I Was Her รักฉันคือ...(เธอ)

9.3

เขียนโดย ฟ้าสีคราม

วันที่ 24 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 เวลา 12.36 น.

17 ตอน

2 วิจารณ์

22.64K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 19 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 12.51 น. โดย เจ้าของนิยาย

16) รักของฉันคือ...(เธอ)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก

2ปีผ่านไป
ณ สวนดอกไม้ โรงเรียนนานาชาติโซล
ฉันไม่มีทางลืมที่แห่งความทรงจำของฉันได้ ที่มีความทรงจำของเราสองคน แม้ว่านายอาจจะลืมมัน ฉันก็ไม่ลืมมันได้หรอก พอฉันกลับจากอังกฤษมาโซลฉันก็มาที่นี่เป็นที่แรก โดยไม่บอกใคร
ฉันคิดถึงนายจัง สุดที่รักของฉัน นายยูน คิดถึงนายที่สุด
"นายจะลืมมันหรือเปล่านะ นายยูน ที่ของฉันกับนาย"
"ฉันไม่มีทางลืมที่นี่หรอก"เสียงใครเนี่ย คุ้นมากเลย ฉันหันซ้ายหันขวา
"กลับหลังหันสิยัยซื่อบื่อ"เสียงนี้มัน....
"ยูน!"ฉันอุทานนอย่างตกใจ ไม่อยากเชื่อว่าเขาจะอยู่ที่นี่
"เธอตกใจหรอที่เห็นฉัน"นายนี่มัน...
"นายมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย"สงสัยมากๆ เลยนายยังไม่ลืมที่นี่เหรอ
"ฉันมาอยู่ตั้งแต่ที่เธอบอกว่าฉันจะลืมที่นี่หรือเปล่า ฉันตอบเลยไม่มีทางลืมแน่ๆ แล้วเธออยากรู้ไหมทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ เธออยากรู้จริงๆเหรอ"คำถามของนายมันทำให้ฉันหน้าแดงไปหมดแล้วนายบ้า
"ไม่ ฉันไม่อยากรู้แล้ว นายไม่ต้องบอก"เขินจัง ฉันเดินหนี
"แต่ฉันอยากบอกนะ" ยูนเดินตามฉันมาแล้วมายืนดักหน้าฉัน
"ฉันมาที่นี่เพราะเพราะ ฉันอยากรู้ว่าทำไมเธอถึงไม่รอฉัน"นี่นายกำลังจะทำให้ฉันเสียใจ
เพราะนายกำลังปลุกความรักของนายให้ฉันฟังนะ ฉันไม่อยากฟังมัน น้ำตาของฉันเริ่มไหล
"เธอ ร้องไห้ทำไม"
"นี่นาย ยังจะมาถามอีกหรอก็เพราะนายไง!"ว๊าย ฉันหลุดปากไปหมดแล้ว
"เพราะฉัน หมายความว่ายังไงฮะ"นายนี่มัน
"ถ้านาย....นายไม่กอดกับยายมิร่านายมาสายเพราะยัยนั่นฉันก็คงไม่จำเป็นต้องรอ"ฉันระบายออก
ไปแค่ส่วนในหนึ่งใจเท่านั้น ฉันอยากจะบอกนายว่าที่จริงฉัน....
"นี่! เธอเห็นฉันกับมิร่ากอดกันหรอ"ยังจะมาถามอีก
"ก็ใช่นะสิ แล้วทำไมนายต้องทำเสียงจกใจด้วย ฮือๆๆๆ"ฉันพูดทั้งน้ำตา
"นี่ฉันกับมิร่าเราไม่ได้กอดกันเพราะอย่างที่เธอคิดหรอกนะ"เอ๊ะ !
"หมายความว่าไง ที่บอกว่าไม่ได้อย่างที่ฉันคิด"ยูนเอามือองเขามาเช็ดน้ำตาให้ฉันอย่างนุ่มนวล
"ก็เพราะ ฉันกับมิร่าเลิกกันเพราะฉันรู้แล้วไงว่าฉันไม่ได้รักมิร่า แต่ฉันแค่ปลอบเขา"ฉันอมยิ้ม
"เธอหึงฉันหรอ"ฉันรีบตอบ
"ไม่ใช่สักหน่อยนายเข้าใจผิดแล้ว"เขาถามต่อว่า
"แต่อย่าบอกนะเสียงที่ฉันได้ยินในวันนั้นเป็นเธอหรอ แล้วเธอทำอะไรอีกหล่ะ"
"ฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย แค่..แค่ขาไปโดนด้ามเหล็กเท่านั้นแหละ"
"ยัยซื่อบื่อเอ้ย เลิกร้องได้แล้ว"เชอะ
"นี่นายว่าใครซื่อบื่อเนี่ย"ฉันทำถ้าจะตีเขาแต่เขาหลบทัน เขาเอามือของเขามาจับมือของฉัน
"ฉันรอเธอที่นี่มา2ปี เธอไม่เคยคิดจะลาฉันเลยหรอ"เขินอ่ะ
"ก็ฉันไม่รู้นิ ฉันขอโทษ แต่นายรอฉันที่นี้2ปี นายรอฉันทำไมอ่ะ"ยูนหน้าแดงแล้วยื่นหน้าของเขา
มาใกล้ฉันแล้วกระซิบข้างหูฉันพูดว่า
" เพราะฉันรักเธอไงยัยซื่อบื่อ"ฉันน้ำตาคลอเพราะไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้จากคนที่ฉันคิดถึงมา2ปี
"แล้วเธอหล่ะรักฉันไหม"น้ำตาฉันก็ไหลออกมา
"ฉันก็รักนายเหมือนกันนายผมทองของฉัน"เขาเข้ามากอดฉัน
"เธอคือรักของฉันนะ มินซอง"
จบบริบูรณ์ END
....................................................................................................................

ตอน 15

สารบัญ

ตอน 17