Vampire Bangkok แวมไพร์ แบงค็อก

เมื่อเจตน์ตัดสินใจเดินกลับไป ทิ้งกวินให้นั่งคิดเพียงลำพัง เขาตัดสินใจสืบเรื่องนี้คนเดียว ขณะที่เขายังเฝ้ารอรถของนัทเข้ามาจอด

"ไอ้เพื่อนเฮงซวย พึ่งพาอะไรไม่ได้อีกเลย"


ถึงแม้กวินจะนึกถึงสิ่งที่เจตน์รู้ว่าเขาเป็นเกย์ มันลำบากใจที่จะอธิบาย แต่สายตาของเขาก็ยังสอดส่ายไปมา ขณะแอบเฝ้ามองนัทอยู่ที่ชั้นจอดรถของคอนโด เขาเห็นของนัทขับรถเคลื่อนเข้ามาจอด

เขาค่อยๆ ย่องเข้าไปใกล้ๆ ใกล้ๆ เขามองเข้าไปในรถที่ยังไม่ได้เปิดประตูออกมา แต่ไม่มีใครในรถ

"นึกแล้วเชียวว่าต้องใช่"

เขาค่อยๆ ก้าวเท้าถอยหลังออกไป เอี้ยวตัวจะหันกลับ แต่ทันใดนั้นเขาชนกับร่างของนัทอย่างจัง จนเซถลาไป

"เฮอะ เอ้อ !!!"

เขามองไปที่ใบหน้าของนัท นัทจ้องเขม็งไปที่กวิน จนกวินแผดเสียงอุทานออกมาอย่างดัง

"ซวยแล้ว !!!"

กวินรีบลุกขึ้นอย่างลุกลีลุกลน ในมือกำลิ่มไม้แหลมไว้แน่น

"ถอยออกไปเลยนะ ฉันมีของนะโว้ย ไม่อย่างนั้นแกโดนจริงๆ ด้วย "

วินวิ่งเข้าไปเค๊าะประตูห้องเก็บของอีกครั้ง ในท่ามกลางเงามืดนั่น นัทเดินตามมาสายตาทั้งคู่ยังจ้องเขม็งใส่อยู่

"หวัดดีค๊าบ ช่วยด้วย ช่วยเปิดที มีใครอยู่ข้างในหรือเปล่า มีคนตามทำร้ายผม ช่วยผมด้วย ......เปิดที....ช่วยด้วย"

กวินเอี้ยวตัวหันมามองที่นัท ขณะนัทเดินบิดคอซ้ายที ขวาที เหมือนกำลังวอร์มออกกำลัง นัทก้าวเท้าย่ำเดินเข้าไปใกล้ทุกขณะ

"โธ่โว้ย เอ้อะ อ่ะ"

เหมือนเสียงเรียกจะไม่มีการตอบรับออกมาจากห้องเก็บของ ก วินตัดสินใจหยิบก้อนอิฐที่วางเรียงรายอยู่ด้านหน้าของห้องเก็บของ โยนใส่เข้าไปกระแทกกับกระจกตรงกลางประตูจนแตกเป็นโพลง


....เพล้ง..... ในขณะที่นัทกำลังเดินเข้าไปใกล้ทุกที


กวินมุดตัววิ่งผ่านเข้าประตูไปตรงที่กระจกแตก จนแทรกกายเข้าไปได้ เขาถึงกับโล่งใจเป็นอย่างมาก

"ฮ่าๆๆๆ เฮ้อ"

นัทยังก้าวเท้าย่ำเดินเข้ามาที่หน้าประตูบานนั้น

"เลิกคิดไปเลยพี่แวมไพร์ เจ้าของบ้านไม่เชิญ เข้าไม่ได้ ฮ่าๆๆๆ "


นัทหยุดยืนอยู่ที่ตรงประตูที่กระจกแตกนั่น เขามองดูทีใบหน้าของกวิน ผายแขนทั้งสองออกแล้วแสยะยิ้มให้อวดเขี้ยวขาววาววับ นัท
ค่อยๆ ก้าวเท้าผ่านรอยแตกของกระจกเข้าไปในห้อง กวินถึงกับตาโพลงด้วยความตกใจ

"เอาแล้วซิตรู !!!"

