สามใจหนึ่งฝัน

      ณ หมู่บ้านแห่งนี้ชีวิตทุกคนต่างฝากไว้กับป่าหมด
ดังนั้นเมื่อมีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นชาวบ้านจะพากันรวมตัวเฮโลไปสอบถามจากอุทธยานโดยตรง วันนี้ก็เช่นกันตอนเช้ามืดชาวบ้านที่ไปหาปลาได้เห็นรถพ่วงขนไม้เต็มรถออกมาจากป่าทำให้เกิดการเล่าปากต่อปากจนลามเป็นไฟลามทุ่ง และที่สำคัญเรื่องมันเข้าถึงหูของเด็กสาวที่ชื่อจักจั่น จักจั่นสาวนักอนุรักษ์ประจำหมู่บ้านที่สืบนิสัยและความบ้าบิ่นใจกล้ามาจากผู้เป็นพ่อไม่น้อย แกนนำครั้งนี้หรือแทบทุกครั้งจะเป็นสาวตัวเล็กแต่ใจไม่เป็นรองใคร วันนี้จักจั่นปลุกระดมชาวบ้านมาแต่เที่ยง 
            "นังนี่อีกแล้ว กูคิดไว้แล้วมันต้องมา"
ลุงมิ่งที่นั่งขัดปืนลูกซองลำโปรด สบถออกมาแทบจะทันทีที่เห็นกลุ่มชาวบ้านยกมามากมายโดยมีเด็กสาวน่ารักวัยสิบแปดนำหน้าขบวน
            "แหวงไปเรียกชาวบ้านมาที่ศาลาในอุทธยานไป"
จ่าโบ้ได้สั่งให้แสวงดำเนินการ เขาเคารพแล้ววิ่งออกมาอย่างเร็วเพราะหวังว่าด้วยความเป็นคนไกล้ชิดจะทำให้จักจั่นใจเย็นลง
              "แหวงไอ้นี่ไปเรียกหัวหน้ามาชี้แจงเลยไป เรื่องมีการขนไม้ออกมา"
จักจั่นไล่แสวง เขารู้ว่าถ้ามีเรื่องเกี่ยวกับป่าไม้จักจั่นจะไม่ฟังใครแม้แต่เขา
               "จักจั่นใจเย็นๆสิวะ หัวหน้าเขาเรียกพวกเราน่ะไปคุยกัน เขาจะอธิบายให้ฟังทุกอย่าง"
แสวงกึ่งรับกึ่งสู้แต่เมื่อดูจากสีหน้าของเจ้าหล่อนเหมือนจะอ่อนลง เธอพยักหน้าคิด
                 "เออ ไปแน่ ไปบอกเขาเลยนะบอกมาทุกอย่าง"
              แสวงรับคำแล้วเปิดประตูให้ชาวบ้านเข้ามาเหมือนทุกที เมื่อทุกคนมารวมตัวกันที่ศาลา พนักงานต่างแจกจ่ายน้ำให้ชาวบ้านได้ใจเย็นลง
               จ่าโบ้กับหัวหน้าอุทธยานขึ้นมาบนเวทีอธิบายเรื่องที่ชาวบ้านต้องการรู้
               "ผมทราบว่าวันนี้ทุกคนคนมาเพราะเรื่องอะไร ไม้ที่ทุกคนเห็นนั้นเป็นไม้ยืนต้นตาย และไม่ได้อยู่ในเขตอุทธยาน พวกเราได้ทำการย้ายไม้พวกนั้นออกเพื่อที่จะจัดงานปลูกป่าให้พวกเราได้ปลูกเข้าไปใหม่ ขออภัยที่ไม่ได้แจ้งก่อนเหมือนทุกครั้ง ขอบคุณครับ"
            เสียงชาวบ้านฮือฮาต่างแสดงคิดเห็นต่างๆนานาแต่เหมือนจักจั่นจะไม่ยอมง่ายๆ
            "แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าไม้บนรถถูกต้องตามกฎหมาย"
         เสียงชาวบ้านฮือฮาเห็นด้วย แสวงเริ่มมองจักจั่นด้วยความกังวล
             "รถทุกคันจะมีเอกสารสิทธิ์ที่ออกให้โดยกรมป่าไม้ครับ" หัวหน้าอุทธยานอธิบาย
            "แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าไม้บนรถไม่มีไม้ในป่าสงสนปนอยู่ด้วย"
เสียงฮือฮาดังขึ้นอีกเพราะความคิดเห็นของแกนนำสาว จ่าโบ้เดินเข้ามาอย่างสง่าเขาจับโทรโข่งขึ้น
              "ถ้าพวกเราหน่วยเรนเจอร์51ได้หายหรือตายไปซักคน นั่นแหละถึงจะมีไม้สงวนปนออกมา"
 ชาวบ้านทุกคนนิ่งรวมทั้งจักจั่นด้วย แสวงรู้สึกฮึกเหิมกับคำพูดของหัวหน้าตัวเอง
             "ป่าแห่งนี้พวกเราได้ทุ่มเท สละชีวิตเพื่อรักษามาหลายชั่วอายุคน  พวกเราสาบานต่อองค์ราชินี ยินดีที่จะพลีชีพสละชีพเพื่อผืนป่า  ได้โปรดวางใจพวกเราเถอะ ขอบคุณครับ"
        เมื่อเรื่องคลี่คลายชาวบ้านต่างแยกย้ายไปทำมาหากิน แต่จักจั่นเลือกที่จะรอแสวงเลิกงาน ทั้งคู่เดินออกมาด้วยกัน ลุงมิ่งมองทั้งสองอย่างเอ็นดู
            "อุบ๊ะ มันสองคนนี่ทำให้กูคิดถึงอีแก่ที่บ้านเลยว่ะ" ลุงมิ่งหัวเราะหึๆ แกขัดลูกซองต่อไป
 
              "ทำใมต้องมีการตัดไม้แบบถูกกฎหมายด้วย"
จักจั่นบ่นพึมพัมขณะเดินผ่านท้องนา
             "เอ้า ก็จะได้มีการปลูกทดแทนไม้แห้งที่ตายแล้วไงล่ะ จักจั่นยังไม่เข้าใจอีกเหรอ"
 แสวงเกาหัว หมวกของเขาตอนนี้ถูกจักจั่นแย่งไปใส่แล้ว
              "รู้  เข้าใจ  แต่มันรับไม่ได้   จะตัดแบบถูกหรือผิดกฎหมาย มันก็ทำลายป่าอยู่ดีนั่นแหละ"
             แสวงอึ้งกับคำพูดของจักจั่นไม่น้อยแต่เขาไม่ขอแสดงความคิดเห็น
              "ถ้าเขาเป็นผู้ชายเหมือนแหวงก็ดีสิ จะสมัครเจ้าหน้าที่อุทธยานด้วย"
         แสวงได้ยินดังนั้นก็อดยิ้มไม่ได้ จักจั่นเลยเอากำปั้นทุบหลังดังอั่ก
             "เป็นผู้หญิงแหละดีแล้ว เป็นเจ้าหญิงประจำป่าเดี๋ยวเราจะหาเครือตำลึงมาทำมงกุฎให้"
           ฮะ ฮะ จักจั่นหัวเราะหน้าตายกับคำพูดแสวง แสวงรู้สึกไม่ดีจึงเริ่มวิ่ง
          "จะไปใหน มาให้เจ้าหญิงเตะซะดีๆ"
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++