รวมผลงานชุด วิวาห์ชำระแค้น

3

วันที่ 10 เดือน 6 ยามซื่อ

   กวงอวี้ฮ่องเต้นำทัพออกมารอหน้าประตูเมืองด้านตะวันออกพร้อม ‘หนอนบ่อนไส้’ ทั้งสามที่ถูกจับได้แลกลายสภาพเป็นนักโทษ แท้จริงแล้วผู้ที่สะกดรอยตามทั้งสามวันที่นัดพบกันในโรงเตี๊ยมมังกรขาวคือเขานั่นเอง ทัพเป่ยมู่มาถึงในอีกสองชั่วยามต่อมา เมื่อมาถึงเทียนอวี้ฮ่องเต้ประหลาดใจไม่น้อยที่ฝ่ายตรงข้ามมาถึงก่อนตน เมื่อมองเลยไปก็เห็นพระขนิษฐาทั้งสองแลแม่ทัพใหญ่แห่งเป่ยมู่ในชุดนักโทษ

“กวงอวี้ฮ่องเต้ไยท่านจึงปฏิบัติกับคณะทูตที่เราส่งมาเช่นนี้” เทียนอวี้ฮ่องเต้ตรัสถาม

“ท่านควรจะรู้ไว้ว่าหนานหลี่แลเป่ยมู่มิมีทางเป็นบ้านพี่เมืองน้องกันได้ หนอนสามตัวนี้มันจะทำให้ใบหญ้าของข้าเป็นรอยผุพัง ข้าจำเป็นทำลายมันทิ้ง”กวงอวี้ฮ่องเต้ตรัสตอบ

“เมื่อท่านคิดเช่นนั้นข้าก็มิทราบว่าจะหาหนทางใดมิให้เกิดสงครามระหว่างเราได้ หนานหลี่ได้ปลงพระชนม์อดีตฮ่องเต้ไปแล้วคราหนึ่ง ครานี้ท่านยังจะประหารขนิษฐาทั้งสองแลแม่ทัพใหญ่ของเราอีก” เทียนอวี้ฮ่องเต้ตรัส

“จะพิรี้พิไรอยู่ไยเล่าเทียนอวี้ฮ่องเต้เมื่อท่านยกทัพมาแล้วรบกันสักคราเป็นอย่างไร หากข้าแพ้จะปล่อยตัวขนิษฐาทั้งสองแลแม่ทัพใหญ่ของท่านกลับเป่ยมู่ ” กวงอวี้ฮ่องเต้ตรัสท้า

“ในเมื่อท่านต้องการเช่นนั้นข้าก็จะขัดศรัทธาท่าน แต่จงอย่าลืมวาจาที่กล่าวเมื่อครู่เสียล่ะ” เทียนอวี้ฮ่องเต้ตรัส

ทั้งสองฝ่ายรบกันอย่างดุเดือด ในสนามรบครานี้มีได้มีแต่บุรุษเพศเท่านั้นหากแต่มีสตรีที่แต่งกายเยี่ยงบุรุษสามนางร่วมรบด้วย พวกนางมิใช่ใครอื่นแต่เป็นบุตรีของท่านอัครมหาเสนาบดีกงซุนหนึ่งในนั้นคือพระชายารองแห่งจินอ๋อง

ฉับ!!!!!! เสียงดาบฟันถูกร่างของทหารม้าผู้หนึ่ง ทหารผู้นั้นร่วงลงจากหลังม้าอย่างแรงศรีษะกระทบเข้ากับโขดหินเลือดสาดกระเซ็นออกมาไม่ขาดสาย ทหารม้าผู้นั้นสิ้นสติลงในเวลาต่อมา ทหารม้าผู้นั้นมีรูปร่างที่บอบบางเยี่ยงสตรีแต่กับมิกลัวข้าศึกแม้แต่น้อยเหล่าทหารต่างพากันสรรเสริญ ‘เขา’ หรือจะเรียกให้ถูกก็ควรเป็น ‘นาง’ เสียมากกว่าเพราะเมื่อหมอหลวงนำร่างของทหารผู้นั้นไปทำแผลก็พบว่าเป็นอิสตรีอีกทั้งนางยังเป็นถึงพระชายารองแห่งจินอ๋อง จินอ๋องผู้มิเคยโปรดปรานชายารองเริ่มมีท่าทีที่เปลี่ยนแปลงไปเมื่อทราบว่านางร่วมรบและต้องบาดเจ็บปางตายเพื่อพิสูจน์ความรักที่มีต่อเขา

