[SHAM] รักนี้ไม่มีลวง

 
[6]
 
“กรี๊ด!!”
“เกิดอะไรขึ้นครับ!?” โจลันถลันเข้ามาในห้อง มองเด็กสาวที่ตัวสั่นอยู่บนเตียงด้วยความตกใจ
เซน่าพรวดพลาดเข้ากอดเอวชายหนุ่มด้วยความตื่นกลัว “ผีหลอก..!!” เธอบอกเสียงเครือ สายตามองหวาดๆ ไปที่ตู้เสื้อผ้าซึ่งตอนนี้กลับเป็นปกติดีแล้ว
“ใจเย็นๆ ครับ ไม่มีอะไรซักหน่อย” โจลันลูบหัวคนในอ้อมแขนอย่างปลอบใจ
“มีสิ ในตู้นั้นไง” เซน่าบอกดุและรีบย้ายไปเกาะหลังโจลันแทน เพราะชายหนุ่มกำลังเดินตรงไปเปิดโคมไฟที่หัวเตียง
“เซน่า?” เอวีน่าตามเข้ามา “เกิดอะไรขึ้นจ้ะ”
เซน่าถลาไปหาพี่สาวและกอดเธอไว้แน่น ไม่ได้บอกอะไรแต่เริ่มต้นลากพี่สาวออกจากห้องนั้นทันที
“ต้องขอโทษคุณโจลันด้วยนะคะที่เซน่าถือวิสาสะเข้าไปในห้องนอนของคุณ” คนเป็นพี่ต้องขอโทษขอโพยแทนน้องสาวที่นั่งหน้าหงิกเบียดชายสูงวัยอยู่ที่โซฟา
เบนลูบหัวลูกสาวปลอบขวัญ “ขอโทษสิลูก”
เซน่าทำหน้าบูดเป็นตูดเป็ดให้เจ้าของห้องแทนคำขอโทษ “เรากลับกันเถอะค่ะ หนูไม่อยากอยู่ในห้องผีสิงแบบนี้แล้ว”
“ต้องขอโทษแทนเซน่าอีกครั้งนะคะ” เอวีน่าบอกเบาอย่างรู้สึกผิด
“ไม่เป็นไรครับ ถ้างั้นผมไปส่งเลยดีมั้ยครับ”
“เดี๋ยว แล้วไลออนล่ะ” เซน่ามองรอบตัว “หรือว่าจะติดอยู่ในห้องผีสิงของนาย” เธอเต้นเร่าอยู่ไม่สุข
“เอ่อ งั้นเดี๋ยวผมไปพาเจ้าเหมียวมาให้เองครับ” โจลันอาสา
“มันก็ต้องแบบนั้นอยู่แล้วล่ะ ใครจะกล้าเข้าห้องนั้นอีก...”
โจลันถลึงตาใส่เด็กสาวแล้วรีบกลบเกลื่อนด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องนอน เปิดประตู ทุกอย่างดูเป็นปกติดี ยกเว้นเจ้าตัวอ้วนขนฟูที่ยังเดินเวียนอยู่ที่หน้าตู้เสื้อผ้า
“เฮ้ย คอลล์...” โจลันย่อตัวลงใกล้ไลออน
ประตูตู้เสื้อผ้าเปิดออกช้าๆ “แฮ่..” คอลล์ที่อยู่ใต้ผ้าห่มทำเสียงขู่
“นี่ใช่มั้ยสาเหตุที่ยัยตัวแสบนั่นกรี๊ดซะลั่นบ้าน” แฝดพี่หัวเราะออมเสียงกลัวคนด้านนอกจะได้ยิน
คอลล์โผล่หน้าออกมาจากผ้าห่มและยิ้มพอใจ “ก็ยัยนั้นอยากสอดรู้สอดเห็นเองนี่ ฉันก็เลยจัดให้...อ้าวแล้วเจ้านี่ใครน่ะ?”
