Thank For Your Smile...น้ำตา...ความฝัน...ความหวัง

บทที่ 13
แมวสีดำ
ทันทีที่เสียงหมัดตัดฝ่าอากาศดังขึ้น ความเจ็บปวดมากมายก็แล่นจากใบหน้าแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างกาย ราวกับหมัดนั้นจะดึงทุกสิ่งทุกอย่างไปไม่เหลือไว้แม้กระทั่งสติ แรงหมัดรุนแรงจนผมล้มฝุบลงไปนอนกับพื้น ตอนนี้แม้แต่แรงโน้มถ่วงก็ยังดูคล้ายเป็นอุปสรรคที่ทำให้ร่างกายไม่อาจลุกขึ้นมาได้
“ไอ้เด็กบ้า น่ารำคาญจริงโว้ย” ชายที่เพิ่งสัดผมลงไปนอนกับพื้นคำราม
ถึงแม้แรงของหมัดจะแทบดึงเอาสติสัมชัญญะให้หายไป แต่ก็โชคดีที่ความเจ็บปวดยังคงดึงสติของผมเอาไว้ไม่ให้หลุดลอยไปไหน คล้ายเครื่องปั้มหัวใจที่คอยยื้อชีวิตของผู้คนให้กลับมามีชีวิตอีกครั้งด้วยกระแสไฟฟ้าที่รุนแรงมากพอจะกระตุ้นร่างกายให้กลับมาทำงานได้อีกครั้ง
ผมพยายามใช้แรงทั้งหมดที่เหลืออยู่ ลุกขึ้นมานั่งคุกเข่าในท่าเดิมก่อนที่จะถูกแรงของหมัดซัดล้มลงไป
“ขอร้องล่ะครับ ได้โปรดสงสารมันด้วยเถอะนะครับ”
“ไอ้เด็กบ้านี่...ทนทายาดนักใช่มั้ย!!!”
สิ้นเสียงตะโกน ความเจ็บปวดก็แผ่ซ่านเข้ามาอีกครั้งในขณะที่ความเจ็บปวดเดิมยังไม่หายไป ชายตรงหน้าใช้เข่าเสยใบหน้าของผมให้เงยขึ้นตามแรง เสียงกระดูกบริเวณจุดปะทะดังคำรามน่ากลัวจนผู้คนที่มามุงดูบางคนล่าถอยจากจุดที่ตัวเองอยู่ออกไป
เลือดค่อยๆไหลออกมาจากปาก ความเจ็บปวดก่อนหน้าเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความชา ตอนนี้แม้แต่แสงจากดวงอาทิตย์ก็รุนแรงพอที่จะทำให้ตาพร่ามัวจนแทบมองอะไรไม่เห็น
“เหอะ พอใจรึยัง ไอ้เด็กบ้า”
“ขะ...ขอร้องล่ะครับ”
“กะ...แก” ในขณะที่ชายหนุ่มทำท่าจะชกอีกรอบ ก็ได้มีเสียงใสๆที่ปนด้วยความเหนื่อยอ่อนจากความเร่งรีบดังขึ้นก่อนที่หมัดสุดท้ายจะถูกปล่อยออกไป ซึ่งดูจากสภาพร่างกายแล้ว หมัดต่อไปที่เขาจะปล่อย คงเป็นหมัดสุดท้ายที่ผมจะทนรับไหวจริงๆ
“พะ...พี่สาว ฮานะซัง” ผมพยายามหันไปมองตามแสง ตาที่พร่ามัวค่อยปรับความคมชัดจนปรากฏให้เห็นผู้หญิงสองคนยืนอยู่หน้าคนที่มามุงดู
“นายทำบ้าอะไรกับเพื่อนฉันน่ะ” ฮานะตะโกนเสียงดังไปก่อนนาโอะ
“เหอะ นายนี่มันอนาถจริงๆว่ะ ถึงขาดต้องให้ผู้หญิงสองคนมาช่วยเลยเหรอวะ”
“ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่อง นายมาทำร้ายเพื่อนฉันทำไม”
“เฮ้ย เธออย่าขึ้นเสียงกับฉันนะ เดี๋ยวก็เจอดีหรอก” ชายหนุ่มหันมาให้ความสนใจกับนาโอะและฮานะ
