการเกาะแขนเขาแล้วก็รีบลากไปที่รถโดยด่วน แฟนคลับอะไรน่ากลัวที่สุดในโลก อย่าให้เจอนะ แม่จะเดินหนีให้ T.T