ไลออนกระโดดแผล็วเข้าไปนัวเนียคนในตู้เสื้อผ้าที่เกาหลังหูให้มัน
“แมวของเซน่าเขาน่ะ ดูมันจะพิศวาสแกมากนะเนี่ย” โจลันจับหมับเข้าที่พุงกลมๆ ของเจ้าขนปุย พยายามจะดึงมันออกจากกองผ้าห่มบนตัวน้องสาว แต่ไลออนใช้เล็บข่วนเขาอย่างเมามันส์ “โอ๊ยๆ เดี๋ยวพ่อก็จับทำลูกชิ้นซะนี่”
“เฮ้ย เบาๆ หน่อยดิ แมวนะไม่ใช่ควาย ใช่วัวถึงต้องออกแรงขนาดนั้น” คอลล์ช่วยลูบหัวปลอบใจไลออนที่ร้องเมี้ยวอย่างเสียขวัญ
“ฉันว่าเจ้านี้เป็นตุ๊กแกมากกว่าว่ะ ดูสิมือกาวอย่างกับอะไร นี่ถ้าผ้าห่มฉันขาดเป็นรู แกไม่ได้อยู่อย่างสงบแน่” ประโยคหลังโจลันหันไปขู่เจ้าแมวขาวซึ่งรีบตวัดกรงเล็บข่วนปลายจมูกคนที่ยื่นหน้าเข้าไปใกล้มันทันที
คอลล์ช่วยอุ้มไลออนขึ้นมา ก่อนจะส่งต่อให้พี่ชายที่พยายามล็อคมือแมวไม่ให้มันข่วน
“บ๊าย บาย เจ้าเหมียว” คอลล์โบกมือลาเจ้าแมวอ้วนที่ดิ้นพราดๆ อยู่ในมือโจลัน
โจลันจับขาทั้งสี่ของไลออนรวบไว้ด้วยกันได้แล้ว แต่ไม่วายโดนกัดอีก กว่าจะพาเจ้าตัวร้ายมาคืนเจ้าของได้ทำเอาเหงื่อตกไปหลายกะละมัง
“ว้าย ทำไมเป็นอย่างนั้นล่ะ” เซน่าที่ดูจะตกใจมากรีบเข้ามาอุ้มเจ้าไลออนไปปลอบ เรียกขวัญมันกลับมา ไม่สนใจสภาพคนที่ไปหิ้วเจ้าตัวร้ายมา
“ไม่เป็นไรนะคะ” เอวีน่าใช้กระดาษทิชชูซับเลือดที่มือของโจลันอย่างห่วงใย
“เหอะ แค่นี้ไม่ตายหรอก ว่าแต่นายเอาเชื้อโรคอะไรมาติดไลออนรึเปล่าเนี่ย”
โจลันไม่รู้จะตอบโต้กลับไปอย่างไรจึงได้แต่ทำท่าขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่คนเดียว เหอะ เขาไม่สนหรอกว่ายัยเด็กแก่นจะพูดอะไร เพราะอย่างน้อยเอวีน่าก็เป็นห่วงเขาจากใจจริง
“ยิ้มบ้าอะไรอยู่คนเดียว”
“เปล่าครับ...” โจลันยิ้มสมทบไปอีกหนึ่งดอก “ไปกันเถอะครับ ผมไปส่ง” เขาหันไปยิ้มหวานให้เอวีน่า ที่ยิ้มตอบเขากลับมาด้วยรอยยิ้มหวาน นี่..มันต้องแบบนี้!.....
กริ่งก๊อง...
คอลล์ละสายตาจากหน้าจอโทรทัศน์และมองไปที่ประตูห้อง กำลังสงสัยว่าใครกันมากดกริ่งแต่เช้า ถ้าจะเป็นพี่ชายของเธอ เขาก็คงแอบงัดเอากุญแจสำรองมาไขแล้วเข้ามาแบบไม่ขออนุญาตไปแล้ว...
กริ่งก๊อง...
