เด็กสาวผมทอง กับหนึ่งปีจากนี้ไป

     พวกคุณคิดว่าได้ใช้ชีวิตอย่างคุ้มค่ากันแล้วหรือยังครับ? 

     การที่จะเรียกได้ว่าใช้ชีวิตได้อย่างคุ้มค่าแล้วนั้นอาจฟังดูเป็นเหมือนข้ออ้างของพวกเบื่อโลกที่เห็นชีวิตประจำวันไร้ซึ่งความแปลกใหม่อีกต่อไปแล้วเท่านั้นเอง ส่วนวิธีการที่จะทำให้ชีวิตที่เปรียบเหมือนฝุ่นธุลีในห้วงจักรวาลอันกว้างใหญ่นี้ส่องแสงประกายเจิดจ้าถึงขีดสุดนั้น ก็ขึ้นอยู่กับว่าความปรารถนาสูงสุดในชีวิตของพวกคุณคืออะไร?

     'ได้เดินทางท่องเที่ยวไปรอบโลก..?' 

     'ได้กินของอร่อยมากหน้าหลากรสชาติจนไม่มีรสชาติของสิ่งใดที่คุณไม่รู้จัก..?' 

     'ได้เดินทางไปนอกอวกาศเหนือพื้นโลกหนึ่งหมื่นกิโลเมตร..?'

     'ได้รู้จักโปรแกรมแอดวานซ์ทุกรูปแบบและได้ใช้พวกมันในการต่อสู้อย่างเหนือชั้น..?'

     ตัวอย่างดังที่ได้กล่าวมานั้นเรียกได้ว่าเป็นความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่มากจนในช่วงชีวิตหนึ่งของมนุษย์ก็อาจทำให้ลุล่วงไม่ได้ แต่การทำให้ชีวิตน้อยๆของเราเปล่งประกายนั้นไม่จำเป็นต้องตั้งเป้าหมายใหญ่ๆเสมอไป…

     เพียงสิ่งเล็กน้อยที่เราปรารถนาจะได้รับมันมาตลอดชีวิตก็เพียงพอแล้ว

     {กรุณากดปุ่ม”ยืนยัน”เพื่อสิ้นสุดการออกแบบตัวละครของคุณ}

     เสียงคลิ๊กเมาส์ซ้ายรัวซ้ำกันสองครั้งดังขึ้นเป็นการยืนยันว่าความพากเพียรในการกำหนดลักษณะของตัวแทนผู้เล่นหน้าจอคอมมานานกว่าครึ่งชั่วโมงนั้นได้สิ้นสุดลง เมื่อผ่านขั้นตอนการก่อร่างสร้างตัวอันแสนยากลำบากนี้ไปได้…

     ก็ยังมีโจทย์ที่ยากเย็นพอกันรอผมอยู่ข้างหน้าแล้ว…

     {ตั้งชื่อตัวละครของคุณตามต้องการ แต่ทางเราขอสงวนสิทธิ์ในการใช้สัญลักษณ์แปลกๆและการเว้นวรรคระหว่างตัวอักษร}

     เสียงกดแป้นพิมพ์ที่ออกอาการเหมือนกำลังอารมณ์ขึ้นดังเหมือนกระแทกปุ่มกดกลับจะยิ่งดังกว่าเสียงลมหายใจฟืดฟาดของผมเสียอีก โดยเฉพาะเมื่อได้เห็นแถบข้อความที่เขียนด้วยประโยคสุดกวนประสาทที่เหมือนกับตัดเส้นทางการตั้งชื่อตัวละครแบบล้ำยุคสุดจะแหวกแนวตระการตาของพวกผู้เล่นที่ต้องการเป็นจุดเด่นหน้าสายตาของคนอื่น

     อันที่จริงแล้วเรื่องการห้ามใช้สัญลักษณ์ประกอบการตั้งชื่อตัวละครหลักในระบบเกมออนไลน์นั้นจะมีมานานแล้ว และอันที่จริงการตั้งชื่อตัวละครเกมนั้นจะต้องกำหนดมาเป็นอันดับแรกก็ตาม แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังไม่ชินกับมันสักที…

     “ถ้าใช้ภาษาอังกฤษตัวไทยตัวไม่ได้ งั้นก็เอาเป็นชื่อจริงของเราก็แล้วกัน (สิง-หา-ศัพท์) เรียบร้อย!”