หน้าห้องพระชายารอง

“นางเป็นเช่นไรบ้างท่านพ่อตา” เขาถามท่านอัครมหาเสนาบดีผู้เป็นบิดาของนาง

“ทูลท่านอ๋องนางเสียเลือดมาก อีกทั้งมีเลือดคั่งในสมอง หากนางฟื้นขึ้นมีโอกาสจะสูญเสียความทรงจำบางส่วนสูงมากพะยะค่ะ” หมอหลวงที่ยืนอยู่ด้านข้างตอบแทนอัครมหาเสนาบดีกงซุน

“หมอหลวงเจ้าต้องรักษานางให้ดีที่สุด อย่าให้นางได้รับอันตรายแม้แต่ปลายก้อย มิเช่นนั้นข้าจะบอกให้ฮ่องเต้ถอดยศและประหารเจ้าเก้าชั่วโคตร” เขากล่าวอย่างจริงจังแกมขู่หมอหลวง

“ข้าจะพยายามรักษาพระชายารองอย่างสุดความสามารถ” หมอหลวงกล่าวด้วยเสียงสั่นเครือจากความกลัว

การศึกดำเนินไปอย่างต่อเนื่องแลไม่มีทีท่าว่าจะยุติได้โดยง่าย กวงอวี้ฮ่องเต้ยังทรงคุมขังองค์หญิงทั้งสองแลแม่ทัพใหญ่ของเป่ยมู่ พวกเขาทั้งสามถูกทหารหนานหลี่ขังไว้ในคุกน้ำใต้ดินอันมืดมิดชีวิตในแต่ละวันแขวนอยู่บนเส้นด้าย ทางด้านจินอ๋องเขาเฝ้าดูแลชายารองผู้สลบไสลทุกวินาทีแต่ร่างบางยังคงสลบไสลอยู่นั่นเอง

“เสวียเสวี่ยข้าขอโทษที่ร้ายกาจกับเจ้ามาตลอด ได้โปรดฟื้นขึ้นมาเถิด” เขาพูดกับร่างบางที่อยู่บนเตียงพร้อมจับมือคู่น้อยของนางไว้

“สวรรค์โปรดให้นางฟื้นขึ้นมาเถิด อย่าให้นางต้องไปปรโลกอย่างโดดเดี่ยวเลย” เขากล่าวกล่าวนี้ทุกวันเพื่อขอความเห็นใจจากสวรรค์

“เสวียเสวี่ยเจ้าดูสิวันนี้ข้าได้เสื้อขนสัตว์ตัวใหม่ด้วย ฮ่องเต้ทรงเลื่อนยศให้ข้าเป็นที่ปรึกษาส่วนพระองค์แล้วนะ” เขากล่าวในวันหนึ่งหลังจากกลับมาถึงที่พักของตนกลางสมรภูมิรบ

บัตนี้การศึกก็ล่วงเลยมาเป็นเวลาเกือบครึ่งปีแล้ว เสบียงที่เตรียมมาอย่างอุ่นหนาฝาคั่งร่อยหรอลงเรื่อยๆ พวกทหารบาดเจ็บล้มตายไปนับไม่ถ้วนผืนหญ้าที่เคยเขียวขจี

กลายเป็นสีแดงทั่วทุกหย่อมแผ่นดินเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด ในที่สุดเทียนอวี้ฮ่องเต้ก็ทรงมิไหวมิอยากให้การศึกยืดเยื้ออีกต่อไปจึงวางแผนชิงตัวนักโทษออกจากคุกน้ำใต้ดิน เมื่อโอกาสมาถึงเทียนอวี้ฮ่องเต้ก็ส่งคนที่ไว้ใจได้เข้าไปช่วยเหลือพระขนิษฐาทั้งสองแลแม่ทัพใหญ่แห่งเป่ยมู่จากนั้นก็ยกทัพกลับทันทีโดยมิสนใจผลแพ้ชนะ ฝ่าย

กวงอวี้ฮ่องเต้ปราชัยนั้นได้แต่ตรอมตรมฤทัยจนร่างกายผ่ายผอมลงมาก พระองค์มิสนใจราชกิจบ้านเมืองอีกแล้ว องค์รัชทายาทต้องปฏิบัติราชกิจแทนเสด็จพ่อทั้งที่ยังทรงพระเยาว์

