Thank For Your Smile...น้ำตา...ความฝัน...ความหวัง

บทที่ 10

เหตุการณ์ไม่คาดฝัน

ถึงจะเพิ่งรู้จักกันไม่นาน เจอกันแค่ไม่กี่ครั้ง แต่ฉันก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่าง ที่แผ่ออกมาจากชายหนุ่มคนนี้ ถึงแม้จะไม่สามารถอธิบายออกมาได้เป็นคำพูด หรือตัวอักษรใดๆได้ แต่สิ่งนั้น...ก็ช่างชัดเจนเหลือเกิน ชัดเจนจนไม่อาจปฎิเสธได้ว่ามันไม่มีตัวตนอยู่...จะเรียกว่าเป็นสเน่ห์ หรือแค่ความบ้าและแปลกที่ล้นทะลักออกมาดีล่ะ ฉันก็ไม่อาจรู้เหมือนกัน...

ในที่สุดฉันก็เดินเข้าใกล้ถึงจุดที่รถตู้ที่เปี่ยมไปด้วยพนักงานกำลังยกของกันอย่างแข็งขันจอดอยู่ ดูท่าทางฟีลจะดูตื่นตาตื่นใจกับอุปกรณ์จำนวนมหาศาล ไม่ว่าจะเป็นอุปกรณ์ประกอบฉาก เสื้อผ้า หรือแม้กระทั่งเอฟเฟ็คต่างๆที่ถูกวางแผนไว้แสดงในงาน

“พี่สาว นี่ทัวน์นี้เขาจะไปที่ไหนกันเหรอครับ”

“อ้าว นี่อากิยังไม่ได้บอกนายอีกเหรอ”

ฟีลส่ายหน้าเป็นเชิงปฎิเสธ จนฉันแทบจะเป็นลมล้มพับกับความไม่ละเอียดละออของผู้ชายคนนี้ ที่ไม่ใส่ใจแม้กระทั่งๆที่ที่ตนเองจะไปจนกระทั่งใกล้จะขึ้นรถ

“ไซตามะไงล่ะ ไซตามะ เราเริ่มทัวน์ครั้งนี้กันที่ไซตามะ”

“ไซตามะงั้นเหรอ อืม...มันที่ไหนกันเหรอ”

ฉันแทบจะอยากซื้อแผนที่ประเทศให้ฟีลถือไปด้วยตลอดการเดินทาง แต่น่าเสียดายที่เวลางวดเข้ามาทุกทีจนไม่อาจเดินออกไปไกลจากบริเวณนี้ได้อีกแล้ว

“นาย...ใช่นักผจญภัยจริงเหรอเปล่าเนี้ย ขนาดจังหวัดที่มีชื่อเสียงอย่างนี้ยังไม่รู้จักเลยเนี้ยนะ!!!”

“อืม แล้วตกลงมันคือที่ไหนล่ะ? พี่สาว” ฟีลส่งสายตาใสซื่อบริสุทธิ์จนฉันแทบจะเอามือขึ้นมาก่ายหน้าผาก

“ช่างเถอะ เดี๋ยวไปถึงก็รู้เองแหละ” ฉันตัดบทเมื่อเห็นว่าพนักงานใกล้ที่จะขนของจำเป็นต่างๆขึ้นรถไปเกือบทั้งหมด

“งะ...งั้นเหรอ”

“จะรอดไหมเนี้ย ถามจริง”

“ไม่รู้เหมือนกันสิครับพี่สาว ฮ่าฮ่าฮ่า” ฟีลหัวเราะ ราวกับไม่มีความกังวลในสิ่งที่กำลังรอเขาอยู่เบื้องหน้าเลย

แต่ในขณะที่คล้ายทุกสิ่งทุกอย่างคล้ายจะดำเนินไปตามแผนที่วางไว้ ก็กลับมีเรื่องที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้น

“เอ่อ พวกคุณมีอะไรให้ฉันช่วยมั้ยค่ะ” หนึ่งในพนักงานที่กำลังขึ้นรถขนของ หันมาสังเกตพวกเราที่กำลังหลบอยู่ที่มุมของตึก เพื่อป้องกันไม่ให้ใครเห็นจนกว่าเพื่อนของฉันจะมา

“มะ...ไม่มีอะไรค่ะ ไม่มีอะไร”

“อ้อ งั้นเหรอค่ะ” โชคดีที่พนักงานคนนั้นไม่ได้ติดใจอะไรมาก ทำให้อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอก ถึงแม้ฉันจะบางสิ่งบางอย่างที่เป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่ขึ้นก็ตาม