     คลิก..!

     {ขอแสดงความยินดีด้วย! คุณได้สร้างตัวละครตัวแรกในชีวิตที่เน่าเฟะของคุณเสร็จสมบูรณ์ พร้อมจะออกผจญภัยในอีกสิบวินาที}

     หน้าจอคอมพิวเตอร์ปรากฏแถบตัวอักษรลวดลายเหมือนไม้สลักที่มีตัวเลขสองหลักรั้งท้ายอยู่ โดยมันกำลังเริ่มนับถอยหลังพร้อมกับเข็มวินาทีที่เฉียดเข้าใกล้เลขสิบสองทุกขณะ ในตอนนั้นเด็กหนุ่มที่รอเวลานี้มานานก็บรรจงวางนิ้วลงบนแป้นพิมพ์พร้อมเพ่งความสนใจทั้งหมดไปยังหน้าจอที่กำลังจะตัดเข้าสู่ฉากที่ผมตั้งตารอมานานในไม่กี่อึดใจ

     และตรงหน้าดวงตาที่สะท้อนเป็นประกายเงางามจากแสงบนหน้าจอก็ปรากฏเป็นทุ่งหญ้าสีเขียวทอดยาวสุดลูกตา แม้ว่าจะสัมผัสมันไม่ได้ก็ตาม แต่มันกลับทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก ด้วยระบบประมวลผลหน้าจอที่เพิ่งไปยกระดับมาเมื่อเดือนที่แล้วนี้เอง จึงทำให้ภาพที่ฉายขึ้นหน้าจอมอนิเตอร์นี้สามารถเก็บรายละเอียดได้ทุกจุดไม่ว่าจะเล็กน้อยเพียงไหนก็ตาม

     และเป็นผลมาจาก GM ที่ร่วมแรงหามรุ่งหามค่ำสร้างระบบเกมที่มีรายละเอียดสูงที่สุดนับตั้งแต่ที่เคยมีมาในหน้าประวัติศาสตร์เกม จึงทำให้ทุกๆจุดของตัวละครและสิ่งแวดล้อมมีความเสมือนจริงมากจนถ้าเอารูปนี้ไปหลอกเพื่อนว่าได้ไปเที่ยวช่วงวันหยุดนี้ก็ไม่มีใครสงสัย

     แต่ในระหว่างที่เด็กหนุ่มที่ดูเหมือนจะคลั่งเกมมากว่ารูปลักษณ์ภายนอกกำลังอิ่มเอมอยู่กับทิวทัศน์ที่ดูผ่อนคลายตรงหน้านั้นเอง สุดยอดแห่งความประทับใจที่เกมนี้จะมอบให้ผ่านแถบข้อความที่ปรากฏขึ้นบังสัตว์โลกแสนน่ารักอย่างพอเหมาะพอเจาะก็บังเกิดขึ้นมาจนได้

     {สวัสดี คุณlb’skLyrmN ชื่อของคุณฟังดูไม่น่าจะหลุดออกมาจากท้องแม่เลยนะครับ}

     “ลิบสกิวว์ริมน์ อะไรกันฟะ! ฉันว่าฉันกดเปลี่ยนภาษาแล้วนี่ กลับไปหน้าตั้งชื่อตัวละครให้ฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ!!”