"นี่มันห้องเก็บของเป็นห้องร้าง ไม่มีเจ้าของ หลงนึกว่านายจะทำการบ้านมาดี นายแอบตามดูฉัน ฉันก็แอบตามดูนายเหมือนกัน"

"เอ้อ.... เฮ้อะ"

"สมน้ำสมเนื้อกันดีไหมละ"

"อียย !!! "

กวินวิ่งลนไปมาภายในห้องหมายจะหนีออกมาให้รอดจากเงื้อมมือของนัท

"รู้สึกว่าจะต้องเจ็บตัวกันนิดหน่อยนะ"

"เวรเอ้ย…บ้าจริง"

กวินยังพยามดิ้นรนเพื่อให้พ้นคมเขี้ยวของแวมไพร์นัท

"นายมันคิดการใหญ่เกินตัว"

"ผิดแล้วละ สายไปแล้ว ฉันแฉกับคนอื่นแล้วว่าแกเป็นอะไร"

กวินทำใจดีสู้เสือข่มพูดออกไป

"แล้วนี่ คิดว่าจะมีใครเชื่อนายอย่างนั้นหรือ"

"ไม่ต้องเลย ไม่ต้องพยามมาปั่นหัวซะให้ยาก ฉันเอาจริงนะกล้าก็เข้ามา"

กวินยังทำใจดีสู้เสือท้าทายนัทอยู่ตรงหน้า ในมือยื่นกระเทียมกำใหญ่ออกไปข้างหน้า


" ก็ ไ ด้ "


นัทก้าวเท้าเข้าไปหากวินอย่างช้าๆ ทีละเก้า ทีละเก้า

"นายว่านายภูมิใจ ที่ไม่เหมือนใคร"

"ถอยไปนะ"

"แต่ทำไมถึงได้มาจนตรอกในที่อย่างนี้ อยู่กับคนพวกนี้ แม้แต่เพื่อนซี้ของนายก็ยังไม่เห็นค่าเลยตอนนี้"

"อย่านะ !!!"

"นายเกิดมาเพื่อสิ่งนี้ รู้อยู่แก่ใจ เฮอะๆๆๆ นี่เป็นของขวัญ สำหรับความอยากรู้ อยากเห็น"


กวินหลับตายืนนิ่ง เนื้อตัวสั่นเทา ในขณะที่นัทเอื่อมมือเข้าไปคว้าต้นคอของกวิน ก่อนที่จะฝังเขี้ยวลงไป เลือดสีเข้มไหลทะลักล้นออกมา เลือดของมนุษย์คนแรกในชีวิตของแวมไพร์กำเนิดใหม่อย่างนัท ได้พุ่งพล่านวิ่งเข้าสู่ร่างกายของเขา


ทันใดนั้น แวมไพร์อาร์ทก็ปรากฏกายยืนอยู่ด้านหลังของทั้งสอง เขาค่อยๆ ก้าวเท้าเดินเข้าไปและกระซิบบอกกับผู้ถูกสร้างของเขา สอนวิธีการดื่มกินเลือดของมนุษย์เป็นๆ


“ช้าๆ นายกำลังจะฆ่าเขา พาเขาไปที่จุดที่หมิ่นเหม่ของความตายและให้เขาอยู่ตรงนั้น เลือดจะถ่ายอ๊อกซิเจนออกไป ที่มันบริสุทธิ์และเข้มข้น นั่นแหละ นายแทบไม่ต้องพยามเลย ปล่อยให้มันไหลผ่านไปที่นาย ชีพจรของหัวใจเขา ชีวิตเขาเป็นของนาย”


“...อ้า...”


เลือดสดๆ ที่ไหลเวียนเข้าสู่ร่างกายของแวมไพร์นัท มันทำให้สดชื่น กระปรี้กระเปร่า ร่างกายเหมือนมีพละกำลังมากขึ้น แวมไพร์อย่างนัทนอกจากดื่มเลือดสังเคราะห์มาตลอดทั้งชีพกว่าสองปี ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เขาได้ดื่มกินเลือดสดๆ จากคอมนุษย์
มันเป็นสิ่งที่เขาต้องทำ ไม่ใช่เพื่อต้องการจะฆ่าเด็กหนุ่มคนนี้เพราะต้องการเลือดอุ่นๆ จากเขา แต่มันเป็นกฎที่อาร์ทแวมไพร์ผู้สร้างเขาได้บอกไว้ จะให้ผู้ใดล่วงรู้ในสิ่งที่เขาเป็นไม่ได้ เพื่อปกป้องตนเองและพวกพ้อง มันมีทางเลือกแค่สามวิธี ทำให้เป็นทาสซะ หรือเปลี่ยนเด็กคนนี้เป็นแวมไพร์ ถ้าไม่อย่างนั้นก็ต้องฆ่าทิ้ง


