เวทย์ต้องห้ามศาสตร์ต้องรัก
เขียนโดย เฟทซัง
วันที่ 18 ธันวาคม พ.ศ. 2556 เวลา 17.55 น.
แก้ไขเมื่อ 19 ธันวาคม พ.ศ. 2556 20.38 น. โดย เจ้าของนิยาย
1) จดหมายจากแม่
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความในยามฝนที่ตกโปรยปรายมีสองพี่น้องคู่หนึ่งนั่งมองสายฝนที่ตกลงมาพวกเธอกำลังรอใครอยู่นะ
"พี่เนสคุณพ่อคุณแม่ไปไหนหรอ" "พ่อแม่ไปทำงานน่ะนิสอยากหิวรึยัง " จะว่าไปยัยนิสยังไม่กินอะไรเลยนิ
"นิสยังไม่หิวคะจะรอคุณพ่อกับคุณแม่" "พ่อแม่กว่าจะกลับมาคงอีกนานถ้านิสไม่กินเดี๋ยวพ่อแม่จะ
ดุเอานะ"
"ไม่อาวววววว" "นิส!!!" "ฮือๆพี่เนสน่ากลัวฮือๆ" โถ่เอ้ยยยอีกแล้วหรอยัยเนสทำยัยนี่ร้องอีกแล้วเบื่อๆ
"นิส.....อย่าร้องสิกินข้าวก่อนนะเดี๋ยวพ่อกับแม่จะเป็นห่วงแต่ถ้านิสไม่กินพ่อแม่ะไม่กลับมา"
"จริงหรอพี่เนสนิสจะกินข้าวตอนนี้นิสหิวแล้ว" ยัยนี่ถูกหลอกง่ายไปมั้ง 15นาทีผ่านไป
"ว้าววววพี่เนสน่ากินจัง" "อย่าพูดมากรีบๆกินไปเหอะน่า"
"ค่าาาา งับ" " เป็นไง" "อร่อยมากๆเยย" "เหอะ" จริงหรออร่อยจริงๆหรอ
เวลา 20.30
"คุณแม่กลับมาแล้วเย่" "กลับมาแล้วเนส.... นิส"
"สวัดีค่ะคุณแม่" "จ้าแล้วเนสไปไหนจ๊ะนิส" "พี่เนสอยู่บนห้องคะ"
ณ ห้องนอนของ เนส
เฮ้ออออ วันนี้เหนื่อยเป็นบ้าแม่กับพ่อคงกลับมาแล้วสินะคงอยู่กับนิส
ทำไมกันทำไมกันนะ ทุกคนถึงต้องเอาใจใส่ดูแลนิสกันนักนะอเฮ้อออ
"เหมียววววววว" เอ๊ะนั่นแมวนิเข้ามาได้ยังไงกันนะ ในปากมันเหมือนคาบบางอย่างไว้ จดหมายนิ
ฉันเลยยิบมันมาอ่าน 'ถึงรินนิเนส เนสลูกรักถึงเวลาแล้วสินะที่เนสจะกลับมาอยู่กับแม่เนสแม่ขอโทษที่ต้องทิ้งลูกไปเพราะเหตุจำเป็นจึงทำให้ลูกรักของแม่ต้องลำบากขนาดนี้แม่ขอโทษนะเนสเดี๋ยวต่อไปลูกก็จะสบาย แม่จะไม่ให้ลูกต้องลำบาก เพราะฉะนั้นแม่จะพาลูกกลับโลกเวทย์มนตร์บ้านของเราอีกไม่นานอีกไม่นานแล้ว
ด้วยรัก ลิเดีย'
"อะ...อะไรกัน" แม่ของฉันชื่อ แอนนา ไม่ได้ชื่อ ลิเดีย ถึงฉันจะเป็นลูกบุญธรรมก็เถอะแต่แม่บอก
ว่ารับฉันมาเลี้ยงจากสถานที่สงเคราะห์ฉันไม่รู้จักแม่ที่แท้จริง ว่าแต่เจ้าแมวหายไปไหน?
เอ๊ะ!!!หายไปไหนกัน "ปังง!!!! พี่เนสสสส"
"ว้ายยย!!! นิสพี่ตกใจหมดเลย " " ขอโทดดดดค่าพอดีคุณแม่เรียกพี่เนสอ่าาาา"
อื้อ เดี๋ยวลงไป
3 นาทีต่อมา
แม่เรียกเนสมามีอะไรหรอคะแล้วพ่อไปไหนหรอคะ เจมส์เค้างานยุ่งน่ะเลยกลับช้าหน่อย
"ค่ะ...แล้วคุณแม่เรียกเนสมามีอะไรหรอค่ะ" "แม่เห็นนิสบอกว่าเนสทำอาหารอร่อยจะเป็นการรบกสนมั้ยที่แม่อยากทานอาหารฝีมือเนส"
"ได้สิคะ "นี่ฉันไม่ได้ฝันไปสินะแม่อยากทานอาหารที่เราทานจริงๆ สาวน้อยแอบดีใจ
15 นาทีต่อมา
"สเต็กไก่ มาแล้วคะแม่" "ขอบคุณนะเนสเนสไปกล่อมน้องนอนเถอะป่านนี้นิสคง่วงมากแล้ว"
"คะ...แม่" ทำไมฉันรู้สึกว่าพูดคำว่าแม่ออกมาลำบากจังนะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