วังหลวงเป่ยมู่

จริงอยู่ที่สามารถช่วยทั้งสามออกมาได้แต่ทั้งสามเหลือเพียงร่างที่ไร้สติเช่นเดียวกับชายารองของจินอ๋อง ครานี้ฮ่องเต้ทรงร้อนพระทัยเป็นอันมากนำคำที่จินอ๋องเคยขู่หมอหลวงไว้มาเป็นประกันในการยื้อชีวิตทั้งสามรวมทั้งชายารองกลับคืนมาให้สำเร็จ หมอหลวงกลัวคำขู่มากจึงพยายามหาทุกวิถีทางจนค้นพบยาตัวหนึ่งเข้านั่นคือ ‘บัวสวรรค์หมื่นปี’ ที่หมื่นปีจะออกมาเพียงกอเดียวมันสามารถทำให้ผู้ตายกลับฟื้นคืนชีวิตได้แต่บางรายที่ต่อต้านฤทธิ์ของมันจะสูญเสียความทรงจำบางส่วนไป ตัวยาชนิดนี้อยู่ใจกลางอาณาจักรลิ่วกั๋วซึ่งมีตำนานเล่าขานมากมายเกี่ยวกับเซียน เทพ มาร แล ปีศาจที่อาศัยอยู่แถบนั้น ผู้ที่สามารถผ่านทั้งสามด่านนี้ไปได้ต้องเป็นผู้ที่มีจิตใจงดงามแลกล้าหาญอย่างแท้จริงเท่านั้น ระยะเวลาจากที่นี่ไปถึงใจกลางอาณาจักรลิ่วกั๋วประมาณห้าเดือน หากไปถึงแลเข้าไปสู่ใจกลางอาณาจักรได้แล้วต้องออกมาทันทีเมื่อได้ ‘บัวสวรรค์หมื่นปี’ มิเช่นนั้นจะมิได้กลับมาอยู่ในภพนี้อีก ผู้ที่มิกลับออกมาตาม

กำหนดนั้นหากเซียนหรือเทพมิได้ช่วยไว้ก็ถูกมารปีศาจครอบงำจิตใจแล้วกลายเป็นพวกมันภายในเวลาชั่วพริบตาเดียว เขารีบกราบทูลต่อเทียนอวี้ฮ่องเต้

“ดี เช่นนั้นเราจะมอบหมายหน้าที่ให้อ๋องสามไปกับท่าน เห็นเช่นไรพี่สาม” เทียนอวี้ฮ่องเต้ตรัสถามพระเชษฐา

“กระหม่อมยินดีไปพะยะค่ะ ขอเพียงให้นางฟื้นคืนมาพูดคุยเล่นหัวกับกระหม่อมดังเช่นแต่ก่อนได้ กระหม่อมยินยอมทุกสิ่งอย่างแม้ต้องแลกมาด้วยชีวิต” จินอ๋องตอบ

“ท่านโหราจารย์ ข้าทั้งสองสามารถออกเดินทางได้เมื่อใด” จินอ๋องถาม

“ทูลท่านอ๋องอีกสามวันเป็นฤกษ์ดี ให้พวกท่านทั้งสองออกเดินทางในยามอิ๋น” ท่านโหราจารย์ที่อยู่ข้างพระที่นั่งทูลตอบ

จวนตากอากาศจินอ๋อง ริมแม่น้ำชิงเจียง เมืองชิงหลง

“เสวียเสวี่ยเจ้าคอยข้าอยู่ที่นี่ก่อนนะ เมื่อข้านำ ‘บัวสวรรค์หมื่นปี’ มาจากใจกลางอาณาจักรลิ่วกั๋วได้ ข้าจะรักษาเจ้าให้หายแลพากลับไปบ้านที่เมืองไผ่เขียว” เขากล่าวกับร่างบนเตียง ครานี้ราวกับร่างบางรับรู้ถึงการมีอยู่ของเขาน้ำตาหยดใสไหลลงจากดวงตาคู่งามไม่ขาดสาย เขาดีใจมากที่นางรับรู้ว่ามีเขาอยู่ข้างกายจึงยกร่างบางที่อยู่บนเตียงขึ้นมากอดแนบอกอย่างทนุถนอมแล้วบรรจงจุมพิตอ่อนหวานลงบนหน้าผากเนียน