แวมไพร์นัทค่อยๆ ถอนเขี้ยวออกจากคอของเด็กหนุ่ม เขาปรายตามองดูที่ใบหน้าของเหยื่อ ตอนนี้กวินยังหลับตาสนิท หายใจรวยริน เขายกมือขึ้นปาดเลือดที่มุมปาก รสชาติของมันยังคลุกกรุ่นอยู่

“ หึ หึ “

เขาประคองร่างของเด็กหนุ่มค่อยๆ ว่างลงบนพื้นด้านล่างของห้องเก็บของ เด็กหนุ่มลืมตาเหลือบมองไปที่ใบหน้าของนัท

“พี่จะฆ่าผมเหรอ”

เขาพูดด้วยเสียงหายใจติดขัด ตัวเบาเหมือนจะเป็นลมฟุบลงไปให้ได้

“ ไม่....การตัดสินยังไม่เกิดขึ้น”

อาร์ทก้าวเท้าออกมายืนเคียงคู่กับนัท ทั้งสองมองไปที่ร่างของเด็กหนุ่ม ในขณะที่เด็กหนุ่มเหลือบตาขึ้นมามอง ต่างสบตากัน

“ตัวเดียวก็ตายแล้ว นี่เล่นมาสองตัวเลยเหรอ เอ้อะ เอ้อ.”

นัทละสายตาจากเด็กหนุ่มนั่น หันหน้ามามองที่อาร์ท เหมือนมีคำถามว่าจะทำอย่างไรต่อไป

“จะเอายังไงดีกับเด็กนี่”


อาร์ทยังไม่ละสายตาจากเด็กหนุ่ม เขาก้าวเท้าเดินเข้าไปหาที่ร่างนั่น ขณะกวินยังนอนหายใจรวยริน อาร์ทเองก็เพิ่งจะเสร็จภาระกิจอธิบายความเรื่องการเปลี่ยนนัทเป็นแวมไพร์ ความคลุมเครือนั้นได้แจ้งกระจ่างแด่ผู้คุมกฎไปแล้ว ถึงแม้ว่านัทจะยังไม่รู้เรื่องความลับที่เขาเก็บซ่อนเร้นไว้ก็ตาม


เขาอยากให้นัทรู้จักตัวตนของเขาว่าเป็นเพื่อน เป็นผู้สร้างเท่านั้น ไม่ได้ต้องการให้นัทรู้ว่าแท้ที่จริง นัทก็คือทายาทที่สืบสายโลหิตมาแต่เก่าก่อน แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนกัน

เด็กที่โดนนัทกัดนอนหายใจรวยรินอยู่ไม่ได้มีความเกี่ยวข้อง ไม่ว่าจะทางเขาหรือนัท การจะเปลี่ยนเด็กนั่นจึงแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย

“กำจัดเด็กนี่ซะ”

นัทหันไปมองหน้าเกือบทันทีที่อาร์ทพูดออกมา

“เราไม่อยากฆ่าคน”

นัทพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ก้าวเท้าเดินไปตรงที่อาร์ทยืนอยู่

“เราทำไปเพราะมันเป็นกฎ เด็กนี่เฝ้าติดตามสืบเรื่องของเรา จนกระทั้งวันนี้”

“ฆ่าเขาซะ”

“มีทางอื่นไหม ทำให้เขาเป็นทาสก็ได้ หรือไม่ก็เปลี่ยนเขาให้เป็นแวมไพร์แบบเรา”

นัทพยามเกลี้ยกล่อมอาร์ท เขาไม่ได้อยากฆ่าเด็กนี่ ใช่ เขายังไม่เคยฆ่ามนุษย์เลยก็ว่าได้ แม้แต่ครั้งนี้ก็เป็นครั้งแรกของนัทเช่นกัน

“ไม่นัท ถ้าเราทำให้เขาเป็นทาส เขาจะต้องไม่ปรากฏตัวให้ใครเห็นได้เลย ทาสมีไว้สำหรับใช้งานเท่านั้น”

“เราเปลี่ยนเขาได้”

“ไม่เช่นกัน เราเปลี่ยนเขาเป็นแวมไพร์โดยภาระการไม่ได้ ผู้คุมกฎคงไม่ยอม”