“พี่สาว ทำไมคนคนนั้นเขาไม่รู้จักพี่อ่ะ พี่ทำงานอยู่กับเขาไม่ใช่เหรอ”

ฉันถึงกับนิ่งไปกับคำพูดของฟีล โดยที่ในใจกำลังกล่าวโทษตัวเองอย่างหนักที่ทำพลาดตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่ม โดยที่สมองยังคงประมวลผลหาคำตอบที่ดีที่สุดออกมาแก้ตัว

ในขณะที่เหงื่อกำลังท่วมตัวเพราะไม่อาจหาคำตอบมาให้ชายหนุ่มที่จ้องหน้าอยู่นี่ได้ ก็กลับมีเสียงหวานๆเสียงหนึ่งดังมาจากทางด้านหลัง “เธอคนนั้นเขาเป็นเด็กใหม่ ก็เลยยังไม่รู้จักเธอ ขอโทษด้วยนะ นาโอะ”

ฉันรีบหันไปมองต้นเสียงที่คล้ายจะเป็นเทวดามาโปรดให้รอดจากสถานการณ์แผนแตกนี้ไปได้

“ฮานะ!!!” หญิงสาวรูปร่างสูงโปร่ง ผมสีบลอนซ์ยาวมาจนถึงหัวไหล่รับกับใบหน้าที่กลมขาวคล้ายพระจันทร์ในคืนวันเพ็ญภายใต้เครื่องสำอางบางๆ ดวงตาที่คมกริบแต่กลับแอบแฝงไว้ด้วยแววขี้เล่น รวมๆแล้วถือว่าเธอเป็นผู้หญิงที่จัดได้ว่าหน้าตาดีในระดับหนึ่งเลยทีเดียว

ฉันรู้สึกโล่งใจทันทีที่ฮานะมาทันเวลาก่อนที่แผนจะแตก เพราะด้วยการวางแผนที่รัดกุมของเธอแล้ว โอกาสที่จะผิดพลาดก็แทบจะเป็นศูนย์

แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็มักจะเกิดขึ้นเสมอ...และดูท่าทางมันจะชอบเกิดติดๆกันซะด้วยสิ

“อิริเอะ...ฮานะซัง” ฟีลพูดออกมาเบาๆคล้ายอุทาน ฉันและฮานะแทบจะหนไปมองชายหนุ่มแทบจะพร้อมเพรียงกัน

“อิริเอะ ฮานะซัง...ใช่ไหมครับ”

“คะ...ค่ะ ใช่ค่ะ”

“พี่สาว อยากบอกนะว่า ไลท์ทัวน์นี้เป็นไลท์ทัวน์ของ...Dual Angle” ฟีลหันมาถามด้วยสีหน้าตกใจ ถึงแม้คนที่ทำหน้าตกใจจะไม่ได้มีแค่เขาคนเดียวตอนนี้ก็ตาม

ฮานะและฉันหันมามองหน้ากันอย่างพร้อมเพรียง ถึงแม้จะไม่ได้พูดอะไร แต่เราทั้งสองก็คล้ายจะสื่อสิ่งที่คิดกันได้

การที่ฟีลรู้จักพวกเรานั้นมันทำให้แผนการหลอกยากขึ้นหลายเท่าตัว แน่นอน ดูท่าทางฮานะที่นับได้ว่าเป็นคนที่วางแผนได้รัดกุม ก็ไม่น่าจะคาดคิดถึงปัญหานี้เหมือนกัน

...ใครจะไปรู้ล่ะ ว่าคนต่างชาติคนนี้จะรู้จักพวกเรา ทั้งๆที่ไม่น่าจะรู้จักแท้ๆ

“อะ...อืม นี่คือไลท์ทัวน์ของ Dual Angle” ฮานะที่คุมสติได้ก่อน ตอบคำถามออกไปเพื่อไม่ให้ดูน่าสงสัย

ทันทีที่ฟีลได้คำตอบ ก็คล้ายเขาจะทำหน้าตื่นเต้นตกใจ ก่อนที่หันซ้ายหันขวาเหมือนกำลังหาอะไรบางอย่าง หรือใครบางคน

“แล้วริกะซัง...อยู่ไหนเหรอครับ ฮานะซัง” ถึงแม้อากาศจะไม่ได้ร้อนอะไร แต่ฉันกลับเหงื่อไหลออกมาอย่างบอกไม่ถูก

