Adversary รักนี้นายเริ่มก่อน

เขากล่าวกันไว้ว่า ' ที่ใดมีรัก ที่นั้นมีทุกข์ '

      ใช่. แล้วฉันก็เพิ่งเจอมา

           เมื่อไม่นานมานี้คนที่ฉันคิดว่าฉันรักมาก จนฉันไม่อาจมองหาใครใหม่ได้อีกแล้วแต่... เรื่องทุกอย่างก็ไม่ได้เป็นอย่างที่คิด เขามีคนใหม่! คนคนนั้นคือคนที่เขาเลือกสิ้น้ะทำยังไงได้ล้ะ เราก็คงบังคับใครไม่ได้ และมาตอนนี้ไหนจะเรื่องครอบครัวที่บ้าน พ่อแม่ของฉันทะเลาะกันน้องชายของฉันหนีออกจากบ้าน รู้สึกมืดเเปดด้านไปหมดแล้ว TT ไม่เคยรู้สึกท้ออะไรขนาดนี้น้ะเนี้ย เห้ออยากให้เรื่องทุกอย่างตื่นมาแล้วเป็นแค่ความฝัน...อีกแค่ 1 อาทิตย์ฉันก็จะต้องย้ายไปเรียนโรงเรียนใหม่เพราะพ่อกับแม่ของฉันทะเลาะกันอย่างรุนแรงถึงขึ้นหย่า แล้วฉันย้ายมาอยู่กับใครน้ะหรอ ก็แม่สิ้ ฉันกับแม่ตอนนี้เราหัวอกเดียวกันพ่อของฉันมีคนใหม่ มันทำให้ฉันนึกถึงเรื่องของแฟนเก่า... แต่ฉันจะต้องย้ายบ้านไปล้ะ การย้ายบ้านไปที่ใหม่ๆครั้งนี้ฉันกะว่าจะเริ่มต้นใหม่ทุกอย่าง ลืมเรื่องราวที่ผ่านเข้ามาให้ได้ พอแล้วล้ะกับเรื่องรักเพ้อเจ้ออะไรนั่น เพราะยังไงคนที่ยืนต่อไปคือฉัน!

          หลังจากที่ฉันย้ายมาได้ 3 วันแล้วก็ต้องไปทำเรื่องเรียนต่อ ครอบครัวของฉันก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไรมากแต่ก็ไม่ถึงกับต้องลำบาก อันที่จริงฉันอยากเรียนนอกเมืองมากกว่าน้ะฉันรู้สึกว่ามันไม่วุ่นวายแต่ในเมื่อแม่ของันรู้จักอาจาร์ยสอนภาษาอังกฤษที่นั้นฉันจึงต้องไปเรียนที่นั้นเพื่อให้แม่สบายใจ แน่นอนฉันเก่งภาษาอังกฤษน้ะ เพราะพ่อของฉันเป็นคนต่างประเทศอย่างน้อยฉันก็มีเชื้อความฉลาดของพ่ออยู่บ้างน้ะเนี้ย^^

ณ ห้างสรรพสินค้าที่หนึ่ง

          วันนี้ฉันต้องมาซื้อของเสื้อผ้าเข้าบ้านใหม่ และเครื่องแบบนักเรียนสีแดงสด ใช่ตอนนี้ฉันเดินอยู่คนเดียว สาวตัวเล็กๆอย่างฉันจะต้องมาแบกของเยอะเยะเพียงลำพัง TT ให้ตายสิ้ทำไงได้ล้ะก็เพื่อนยังไม่มีสักคนเลยหนิ... แต่พูดถึงน้ะ ก็มีหนุ่มคนนึงข้างๆบ้านฉันเมื่อวานต้องฉันเข้าบ้านเข้าหันมามองฉันเรามองกันราวประมาณ2-3 นาทีได้ แต่... หน้านิ่งมว๊ากกก ไม่น่าจะเป็นมิตรได้555 แล้วนี่ก็ใกล้ดึกล้ะ ฉันต้องกลับบ้านพร้อมยกของเหมือนอีบ้าหอบฟ่าง  [ป้ายรถเมล์] อือหือ ถ้าจะน่ารักขนาดนี้น้ะ ไม่เห็นมีรถมาสักคันเลย แล้วจะมีป้ายรถเมล์ทำไมฟ้ะเนี้ย -^-   ปั้ง! เสียงปืนดังลั่นจากข้างหลังของฉัน!!  '' เห้ย!! แกไม่รอดหรอก '' กลุ่มวัยรุ่นผู้ชายอายุน่าจะประมาณเท่าฉันนี้ล้ะ 10-20 คนได้วิ่งไล่ผู้ชายคนนึง ละ ละ ละ แล้ว!! นายจะวิ่งมาทางฉันทำม้ายเนี้ยยย !!!!!  ฟึ้บ! ปั้ง! นายคนนั้นวิ่งกระโจนเข้ามาล้มทับฉันอีกที " โอ้ยยย ! นี่นายจะวิ่งมาทางนี้ทำไมเนี้ย !@#$%^&*()_+}: " [ วีนนนน ]  " หนิ! แม่คุณถ้ายังไม่อยากตายก็เลิกบ่น! " ฟึ้บ! นายคนนั้นกำลังลุกขึ้นวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว และแล้วมะมะมะ มือ! ไม่น้ะนายคนแปลกน่าจูงมือฉันวิ่งตามข้างทางรถที่แล่นอย่างรวดเร็ว ข้างฉันก็สั้นน้ะบ้าจริง ข้าวของ หล่นหมดแล้ว และฉันเกี่ยวอะไรเนี้ย ทำไมฉันต้องวิ่งมากับายด้วย ปึก! '' นี่นายก่อนจะลากใครวิ่งมาช่วยดูหน่อยได้ไหมว่าขาฉันสั้น '' มึงนายแปลกน่าเห็น ฉันหล่ม อยู่ดีๆก็... ฟุ้บ! เขาแบกฉันคึกหลังของเขาอย่างกับกระสอบทรายแล้ววิ่งต่อ เเต่เรดาที่ฉันเห็นกลุ่มผู้ชายเริ่มใกล้เข้ามายิ่งเรื่อยๆ พร้อมกับปืน นายคนแปลกหน้าวางฉันลง ต่างมองหาทางอย่างรุกร้น ตอนนี้เราทางตันแล้ว ข้างหน้าเป็นสะพานแม่น้ำอย่างอย่างเอาไงล้ะ '' นี่เธอ ฉันนับ 3 โดดเลยน้ะ '' โดด? โดดน้ำหรอ '' ห้ะ อะไรน้ะโดด นายจะบ้าหรอนั้นแม่น้ำน้ะย้ะอีกอย่างฉัน...''    '' สาม! '' แล้วสองกับหนึ่งหายไปหนายยยย! ฉันกำลังจะบอกว่าฉันว่ายน้ำไม่เป็น TT ตู้มม!!!! '' เจอกันคราวหน้า นายตายแน่ '' เสียงของคนคนนึงหนึ่งในแก้งที่วิ่งไล่เราตามมา '' ฉันว่ายน้ำไม่เป็น!!!! '' ฉันตะกุ่ตะเขี่ยมรแม่น้ำ และฉันก็.....

