วางแผนรักดักหัวใจคุณชายจอมเย็นชา

“เฮโหลลลลลล เพื่อนๆ”

“เฮ้ มาแล้วหรอเจ้าภาพงาน”

ฉันเดินตามยัยพุดหอมเข้ามาในบาร์อย่างเงียบๆ ปกติฉันแทบจะไม่ได้มาที่แบบนี้เลยด้วยซ้ำ เพราะฉันไม่ชอบดื่มของมึนเมาทุกชนิด ฉันเลยไม่รู้จะมาที่ที่แบบนี้ทำไม แถมอีกอย่าง ฉันมีโรคประจำตัวเกี่ยวกับทางเดินหายใจด้วย ถ้าฉันดมพวกควันบุหรี่มากๆ ฉันจะไม่สบาย แต่ผิดกับยัยพุด ยัยนั้นเที่ยวบ่อย เป็นผู้หญิงที่ไม่เคยอยู่กับที่ มีสังคมกว้างขวาง ฉันยังแปลกใจเลย ว่าเราสองคนสนิทกันได้ยังไง

“อ้าววววว ยัยโฮโฮ มาด้วยหรอเนี่ย”

“อื้มมมม” ฉันยิ้มตอบรับแบบ เก้อๆนิดหน่อย พวกนี้เป็นพวกเพื่อนอีกกลุ่มที่อยู่คณะเดียวกับฉัน แต่เราแทบจะไม่ได้คุยกัน

“แปลกใจวะ แกลากยัยโฮ ออกมาได้ไงเนี่ย” ทอมเพื่อนในโต๊ะที่จัดงานวันเกิดยัยพุดพูดขึ้น

“ก็เก่งไงยะ พวกแกมันไร้ความสามารถ ไม่สามารถลากยัยนี้ออกมาจากกองหนังสือได้ โฮะๆๆ”

“ขี้โม้เวอรรรรรร์มากยัยเจ้าของวันเกิด มาๆ มานั่งนี้เลยพวกเธอทั้งสองคน”

เที่ยงคืนกว่าๆ

ฉันยังคงนั่งเม้าส์กับเพื่อนบางคน ขอเน้นว่าบางคน เพราะส่วนใหญ่เริ่มเมากันไปหมดแล้วโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ยัยพุดหอม ก่อนมานี้ฉันพึ่งขอร้องยัยนั้นไปเองว่า อย่าเมา เพราะฉันขี้เกียจแบกยัยนั้นกลับหอ (คือปกติถ้ายัยนั้นเมา จะมายืมหอฉันนอน) และแน่นอน ก่อนมา ยัยนั้นรับปากเป็นอย่างดีว่า จะไม่เมา แต่ตอนนี้เอิ่มมม ขอไม่บรรยาย ฉันละปวดหัวกับยัยเพื่อนคนนี้จริงๆ

“เฮ้ย! ไอ้พุดดดดดดดดดด แก มะ  เมาาาา มากไปแล้วเว้ยยย” ทอมพูดขึ้นด้วยอาการมึนๆเมาๆ อีกคนหนึ่ง

“ ปวดฉี่งะ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ พาเค้าไปฉี่โหน่ยยจิตัวว” ยัยพุดหอมมาอ้อนที่แขนฉัน

“ไปดิไป”

ฉันพะยุงยัยพุดขึ้นมาจากโต๊ะอย่างเก้ๆกังๆ ยัยนั้นสูงกว่าฉันตั้ง หลายเซ็น แถมวันนี้ยังใส่ส้นสูงมากอีก ทำให้ฉันต้องใช้พลังอันน้อยนิดที่มีอยู่ทั้งหมด แบกยัยนั้นไปเข้าห้องน้ำ

“เข้าเองได้ใช่ไหม” ฉันถามยัยพุดหลังจากที่ฉันแบกยันั้นมาถึงประตูห้องน้ำ

“ด้ายยยยยยยยยยยยย”

“อย่าตกโถ่ส้วมละ ชั้นออกไปรอตรงหน้าห้องน้ำนะ”

