นักเรียนหน้าใหม่กับนายเย็นชา[EXO]
10.0
เขียนโดย 
Pimnalita
วันที่ 14 ธันวาคม พ.ศ. 2556 เวลา 18.38 น.
12 ตอน
4 วิจารณ์
19.86K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 18 มกราคม พ.ศ. 2557 19.07 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
9)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความฟุ่บ
เคร้ง
โครม~
เสียงของหล่นแตกกระจายสาเหตุมาจากร่างผู้ชายคนนหนึ่งที่เขาเพิ่งจะหมดฤทธิ์หมาป่า แต่กลับมาทรมานเพราะเป็นน้องใหม่ ในห้องตอนนี้ถ้าใครเข้ามาคงจะคิดว่าเป็นห้องเก็บของ ซึ่งมันแตกต่างกับก่อนหน้านี้ที่ทุกอย่างถูกจัดเป็นระเบียบ
"โอ๊ยยยย"
เสียงร้องเพราะความทรมานดังไม่เคยหยุด เขาทรมานมากซะจนน้ำตาไหล
"อึก"
ปัง
"จจะ...จงอิน"เสียงหญิงสาวเสียงนี้เปรียบดังเสียงสวรรค์สำหรับเขา
"โอ๊ย...อึก"
"นนะ..นายเป็นอะไร ดีนะที่ฉันเอะใจ"
"..."
"ไปโรงพยาบาลเถอะ"
"อย่า...ไม่ไป"
"แล้วนายจะหายยังไงเล่า"
"ไม่ไป.."
"นายอย่าดื้อสิ"ซินพยายามดึงแขนจงอิน แต่จงอินใช้แรงที่แทบจะไม่มีรั้งไว้
"ขอร้อง...ไม่ไป"
".....งั้นนายไปนอนก่อน ฉันจะโทรไปบอกคริส"
"...."
ตื้ด ตื้ด
[ฮัลโหล]
"คริสๆๆๆๆ จงอินแย่แล้วอ่ะ ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร นายรีบมาดูหน่อยสิ"
[โอเคๆ ฉันจะรีีบไป]
ฉันนั่งรอคริสอยู่หน้าบ้านจงอินและไม่นานเขาก็มา
"จงอินแกเป็นอะไร"คริสถามด้วยความเป็นห่วง
"เดี๋ยวก็หาย.."น้ำเสียงของจงอินดีขึ้นเรื่อยๆ เขาเริ่มปรับตัวได้เรื่อยๆ เพราะใกล้แล้วที่เขาจะเป็นหมาป่าอย่างเต็มตัว
"แกนอนพักเถอะ มีอะไรก็เรียกได้"เมื่อคริสพูดจบเขาก็เดินออกมาหาซินที่นั่งอยู่ที่ห้องโถง
"ทำไมเธอถึงไม่พามันไปโรงพยาบาลล่ะ"
"ก็เขาขอร้องว่าไม่ไป จะให้ฉันทำไง"
"ให้มันนอนพักก่อนดีกว่า"
"อื้ม...ฉันว่าฉันไปทำข้าวต้มให้จงอินดีกว่า นายจะเอาด้วยมั้ย"
"ไม่หล่ะ เธอไปทำเถอะ"
"อืม"
ซินใช้เวลาไม่นานในการทำข้าวต้ม แต่ขณะที่ซินหยิบจานนั้น
เพล้งง~
"ซิน.."สองเสียงเรียกชื่อเดียวกันดังมาจากสองที่ ที่แรกไม่ต้องก็ก็รู้ว่าต้องเป็นคริส แต่อีกที่น่ะ....เขาฟื้นตัวแล้ว
ฉึก!
"โอ๊ย"
"ซิน.."
