วางแผนรักดักหัวใจคุณชายจอมเย็นชา

การเดินก้าวไปข้างหน้า เป็นเพียงสิ่งเดียวสำหรับตอนนี้ที่ฉันคิดถึงมันตลอดเวลา ฉันเปลี่ยนตัวเองเป็นอีกคน หลังจากก้าวเข้ามาในหมาวิทยาลันอันเลื่ิองชื่อแห่งนี้ อยู่ที่นี้มีแต่คนเก่งมากมาย ทำให้ฉันต้องพยายามมากกว่าคนอื่นหลายเท่า เพื่อนๆข้างๆตัวฉันแทบจะไม่เหลือใคร  ฉันมีแต่คำตอบเดิมๆทุกครั้งเวลาเพื่อนชวนไปเที่ยว ว่า ไปด้วยกันไหม คำตอบเดียวของฉัน คือ ไม่ ขอบคุณนะ ฉันต้องตัดออกจากความสนุกสนานและ โฟกัสเรื่องเรียนให้ได้มากที่สุด เพื่ออนาคตวันข้างหน้าของฉัน ถึงแม้ว่าตัวตนของฉัน ฉันจะไม่ใช่ผู้หญิงเรียบร้อยหรือเงียบเหมือนเพื่อนคนอื่นๆกล่าวไว้ แต่เพราะหน้าที่อันหนักของฉันทำให้ ฉันกลายเป็นเงียบ จัดว่ารักสันโดษในสายตาเพื่อนเลยละ
เช่นเดียวกับวันนี้ ฉันเดินลงมาจากตึกเรียนในเวลาช่วงเย็น เหนื่อยจัง ฉันแยกทางจากเพื่อนของฉันเมื่อครู่ และจุดมุ่งหมายเดียวในตอนนี้ของฉันคือ หอพัก บ้านหลังที่สองของฉันที่ฉันต้องอยู่กับมันพร้อมกับหนังสือจำนวนมากในช่วง วันจันทร์ถึงศุกร์  ใครจะไปคิด ว่าคนอย่างฉันจะเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้ ในสมัยมัธยม ฉันไม่เคยเรียนหนักและทำกิจกรรมมากมายสนุกกับเพื่อนทุกวัน แต่วันนี้ฉันโดนเพื่อนล้อว่า ยัยเด็กเนิร์ด
 