“ค้าาาาาาาาาาาาา”

ฉันออกมายืนตรงกำแพงที่อยู่ข้างๆห้องน้ำ ฉันไม่สามารถรอยัยพุดอยู่ในห้องน้ำได้ มันเหม็นมาก ขอบอกเลย ฉันก็แอบกลัวยัยนั้นตกส้วมนะแต่ฉันกลัวจมูกฉันอักเสบมากกว่า กลิ่นอ้วกในนั้นเหม็นเป็นบ้า

“ทำไมมายืนคนเดียวละ?”

ฉันหันไปตามเสียงใครคนหนึ่งที่มายืนพิงกำแพงข้างๆฉัน ทอมนั้นเอง หมอนั้นสางเมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เร็วชะมัด

“รอยัยพุดหอม แล้วนายละ มาทำไรที่นี้ หายเมาแล้วหรอ”

“ใครบอก ยังไม่ได้เมาซักหน่อย แค่แกล้งเมาต่างหาก”

“เพื่อ?”

“ก็เพื่อ….เรียกร้องความสนใจละมั้ง อยากให้มีคนดูแล 5555”

เหอๆ ถึงฉันจะเป็นสาวน้อยผู้ที่ไม่ค่อยจะรับรู้เรื่องราวอะไรมากมายในชีวิต แต่สายตาของทอมที่มองมาทางฉัน ไม่ใช่ว่าฉันจะอ่านมันไม่ออกหรอกนะ  และแน่นอน หมอนั้นกำลังส่งสายตามาบอกว่า   อยากให้ฉันเป็นคนดูแล หรืออีกนัยหนึ่งคือ หมอนั้นกำลังพูดว่าชอบฉัน  ฉันไม่ได้มีความมั่นใจสูงจนโอเวอร์ แต่ฉันสักเกตหมอนี้มาได้ซักพักแล้วต่างหากละ แต่ที่แน่ๆ ฉันไม่เคยชอบเขา

“แล้วใครละ”

ฉันแกล้งโง่ถามต่อไป

“ก็เธอไง”

โป๊ะเช้ะ สัญชาตญาณด้านความรักฉันไม่เคยพลาดจริงๆ หมอนั้นชอบฉันจริงๆด้วย

“โทษทีนะทอม ฉันไม่ได้ชอบนาย”

ตรงไปรึเปล่า ? ไม่รู้สิ แต่ฉันเป็นคนแบบนี้ ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ฉันไม่อยากให้ใครเสียเวลากับฉัน

“ทำไม...เธอยังไม่รู้จักฉันดีพอด้วยซ้ำ เธอตัดฉันออกไปง่ายๆงี้เลยหรอ”

“ขอโทษนะทอม แต่ฉันคิดกับนาย แบบเพื่อน ฉันคิดว่าฉันแสดงออกแบบนั้นมาตลอด”

“ไม่ๆ ๆๆๆ เธอต้องให้โอกาสฉันสิๆ”

หมอนั้นจับไหล่ทั้งสองข้างของฉันชนกำแพง ไปๆมาๆฉันว่าหมอนี้น่าจะเมาจริงมากกว่าแกล้งเมาเหมือนที่พูดนะ

“ปล่อยนะ ทอม นายเมามากแล้ว เอามือออกไป” ฉันพยายามเอามือปัดมือหมอนั้นทั้งสองข้างออกไปจากตัวฉัน แต่แรงหมอนั้นมากเป็นบ้า แถมกดไหล่ฉันแรงกว่าเก่าเสียอีก ฉันเจ็บไหล่และฉันก็กลัวมาก ตอนนี้ทอมเหมือนคนโรคจิตที่กำลังจะพยายามลวนลามฉันทั้งทางสายตาและร่างกาย

“เธอๆๆๆ เธอรักฉันเถอะนะ ฉันชอบเธอมากเลยนะๆๆๆๆๆ”