"จงอิน!! นายไม่เป็นไรแล้วหรอ"
"เธอน่ะแหละ.. เลือดไหลแล้วนั่น"พูดจบจงอินก็เดินมาพร้อมจับที่นิ้วซินดูอย่างอ่อนโยน แบบนี้มันทำให้เธอหวั่นไหวได้ไม่น้อย
"อ่าว..จงอินแกไม่เป็นไรแล้วหรอ"เสียงคริสพูดแทรก
"คริส นายมาก็ดีและเก็บเศษจานหน่อย เดี๋ยวฉันจะพาซินไปทำแผล"
"โหๆๆ มาถึงก็โดนใช้เลย"
จงอินพาซินเดินมาที่ห้องโถงพร้อมหยิบกล่องยามาด้วย
"นายเอาทิชชู่มาสิฉันจะเช็ดเล...โอ๊ะ"ไม่ทันที่ซินจะพูดจบจงอินก็ก้มลงดูดเลือดที่นิ้วซิน สำหรับซินมันดูเป็นการทำแผล แต่จงอินมันเป็นอาหารที่อร่อยสำหรับเขา "เอ่อ..นายเลือดหมดแล้วมั้ง"
"อ่อ..เลือดเธออร่อยไปหน่อย"
"ห๊ะ?"
"ฮ่าๆ ล้อเล่น"
เมื่อทำแผลเสร็จจงอินก็เดินมาส่งซินที่หน้าบ้านเพราะจงอินบอกว่าหายดแล้ว
ระหว่างทางเดิน
"หวัดดีจ้ะน้องงงง"
"น่ากิน.."
"กลิ่นหอมจังนะ"กลุ่มแขกที่ไม่ได้รับเชิญ4-5คนเดินเข้ามาทักทายซิน
"เฮ้ย พอแล้ว เดี๋ยวเหยื่อตกใจหมด"
"พพะ..พวกนาย ต้องการอะไร"
"ถามอย่างนี้ไม่กลัวคำตอบหรอ"
"ลล..แล้วต้องการอะไรเล่า"
"ฉันอยากให้เธอมากับฉัน"
"ฉันไม่ไป!"
"หรือจะให้ไอ้จงอินมันตาย!!!"
"นนะ..นาย หมายความว่าไง"
"เธอนี่ซื่อจังนะ"บุคคลนิรนามเดินมาใกล้ซินพลางเอามือไล้แก้มอย่างน่าขนลุก
"ฉันไม่เชื่อนายหรอก"
"ก็แล้วแต่ถ้าเธออยากให้จงอินมันตาย ถ้าฉันเป็นมันฉันคงเสียใจเอามากๆเลยหล่ะ"
"แล้วนายจะพาฉันไปไหน"
"มากับฉันสิแล้วเธอจะรู้..."
เคร้ง
โครม~
เสียงของหล่นแตกกระจายสาเหตุมาจากร่างผู้ชายคนนหนึ่งที่เขาเพิ่งจะหมดฤทธิ์หมาป่า แต่กลับมาทรมานเพราะเป็นน้องใหม่ ในห้องตอนนี้ถ้าใครเข้ามาคงจะคิดว่าเป็นห้องเก็บของ ซึ่งมันแตกต่างกับก่อนหน้านี้ที่ทุกอย่างถูกจัดเป็นระเบียบ
"โอ๊ยยยย"
เสียงร้องเพราะความทรมานดังไม่เคยหยุด เขาทรมานมากซะจนน้ำตาไหล
"อึก"
ปัง
"จจะ...จงอิน"เสียงหญิงสาวเสียงนี้เปรียบดังเสียงสวรรค์สำหรับเขา
"โอ๊ย...อึก"
"นนะ..นายเป็นอะไร ดีนะที่ฉันเอะใจ"
"..."
"ไปโรงพยาบาลเถอะ"
"อย่า...ไม่ไป"
"แล้วนายจะหายยังไงเล่า"
"ไม่ไป.."
"นายอย่าดื้อสิ"ซินพยายามดึงแขนจงอิน แต่จงอินใช้แรงที่แทบจะไม่มีรั้งไว้
"ขอร้อง...ไม่ไป"
".....งั้นนายไปนอนก่อน ฉันจะโทรไปบอกคริส"
"...."