ขณะที่แวมไพร์ทั้งสองกำลังคุยกันกวินลืมตาขึ้นมามองไปที่ทั้งคู่อีกครั้ง

“ให้ตายเถอะ จะมายืนบ่นอะไรกันอีกอยู่ละ .....ฉันไม่ได้อยากมานอนฟังแกสองตัวกุ๊กกิ๊กกันอยู่นะ มันทรมาน จะฆ่าก็ฆ่าซะที เอ้อ อะ อ้า”

กวินพูดด้วยน้ำเสียงติดๆ ขัดๆ เสียงหอบหายใจเริ่มเบาบางลง ก่อนที่จะหลับตาลงอีกครั้ง
ขณะที่นัทกำลังจะตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรดี อาร์ทให้กำจัดเด็กนั่นซะ ก็ปรากฏร่างของผู้คุมกฎก้าวเท้ามาทางด้านหลังของทั้งสอง

“ทำเรื่องยุ่งกันอีกแล้วสินะ”

แวมไพร์หนุ่มกับผู้สร้างหันหลังกลับไปดูที่มาของเสียง นัทก้มโค้งคำนับผู้คุมกฎ อาร์ทก้าวเท้าเดินเข้าไปหา ก่อนจะพูดกระซิบข้างหูของผู้คุมกฎ เด็กหนุ่มจอมกวนค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาดูอีก พูดพึมพำกับตัว

“เอ้อ อะ มาอีกตัวแล้ว วันนี้มันเป็นวันชุมนุมผีดิบกันหรือไง ให้ตายสิ”

ผู้คุมกฎก้าวเท้าเดินมาที่นัท สายตาทั้งคู่จ้องมองที่ใบหน้าเขา นัทหลบสายตาอย่างให้เกียรติ

“เปลี่ยนเจ้าเด็กนี่ซะ”

ผู้คุมกฎพูดด้วยน้ำเสียงขึงขัง

“วันนี้ข้าผู้คุมกฎอยู่ด้วยกับเรื่องนี้ ข้าอนุญาตให้เจ้าเปลี่ยนเจ้าเด็กนี่ แต่มีข้อแม้ว่าเจ้าเด็กนี่ต้องไปอยู่ที่คฤหาสน์ของอาทิต”

“ได้ครับท่าน”


นัทตอบรับด้วยน้ำเสียงระคนความดีใจ ใช่แล้ว เขาไม่ต้องฆ่าเจ้าเด็กจอมกวนนั่น ทุกอย่างวันนี้มันเป็นครั้งแรก การกัดครั้งแรก การดื่มกินเลือดมนุษย์เป็นๆ ครั้งแรก และการที่เขาจะเปลี่ยนมนุษย์ผู้นั้นให้เป็นแวมไพร์
นัทก้าวเท้าเดินไปที่ร่างของกวิน เขาคุกเข่าข้างหนึงก้มลงมองไปที่ใบหน้าของเด็กหนุ่ม กวินลืมตาขึ้นมาดูอีกครั้งเขาผงะเล็กน้อย

“เอาแล้วไง ตายของจริงละทีนี้”

“ไม่ ฉันไม่ฆ่านายหรอก”

“ห่ะ แล้วแกจะทำอะไรกับฉัน”

นัทไม่ตอบเด็กนั่น เขายกแขนขึ้นมาใช้เล็บที่คมกริบกรีดไปที่ข้อมือ เลือดของแวมไพร์ไหลซึมออกมาเป็นทาง

“ดื่มซะ มันจะทำให้นายเข้าใจในสิ่งที่ฉันเป็น”

“เอ้อ เออะ เอาจริงเหรอ”

“ดื่มมมม”


เมื่อสิ้นเสียงของแวมไพร์หนุ่ม กวินคว้าแขนของเขาไปที่ปากขณะยังมีเสียงหอบเล็ดรอดออกมา เมื่อเขาดื่มกินเลือดของแวมไพร์ ม่านนัยน์ตาเขาขยายเป็นวงกว้าง เขาลืมตาโพลงขึ้น นัทแสยะยิ้มมุมปาก หลังจากนี้ไปเด็กคนนี้ จะเป็นแวมไพร์กำเนิดใหม่ที่เขาสร้างขึ้นมาด้วยตัวของเขาเองไปตลอดกาล




............................. * ...............................