“ขอโทษนะ แต่เรื่องแบบนี้ มันบังคับกันไม่ได้ นายช่วยเข้าใจฉันด้วย”

“ไม่! เธอต้อง ชอบฉันนะๆ”

ทอมปล่อยมือจากไหล่ฉันทั้งสองข้างแล้วเอามือข้างหนึ่งมาโอบรอบตัวฉัน แล้วดึงฉันเข้าไปใกล้ตัวหมอนั้น และเอามืออีกข้างหนึ่งบีบคางของฉันไว้ ฉันตกใจมาก มันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ฉันใกล้กับหมอนั้นขนาดที่ฉันได้กลิ่นลมหายใจเข้าออกของหมอนั้น  เหม็นชะมัด ฉันเกลียดกลิ่นเหล้าเป็นที่สุด ฉันพยายามดันตัวเองออกมาจากแขนที่กักตัวฉันไว้ แต่มันเป็นอะไรที่ไร้ประโยชน์ ฉันไม่มีทางสู้แรงหมอนั้นได้และตอนนี้ฉันยังเจ็บเอวที่โดนไม้ที่ไหนไม่รู้จากนายมาร์บ้าบออะไรนั้นอีก ฉันพยายามใช้สายตามองไปบริเวณรอบๆเพราะหน้าของฉันไม่สามารถเคลื่อนไหวได้  ตอนนี้ไม่มีใครอยู่บริเวณนี้เลยรวมถึงยัยพุดหอมด้วย ยัยนั้นไปฉี่จริงรึเปล่าเนี่ยหรือตกส้วมตายไปแล้ว  ฉันอยากจะบ้าตาย ฉันจะโดนหมอนี้ทำอะไรไหมเนี่ย

“ ปล่อยเดี๊ยวนี้ ทอม”

ฉันพูดอย่างใจเย็น

“ไม่ ฉันรักเธอ รักมาก รักมาตั้งแต่ตอนอยู่ไฮสคูล”

“สิ่งที่นายทำอยู่ นายไม่ได้รักฉัน นายไม่ให้เกียรติผู้หญิงที่นายบอกว่ารัก เพราะฉะนั้น ถ้ารักฉัน ปล่อยฉันไป”

“ไม่! เธอต้องเป็นของฉัน”

“ปล่อออ…”

ยังไม่ทันขาดคำ หมอนั้นเอาปากมาประกบปากฉัน มันแย่มาก ฉันพยายามดิ้นสุดชีวิต น้ำตาฉันไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ไหนใครบอกว่าการจูบกัน เป็นเรื่องที่ดีไงละ ทำไมฉันรู้แย่แบบนี้

“ไปพลอดรักกันที่อื่น…”

เสียงใครคนหนึ่งดังขึ้นทำให้ทอมผละออกไปจากฉัน ฉันทรุดลงไปนั่งกับพื้นทันที เรี่ยวแรงฉันหายไปหมด ฉันไม่อยากมองหน้าใครทั้งหน้า ไม่ว่าจะทอมหรือใครอีกคนที่ฉันมั่นใจว่าเป็นผู้ชายเพราะเสียงของเขา ฉันอาย ตาฉันพร่ามัวไปหมดเพราะน้ำตามากมายที่ไหลรินออกมา ฉันก้มหน้ามองพื้น ที่ตอนนี้เต็มไปด้วยน้ำตาฉัน มันขยะแขยง ฉันเกลียดเรื่องแบบนี้ และยิ่งไปกว่านั้นมันคือจูบแรกของฉัน และนายทอมพรากมันไป

“มายุ่งอะไรด้วยวะ มาร์”

“เกะกะทางเดิน”

“ยังเหมือนเดิมเลยนะมึง”

“อะไร”

“นิสัยที่ชอบขัดความสุขของกูกับผู้หญิงของกูยังไงละ”

“ความสุข...ความสุขของมึงละสิ”

“ มันเรื่องของพวกกู จะไปไหนก็ไป”

“ไม่วะ”

“มึงต้องการอะไร”

“...... ผู้หญิงคนนี้”