“ยะ...อย่าเข้ามา” ผมพยายามใช้แรงเฮือกสุดท้ายดึงขาของชายหนุ่มเอาไว้เพื่อไม่ให้เขาเดินไปหาผู้หญิงทั้งสอง แต่ก็คล้ายเศษหินที่ริอาจต้านแรงแม่น้ำใหญ่ ผมถูกสะบัดกระเด็นออกมาท้องกระแทกกับพื้นจนเกิดอาการจุก
“ฮานะซัง พี่สาว หนีไป”
ชายรูปร่างไม่ใหญ่มากแต่งตัวเรียบร้อย ใส่เสื้อยืดกางเกงยีนต์ เดินเข้ามาจ้องหน้าฮานะที่เตี้ยกว่าเขาเพียงเล็กน้อย
“โฮ่ เธอน่ารักดีนี่หว่า พอดีไม่ค่อยอยากจะทำร้ายผู้หญิงซะด้วยสิ ถอยไปจะดีกว่านะ”
“อ้อ เหรอ” ฮานะยังคงหน้านิ่ง จ้องมองเข้าไปในดวงตาของชายหนุ่มโดยไร้ซึ่งความเกรงกลัว แต่กลับกัน สายตานั้นกลับสร้างความกลัวให้กับตัวเขาซะเอง
“กะ...ก็บอกแล้วไง ว่าอย่ามายุ่ง” เสียงชายหนุ่มเริ่มสั่น
“ขอโทษทีนะ การที่นายอัดเพื่อนฉันจนปางตายขนาดนั้น มันคงทำให้ฉันไม่อาจเมินเฉยไปได้หรอก ใช่มั้ย...นาโอะ”
“ก็คงอย่างงั้นล่ะนะ” นาโอะเดินเข้ามาเผชิญหน้าแทนที่ฮานะ ถึงแม้ร่างของเธอจะเล็กกว่าฮานะประมาณหนึ่ง แต่รอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจก็ทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะแปลกใจ
“พี่สาว...ถอยออกมา!!!”
“นายน่ะ นอนๆไปเถอะ เดี๋ยวไม่กี่วินาทีก็จบแล้ว” คำพูดของนาโอะดูเหมือนจะทำให้ชายตรงหน้าเริ่มหมดความอดทน เขาไม่รีรอที่จะให้หญิงสาวตรงหน้าตั้งตัว หมัดขวาตรงก็ถูกปล่อยออกมาราวกับจรวดจากแท่นยิง
“ช้ามาก...”
ยังไม่ทันที่จะกระพริบตา เสียงร้องของชายหนุ่มก็ดั่งลั่นไปทั่วทั้งบริเวณ เขากุมข้อมือที่ดูคล้ายจะโดนบิดอย่างรวดเร็ว จนแทบไม่มีใครมองทัน
“ยะ...ยัยบ้า”
“เหอะ แทนที่จะด่าฉัน นายควรจะขอบคุณฉันมากกว่า ถ้าวันนี้ฉันไม่ได้ใส่กระโปรงมานะ ลูกเตะฉันคงทำให้นายสลบเหมือดไปแล้วล่ะ” นาโอะพูดทั้งรอยยิ้มราวกับพญามารที่กำลังกระชากเหยื่อ
ผมแทบไม่เชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงตรงหน้าจะเก่งขนาดนี้ ไม่น่าเชื่อว่าร่างเล็กๆของพี่สาวจะล้มชายร่างใหญ่กว่ามากภายในไม่กี่วินาที
“กะ...แก”
“โอ๊ย หนวกหูจริง นาโอะ รีบๆทำให้มันสลบไปเถอะ ขี้เกียจฟังเสียงหมาขี้แพ้อ่ะ” ฮานะแลบลิ้นใส่ชายหนุ่มที่ไม่มีแม้แต่แรงจะลุกขึ้นยืน
“ถามฟีลดูสิ เขาเป็นคนที่เจ็บที่สุด ถึงแม้คำตอบก็น่าจะรู้อยู่แล้วน่ะนะ”
“แหะๆ พี่สาวรู้สินะ” ผมหัวเราะกลบเกลื่อนความเจ็บปวด
“แน่สิ คนอย่างนายไม่กล้าแม้แต่จะต่อยคนหรอก ขนาดโดนอัดอยู่ฝ่ายเดียวก็ยังอดทนใจเย็นไม่มีทีท่าว่าจะโกรธอะไรเลย”
นาโอะเดินมาพยุงผมให้ลุกขึ้น แต่แล้วก็กลับมีบางสิ่งบางอย่างวิ่งขึ้นมาเกาะบนไหล่ของเธอ จนเธอเผลอปล่อยมือทำให้ผมล้มลงไปกองกับพื้นอีกครั้ง
“เมี้ยว...”