     ผมกรีดร้องลั่นห้องด้วยน้ำเสียงที่ฟังยังไงก็ไม่น่าจะใช่ภาษาชาวโลกทันทีที่สังเกตเห็นชื่อของตัวละครที่ตัวเองตั้งเอาไว้เมื่อสักครู่นี้ปรากฏอยู่เแบบสวัสดีชาวโลก ไม่ว่าจะเป็นระบบการตั้งชื่อที่จำกัดให้เป็นภาษาอังกฤษเท่านั้นก็ดี หรือจะเป็นระบบข้อความต้อนรับเด็กใหม่หัดเล่นก็ดี…

     ทั้งหมดนั้นเป็นแรงกระตุ้นอย่างดีให้คนที่เพิ่งเริ่มเล่นเกมออนไลน์เปิดใหม่นี้เป็นครั้งแรกเมื่อไม่กี่นาทีก่อนแทบจะลบเกมนี้ไปจากความจำคอมพิวเตอร์เสียเหลือเกิน

     หากจะติดอยู่เพียงว่าผมต้องเสียเวลาในการติดตั้งตัวเกมและปรับแต่งตัวละครนับชั่วโมงจนทำให้เกิดรู้สึกเสียดายขึ้นมาหน่อยๆหากต้องตัดใจลบทิ้งไปจริงๆ... ขณะนี้นิ้วของผมกำลัง

     {ถ้าคุณเตรียมตัวพร้อมแล้ว ก็ขอให้ผู้เล่นlb’skLyrmNมีความสุขกับการผจญภัยสุดคาดเดาในเกมRPF ณ บัดนาว}

     RPF--- (Radical Panicked Fighter) เกมออนไลน์ที่สมจริงที่สุดของค่ายเกมยักษ์ใหญ่THWที่ออกจำหน่ายเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา ด้วยระบบซีลูเลชั่นที่กินสเปคเครื่องไปกว่า1024บิต จึงทำให้ระบบกราฟฟิคของเกมออกมามีความสวยงามและสมจริงยิ่งกว่าที่เกมคอนโซลหรือค่ายอนิเมชั่นใดๆจะมีได้

     และยิ่งเมื่อระบบเกมสมจริงสุดยอดนี้มารวมกับการที่ผู้พัฒนาระบบPCได้ประสบความสำเร็จในการสร้างซีมูเลเตอร์จำลองความรู้สึกรูปแว่นส่องกลางคืนที่ทำให้ร่างกายรู้สึกเหมือนได้เข้าร่วมฉากในคอมพิวเตอร์จริงๆออกมาเมื่อไม่นานมานี้ก็ยิ่งทำให้ยอดจำหน่ายเกมPCพุ่งทะลุชาร์ตเป็นประวัติการณ์

     แต่จุดเด่นของตัวเกมนี้ไม่ได้มีเพียงกราฟฟิคที่ละเอียดสมจริงเท่านั้น หากแต่เมื่อผู้เล่นทำการสร้างตัวละครในระหว่างที่กำลังสวมซีมูเลเตอร์ ระบบเกมก็จะสร้างตัวละครที่มีค่าสถานะคล้ายคลึงกับสมรรถภาพร่างกายของผู้เล่นจริงๆโดยอัตโนมัติ ด้วยเหตุนี้เองจึงทำให้สถิติการออกกำลังกายของผู้คนเพิ่มสูงขึ้นตามยอดจำหน่ายไปด้วย

     และเพราะเหตุนี้จึงทำให้เกมนี้เป็นที่นิยมของผู้ที่อยากรู้ความสามารถที่แท้จริงของตัวเองอีกด้วย เว้นแต่เพียงว่าผมไม่ได้สนใจการออกกำลังกายตามกระแสนิยมสักเท่าไหร่ และผมก็ไม่มีเครื่องจำลองความรู้สึกเสมือนจริงสุดล้ำที่ว่านั่นด้วยเช่นกัน

     “จะให้คนที่วันๆแทบจะไม่เหลือเงินเก็บจากที่ทำงานพิเศษอย่างเราไปซื้อของแบบนั้นน่ะเหรอ ไม่มีทางซะหรอก!”