แควก แควก แควก แควก  แควก แควก
ฉันมองลงไปยังมือถือที่อยู่ในมือของฉันอย่างประหลาดใจเล็กน้อย ช่วงเปิดเทอม น้อยคนนักที่จะโทรเข้ามาเพราะฉันแทบจะไม่ติดต่อกับใครซักคนหนึ่ง  แต่พอเห็นชื่อคนที่โทรมาก็ยิ่งประหลาดใจยิ่งกว่า
ยัยพุดหอม เพื่อนสนิทต่างคณะของฉันโทรมา
“ว่าไงยัยพุด”
“แกอยู่ไหน ทำอะไรอยู่ เลิกเรียนหรือยัง”
“เลิกเรียนแล้ว อยู่หน้าตึก กำลังจะเดินกลับบ้าน”
“เฮ้ยยยยยย ! จริงดิ แกรออยู่ตรงนั้นก่อนเลยนะยัยโฮโฮ เดี๊ยวฉันจะวนรถไปรับ แล้วแกก็ต้องไปกับฉัน”
โฮโฮ ชื่อเล่นของฉันเองแหละ อย่าพึ่งตกใจไป กับชื่ออันประหลาดของฉัน
“ไปไหน?”
“เถอะน่า รออยู่ตรงนั้นแหละเดี๊ยวรีบขับรถไปรอซักครู่ นะจ้ะ”
“อา….ว้ายยย…โอ๊ยยย”
เจ็บชะมัด ฉันโดนอะไรบางอย่างกระแทกเข้ามาช่วงเอวอย่างแรง  มันเจ็บมากจนฉันไม่สามารถยืนต่อได้เลยละ ฉันเดินกุมเอวของฉันแล้วลากตัวเองไปนั่งที่ฟุตบาท ใครกันนะ โยนไม้อันเท่าแขนช้างมาใส่ฉันเนี่ย อย่าให้เจอหน้านะ จะเอาหนังสือที่หนากว่าพจนานุกรมในมือฉัน เขวี้ยงใส่ให้หัวแปะเลย ฉันคิดไปเอามือกุมเอวไป เจ็บคะเจ็บ
“โทษทีนะ เธอเป็นไรรึเปล่า”
ฉันส่งสายตาบ่งบอกถึงความเจ็บปวดไปให้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉัน เผื่อเขาจะรู้สึกผิดกับการกระทำของเขาซักหน่อย แต่พอฉันเงยหน้าและเห็นหน้าเขาจริงๆ ฉันไม่กล้าเลยแฮ้ะ เขาดูเป็นหนุ่มน้อยน่ารัก น่าทะนุถนอม หน้าตาเหมือนเด็กมัธยม ฉันว่าฉันเป็นเด็กปี1  ที่หน้าเด็กกว่าหลายๆคนแล้วนะ แต่เจอนายคนนี้เข้าไป บอกเลย เหมือนพี่สาวกับน้องชาย
“เจ็บ แต่ไม่เป็นไร”
“ยังไงก็ขอโทษด้วยนะ พอดีหมอนั้น มันโมโหนิดหน่อยนะ แล้วไม้นั่น มันหลุดมือพอดีเลยขว้างมาโดนเธอ”
ฉันมองไปตามมือที่หนุ่มน้อยคนนั้นชี้ไป หมอนั้นยืนในพุ่มไม้หลังฉัน มันไม่ไกลนักและฉันสามารถเห็นแผ่นหลังเขาได้เต็มๆเพราะ เขาหันหลังให้กับพวกฉันอยู่ แต่ถึงยังไงก็เถอะ ทำผิดแต่ไม่ยอมรับผิด ให้คนอื่นมาขอโทษเอง ใช่ไม่ได้ ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษซักนิด
“แล้วทำไมหมอนั้น ไม่ออกมาเอง นายออกมาขอโทษแทนทำไม”
“แห่ะๆ คืออ…”
“ไปได้ละ”
ฉันกำลังจะฟังคำอธิบายจากหนุ่มน้อยคนนั้น ก็มีเสียงจากใครคนหนึ่งแทรกขึ้นมา ทั้งฉันและเขาหันไปตามเสียงพร้อมกัน  หมอนั้นเดินออกมาจากพุ่มไม้ เขาทำหน้าเฉยชาแบบไม่รู้สึกผิดซักนิดนึง ต้องบอกว่าเขาไม่มองหน้าฉันด้วยซ้ำ ชิชะ ฉันใช้สายตาอันเล็กๆของฉันมองหมอนั้นตั้งแต่ัวจรดเท้า หน้าตาก็จัดว่าดี(มาก) แต่ทำไมไร้มารยาททางสังคมแบบนี้ยะ เสียดายหน้าตาชะมัด
“อือๆ ขอโทษทีนะ” หนุ่มน้อยหันมาบอกฉันแล้วรีบเดินไปหาหมอนั้น
“ทำผิดก็ต้องขอโทษ ให้คนอื่นขอโทษแทน แมนสุดๆ” ฉันตะโกนออกไปตามหลังพวกเขาทั้งสองคนนและหมอนั้นก็หยุดเดินและหันมามองหน้าฉันและกำลังเดินกลับมาหาฉัน แถมส่งสายตาอาฆาตมาให้ฉันอีกต่างหาก  เอิ่มมม ฉันจะโดนไม้อันเมื่อกี้ฟาดกระบานจนตายเป็นผีเฝ้าตึกนี้ไหมเนี่ย
“มะ ….”
ปิ๊น ๆ
แตรช่วยชีวิต ฉันหันขวับไปทางเสียงนั้น เย้ พระเอกขี่ม้าขาว เย้ยไม่ใช่ ต้องนางเอกขี่หม้าขาวสิ ก็ยัยพุดหอม เป็นผู้หญิงงะ ฉันเด้งตัวอันปวดร้าวของฉันให้รีบลุกขึ้นจากฟุตบาทแล้ววิ่งไปที่รถยัยพุดหอมทันที  ฉันคิดว่าวันนี้ฉันคงต้องเลี้ยงน้ำปั่นสตอเบอรี่โยเกิร์ตของโปรดยัยนี้แล้วละ เพราะทำความดีช่วยชีวิตเพื่อนตัวน้อยๆคนนี้จากหมอนั้น
 
