Love lastly กำราบใจนายมาดขรึมจอมเจ้าเล่ห์

วันต่อมา
"ตื่นๆ"งืมๆใครมาปลุกฉันแต่เช้าเนี่ย ฉันพยายามไม่สนใจเสียงเรียกของคนที่มาปลุกแต่....เสียงนั้นไม่ใช่เสียงของโมเดิร์นแต่เป็นเสียงต่ำๆ ของผู้ชายแทนผ้าห่มของฉันถูกดึงออกจากร่างกาย แต่ใครจะสนวันนี้วันหยุดทั้งทีขอนอนให้สบายดีกว่า
"ปากเล็กๆน่าจูบจังถ้าไม่ตื่นฉันจะจูบ"เขาไม่พูดป่าวยังเอานิ้วมาจิ้มปากเล็กๆของฉันอีกด้วย
"ตะ...ตื่นแล้ว"ฉันลืมตาขึ้นไปมองผู้ชายผมสีน้ำเงินดวงตาเรียมคม แฝงความเย็นชาถ้าจำไม่ผิดเขาคือคนที่ช่วยฉันตอนฉันโดนผู้หญิงคนนั้นชน
"..หึ"เขาหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นฉันหน้าแดงจัดจะไม่ให้หน้าแดงได้ไงล่ะก็เขาไม่ได้สวมเสื้อ>///<และตอนนี้หน้าเขาห่างจากหน้าฉันไม่กี่เซน
"อะ....เอาหน้านายออกปะ..ไป"เมื่อหมอนี่ไม่ยอมเอาหน้าออกฉันจึงจำเป็นต้องเอามือดันหน้าเขาออกไป
"....."พอฉันดันหน้าเขาออกเขาก็ทำหน้ากวนประสาทใส่แต่ในแววตาเขาบอกถึงความเย็นชา ลึกลับ หน้าค้นหา. เขาเป็นยังไงกันแน่นะ
"นายเป็นใคร"ฉันถามไปแต่เขาไม่ตอบเพียงแต่เดินไปหยิบเสื้อของเขาที่ตากอยู่ตรงระเบียงมาใส่ พอเขาใส่เสื้อเสร็จเขาหันหน้ามาตอบคำถามที่ฉันถามไป
"ฉันรีคอลจากมหาลัยไมรอลคณะศิลปกรรมปี3"
"แล้วนายมาทำอะไรที่นี่"
"เธอควรเรียกฉันว่าพี่"-0-เรื่องมาก~
"ค่ะ!! พี่มาทำอะไรที่นี่"
"ตามเธอไปออกแบบงาน"
"อ่อ"วันนี้คงเป็นวันที่ไม่สงบสุขแน่ๆ
"พี่ว่าเธอควรรีบอาบน้ำ"เขาเปลี่ยนสรรพนามเรียกตัวเองใหม่
"พี่ออกไปรอข้างนอกก่อน ขอเวลา10นาทีจะรีบลงไปหา"
"อืม"เขาพูดแค่นี้แล้วออกจากห้องฉัน