รักนะ...ยัยตัวแสบ

ชังเป็นเช้าที่ไม่สดใสเอาซะเลย - - เห็นแรกๆพี่คอร์นออกจะเงียบขรึม นิ่ง ชาเย็น เย็นชา แต่ทำไมพอไปเรียนที่อเมริกาได้ 4 ปี พี่คอร์นเปลี่ยนไปอย่างมากมาย แต่เถอะว่าพอฉันไปถึงโรงเรียนพี่แกต้องกลับมาเหมือนเดิมชั่ว - -

     "พี่อินนนนนนน~~"

     "มีอะไรหรอ โชลิน"

     "งันลินไปโรงเรียนนะคะ"

     "จ๊ะ"

โชลิน เด็กสาวหน้าตาน่ารัก ดวงตากลมโตสีน้ำทะเล ใบหน้าไร้สิวขาวผองเปรงประกาย อร่าเจิดจรัสมาก นับได้ว่าสวยที่สุดในบ้าน (แต่รองจากฉัน) แต่ใช่ว่าฉันจะแพ้น้องสาวนะคะ ฉันก็ น่ารัก ขาวเนียน อร่ากระจาย เหมือนกันคะ น้องโชลินกลับมาจากอเมริกาได้ 2 วันแล้วคะ น้องลินเพิ่งอยู่ม.3 เลยเรียนที่โรงเรียนมัธยมต้นไฮสคูล 

     "มีคนมาหาพี่คะ อยู่ที่ห้องรับแขกตอนนี้กำลังคุยกับพี่คิรันอยู่คะ"

     "อ้อ จ๊ะ"

แล้วใครอะที่มาหาตอนจะไปโรงเรียนนี้นะ - - ไม่บ้าก็ปัญญานิ้มและ - - 

พอจบบทสนทนาน้องลินก็เดินออกไป แล้วไปโรงเรียนก่อนเพราะวันนี้น้องลินสอบ ซึ่งนั้นก็แปลว่าฉันก็มีสอบเหมือนกันคะ (ยังไม่ได้อ่านหนังสือเลย) แต่ก่อนสอบเพื่อเก็มคะแนนเฉยๆนะคะ แล้วก็จะมีกิจกรรมต่างๆนาๆนั้นก็แปลว่าจะไม่ได้เรียนในวันนี้นั้นเองคะ แต่สอบนี้ไม่ได้แปลว่ามานั่งสอบหรอกคะ แต่ยื่นสอบ คือกิจกรรมนั้นเอง แต่ทำไมต้องทำกิจกรรมด้วยละในเมื่อวันนี้ฉันก็ต้องประกาศเปิดเรียน และกิจกรรมนี้ด้วย ซึ่งนั้นทำให้ฉันหมดความมั่นใจไปเลย - - ชังเถอะ ไปถึงเดียวก็รู้เองเนอะว่าเค้าทำอะไรกัน (เมื่อปีที่แล้วไม่เห็นจะมี)

แย่ละฉันต้องรีบไปโรงเรียนแล้ว เดียวสายๆ 

ทันที่ฉันเปิดประตูออกไปก็เจอใบหน้าๆหล่อๆของพี่คุโชว์เต็มลูกกะตาเลย ตอนนี้หน้าฉันกับพี่คุโชว์อยู่ห่างกันแค่สามเซนเอง >< ดูหน้าพี่เค้าใกล้ๆแล้วหล่อมาก จะเป็นลม (จะบอกอีกอย่างหนึ่งคะว่าฉันแพ้คนหล่อ แต่ไม่มีใครรู้เลย)ฉันรู้สึกเหมือนหน้าพี่เค้าจะใกล้เข้ามาเรื่อยๆเลย พอรู้ดังนั้นฉันจึงหันหน้าหนีแล้วถอยออกมา 2-3 ก้าว

     "พี่มีอะไรรึเปล่าคะ?"

     "ไม่มี - -"

     "แล้วพี่มาทำอะไรหน้าห้องฉันหรอคะ??"

     "เดียวหัดตั้งคำถามนะเรา - -"

     "พี่ทำหน้าอื่นไม่เป็นหรอคะ? แล้วพี่หมายถึงอะไรอะที่ว่าหัดตั้งคำถามนะคะ??"

     "ยังจะถามอีก - -"

     "ถ้าพี่ไม่มีอะไร งันฉันขอตัวนะคะ"

     "ไปไหนละ??"

     "ก็ไปเรียนสิคะ พี่จะให้อินไปสวรรค์หรอคะ??"

