เพียงเข้าใจ (Get it)

(At home) เช้าวันแรกของการเปิดเทอมของเพชรที่กำลัง เตรียมตัวเข้าเรียนสู่ ม.ปลาย :) "เย้!! ดีใจจังเลย ขึ้น ม.ปลายแล้วโว๊ยย และฉันก็จะเข้าชมรมดนตรี กับร่วมกิจกรรมต่างๆของโรงเรียน อ๊าา...คิดแล้วมีความสุขและตื่นเต้นจัง ^0^ "(เสียงโวกเวกเสียงดีใจที่ดังทำให้แม่เพ็ญตื่นน) "นี่เสียงดังกันตั้งแต่เช้าเลยนะ ดีใจอะไรกันนักหนาเนี่ย สอนไม่เคยจำเลยรึไงว่าตอนเช้าอย่าโวกเวยโวยวาย เสียงดัง! คนจะหลับจะนอน เมื่อคืนนี้แม่ถึงบ้านก็ดึก (แม่ชักสีหน้าไม่พอใจ) -*- และนี่เพชร! แม่บอกแล้วไงว่าแม่ห้ามให้ลูกไปเข้าชมรมดนตรีอะไรไร้สาระ นั่น มันเสียเวลา...แทนที่จะเอาเวลาว่างไปนั่งอ่านหนังสือ ทำการบ้านหรือทำแบบฝึกหัดที่แม่ซื้อมาให้ ทำไมไม่รุ้จักทำจักอ่านมันบ้าง...สิ่งที่แม่วางไว้ให้อ่ะ มันต้องดีสำหรับลูกอยู่แล้ว และก็อย่าให้แม่รู้นะว่าแกไปทำอะไรไร้สาระนั่นอ่ะแกโดนดีแน่! เข้าใจไหม" {แล้วจะให้รู้ทำไมเล๊าา!! -0-; } "แต่นี่มันก็เป็นสิ่งที่เพชรชอบนะค่ะ และเพชรก็จะทำในสิ่งเพชรรัก(หญิงสาวยังมั่นคงในสิ่งที่เธอรัก) "ได้ถ้าแกจะเข้าชมรมดนตรีบ้าบอไร้สาระอะไรนั่น ฉันจะตัดขาดแม่ลูกกับแก! และอีกอย่างนะที่แกมีข้าวมีปลากิน อยู่อย่างสุขสบายถึงทุกวันนี้น่ะ แกรู้มั๊ยเพราะใคร ดังนั้นแกควรจะตอบแทนผู้มีพระคุณ ไม่ใช่มายืนเถียงคอเป็นเอ็นอย่างนี้ ถ้าลูกคิดจะเอาความคิดพ่อที่ไปมีลูกใหม่และเลี้ยงลูกแบบตามใจจนเสียคนอย่างนั้น แม่ไม่เลี้ยงลูกแบบนั้นเด็ดขาดแม่ยอมไม่ได้หรอก กฎมีไว้ปฎิบัติ ไม่ได้มีไว้แหก คนเป็นแม่ยื่นคำขาดอย่างเด็ดเดี่ยว)...และนั่นทำให้คนฟังต้องหน้าเหวออ "คนเรามันจะเก่งได้ มันไม่ได้อยู่ที่หนังสืออย่างเดียวหรอกค่ะแม่ อย่างน้อยมันก็ต้องมีออกไปทำกิจกรรมนันทนาการต่างๆ เพื่อแก้เครียดบ้าง ใครจะบ้าไปตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือทุกวัน เหมือนพี่พราว " "แกเคยทำอะไรให้แม่ภูมิใจบ้างมั๊ยเพชร! หัดดูพี่สาวแกเป็นตัวอย่างซะบ้างนะ" "เชื่อแม่เถอะเพชร ทำสิ่งที่แม่วางไว้ให้เถอะ...ดูพี่เป็นตัวอย่างไว้"(พราวพูดขณะลงบันไดพร้อมอ่านหนังสือไปด้วย เธอตื่นมาอ่านหนังสือตั้งแต่ 6โมงเช้า) "อย่ามายุ่ง! เอาของตัวเองให้รอดก่อนเถอะ...ถ้าเคร่งเครียดขนาดนั้น ตั้งความหวังไว้สูงขนาด ระวังตกมาจะเจ็บ!! นะพี่พราวแล้วไม่แน่พี่อาจจะเรียนสูง แล้วจบมาขายเต้าฮวยหน้าปากซอยก็ได้ :)" "พูดดีๆ ก็ได้นี่! พี่ก็แค่หวังดี อยากให้แกมีอนาคตที่ดี..." "ทำไมพูดกับพี่สาวอย่างนั้นหล่ะเพชร..