         '' เธอๆ เธอเป็นอะไรไหม '' นี่ฉันตายแล้วหรอเนี้ยนายเป็นใครเทวดาหรอ อ้าาาา หล่อจัง. สั้นจมูกที่โด่งๆนั้น ผมสีกรมเข้ม แววตาที่คมสั้นโดษ และริ้มฝีปากที่บางเป็นรูปสวยงาม  เอ้ะ! รู้สึกว่าหน้าคุ้นๆ นาย!! นี่ฉันยังไม่ตายใช่ไหม ขอบคุณฉัยรอดแล้ว '' นี่เธอ ยัยบ้า ว่ายน้ำไม่เป็นทำไมไม่บอกล้ะ " ฉันกำลังจะบอกแต่นายดึงฉันลงมาแล้วต่างหาก - - " ก็นายนับเร็วไปใครจะบอกทันล้ะ " เปียกหมดแล้วสะด้วยตอนนี้หาวชะมัด " เป็นอะไรไหม ? " นายหน้าเข้มคนนั้นถามฉัน " อ่อหรอ? คงไม่เป็นอะไรเลยมั้ง อยู่ดีๆก็พาฉันวิ่งมาข้างๆถนนแล้วนี่ยังพาฉันกระโดดลงน้ำที่ว่ยไม่เป็นอีก ฉันนี่ซวยแท้ๆที่ดันมาเจอนายเนี้ย! "  เขาชะงักกับที่ฉันเหวี่ยงไปแล้ว " เออๆ รู้แล้วไปลุก " ที่บ่นไปตะกี้สงสัยไม่ได้ฟังเลยมั้งแล้วนี้ดึงฉันลุกอีก " ไปไหนอีกล้ะ " -0- นายนั้นยังไม่ตอบอะไรแต่พอเดินไปสักพัก " บ้านเธออยู่ไหนเดียวฉันไปส่ง " นายนั้นโบกแท็กซี่ที่อยู่ข้างทาง แล้วบอกคนขับไปทางบ้านฉันทันที ... ตอนนี้สภาพขงฉันเหมือนลูกแมวที่เปียกน้ำมา และบรรยากาศบนรถที่เปิดแอร์ หนาวชะมัด ฉันตัวฉาไปหมดแล้ว พึ่บ! อยู่ดีๆนายนั้นก็เอามืออีกข้างมาโอบไหล่ฉันพร้อมกับเอาเสื้อคลุมที่เข้าใจอยู่โอบฉันไว้ '' นี่นายทำไรอ้ะ!! '' ฉันขมวดคิ้วย่ช้อนกลับอย่างรวดเร็ว '' อยู่นิ่งๆถ้ายังไม่อยากเเข็งตายละคน ยัยแมวบ้า '' ห้ะ นี่ถือวิสาสะตั้งชื่อฉันเองอ่าน้ะ -///- แต่ก็เริ่มอุ่นจริงๆอาจเป็นเพราะร่างกายของเขาตัวใหญ่กว่าฉันหรืออาจเป็นเพราะฉันตัวเลกผิดปกติโอบฉันเอาไวเมื่อถึงบ้านเขาก็เอ่ยคำว่า'ขอโทษ' อย่างนิ่งๆแล้วเราก็แยกจากกัน เฮ้อเกือบตายแล้วล้ะไหมฉัน เพราะนายแท้ๆ วันนี้วันซวยอะไรเนี้ยข้าวของที่ซื้อมาก็หล่นหายหมด อย่างน้อยก็เหลือชีวิตกลับมาน้ะ นาบิโกะ เฮ้อ.....

เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไป ติดตามตอนต่อไปได้เลยน้ะค้ะ

(ก็ฝากติดตามด้วยน้ะค้ะ พึ่งหัดเขียนเป็นครั้งแรกอยากให้เข้าถึงอารมณ์มากกว่านี้จังยังไงๆถ้าพิมพ์ผิดพลาดตรงไหนก็ขออภัยด้วยน้ะค้ะเดียวพน.จะมาเขียนตอน 2 ให้น้า