     ผมย้อนนึกถึงสิ่งที่เพื่อนร่วมห้องแนะนำเพื่อการเล่นเกมอย่างได้อรรถรสสูงสุดมาตลอดสองเดือนนับตั้งแต่ซีมูเลเตอร์รุ่นใหม่ออกตลาดซึ่งผมเลือกที่จะปฏิเสธมาโดยตลอด และเพราะตัวอุปกรณ์นั้นไม่ได้รองรับเฉพาะการเล่มเกมคอมพิวเตอร์และราคาที่แทบไม่ต่างจากหูฟังคุณภาพดีคู่หนึ่งเท่านั้น จึงทำให้มันกลายเป็นที่นิยมของผู้คนในชั่วข้ามคืน

     ว่าแล้วก็เข้าสู่เกมต่อไป…

     ผู้เล่นสิงหาศัพท์เวอร์ชั่นภาษาอังกฤษล้วนเดินทางมาถึงต้นไม้ใหญ่ที่ตั้งอยู่ใจกลางทุ่งหญ้าสีเขียวราวกับจุดพักผ่อนเพียงแห่งเดียวภายใต้แสงอาทิตย์อันร้อนระอุ และที่นั่นเองที่ผมบังเอิญได้พบกับเพื่อนร่วมอุดมการณ์ที่มีความตั้งใจเดียวกัน

     ....มอนสเตอร์ระดับต่ำที่มีชื่อเรียกสามัญว่า “สไลม์” นั่นเอง

     “ทำไมเจ้าพวกนักเขียนโปรแกรมเกมถึงต้องเอาพวกราเมือกมาทำเป็นไก่ให้มือใหม่ตีเล่นตลอดด้วยนะ ทั้งที่เจ้าราเมือกสีฟ้ากระโดดเหยงๆพวกนี้ออกจะน่ารักแท้ๆ”

     เด็กหนุ่มหมุนคออย่างไม่สบอารมณ์พร้อมกับดึงดาบไม้ออกจากสายรัดกางเกงชี้ไปยังสัตว์ประหลาดรูปร่างหยุ่นๆสามตัวที่กระโดดไปมาอยู่ตรงหน้า ในจังหวะนั้นเองข้อมือซ้ายที่กุมคอดาบเอาไว้ก็หักลงฟาดคมดาบผ่าร่างสไลม์ออกเป็นชิ้นๆในพริบตา

     แต่แล้วเรื่องไม่คาดคิดที่น่าอัศจรรย์ใจยิ่งกว่า”สิงหาศัพท์เวอร์ชั่นภาษาอังกฤษล้วน”ก็ได้บังเกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อเศษของเหลวจากตัวสไลม์ได้ก่อตัวเป็นร่างใหม่จำนวนมากซึ่งเกินกว่าเลเวลหนึ่งอย่างเขาจะรับมือได้ ราวกับเป็นบัคที่ใหญ่ที่สุดเท่าที่บริษัทผลิตเกมจะได้รับการให้อภัยจากลูกค้าล่ะมั้ง

     แต่ในตอนนั้นร่างของสิงหาศัพท์ก็ได้หายไปจากลานต่อสู้ใต้ต้นไม้นั้นด้วยความเร็วแสง พร้อมกับแถบมานาที่ถูกใช้ไปจนเกือบหมดในการออกแรงวิ่งด้วยความเร็วสูงสุดเท่าที่จะเคยถูกบันทึกเอาไว้ในประวัติศาสตร์เกมออนไลน์

     “อึ๋ย! ถ้าขืนเรายังอยู่ตรงนั้นต่ออีกสักวินาทีเดียว เราคงไม่กล้าแตะเยลลี่กับซาลาเปาไปอีกนานแน่เลย…”

     ตัวละครสิงหาศัพท์รีบหนีออกจากโคนต้นไม้ที่เต็มไปด้วยของเหลวคัดหลั่งสีฟ้าด้วยความเร็วสูงจนพ้นจากเขตทุ่งหญ้าไป 

     เขารู้ดีว่าถึงพลังโจมตีของพวกสไลม์จะต่ำจนแม้แต่เลเวลหนึ่งอย่างเขาจะไปยืนบวกก็ยังเอาชนะได้สบายๆ แต่เมื่อจำนวนของมันเริ่มไม่เอื้ออำนวยประกอบกับร่างกายที่มีพลังชีวิตและพลังป้องกันที่เปราะมากจึงทำให้เสี่ยงต่อการถูกจัดการเป็นอย่างมาก