เสียงกระดิ่งดังขึ้นอีกครั้ง คอลล์วางแก้วกาแฟลงและลุกขึ้นไปที่หน้าประตู ลังเลอยู่อึดใจว่าควรจะเปิดออกไปดีหรือไม่... เนี่ยละนะ เวลาจะซื้อคอนโดก็ช่วยดูเรื่องช่องตาแมวบ้างนะคุณพี่ ว่ามันมีรึเปล่า...
คอลล์ตัดสินใจกลับไปที่ห้องนอนและแต่งตัวให้มิดชิดกว่านี้ และเปิดประตูห้องให้แขกที่มาเยือนแต่เช้า ดีนะเนี่ยที่เธอรอบคอบ เพราะคนที่ยืนหน้าหงิกอยู่ที่หน้าประตูนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน
“มาทำไม?...”
คนที่อยู่ในชุดนักเรียนม.ปลาย แต่ไม่วายแต่งหน้าเข้มทำพ่นลมออกจมูก
“ว่าแล้วเชียว พออยู่ลับหลังพี่ นายก็แสดงนิสัยเถื่อนๆ ออกมา ใช่มั้ยไลออน” เด็กสาวก้มลงไปคุยกับแมวอ้วนกลมตัวขาวสะอาดที่วันนี้มีริบบิ้นสีฟ้าสว่างผูกอยู่ที่คอ
คอลล์ทำเสียงในคอ และยิ้มมุมปาก “ฉันจะใช้นิสัยเถื่อนๆ นี้กับเด็กนิสัยเสียอย่างเธอเท่านั้นล่ะ”
เซน่าหน้าแดงไม่ใช่เพราะเขิน แต่เพราะโกรธจนควันแทบออกหูต่างหาก ซึ่งนั้นทำให้คนตัวสูงพอใจเป็นพิเศษ
“ฉันนิสัยเสียตรงไหนไม่ทราบ”
“นี่ยังไม่รู้ตัวอีกรึไง” คอลล์กอดอกและพิงขอบประตู “อ้อ ก็มีแต่คนโอ๋เธอนี่นะ ก็เลยไม่รู้ว่าตัวเองน่ะร้ายขนาดไหน”
“ไอปากเสีย ไอปากหมา ไอบ้าโรคจิต...”
คอลล์ดีดหน้าผากเซน่าไปทีหนึ่ง ฝ่ายนั้นจึงเงียบลงได้ แต่สายตาส่อแววจะกินเลือดกินเนื้อคอลล์แน่ถ้ามีโอกาส
“ฝากไว้ก่อนเถอะ...”
“ไม่รับฝาก”
“โอ๊ย” เซน่าฮึดฮัดเหมือนเด็กไม่ได้ดั่งใจ
“โอ๊ยๆ” ส่วนฝ่ายนี้แค่เลียนแบบด้วยหน้าตาเยาะเย้ย
ถ้าติดไฟได้ร่างกายของเด็กสาวคงไฟลุกพรึบด้วยความโมโห แค่เห็นคนตัวสูงตรงหน้าทำลอยหน้าลอยตาเธอก็อยากจะบีบคอเขาแล้ว เซน่าสูดอากาศเข้าเต็มปอดก่อนจะค่อยๆ สงบไฟแค้นที่โหมกระหน่ำลงไปได้เล็กน้อย
“แล้วนี่ใจคอจะไม่ต้อนรับแขกเลยรึไง” เปลี่ยนเรื่องซะงั้น
คอลล์หลบจากประตูอย่างเสียไม่ได้และยอมให้เด็กสาวเดินเข้ามาในห้อง เซน่านั่งลงที่โซฟาและปล่อยไลออนให้นอนข้างๆ ตัวเอง
“จะดื่มนมหน่อยมั้ยยัยเตี้ย” คอลล์แกล้งหยอกเด็กสาวที่ทำเสียงฮึดฮัดขึ้นอีกครั้ง
“ฉันไม่ใช่เด็กนะ”
“หรอจ้ะแม่เด็กมอปลาย” คนหยอกหัวเราะร่าที่เห็นสีหน้าโกรธขึงของอีกฝ่าย
คอลล์วางแก้วนมร้อนให้เซน่าพร้อมด้วยคุกกี้ข้าวโอ๊ตที่ซื้อติดมาด้วยเมื่อวานข้างๆ กัน ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้โซฟาอีกตัว ยิ้มขำให้เด็กสาวที่ยอมดื่มนมอุ่นนั่นจนได้ เจ้าเหมียวอ้วนกระโดดผล็อยไปบนตักของคอลล์และขดตัวเป็นก้อนกลมก่อนจะหลับตาพริ้มเมื่อคอลล์เกาหัวให้มัน
เซน่าวางคุกกี้ลงและมองแมวตัวเองอย่างสงสัย
“ดูท่าไลออนจะชอบนายนะ” เธอหยั่งเชิง
คอลล์แค่ยิ้มบางให้ตัวที่ขดเป็นก้อนกลมบนตักตัวเอง
“...ไม่เห็นเหมือนเมื่อคืน...”
