all my love รักหมดใจนายคนนี้

บทที่ 2 ก็ไม่รู้สินะ(?)
>P’ocean<
ไอ้เด็กบ้านั้นบังอาจมากที่ฟังผมพูด
สวัสดีครับผมชื่อ โอเชี่ยน   ชัยชนะ  ประยูรวงศ์ ปี 3 ตอนนี้ผมกัมลังดูนักวิ่งกีฑา อยู่ครับสมน้ำหน้ามาวันแรกก็โดนแล้ว
“เฮ้ย! น้องเป็นไรเปล่า”
“อ่าว ไปสะล่ะ ฮ่าๆๆ”สะใจว่ะ ผมพูดคนเดียว
“ไอ้อุ่น!”เพื่อนเด็กนั้นพูดขึ้น
“หัวเราะหาอะไรว่ะมึง แล้วยังไม่ไปดูมันอีกนะมึง”อามร์ เพื่อนผมพูดขึ้น จะโวยวายอะไรกันนะหนา
“อามร์ มึงไปดูดิ”ผม
“ไม่อ่ะ กูไม่ได้ทำ”
“ชิส์..”ก็ได้ฟ่ะ
ผมถอนหายใจแล้วเดินไปที่ ตรงที่มีไทยมุงยืนอยู่(เป็นฝูง) จะว่าไปมันชื่ออะไรนะ จำไม่ได้ว่ะ ช่างแ.ม่ง 
“อย่ามุงดิว่ะครับ!”ผมตะโกนบอกเพราะไม่งั้น ไอ้เปี๊ยก ไม่มีอากาศหายใจแน่
“อึก..แฮ่ก..แฮ่ก”เสียงหายใจที่ถี่รั่วของมันทำให้ผมคิดว่ากูทำอะไรลงไปกูรังแกเด็กหรอนี่
“มองอะไรนักหนา! ไม่มีอะไรทำกันรึไง!”ผมตะโกนอีกครั้ง ตอนนี้ทุกคนมองผมด้วยสายตาตัดพ้อคงคิดว่าผมเป็นปิศาจหรือตัวอะไรสักอย่าง เพราะทุกคนก็เห็นว่าผมเป็นคนสั่งให้ไอ้เปี๊ยกนี่ออกมาวิ่งโดยที่ไม่ถามเรื่องสุขภาพซ๊ากกกกคำ
“เดี๋ยวพี่เอง..”ผมพูด กับเพื่อนของไอ้เปี๊ยก ตอนนี่ไม่รู้ชื่อเรียกอย่างนี้ไปก่อนก็แล้วกัน
“…”
มันเงียบ ผมไม่พูดอะไรหลังจากนั้น ได้แต่อุ้มไอ้เปี๊ยกขึ้นมาแล้วพาไปห้องพยาบาล
“ไออุ่น เป็นอะไรงั้นหรอ”วี(มาตอนไหน)
“เป็นลมน่ะ”
แล้วผมก็จั่มออกมาทันที่
 
 
 
 
->ห้องพยาบาล<-
“เวรเอ้ย ครูไปไหนเนี่ย”กูทำเองก็ได้ว่ะว่าแล้วก็ว่างไอ้เปี๊ยกลงบนเตียง บรรยากาศมันหน้า…ไม่ ไม่นี่กูคิดอะไรกับคนป่วยว่ะ มันไม่ได้หรอกมันเหมือนลักหลับ อย่างผมน่ะนะมันต้องตอนตื่นเท่านั้นครับหึหึ
ผมเดินไปหยิบขวดยาที่อยู่บนชั้น แล้วกูจะป้อนไงว่ะมันหลับอยู่
“เฮ้ย”ผมสะกิดเรียก
“…”
มึงอย่าเงียบดิ แล้วให้กูทำไงเนี่ย
“เฮ้อ เอาว่ะ”
ผมตัดสินใจอมยาไว้ในปาก  แล้วก้มตัวลงไปป้อนยาให้มัน
“อือออ”
แล้วก็มาอมน้ำแล้วจูบมันอีกทีริมฝีปากเล็กอ้าออกรับน้ำจากผม ผมสอดลิ้นร้อนเข้าไปในปากของคนตัวเล็ก และมันก็มีการตอบสนองกลับมามันจูบผมตอบแต่ผมว่ามันไม่รู้ตัว จึงถอนริมฝีปากออกแล้วก็ไม่ลืมจะห่มผ้าให้มัน
 
 
 
 
->โรงอาหาร<-
“เป็นไง หาเรื่องได้เรื่องเลยดิมึง”กูยังไม่ทันนั่งเลย มึงจะรีบแซวไปไหน ผมแกล้งเดินเลยทำเป็นมองไม่เห็นมัน
“เฮ้ย! มึงจะไปไหนกูแซวนิดเดียวเอง แล้วน้องมันเป็นไงมั่ง”อาร์ม
“เออ ตอนนี้แม่.หลับไปล่ะ มึงกินข้าวยัง”
“ยังรอมึงอยู่เนี่ย”
“เออ”
“กินข้าวเส็จมึงจะไปดูน้องมันป่ะเนี่ย”
“เออ”
“คิดเรื่องมันอยู่อ่ะดิ”
“เออ”
“จะว่าไปน้องมันก็น่ารักดีเหมือนกันนะ คนนี้กูขอได้ป่ะ”
“ไม่ได้!!!”ผมผมตะโกนลั่นโรงอาหารไปอย่างไม่รู้ตัว
“เอ่อ…”
“กูไปล่ะ ไม่หิวจะไปดูมันก่อน”ผมพูดตัดบทก่อนที่มันจะถามอะไรไปมากกว่านี่
 
 
>N’aiaun<
ผมไม่รู้ว่าผมหลับไปนานเท่าไหร่แล้ว แต่ผมฝันว่าไอ้พี่บ้านั้นจูบผมด้วยล่ะ >///<
“อ้าวเธอไม่เป็นไรแล้วหรอ”อาจารย์
“เอ่อ..ไม่เป็นไรแล้วครับ”
“พูดครับทำไม ทำไมไม่พูดค่ะล่ะ แล้วนี่เธอใส่ชุดนักศึกษาชายมาทำไม เป็นสาวหล่อหรอ ถึงจะเป็นสาวหล่อแต่ที่นี่ไม่ให้นักศึกษาหญิงใส่ชุดนักศึกษาชายมานะ”
 
60% 
ต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้อัพนาน(มากกกกกกกกกกกก) พอดีเค้าลืม T^Tว่ามีนิยายเรื่องนี้อยู่บนโลกนี้ แต่ไม่ต้องห่วง ที่หายไปไม่ได้ไปตายที่ไหน(จริงๆก็ตายอยู่หน้าคอม)ตอนนี้เริ่มติดเกมมากขึ้นทุกวัน เปิดคอมเป็นต้องออนการิน่าอยู่ตลอดY-Y เอาเป็นว่าเก๊าก้อโทดเป็นอย่างสู๊งงงงงงงง  อ่านหนังสือก่อน เด็กดีก็อย่าลืมอ่านกันนะ คิรคิร(แล้วก็เปลียนเนื้อเรื่องเล็กน้อย จะได้ไม่ติดขัด)
แล้วก็
 
เม้นท์ด้วยนะ(ไม่เม้นท์ไม่อัพเน้อ)