เพชรฟังแม่อยู่มั๊ยย!! เพชรรร" ผู้เป็นแม่โมโห (หลังจากพูดจบเพรชก็เดินออกจากตรงนั้น แล้วไปที่โต๊ะกินข้าว แล้วนั่งทานข้าวอย่างสบายอารมณ์พร้อมเอาหูฟังเสียบเข้ากับมือถืิอเปิดเพลงฟัง เพื่อตัดความรำคาญ และเสียงโวยวายของผู้เป็นแม่อย่างไม่แยแสความรู้สึก...คนเป็นแม่เห็นกริยาดังนั้น จึงเดินไปกระชากหูฟังออก "อย่ามาทำหูทวนลมนะเพชร เข้าหูซ้ายทะลึหูขวาเสียจริง สอนอะไรไม่เคยจำเลยรึไง" (เพชรเริ่มจะทนไม่ไหวกับเหตุการณ์แบบนี้) "จำค่ะ...แต่หนูเลือกที่จะไม่ปฎิบัติ" พูดจบเพชรพลอยก็เดินออกไป (ณ โรงเรียนxxxx) ปรี๊นนๆๆ!!! เสียงแตรรถดังสนั่นหวั่นไหว พราวพลอยตกใจมาก ขาสั่นก้าวขาไม่ออก(ผู้คนก็ต่างส่งเสียงจอแจ) อยู่ดีๆก็มีมือชายหนุ่มคนหนึ่งฉุดดึงเธอขึ้นมาบนขอบฟุตบาตได้อย่างหวุดหวิด..ฟิ๊ววว! เสียงรถขับเร็วออกไป ตอนนี้พราวตกใจมาก "เธอๆๆๆ!"ชายหนุ่มเรียกหญิงสาวเพื่อจะเรียกสติที่แตกกระเจิงมาได้ "เป็นไรป่าวครับ" "ฮ่ะๆค่ะๆ...อ่อ! ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากนะค่ะ ถ้าไม่ได้ เอ่อๆ?" พราวทำหน้าสงสัยชื่อชายกนุ่มข้างหน้าที่ช่วยเธอเอาไว้ "อ๋อ 55555 ผมชื่อมาริโอ้ครับ เป็นไรมากไหมคับ" "ไม่เป็นไรเลยค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะค่ะ ฉันชื่อ พราวพลอย ค่ะ :) " (อริสาเพื่อนสนิทของพราวที่เพิ่งเดินมามุงดูเหตุการณ์เมื่อกี้ แล้วเจอพราว) "อ่าวแกเอง เหรอพราว ตกใจหมด! นึกว่าใคร...ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว รีบๆไปกันเถอะ" "อ่าา...แป็บนึงนะ" "ยินดีที่ได้รู้จักครับ" "เช่นกันค่ะ...ขอตัวก่อนนะค่ะ" เสียงเคารพธงชาติ (ดังก้องทั่วโรงเรียน) เถลิงประเทศชาติไทยทวี มีชัยชโย~ เสียงผู้ที่เป็นประธานนักเรียนนั้นร้องเพลง "เอาละครับ วันนี้นะครับพี่จะขอมาประกาศเรื่องการเข้าชมรมต่างๆ โดยฝึนฝนการใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์นะครับ มีชมรมดังนี้ครับ 1.ชมรมฟุตบอล หลังเลิกแถวผู้ที่สนใจกรุณาติดต่อที่ อ.เจนจบ นะครับ ชมรมที่ 2. ชมรมดนตรีสากล นะครับผู้สนใจกรุณาติดต่อที่ อ.หลุยส์ นะครับ และ บลาาๆๆ ( :) เพชรยิ้มอย่างมีความสุข เธอตั้งใจจะเข้าชมรมนี้..แม่เค้าไม่รู้หรอก มั๊ง...แต่ถ้าแม่รู้นะว่าฉันแอบเข้าชมรมดนตรี โดยไม่เข้าชมรมคณิตศาสตร์ที่แม่ให้เข้า ฉันโดนหนักแน่!แต่มันเป็นสิ่งที่เธอรักนิหน่า เอาละฉันจะเข้าชมรมนี้ ณ โรงอาหาร...พราวๆ! อริสาเพื่อนสาวสุดสนิทของพราวพลอยเรียกขณะที่เธอกำลังนั่งยิ้มกริ่มกับเหตุการณ์เมื่อเช้า "นี่ ยัยพราวเป็นไรเนี่ย! นั่งยิ้มอยู่ได้"เพื่อนสาวสบถ "ฉันรู้สึกแปลกๆน่ะ...