Love In Night Day Re2015

     " เหมือนจริงๆด้วยแฮะ" ไอ้เจ้าเคมันพูดขึ้นหลังจากเปรียบเทียบกับรูป

     "เอ่ะ!! อะไร?" ผมทำหน้างง

     "ก็!! นี่ไงค่ะ" ไอยื่นรู้ให้ผมดู

     "น่ารักแหมือนในรูปเลยแฮะ" รินพูดขึ้นซึ่งตรงกับความคิดของผม

     "เป็นวิญญาณสินะ" มิซากิพูดขึ้น

ส่วนผมก็ได้แต่ยืนงง(ไม่สนใจตูเลย) สักพักรุ่นพี่ที่ชื่อเรย์ก็พูดขึ้น

     "ชั้นหนะ ที่จริงได้ตายไปแล้ว" พูดพร้อมยิ้มเล็กน้อย

     "!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" มีแต่ผมคนเดียวสินะ

     "วิญญาณ? จับได้รึป่าวค่ะ" ไอพูดพร้อมทำท่าทีจะจับตัวของเรย์

     "(ยิ้ม)" รุ่นพี่เรย์

     "จับได้ด้วยค่ะ^^" ไอพูดด้วยความดีใจ

     "ทุกคนไม่กลัวงั้นเหรอ" รุ่นพี่เรย์ถามขึ้น

     "ก็...ถ้ากลัวคงไม่มาเข้าชมรมนี่หรอก(มั้ง)นะ" ผมได้พูดขึ้น

     "เอาล่ะเข้าไปได้แล้ว" ตีหน้าด้านเข้าใส่(จะยืนอีกนานใหม๊ - -) 

     "ผมซี ส่วนเจ้านั้นเค" ผมแนะนำตัว

     "ริน/มิซากิ ยินดีที่รู้จักค่ะ" รินกับมิซากิแนะนำตัว

     "ส่วนหนูไอ อยู่มัธยมต้นค่ะ" ไอแนะนำตัวเป็นคนสุดท้าย

     "ส่วนชั้นเรย์ ยินดีที่ได้รู้จัก(ยิ้ม)" เรย์พูดขึ้น

     "ว่าแต่รุ่นพี่!..ทำไมถึงเสียชีวิตเหรอค่ะ" ไอถามขึ้น

เห้ๆมาถึงก็ถามแบบนี้เลยเหรอ ผมนึกในใจ

     "ความทรงจำก่อนตายจำไม่ได้เลยล่ะ" เธอตอบกลับแบบเศร้าๆ

     "แล้วของที่หาล่ะมันคืออะไร" ผมถามขึ้น

    "คือว่าของสิ่งนั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน..รู้แค่ว่าต้องหาให้เจอน่ะ" สีหน้าของเธอยังคงเศร้าอยู่

อะไรกันต้องหาของที่ไม่รู้นิ่นะ ตรูล่ะเศร้า

  พูดคุยกันมาจนเที่ยงคืนก็ไม่รู้ว่าคุยเรื่องอะไรกันบ้าง แต่รู้สึกว่าเรื่องภูตผีวิญญานจะไม่ใช่ปัญหากับพวกเราแม้แต่นิด ทั้งที่รุ่นพี่เรย์เป็นวิญญาณแต่กับดูเหมือนจะสนิทมากกว่าเพื่อนร่วมห้องซะอีก

     "ห้าว!! นอนละ ฝันดีทุกคน" ผมพูดส่งท้าย

     "ราตรีสวัสดิ์/ฝันดีค่ะ" มาซากิกับริน

     "ราตรีสวัสดิ์ค่ะ" ไอ

     "ฝันดี" ไอ้เคส่งท้าย

     "รุ่นพี่ราตรีสวัสดิ์" ผมหันไปพูดกับรุ่นพี่เรย์

  พอถึงรุ่งเช้ารุ่นพี่เรย์ก็หายไป ก็ไม่แปลกเพราะตอนกลางวันวิญญาณจะไม่ปรากฎให้เห็น หรือเพราะสาเหตุอื่น 

       "เอาไงล่ะวันนี้ รุ่นพี่เรย์ก็ไม่อยู่และของที่ตามหาก็ไม่รู้ว่าคืออะไร" เจ้าเคมันพูดขึ้น