     "มั้ง ถ้าไปได้อะนะ"

     "งันเดียวอินจะไปเดียวนี่ละคะ"

     "ไปเลย - -"

     "จะให้อินไปไหนกันแน่คะ?? เดียวเลย เดียวสวรรค์"

     "กวน - -"

     "คะอินกวน"

     "ไม่คุยด้วยและ"

     "คะ งันอินไปและคะ เจอกันที่โรงเรียนนะคะ"

     "อืม เจอกัน - -"

ทำไมพี่เค้าถึงทำแต่หน้า - - อย่างงี้ละ - - ฉันเลยทำไปด้วยเลย - - แล้วเราไปกวนประสาธพี่เค้าอย่างนั้นแล้วพี่เค้าจะเอาคืนไม่นั้น - -

          ณ โรงเรียนมัธยมปลายไฮสคูล

ในที่สุดก็ได้เวลาฉันไปประกาศแล้วรู้สึกตื่นเต้นจังเลย 

     "อิน..สู้ๆนะ ^^" <<แอน

     "สู้ๆนะเจ๊ ถ้าทำได้เดียวผมเลี้ยงขนม ^^"<<ลีโอ

     "สู้ๆนะแก ฉันเอาใจช่วย ^^"<<ริน

     "สู้ๆนะเพื่อน..อย่าทำให้หน้าแตกหมอไม่รับเย็บละ เข้าใจ๋"<<โพซี

     "รู้แล้วแหละน่า ไม่ต้องบอกก็ได้"

     "ยัยอิน สู้ๆล่ะ อย่าทำให้พี่อายเค้าเข้าใจ๋"<<พี่คิรัน 

     "-0-"

แต่ละคน ดูพูดเข้าสิเหมือนจะประชดเลยอะ T^T จะให้ฉันไม่กล้ารึไงกัน(ปกติก็ไม่เคยย้างกายเข้าไปหน้าเสาธงเลยสักครั้ง - -) 

     "อินจ๊ะ ได้เวลาแล้ว ^^"

     "คะครู ^^"

ได้เวลาแล้ว เอาไงเอากัน ทำให้ดีที่สุดแล้วผลจะออกมาเป็นอย่างไงก็ช่างมัน หน้าแตกก็หน้าแตกวะ ยอม

ฉันเดินขึ้นไปหมดหน้าเสธงและเริ่มพูด

     "ดิฉัน ด.ญ.ชลดา มณีนา เกรด11 ห้อง A ได้มาเปิดการเรียนแทนครูใหญ่ที่ป่วยไม่สบายอยู่ในตอนนี้"ฉันเว้นไว้ก่อนจะพูดต่อ"สวัสดีคณุครูที่เคารพและนักเรียนทุกคนคะ ในวันเราจะมีกิจกรรมหรือสอบเก็บคะแนน และจะมีโรงเรียนอื่นเข้ามาเยี่ยมชมโรงเรียน ดังนั้นจึงขอให้ทำตัวน่ารักทุกคนนะคะ..บลาๆๆๆ"

ฉันพูดต่อไปอย่างเร็วมากจนรู้สึกว่าคนอื่นเค้าฟังกันเริ่มไม่รู้เรื่อง - -

          5 นาทีผ่านไป~

จบสักที - - เล่นเอาเกือบตาย ตอนนี้พวกเราทั้งหมดเริ่มมาทำกิจกรรมที่กันอย่างสนุกสนานมากเลย แต่ทำไมฉันถึงไม่สนุกเลยละ - -

เอะ..นั้นรินกับพี่คุโชว์นี้จะไปไหนกันนะ สงสัยอะ ตามไปดูดีกว่า

ฉันเดินตามสองคนนั้นมาจนถึงหน้าห้องดนตรีเก่า ที่ไม่คอยจะมีคนผ่าน (มาทำอะไรกันอะ) ฉันเดินไปนั่งย่องๆใกล้ๆกับสองคนนั่้นพอสมควร

     "พี่คุโชว์คะ ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยรินนะคะ ^^"

     "ไม่เป็นอะไรแค่นี้เอง แล้วว่าแต่เราจะเลิกกันด้วยวิธีไหนดีละ?"

     "เอางี้สิคะพี่ก็.."

          "You left me spinning like a disco i'm trying I don't know If I can stand straight" อ่าวเวรโทรฯเจ้ากรรมดันโทรมาตอนนี้สะได้ ตายและเรา

     "เสียงโทรฯใคร?"<<พี่คุโชว์

     "เสียงนี้ของอินคะ!!"<<ริน

ยัยนี้ชังเป็นคนรักเพื่อนเหลือเกินนะ - - แล้วจะเอายังไงดีละนี้ เอ้อ งันแกล้งทำมันหล่นตรงนี้และกัน ไปดีกว่า ฉันว่าจบก็รีบหยิบโทรฯที่ตอนนี้เงียบไปแล้วแต่เชื่อเถอะว่ามันต้องดังอีกเป็นแน่ และก็จริงๆด้วยมันดังขึ้นอีกรอบ และเหมือนสองคนนี้จะเริ่มเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆงันเอาโทรฯไว้มันตรงนี้และส่วนตัวขอไปหลบในห้องวิทยาศาสตร์ก่อนแล้วกัน

     "เงียบไปแล้วคะ"

     "อืม..งันเราไปกันเถอะ"

     "คะ"

     "เอะ..นี้โทรฯใคร??"