     แม้จะเป็นเลเวลหนึ่ง แต่การที่ตัวละครถูกพวกสไลม์ฆ่าตายก็ไม่ได้ต่างอะไรจากการเดินไปร้องเป็นหมูถูกรุมกินบนโต๊ะอาจารย์ต่อหน้าเพื่อนร่วมห้องแม้แต่นิดเดียว

     ชื่อของผู้ที่พ่ายแพ้ต่อมอนสเตอร์ระดับต่ำสุดเช่นนั้นจะถูกจารึกในหน้าประวัติศาสตร์เกมออนไลน์ไปชั่วกาลนานในฐานะ”ผู้ถูกเอาชนะสิบทิศ”

     แต่แล้วเหมือนกับโชคจะเข้าข้างสิงหาศัพท์เมื่อเขาได้พบกับที่พึ่งแห่งใหม่ในการที่จะเลื่อยระดับอย่างรวดเร็ว ตรงหน้าสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นมอนสเตอร์ตัวใหม่ให้ตบเล่น แม้ว่ามันจะแข็งแกร่งกว่าพวกราเมือกหนืดๆหยุ่นๆก็ตามที

     {ภูติกิ่งไม้ เลเวลสาม}

     การเข้าตีมอนสเตอร์ตัวใหม่ในครั้งนี้เล่นเอาHPของสิงหาศัพท์ลดลงจนแทบจะกลายเป็นขีดแดงเลยทีเดียว แต่มันก็ถือว่าคุ้มค่ามากหากเทีบกับสไลม์ระดับต่ำที่ฆ่าไม่ตายเช่นนั้น เลเวลของสิงหาศัพท์ได้เลื่อนขึ้นไปจนกลายเป็นระดับสองจนได้

     หากแต่สิทธิพิเศษในการเล่นกับมอนสเตอร์ที่มีระดับสูงกว่าถึงสองเท่ากลับไม่ได้มีเพียงแค่นั้น มูลค่าของไอเท็มที่จะหล่นออกมานั้นสูงค่ากว่ามอนส์เตอร์ที่ระดับต่ำกว่าอย่างเทียบกันไม่ได้

     หรือถ้าไม่เช่นนั้นก็จะไม่มีอะไรออกมาเลย...

     ไอเทมดรอป : ดาบมารศักดิ์สิทธิ์ “ด็อกมาตาร์ ทริอา” ระดับTriple A

     ผมที่กำลังนั่งขัดสมาธิอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ถึงกับอึ้งทำอะไรไม่ถูก แม้ว่าผมจะไม่ค่อยสัมทัดด้านการเล่นเกมแนวสวมบทบาท(Role-play  game:RPG)สักเท่าไหร่ก็ตาม แต่ความรู้สึกที่เหมือนกับได้คว้าถ้วยโอลิมปิกสามถ้วยซ้อนที่คุอยู่ในใจของผมนั้นสามารถแสดงออกมาได้เพียงความนิ่งชนิดพูดอะไรไม่ออก

     เนื่องด้วยความงามของดาบที่ไล่สีขาว-เทา-ดำอย่างละเอียดนั้นกำลังติดตาตรึงใจ...

     แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ลืมที่จะตรวจสอบความถูกต้องของระบบโดยละเอียด เพราะแม้แต่ผมเองก็รู้ว่าแรร์ไอเท็มระดับ "BB"สุดยอดนี้ไม่มีทางที่จะดรอปออกมาจากมอนสเตอร์เลเวลสามอย่างแน่นอน

     จนในที่สุดเมื่อผมล้วงลึกเข้าไปในค่าสเตตัสของตัวละคร ความพรั่นพรึงสุดขั้วหัวใจก็เข้าจู่โจมหัวใจของเด็กหนุ่มอย่างรุนแรง