ตื้ด ตื้ด
[ฮัลโหล]
"คริสๆๆๆๆ จงอินแย่แล้วอ่ะ ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร นายรีบมาดูหน่อยสิ"
[โอเคๆ ฉันจะรีีบไป]
ฉันนั่งรอคริสอยู่หน้าบ้านจงอินและไม่นานเขาก็มา
"จงอินแกเป็นอะไร"คริสถามด้วยความเป็นห่วง
"เดี๋ยวก็หาย.."น้ำเสียงของจงอินดีขึ้นเรื่อยๆ เขาเริ่มปรับตัวได้เรื่อยๆ เพราะใกล้แล้วที่เขาจะเป็นหมาป่าอย่างเต็มตัว
"แกนอนพักเถอะ มีอะไรก็เรียกได้"เมื่อคริสพูดจบเขาก็เดินออกมาหาซินที่นั่งอยู่ที่ห้องโถง
"ทำไมเธอถึงไม่พามันไปโรงพยาบาลล่ะ"
"ก็เขาขอร้องว่าไม่ไป จะให้ฉันทำไง"
"ให้มันนอนพักก่อนดีกว่า"
"อื้ม...ฉันว่าฉันไปทำข้าวต้มให้จงอินดีกว่า นายจะเอาด้วยมั้ย"
"ไม่หล่ะ เธอไปทำเถอะ"
"อืม"
ซินใช้เวลาไม่นานในการทำข้าวต้ม แต่ขณะที่ซินหยิบจานนั้น
เพล้งง~
"ซิน.."สองเสียงเรียกชื่อเดียวกันดังมาจากสองที่ ที่แรกไม่ต้องก็ก็รู้ว่าต้องเป็นคริส แต่อีกที่น่ะ....เขาฟื้นตัวแล้ว
ฉึก!
"โอ๊ย"
"ซิน.."
"จงอิน!! นายไม่เป็นไรแล้วหรอ"
"เธอน่ะแหละ.. เลือดไหลแล้วนั่น"พูดจบจงอินก็เดินมาพร้อมจับที่นิ้วซินดูอย่างอ่อนโยน แบบนี้มันทำให้เธอหวั่นไหวได้ไม่น้อย
"อ่าว..จงอินแกไม่เป็นไรแล้วหรอ"เสียงคริสพูดแทรก
"คริส นายมาก็ดีและเก็บเศษจานหน่อย เดี๋ยวฉันจะพาซินไปทำแผล"
"โหๆๆ มาถึงก็โดนใช้เลย"
จงอินพาซินเดินมาที่ห้องโถงพร้อมหยิบกล่องยามาด้วย
"นายเอาทิชชู่มาสิฉันจะเช็ดเล...โอ๊ะ"ไม่ทันที่ซินจะพูดจบจงอินก็ก้มลงดูดเลือดที่นิ้วซิน สำหรับซินมันดูเป็นการทำแผล แต่จงอินมันเป็นอาหารที่อร่อยสำหรับเขา "เอ่อ..นายเลือดหมดแล้วมั้ง"
"อ่อ..เลือดเธออร่อยไปหน่อย"
"ห๊ะ?"
"ฮ่าๆ ล้อเล่น"
เมื่อทำแผลเสร็จจงอินก็เดินมาส่งซินที่หน้าบ้านเพราะจงอินบอกว่าหายดแล้ว
ระหว่างทางเดิน
"หวัดดีจ้ะน้องงงง"
"น่ากิน.."
"กลิ่นหอมจังนะ"กลุ่มแขกที่ไม่ได้รับเชิญ4-5คนเดินเข้ามาทักทายซิน
"เฮ้ย พอแล้ว เดี๋ยวเหยื่อตกใจหมด"
"พพะ..พวกนาย ต้องการอะไร"
"ถามอย่างนี้ไม่กลัวคำตอบหรอ"
"ลล..แล้วต้องการอะไรเล่า"
"ฉันอยากให้เธอมากับฉัน"
"ฉันไม่ไป!"
"หรือจะให้ไอ้จงอินมันตาย!!!"
"นนะ..นาย หมายความว่าไง"
"เธอนี่ซื่อจังนะ"บุคคลนิรนามเดินมาใกล้ซินพลางเอามือไล้แก้มอย่างน่าขนลุก
"ฉันไม่เชื่อนายหรอก"
"ก็แล้วแต่ถ้าเธออยากให้จงอินมันตาย ถ้าฉันเป็นมันฉันคงเสียใจเอามากๆเลยหล่ะ"
"แล้วนายจะพาฉันไปไหน"
"มากับฉันสิแล้วเธอจะรู้..."
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