ไม่รู้ว่าคอลล์จะตกใจจนออกนอกหน้าเกินไปรึเปล่า แต่เธอรีบกลบเกลื่อนด้วยเสียงหัวเราะแห้งๆ “สงสัยเมื่อคืนมันยังไม่คุ้นกับฉันล่ะมั่ง ใช่มั้ยเจ้าเหมียว”
“เมี้ยว” ไลออนครางอย่างเป็นสุข
แต่เซน่ายังเอาแต่จ้องจับผิดต่อ คอลล์จึงทำเป็นรำคาญนิดๆ ที่ไลออนมานอนบนตักและเลิกเกาหัวให้มันแล้ว
“ว่าแต่ เธอมานี่ทำไม” คอลล์ส่งคำถามให้เด็กสาวที่กำลังอร่อยกับคุกกี้
เซน่าเช็ดปากและกระแอมเบาก่อนพูด “ป๊ะป๋าบอกให้ฉันมาขอโทษนายที่เข้าไปในห้องนอนของนายโดยพลการ” เธอบอกเร็วเหมือนไม่อยากจะพูดให้เสียแรงปาก
คอลล์หัวเราะ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน
“ขำอะไร” เซน่าหน้าแดงแล้วแก้เขินด้วยการขว้างหมอนอิงใส่คอลล์แต่อีกฝ่ายรับไว้ได้และหัวเราะต่อ
“ก็ขำเธอไง ร้องซะลั่นเลย น่าอายชะมัด อย่างว่าล่ะนะ ก็ยังเป็นเด็กนี่”
เซน่าคว้าหมอนอิงอีกใบไว้ในมือและลุกขึ้นไปตีคอลล์รัวเท่าที่จะเร็วได้ “ฉันไม่ใช่เด็กนะ ไอบ้า”
คอลล์ดึงหมอนอิงออกจากมือเซน่าไปอย่างง่ายดาย ก่อนจะล็อคมือเล็กทั้งสองไว้ด้วยกัน ดึงร่างกายเล็กนั้นให้นั่งลงบนตักแทนที่ไลออนที่วิ่งหนีไปแล้วตั้งแต่หมอนอิงใบแรกถูกโยนมา
“เป็นเด็กเป็นเล็ก พูดจากับผู้ใหญ่ให้มันดีหน่อย เข้าใจมั้ย ไม่งั้นโดนตีก้นอีกนะ” คอลล์ยิ้มเหี้ยม
ใจเต้น... ใช่ใจกำลังเต้นแรงอย่างที่ไม่ควรเป็น
เซน่ากระทืบเท้าของคอลล์และดิ้นหลุดจากมือใหญ่นั้นได้ เธอกลับไปตั้งหลักที่หลังโซฟาฝั่งตรงข้าม ใบหน้าร้อนผะผ่าวอย่างที่ตัวเองไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองต้องรู้สึกวาบไหวไปกับความอบอุ่นชั่วเสี้ยวนาทีนั้นด้วย
“เจ็บนะเนี่ย” คอลล์โวยและลูบหลังเท้าตัวเอง “ถ้าขาหักขึ้นมาเธอต้องรับผิดชอบนะ”
“บะ..บ้ารึเปล่า” เซน่าปัดผมยาวของตัวเองแก้เก้อ “ถึกอย่างนายไม่หักง่ายๆ หรอก”