          ‘ลิบสกิวว์ริมน์’  เลเวล2

Str : 11     Agi : 8     Int : 4     Vit : 7     Luck : 0x0

     ผมนั่งอึ้งกับค่าสถานะของตัวละครไปพักใหญ่ ค่าความโชคดีของตัวละครนั้นพุ่งขึ้นทะลุจุดศุนย์จนกลายเป็นศูนย์สองตัวขนาบกันอย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อนในเกมไหนๆ และบางทีความโชคดีนั้นอาจมีส่วนทำให้ผมได้พบกับปรากฏการณ์ขยายพันธุ์โดยไม่อาศัยเพศของสไลม์ที่ไม่มีอวัยวะสืบพันธุ์เมื่อไม่นานมานี้ก็เป็นได้

     “ค่าความโชคดีเป็นอนันต์ ฉันก็ว่าแล้วทำไมนายถึงได้โชคดีซะขนาดนั้น แต่ก็ไม่อยากจะเชื่อนะว่ามันจะส่งผลไปถึงเกมออนไลน์แบบนี้ด้วย... ปาฏิหาริย์ข้ามมิติจริงๆนะ”

     เสียงใครคนหนึ่งที่ไม่ใช่ทั้งตัวผมเองและระบบข้อความเสียงกวนประสาทดังขึ้นมาในระยะประชิดจนทำให้ผมเริ่มควบคุมสมาธิของตัวเองไม่อยู่ผละนิ้วออกจากแป้นพิมพ์อย่างตกใจ

     แต่ในขณะนี้เสียงที่กำลังจะหลุดออกมาจากห้วงตระหนกนั้นก็ได้ถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอจนหมด เพราะสัมผัสอวบอิ่มที่แนบลงกลางหลังและความรู้สึกอุ่นและจั๊กจี้ที่หลังลำคอนั่นเอง

     “เธอมาทำอะไรที่ห้องของฉันน่ะ! มีอะไรจะเคลมอย่างนั้นเรอะ... ฉันจำได้ว่าฉันจัดห้องเอาไว้รับรองเธอเรียบร้อยแล้วไม่ใช่เหรอ?”

      “เปล่าหรอก ฉันก็แค่ไม่มีอะไรทำน่ะ แล้วอีกอย่างก็เพื่อมาดูพฤติกรรมของเด็กหนุ่มไทยที่อยู่คนเดียวมาตลอดว่าจะทำอะไรระหว่างที่ไม่มีใครเห็น ว่าแต่ในคอมฯนั่นมันเกมที่เพิ่งออกใหม่ใช่หรือเปล่า”

      เสียงหวานๆของเด็กสาวผมทองธรรมชาติดังขึ้นข้างใบหูอันเรียวยาวของผมจนเริ่มรู้สึกเสียวขึ้นมาทีละนิด เว้นเสียแต่ว่าสิ่งที่ยังคงติดอยู่บนแผ่นหลังของผมก็ยังคงติดอยู่อย่างนั้น ซ้ำยังจะแนบสนิทมากขึ้นกว่าเดิมอีกด้วย

      “พูดภาษาไทยซะชัดเชียวนะ ว่าแต่เรื่องนั้นมันไม่ใช่ประเด็นเฟ้ย! ที่ฉันกำลังจะสื่อน่ะหมายถึงบ้านเธอที่ต่างประเทศไม่ได้สองเรื่องการอย่าเข้าห้องผู้ชายคนเดียวหรือไง”

      “หา? นายกามลางพูดอัลไลน่ะ พาสาทายมันยากฟางม่ายทาหนัด...”

      ถ้อยคำยียวนของเด็กสาวต่างชาติอายุรุ่นเดียวกับผมได้ทำให้สติยับยั้งอารมณ์ของผมขาดผึง

      “ฟังไม่รู้เรื่องแต่พูดซะตรงประเด็นคำถามเชียวนะ แบบนี้มันชักจะมากเกินไปแล้ว..!”

      ผมกระแทกแป้นพิมพ์ด้วยหัวใจที่ถูกกระตุ้นความรู้สึกรำคาญทั้งหมดเหลือเพียงประเคนหมัดใส่เธอเท่านั้น หากแต่เธอคนนั้นยังคงทำหน้ายิ้มเหมือนกับสิ่งที่เธอพูดออกมาไม่มีคำที่ผิดจากไวยากรณ์แม้แต่คำเดียว

     “ยัยบิทช์!”