“แกรู้จัก มาร์ ด้วยหรอ” ยัยพุดหอมพูดขึ้นหลังจากที่ยัยพุดขับออกมาได้ซักพัก
“มาร์ คือ?”
“ก็คนที่ยืนอยู่ข้างแกเมื่อกี้”
ฉันส่ายหน้าเป็นคำตอบ แต่ฉันลืมไปยัยนั้นกำลังขับรถอยู่
“ไม่อะ”
“จริงนะ?”
“อาหะ ชั้นพึ่งรู้ว่าเขาชื่อ มาร์ เมื่อกี้นี้จากแกนิแหละ”
“เฮ้ยยยยย โล่งอก” ยัยนั้นถอนหายใจอย่างแรงเหมือนยกภูเขาเอฟเวเรดออกจากอก มันทำให้ฉันยิ่งสงสัยหนักขึ้นไปอีก ถ้าฉันรู้จักหมอนั้นแล้วมันจะทำไมหรอ แต่แน่นอน ด้วยนิสัยที่อยากรู้ก็ต้องรู้ของฉันก็คงไม่พลาดกับเรื่องแบบนี้
“แล้วถ้าฉันรู้จักนายคนเมื่อกี้ แล้วจะทำไมหรอ”
“ก็อาจจะโดน แบมบี้ แฟนของหมอนั้นตบเอา  ฉันก็ไม่รู้อะไรมากหรอกนะ แต่เพื่อนในคณะฉันเม้าส์ให้ฟัง ว่า ยัยแบมบี้ขี้หึงสุดๆ ใครยุ่งกับมาร์ ยัยนั้นอาละวาดใส่ทุกราย”
พอจะเข้าใจแล้วละ ว่าทำไมยัยพุดถึงดูไม่อยากให้ฉันไปยุ่งกับนายมาร์ แต่ฉันก็ไม่ค่อยอยากจะเชื่อเลยว่า คนไร้มารยาทอย่างนั้นจะมีแฟนได้ บรึย สงสารคนที่ชื่อ แบมบี้ จัง
“แต่อันที่จริง มันมีอีกข่าวนึงที่เขาเม้าส์ๆกันไปทั่วมหาวิทยาลัย แต่ฉันคิดว่า หนอนหนังสืออย่างแกคงยังไม่รู้สินะ… เขาบอกว่า มาร์ นะ โหดมาก”
“โหดยังไง”
“ฉันได้ยินมาว่า ตอนไฮสคูล เขาเคยทำผู้หญิงท้อง แล้วก็บอกให้ผู้หญิงคนนั้นไปทำแทง แต่ผู้หญิงคนนั้นไม่ยอมทำ หมอนั้นเลยสั่งให้ลูกน้องพ่อไปอัดยัยนั้น จนผู้หญิงคนนั้นแทบตาย ส่วนลูกก็คงไม่ต้องพูดถึง….”
อึ้งคะ อึ้งงง ขอใช้เวลา ช็อค 5 วินาที ฉันเคยได้ยินเรื่องแบบนี้มาจากข่าวหรือตามหนังสือพิมพ์เท่านั้น แต่ไม่คิดว่าฉันจะได้รู้จักคนแบบนี้ แถม ที่แย่ที่สุดคือ ฉันว่าหมอนั้นไปด้วย T^T ฉันจะโดนแทงไหมงะ
“แต่มันก็เป็นแค่ข่าวลือ ..แต่ยังไงก็ตาม ก็ดีแล้วละ ที่แกไม่รู้จักกับหมอนั้น”
“นั้นสิ”
“เพราะฉะนั้น วันนี้แกต้องไป ควีนบาร์กับฉัน โฮะๆๆๆ”
“หาาาาาาา” มันเกี่ยวกันตรงไหนเนี่ย
“ไม่ต้องหา แกต้องไป ฉันบังคับ วันนี้วันเกิดฉัน แกต้องตามใจฉันสิยะ”
“เอิ่มมมม ...”
ก็ไม่อยากจะพูดเท่าไหร่ แต่คือ ฉันพึ่งนึกได้ว่าวันนี้วันเกิดยัยพุดหอม - -^  ฉันเป็นคนที่ขี้ลืมที่สุดในโลก และฉันไม่เคยจำวันเกิดใครได้ซักคน ยกเว้นของวันเกิดของฉันและคนในครอบครัว
“เดี๊ยวแกไปเปลี่ยนชุดที่บ้านฉัน แล้วพอประมาณสองทุ่มเราค่อยออกมากัน โอเค๊?”
“ถ้าไม่โอเคแล้ว ฉันอยากกลับหอพัก แกจะให้ฉันปะล่ะ”
“ไม่!”
ไม่น่าถามยัยเพื่อนจอมเผด็จการให้เปลืองน้ำลาย เพราะคำตอบก็น่าจะรู้ๆกันอยู่ เฮ้ยยยยย วันนี้ฉันอดอ่านหนังสือจนได้ อุตส่าห์วางแผนว่าจะทบทวนคณิตซักหน่อยแต่วันนี้ยัยนี้ทำแผนฉันพังหมด
 
 
 
** ฝากติดตามเรื่องราวน่ารักใสใสโหดๆ ของทั้งคู่ด้วยนะคะ 
ถ้าผิดพลาดประการใด ขออภัยด้วยนะค่ะ 
กำลังพยายามเขียนอยู่น้าา เรื่องแรกเลย ยังไม่รู้ผู้อ่านจะชอบกันไหม 
>O<