ฮานะหันหน้ามามองฉัน เป็นเชิงบอกว่าให้เลิกเล่นสักทีเถอะ ท่าทางจะไปไม่รอดแล้ว

แต่ถึงกระนั้นก็คล้ายมีบางสิ่งบางอย่าง ที่ทำให้ฉันต้องเล่นตามบทต่อไป “ริกะซังเหรอ เธอนั่งรถไฟไปก่อนแล้วล่ะ พอดีฮานะซังมีธุระนิดหน่อยก็เลยจะไปกับรถน่ะ”

ฮานะเมื่อเห็นว่าฉันยังไม่คิดจะเลิกง่ายๆก็ยิ้มออกมา แต่รอยยิ้มนั้นกลับเป็นรอยยิ้มที่กำลังสนุกกับอะไรบางอย่าง

“งะ...งั้นเหรอครับ”

“นาโอะ เดี๋ยวเธอรออยู่ตรงนี้ก่อนนะ ฉันขอไปอธิบายกับคนอื่นๆก่อนว่าทั้งผู้หญิงที่ชื่อ นาโอะ และผู้ชายที่ชื่อ ฟีล เป็นเพื่อนฉันเอง ไม่ต้องสงสัย” ฮานะกระซิบข้างหู

“อะ...อืม ฝากด้วยนะ ฮานะจัง”

“ความจริงเขาก็น่าแกล้งดีหรอกนะ แต่ก็ดูท่าทางเป็นเด็กดีมีมารยาทนี่นา อย่าแกล้งให้มากนักล่ะ ยังไงเขาก็จะเป็นแฟนคลับของเราทั้งคู่นะ...โดยเฉพาะเธอ”

คำพูดสุดท้ายที่ฮานะทิ้งเอาไว้ ทำให้ฉันอดสงสัยไม่ได้ว่าผู้ชายคนนี้จะแปลก และมีอะไรบ้างที่ยังไม่รู้อีกมากมายแค่ไหนกัน

หลังจากนั้นไม่นาน ในที่สุดรถก็ใกล้ที่จะล้อหมุนเต็มที

“ฟีล ไปกันเถอะ”

“อะ...อืม”

ฉันพุ่งตรงไปที่รถตู้ที่ฮานะนั่งอยู่ พนักงานที่เดินผ่านเมื่อรู้ว่าฉันและฟีลเป็นเพื่อนของฮานะ ก็มีหลายต่อหลายคนกล่าวทักทายตามมารยาท

แต่มันทีที่ฟีลเห็นว่าฮานะอยู่ในรถคันเดียวกับเขา ก็เอ่ยปากขอไปกับคันอื่นทันที

“ไม่ได้ๆรถเต็มหมดแล้ว ถ้าจะไปก็ต้องนั่งคันนี้”

เมื่อเห็นว่าไม่มีทางเลือก ชายหนุ่มก็ไม่อาจปฎิเสธสิ่งใดได้อีกแล้ว จึงพยายามหาที่นั่งที่ไกลออกจากฮานะ ซึ่งก็เหลืออยู่ที่หนึ่งพอดี

เมื่อฉันเห็นว่ากำลังมีอะไรสนุกๆ จึงรีบลุกขึ้นจากที่นั่งเดิมที่อยู่ข้างๆฮานะ ไปนั่งที่เก้าอี้ที่อยู่ห่างโดยที่ฟีลได้แต่ทำหน้าเหวอ จนอดหัวเราะออกมาไม่ได้

ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ว่าฉันกำลังแกล้ง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา สุดท้ายฟีลก็ต้องนั่งข้างฮานะตามแผน

“สวัสดี ฟีลจัง นาโอะเผาเธอไว้เยอะเลยนี่นา”

“งะ...งั้นเหรอครับ” หน้าของฟีลแดงก่ำยิ่งกว่าผลมะเดื่อสุข คงเป็นเพราะอย่างนี้ล่ะน่า ที่ทำให้เขาช่างน่าแกล้ง

ในที่สุดรถก็ออกในเวลา 8 โมงเช้าเกือบครึ่ง และดูท่าทาง...ฉันจะได้เห็นใบหน้าที่แดงของฟีลตลอดการเดินทาง

อ่อนต่อโลกซะจริงนะ ฟีลจัง...ท่าทางจะมีเรื่องน่าสนุกต่อจากนี้อีกเยอะเลยล่ะนะ