I Was Her รักฉันคือ...(เธอ)

          ฉันรู้สึกเสียใจยังไงก็ไม่รู้สิ-.-ที่ฉันไม่สามารถรักนายจุนซาที่ทำเพื่อฉันได้ เฮ้อ.....
ฉันลำบากใจจัง ฉันไม่รู้ว่าฉันจะทำยังไงดีที่จะไม่ทำให้จุนซาต้องเสียใจ..........
"มินซอง มินซอง"ฉันจะทำยังไงดีนะ
"มินซอง ลีมินซอง"ฉันเสียใจนะจุนซา
"โอ๊ย!"กอซองดึงแขนของฉันเพราะฉันกำลังเม่อลอย
"กอซอง ฉันเจ็บนะ"เจ็บจังยัยกอซองนะยัยกอซอง บ้าจริงๆ
"นี่กอซองเธอทำอะไรมินซองที่รักของฉันเนี่ย"จุนซาเธออย่าทำดีกับฉันมากเลย ยิ่งเธอทำดีฉันก็ยิ่งรู้สึกผิดที่จะต้องทำให้เธอเสียใจยังไงฉันก็รักเธอไม่ได้ เพราะฉันรัก............
"มินซองจ๋า เธอเป็นอะไรมากหรือเปล่าเจ็บตรงไหนไหม"ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ
"ไม่ฉันไม่เจ็บตรงไหนเลยสักนิด"
"มินซองทำไมเธอดูเม่อลอยจังเลย เป็นอะไรหรือเปล่า"
"ไม่ฉันไม่เจ็บตรงไหนเลยกอซอง"เฮ้อ....
"ยายบ้าฉันไม่ได้ถามเธอว่าเธอเจ็บตรงไหนนะฉันถามว่าเธอดูเม่อไปนะ"อ๊า ฉันคงเม่อมากจริงๆ
มินซอง ตั้งสตินะท่องไว้จุนซาจะต้องไม่เจ็บ ไม่เจ็บ ไม่เจ็บเพราะฉัน OK
"โทษที ฉันคิดอะไรเพลินไปหน่อย ว่าแต่จะกินอะไรดีนะ ^.^ "ฉันก็ยังรู้สึกเศร้าอยู่ดี ฉันก็กลบเกลื่อนความเศ้ราด้วยความหิวไปก่อนละกัน
"ห่วงแต่เรื่องกินจริงๆเลยนะ เดี๋ยวก็อ้วนเป็นหมาพะโล้หรอก เอ้ย! ไม่ใช่สิ หมูพะโล้ตั้งหาก"
"555555"ฉัน จุนซา และกอซอง เราหัวเราะพร้อมกัน
"ถึงเธอจะเป็นหมาพะโล้ หรือหมูพะโล้ฉันก็รักเธออยู่ดี"
"น้ำเน่าจริงๆเลยนะ นายเนี่ย"ฉันพูดด้วยความรู้สึกนั้นจริงๆ
"ฉันไม่กินข้าวดีกว่า เดี๋ยวแม่นางฟ้ากอซองจะหาว่าฉันเป็นหมูพะโล้อีก".......
"ขอบคุณนะที่ชมฉันว่านางฟ้า"หลงตัวเองอ่า ฉันหวังว่าฉันจะไม่หลงตัวเองเหมือนเธอนะ แต่จริงๆฉันก็สวยเหมือนนางฟ้า เรื่องนี้ฉันต้องยอมรับอ่ะ อิอิ
"ฉันประชดย่ะ"ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่เข้มแล้วทำหน้าอมยิ้ม จนแทบกั้นหัวเราะไม่อยู่
"มินซอง"พี่มินโฮ มีอะไรอีกนะ
"พี่หวังว่าเธอคงไม่โดนแฟนคลับของยูนรุมตบเธอนะ อิอิ"พี่นะพี่
"ขำอะไรคะ ว่าแต่ไอ้หมอนั่นไปไหนแล้วหล่ะ"กล้าว่าฉันยัยซื่อบื้อหรอ ฉันยังแค้นไม่หาย
"ใครหรอ อ๋อ เธอจะถามถึงยูนก็ว่ามาเถอะน่าไม่ต้องเขิน ดูสิหน้าแดงหมดแล้ว"
"ฉันเขินที่ไหนหล่ะคะ คะ...แค่มันร้อนแค่นั้นเอง"ชอบจับผิดอยู่เรื่อย หน้าฉันแดงจริงหรอเนี่ย
"จริงอ่ะ"กอซองช่วยเสริม
"นี่เธอเป็นเพื่อนฉันหรือเปล่าเนี่ยฮะ"ยัยบ้าเอ๋ย
"อ้าว! ยัยซื่อบื้อดูเธอสิอ้วนเป็นหมูพะโล้เลยอ่ะ"ใครว่าฉันเนี่ยเสียงคุ้นๆ