คอลล์อมยิ้มกับท่าทางเก้อเขินของเด็กสาวที่เดินเหนียมๆ กลับมานั่งที่เดิม
“ฉันจะฟ้องพี่”
“หืม แค่นี้ต้องร้องไห้แงๆ กลับไปฟ้องพี่เลยหรอ”
“ไม่ใช่เรื่องนี้สักหน่อย ฉันหมายถึงเรื่องเมื่อคืน...นายตั้งใจวางแผนแกล้งฉันใช่มั้ย” เซน่าถามคาดคั้นแต่อีกฝ่ายทำเฉยไม่ตอบ “เงียบแบบนี้ แปลว่าไม่ปฏิเสธใช่มั้ย คอยดูนะฉันจะเอาเรื่องนี้ไปบอกพี่ พี่จะได้เกลียดนาย”
โธ่ เด็กน้อย.. คิดได้ไงเนี่ย
“เอาสิ เชิญบอกคุณเอวีน่าได้เลย” คอลล์ยิ้มหวานที่ดูโหดๆ ให้เซน่า “...หลักฐานสักชิ้นก็ไม่มี เธอคิดหรอว่าคุณเอวีน่าจะเชื่อเด็กกะโปโลอย่างเธอมากกว่าฉัน”
“เชื่อสิ ก็ฉันเป็นน้องนี่”
“หรอ” คอลล์ลากเสียงยาวกวนประสาทเด็กสาวเล่นๆ
“เจ้าบ้า...ฮึก ฮึก” เซน่าปล่อยโฮขึ้นมาดื้อๆ
พอเห็นน้ำตาทำเอาคอลล์ไปไม่ถูกเลย “เป็นอะไรไปยัยตัวแสบ?”
เซน่าทำงอนและสะบัดหน้าบูดๆ หนี
“อย่างอนนะ เด็กดี...เดี๋ยวฉันจะซื้อตุ๊กตาให้เล่น” คอลล์ขยับเข้าไปตั้งใจจะปลอบเด็กสาว
จังหวะเดียวกับที่เซน่าแตะเข้าที่น่องของคอลล์ เธอเงยหน้าที่ไร้น้ำตาแล้วขึ้นมามองคนที่ร้องเจ็บๆ อย่างอาฆาต
“ครั้งนี้ฉันยอมแพ้นายก็ได้ แต่คราวหน้าฉันต้องเปิดโปงความชั่วร้ายของนายให้ได้” เซน่าดีดหน้าผากคอลล์คืนและเดินปึงปังไปอุ้มไลออนขึ้นมาจากพื้นพรม
คอลล์ได้แต่หัวเราะงงๆ
“ฉันไปเรียนก่อนล่ะ” เด็กสาวหันกลับมาบอกก่อนจะเดินออกจากห้อง
“จ้า เดินดีๆ ล่ะ”
“ไม่ต้องมายิ้มเลย”
“หือ?”
เซน่าแลบลิ้นให้คอลล์เป็นการส่งท้ายและปิดประตูดังปัง ทิ้งให้เจ้าของห้องมองประตูงงๆ และได้แต่ยืนยิ้มอยู่คนเดียว... หือ ยิ้มงั้นหรอ คอลล์จับแก้มตัวเอง รู้สึกแปลกใจที่ตัวเองยิ้มได้กว้างขนาดนี้ และรู้สึกแปลกใจขึ้นไปอีกที่รอยยิ้มนี้เป็นเพราะยัยตัวแสบคนนั้น...