เวทย์ต้องห้ามศาสตร์ต้องรัก

ในยามฝนที่ตกโปรยปรายมีสองพี่น้องคู่หนึ่งนั่งมองสายฝนที่ตกลงมาพวกเธอกำลังรอใครอยู่นะ
"พี่เนสคุณพ่อคุณแม่ไปไหนหรอ" "พ่อแม่ไปทำงานน่ะนิสอยากหิวรึยัง " จะว่าไปยัยนิสยังไม่กินอะไรเลยนิ 
"นิสยังไม่หิวคะจะรอคุณพ่อกับคุณแม่"  "พ่อแม่กว่าจะกลับมาคงอีกนานถ้านิสไม่กินเดี๋ยวพ่อแม่จะ
ดุเอานะ"
"ไม่อาวววววว"  "นิส!!!"   "ฮือๆพี่เนสน่ากลัวฮือๆ"  โถ่เอ้ยยยอีกแล้วหรอยัยเนสทำยัยนี่ร้องอีกแล้วเบื่อๆ
"นิส.....อย่าร้องสิกินข้าวก่อนนะเดี๋ยวพ่อกับแม่จะเป็นห่วงแต่ถ้านิสไม่กินพ่อแม่ะไม่กลับมา"
"จริงหรอพี่เนสนิสจะกินข้าวตอนนี้นิสหิวแล้ว"  ยัยนี่ถูกหลอกง่ายไปมั้ง 15นาทีผ่านไป
"ว้าววววพี่เนสน่ากินจัง"  "อย่าพูดมากรีบๆกินไปเหอะน่า"
"ค่าาาา  งับ" " เป็นไง"  "อร่อยมากๆเยย" "เหอะ"  จริงหรออร่อยจริงๆหรอ
 เวลา  20.30
"คุณแม่กลับมาแล้วเย่" "กลับมาแล้วเนส.... นิส"
"สวัดีค่ะคุณแม่"  "จ้าแล้วเนสไปไหนจ๊ะนิส"   "พี่เนสอยู่บนห้องคะ"
ณ   ห้องนอนของ เนส
เฮ้ออออ วันนี้เหนื่อยเป็นบ้าแม่กับพ่อคงกลับมาแล้วสินะคงอยู่กับนิส
ทำไมกันทำไมกันนะ ทุกคนถึงต้องเอาใจใส่ดูแลนิสกันนักนะอเฮ้อออ
"เหมียววววววว"  เอ๊ะนั่นแมวนิเข้ามาได้ยังไงกันนะ  ในปากมันเหมือนคาบบางอย่างไว้  จดหมายนิ
ฉันเลยยิบมันมาอ่าน   'ถึงรินนิเนส   เนสลูกรักถึงเวลาแล้วสินะที่เนสจะกลับมาอยู่กับแม่เนสแม่ขอโทษที่ต้องทิ้งลูกไปเพราะเหตุจำเป็นจึงทำให้ลูกรักของแม่ต้องลำบากขนาดนี้แม่ขอโทษนะเนสเดี๋ยวต่อไปลูกก็จะสบาย แม่จะไม่ให้ลูกต้องลำบาก เพราะฉะนั้นแม่จะพาลูกกลับโลกเวทย์มนตร์บ้านของเราอีกไม่นานอีกไม่นานแล้ว       
                                                                                   ด้วยรัก ลิเดีย'
"อะ...อะไรกัน"  แม่ของฉันชื่อ แอนนา ไม่ได้ชื่อ ลิเดีย  ถึงฉันจะเป็นลูกบุญธรรมก็เถอะแต่แม่บอก
ว่ารับฉันมาเลี้ยงจากสถานที่สงเคราะห์ฉันไม่รู้จักแม่ที่แท้จริง ว่าแต่เจ้าแมวหายไปไหน?
เอ๊ะ!!!หายไปไหนกัน    "ปังง!!!! พี่เนสสสส"
"ว้ายยย!!!  นิสพี่ตกใจหมดเลย " "  ขอโทดดดดค่าพอดีคุณแม่เรียกพี่เนสอ่าาาา"
อื้อ เดี๋ยวลงไป             
3 นาทีต่อมา
แม่เรียกเนสมามีอะไรหรอคะแล้วพ่อไปไหนหรอคะ     เจมส์เค้างานยุ่งน่ะเลยกลับช้าหน่อย
"ค่ะ...แล้วคุณแม่เรียกเนสมามีอะไรหรอค่ะ"  "แม่เห็นนิสบอกว่าเนสทำอาหารอร่อยจะเป็นการรบกสนมั้ยที่แม่อยากทานอาหารฝีมือเนส"
"ได้สิคะ "นี่ฉันไม่ได้ฝันไปสินะแม่อยากทานอาหารที่เราทานจริงๆ  สาวน้อยแอบดีใจ
 
 15 นาทีต่อมา
"สเต็กไก่ มาแล้วคะแม่"  "ขอบคุณนะเนสเนสไปกล่อมน้องนอนเถอะป่านนี้นิสคง่วงมากแล้ว"
"คะ...แม่" ทำไมฉันรู้สึกว่าพูดคำว่าแม่ออกมาลำบากจังนะ