มันเหมือนกับเจ้าชายขี่ม้าขาวมาช่วยเจ้าหญิงเลยอ่ะแก~ ><" "แหวะ! เวอรร์มวัก...ผู้เป็นเพื่อนแทบจะอ้วกใส่หน้า...แหม๋~ เหตุการณ์เมื่อเช้าล่ะสิ " "รู้อีก" ~..~; "ชั้นเป็นเพื่อนเธอมากี่ปีแล้วย่ะ" "55555(หญิงสาวหัวเราะ)" ( ขณะนี้เวลา 16.30 น. ) ติ๊ดดๆๆ! เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในกระเป๋าพราว "ฮัลโหล ว่าไงเพชร" "พี่พราวเย็นนี้ เพชรไม่เรียนพิเศษนะ...ทางชมรมให้เพชรไปซ้อมดนตรีก่อน" "เธอจะบ้าเหรอเพชร! จำที่แม่บอกเมื่อเช้าไม่ได้เหรอ อยากให้แม่เค้าเสียใจรึไง" "โอ๊ยย! จะไปซีเรียสทำไมกัน...อาทิตย์นี้แม่เค้าไม่อยู่ตั้งหนึ่งหลายวันแหน่ ถ้าพี่อยากไปเรียน พี่ก็ไปสิ...โห่ยย! (น่ารำคาญชะมัด) -3-" "แล้วจะให้พี่บอกแม่ว่าอะไร" "โอ๊ยย! ก็บอกไปสิว่าเพชรกำลังอ่านหนังสืออยู่ ส่วนพี่ก็แถๆไปอ่ะ เป็นมั๊ย...แค่นี้นะ!" "อ่าวเพชร! เดี๋ยวก่อน...แต่พี่ต้องไปนะ งั้นเสร๊จแล้วก็โทรบอกพี่ด้วยนะ" "อ่าๆ งั้นเจอกันหน้าโรงหนังนะ 5555" "เพชร!!" "อ่า 55555 ล้อเล่นหน่า...หน้าโรงเรียนแล้วกัน" ติ๊ด! เสียงกดสายโทรศัพท์วางลงไป พราวมองสิ่งแวดล้อมรอบตัวในขณะนี้รู้สึกโล่งง และเงียบเหงาอย่างบอกไม่ถูก บรรยากาศตอนเย็นที่โรงเรียนแห่งนี้ดูเงียบเหงา แม้จะมีเสียงผู้คนจอแจ เสียงรถในเมือง เธอนั่งคิดภาพเก่าๆ ตอนที่ครอบครัวมีความสุข พ่อคอยสอนการบ้านพราวและเพชร ส่วนแม่ยืนทำกับข้าวอยู่ในครัว เสียงหัวเราะ เสียงความสุขที่พราวไม่เคยลืม ณ ท่ารถขนส่งxxxx บรรกาศที่นี่ครึกครื้น เธอนั่งรอรถเมล์ออก! สักพักก็มีชายหนุ่มน่าจะรุ่นคราวๆเดียวกันกับเธอขึ้นรถมา..."เอ๊ะ! หน้าตาคุ้นๆ อ๋อ~ จำได้แล้วว" "หวัดดี มาริโอ้...จะไปไหนหรอ ^^;" "อ้าว! พราวหวัดดีนะ...เรากำลังไปเรียนพิเศษที่ xxxx น่ะ" "เห้ย! ที่เดียวกันเลยนี่" "บังเอิญจัง 555...แล้วใครมารับหล่ะ" "เรากลับกับน้องอ่ะ..." (เสียงมือถือดังขึ้น! ติ๊ดๆๆๆ~) "ฮัลโหลค่ะแม่ ^*^" "พราวแม่ขอคุยกับน้องหน่อยสิ" "อ่าว! แล้วแม่ไม่โทรเข้าเครื่องเพชรหล่ะค่ะ" "พอดีแม่โทรไป...แล้วน้องไม่รับสายแม่เลย" "(ทำไมไม่รับนร้าา~) ..อ้อ! สงสัยไปเข้าห้องน้ำมั๊งค่ะ" "อ่อ! ตอนนี้อยู่ไหนแล้วลูก ถึงที่เรียนยัง" "ถะๆถึง แล้วค่ะ 0-0; แม่ค่ะตอนนี้หนูกำลังเรียนอยู่ค่ะ แค่นี้ก่อนนะค่ะ" พูดจบเธอก็ตัดสายไป "โฮ่ยย! เกือบตาย" --; ** 6เดือนต่อมา...ช่วงใกล้สอบปลายภาคปิดเทอม..และก็เข้าใกล้ที่ทางชมรมดนตรีต้องไปแข่งขัน ^^