       "งั้นวันนี้ก็ทำกิจกรรมไปพร้อมกับหาของที่น่าสงสัยไปด้วยแล้วกัน" มิซากิที่ดูพึ่งพาได้พูดขึ้น

     "แล้วจะทำอะไร" ผมถามขึ้น

     "นี่ค่ะ หุ่นทดลองห้องวิทยาศาสตร์ หลุ่มศพหลังโรงเรียน บรรไดลวงตา เอาเรื่องใหนก่อนดีค่ะ" ไอหยิบสมุดพกขึ้นมาแล้วเสนอ

    "งั้นขอรายละเอียดหุ่นทดลองห้องวิทยาศาสตร์" เจ้าเคที่ทำตัวมุ่งมั้นได้พูดขึ้น

    "ค่ะ เป็นเรื่องเล่าของรุ่นพี่สองคนตอนนี้จบไปแล้วค่ะ รุ่นพี่ทั้งสองคนเป็นหัวหน้าชมรมวิทยาศาสตร์ วันหนึ่งรุ่นทั้งสองคนต้องเคลียงานให้เสร็จ ตอนนั้้นประมาณสองทุ่มจู่ๆ ก็มีเสียงเดินแต่ว่ารุ่นพี่ที่อยู่ในห้องสองคนนั้นไม่ได้ขยับเลยซักนิด รุ่นพี่ทั้งสองคนคิดว่าคงหูแว่วไปเองจึงไม่สนใจ จึงรีบเคลียงานต่อ และสักพักได้ยินอีก พอหันหลังไปก็เจอกับหุ่นทดลองยืนอยู่ข้างหลัง เรื่องก็ประมาณนี้ล่ะค่ะ" ไอเล่าประวัติ

    "แต่ว่านะน้องไอ!! ตอนนี้มันยังเช้าอยู่เลย" ผมพูดขึ้น

    "นั้นสิค่ะ ฮ่าๆๆ" ไอพร้อมหัวเราะแก้เขิน

    "แล้วหลุ่มศพหลังโรงเรียนล่ะ" รินที่เงียบมาตั้งแต่เมื่อกี้พูดขึ้น

    "เรื่องนี้เหตุก็เกิดตอนกลางคืนค่ะ" ไอตอบกลับ

    "งั้นก็เรื่องบรรไดลวงตาสินะ"  ผมพูดขึ้น

    "ค่ะ เรื่องนี้เกิดตอนเที่ยงวันค่ะ จากเรื่องเล่าบอกว่าระหว่างเที่ยงวัน อ่อลืมบอกไปค่ะ ขั้นบรรไดที่จริงมันมี 11ขั้นนะค่ะ ระหว่างเที่ยงวันถ้าใครนับได้11ขั้นก็ไม่เกิดอะไรขึ้นค่ะ แต่ถ้าใครนับต่ำกว่าหรือสูงกว่าก็จะเกิดอุบัติเหตุค่ะ เช่นหลังจากนับได้12ขั้นก็จะผลัดตกบรรไดค่ะ บางที่ก็ข้อเท้าผลิกค่ะ" ไอเล่ารายละเอียด

    "งั้นก็คงรอให้ถึงเที่ยงวันสินะ" กรีนพูดขึ้น

    "แต่ก็ยังมีเบื้องหลังของเหตุการนี้ด้วยนะค่ะ" ไอพูดขึ้น

 เรื่องเล่าของบรรไดลวงตา 2 ปีที่แล้วมีนักเรียนคนหนึ่งดูรีบร้อนหรือหนีอะไรบางอย่าง พอมาทางที่เกิดเหตุได้ผลัดตกบรรไดเสียชีวิต บางคนก็พูดว่าอาจเป็นเพราะรุ่นพี่เรย์ บางคนก็บอกว่าเพราะอาถรรพ์อะไรซักอย่าง ต่อมากก็มีนักเรียนชายคนหนึ่งเดินขึ้นบรรไดพร้อมกับนับไปด้วย นับไปเรื่อยๆจน 10..11.....12 จากนั้นก็ผลัดตกบรรไดได้รับบาดเจ็บ จากนั้นก็มีนักเรียนที่ไม่เชื่อก็มาลองนับ ส่วนมากจะนับได้11

......................................>>>