“แมว?” นาโอะค่อยๆอุ้มแมวที่เกาะอยู่ที่ไหล่ลงมา
แมวสีดำใช้หัวถูกับลำตัวของนาโอะคล้ายกำลังออดอ้อน ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเปล่งประกายน่าเอ็นดู
“ยัยบ้า เอาแมวตัวนั้นไปเลยนะ” ชายหนุ่มด้านหลังค่อยๆลุกขึ้นก่อนที่จะเดินไปด้วยความเจ็บปวด โดยที่ไม่หันกลับมามอง
“เจ้าแมวน้อย ขอโทษนะ ท่าทางจะกลับไปอยู่กับเจ้าของไม่ได้แล้วแหละ”
“เจ้าของเก่า? ไอ้ผู้ชายบ้านั้นน่ะเหรอ เจ้าของเก่า”
“อืม เขาเอามันมาทิ้งน่ะ ผมก็เลยขอร้องให้เขาเอามันกลับไป แต่สุดท้ายก็เจ็บตัวจนได้ ฮาฮาฮา” ผมหัวเราะแต่ก็ต้องเอามือขึ้นมาป้องแก้มที่กำลังเผยความเขียวขึ้นเรื่อยๆจากแรงหมัด
 
“นายนี่มันบ้าได้โล่จริงๆ”
“ท่าทางมันจะติดเธอนะ นาโอะ” ฮานะเดินขึ้นมาลูบหัวมันที่ซุบอยู่บนอ้อมแขน ซึ่งเจ้าแมวก็ดูท่าทางเชื่องไม่ได้แสดงอาการขัดขืนแต่อย่างใด
เหมือนเห็นดังนั้นผมจึงลุกขึ้น และพยายามที่จะลูบหัวมันเหมือนกับที่ฮานะทำ แต่ดูเหมือนว่าผมจะคิดผิด...
ทั้งๆที่มันเชื่องกับทั้งฮานะ และนาโอะ แต่มันกลับกางเล็บและข่วนมือผมทันทีที่เข้าไปใกล้มัน แต่โชคดีที่ผมสามารถชักมือกลับมาได้ทัน ก่อนที่จะได้แผลใหม่เพิ่มมาอีกแผล
“เจ้าแมวนี่...ดุเหมือนกับพี่สาวไม่มีผิด”
ทันทีที่พูดจบผมก็โดนบางสิ่งบางอย่างกระแทกเข้าที่แข้ง แน่นอน คนทำคงไม่ใช่ใครที่ไหน นอกจากผู้หญิงจอมโหดที่ยืนอยู่เบื้องหน้า
“มันเจ็บนะครับ พี่สาว”
“สมควร”
เจ้าแมวทำท่าทีคล้ายอยากได้อะไรบางอย่างในกระเป๋ากระโปรงนาโอะ จนสุดท้ายเธอก็ต้องหยิบบางสิ่งบางอย่างที่อยู่ในกระเป๋ากระโปรงออกมา
เจ้าแมวดำไม่รีรอช้า รีบคาบสิ่งนั้นและกระโจนเข้ามาหาผม จนเผลอถอยหลังไปหลายก้าวเพราะความตกใจ
“เมี้ยว...” เจ้าแมวเดินเข้ามาช้าๆ ก่อนที่จะวางสิ่งที่มีรูปร่างคล้ายนกลงบนมือ
“พวงกุญแจ... ของพี่สาวเหรอ”
“เปล่า ไม่ใช่ของฉันหรอก ของนายต่างหาก” นาโอะพูดโดยที่ไม่มองมาหา
“ของผม? พี่สาวให้เหรอ”
“มันเป็นเครื่องรางน่ะ เวลานายผจญภัยจะได้ฉลาด ไม่ทำตัวโง่ๆหาเรื่องแบบนี้ทุกวัน”
“ระ...เหรอครับ” เจ้าแมวดำหลังจากส่งพวงกุญแจเสร็จ มันก็กระโจนเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนผู้ที่คล้ายจะเป็นเจ้าของมันเหมือนเดิม
“จะเลี้ยงมันเหรอ นาโอะ” ฮานะยังคงลูบหัวเจ้าแมวไปมา
“อืม ก็คงต้องเป็นอย่างนั้นล่ะนะ ติดฉันซะขนาดนี้”
นาโอะมองเข้าไปในดวงตาของเจ้าแมว ส่วนผมก็กำลังมองเข้าไปดวงตาของพวงกุญแจรูปนกสีขาว ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แต่ผมกับยิ้มออกเหมือนมองเจ้านกตัวนี้ พวงกุญแจพวงนี้ ราวกับมีเวทย์มนต์บางอย่างแอบแฝงอยู่ภายใน